Мяним йухуларымда мяня дедикляринин анламы нядир

Qırıq qanad
Bir mələk yarandı nurdan, işıqdan. Bir mələk yaran­dı ən gözəl hikmətdən. Bir mələk yarandı ən ali bir niy­yətdən.

Mələk nur payını ala-ala nurlandı, böyüdü, qa­nad­la­nıb pərvazlandı, göyün qatlarını gəzdi dolaşdı, özü ki­mi­lərindən başqalarını görmədi. Bir gün Yaradana yaxın bir məqamda bir qapı görüb ora girdi. Nə maraqlı yerdi bu­ra! Bura dolu idi ideyalarla, həqiqətlərlə! İlahi bir qüv­və ilə Vahid həqiqətin bu zərrələri min bir çeşidə salınıb ha­ra isə göndərilirdi. Ara-sıra geri dönən həqiqətlər də olur­du. Vətən həsrətindən alışıb-yanan bu həqiqətlər fə­rəh­dən başqa həqiqətlərlə qucaqlaşır, uçuşurdular.

– Hara gedir bu həqiqətlər?

– Aşağı, maddi dünyaya.

– Maddi dünyada nə var ki?

– İnsan.

– Nə səbəbə onlara göndərilir?

– Sən bilmirsənmi, Uca Yaradan hər şeyi onların xidmətinə verib?

– Bəs bunlar niyə rənglənir, çeşidlənir?

– Bu rənglər, çeşidlər gözlər üçündür. Həqiqətlər hər insana verilsə də, heç də hamısı onları dərk edib tanımır, rənglər aldadır onları. Allah insanlara könül deyilən bir şey də verib, onlar ancaq onunla baxanda bu rənglərin, çe­­şidlərin altındakını görə bilirlər. Görəndə bura yolları açılır. Bura qalxanda isə öz insanlıqlarının mənasını dərk edirlər.

– Bunlar nəyin həqiqətidir?

– Bilmirəm. Onu ancaq Allah, bir də Onun yerdəki xəlifəsi – İnsan bilir.

Mələk bu uçuşan sonsuz həqiqətləri tanımaq istədi, bu istəkdən qanadları nur saçdı:

– Mən də insan olmaq istəyirəm.

– Olmaz, Allah səni mələk yaradıb.

– Allah üçün imkansız bir şey yoxdur. O, bir şeyə «Ol» desə, olar.

Dua o qədər səmimi edildi ki, Allah eşitdi və «Ol», – de­di. Amma onun mələkliyi də əlindən alınmadı, kiçik şəf­faf qanadları, nurdan olan ürəyi yerində qaldı. Allah ona sadəcə …ağıl verdi, bildiyi bütün adları ona da öy­rət­di, bütün mələkləri, yaradılmışları ona səcdə etdirdi. Göy­lər­də heç kim bilmədi ki, bu, lütfdür, yoxsa sınaq.

Yerə enən mələyin gözləri əvvəlcə qamaşdı: burada nə çox rəng vardı, hər şey nə gözəldi, ilahi. Bir anlıq əvvəl gör­düklərini, eşitdiklərini – hər şeyi unutdu. Hər şeyi qu­caq­lamaq istədi, mənimdir deyə qışqırmaq keçdi ürə­yin­dən… Amma bu istək ürəyindəki nura toxunan kimi əri­yib yox oldu. Mələk hər şeyi xatırladı. Rənglərin altındakı işı­ğı sezdi, səs-küyün arasından harmoniyanı duydu… Ürə­yinin nuru daha da artdı, bu nurun işığında ta göy­lər­də­ki həmin qapını gördü… Kimsə onu itələdi:

– Yolumu kəsmə.

Yoldan ötən bir insan idi, işə tələsirdi, bir tikə çörək qazanmağa. Çəkildi, ancaq indi də başqasının rahatlığını poz­du. Ətrafa boylandı. İnsanlar qaynaşırdı. Hamı rəng­lərlə əlləşirdi, amma onların altındakına fikir verən yox idi. İstədi onlara gördüyü hə­qiqət aləmindən danışsın.

– Boş-boş dayanmaqdansa, bir işə yara, – deyə əlinə bir bel verdilər.

«Mən güllər əkəcəm, insanlara həqiqətləri xa­tır­la­dan güllər. Mən ağaclar əkəcəm, malik olduqları hikməti yadlarına salmaq üçün», – deyə sevincək düşündü.

– Burada bir quyu qaz, keçən olmasın, – əmr etdilər.

– Mən, mən…, – deyə kəkələdi. Kimsə ona əhəmiyyət ver­mə­di.

Qaza bilmədi, ürəyindəki nur qoymadı. Quyu qaza bil­mədiyini görüb:

– Hə, sən alimsən, – deyib əlinə qələm verdilər.

«Mən gördüklərimi, eşitdiklərimi yazacam, hər kə­sin könül gözünü açacam», – deyə sevincək qələmi gö­türdü.

İlk hərfindəcə onu saxladılar:

– Sənin yazdığın bizə maraqlı deyil, insanlar üçün ak­tual olan, cəmiyyətə xidmət edən şeylərdən yaz, – deyə əmr etdilər.

– Mən fikirləşdim ki…

– Sən fikirləşmə, bu sənə çörək verməz, sənə nə əmr edirlər, onu yaz.

Yazmaq istəmədi, amma… Mələk ac idi, susamışdı, üşü­yürdü… və yazdı. Nə dedilər onu yazdı. Nur dolu ürə­yi qana boyandı, şəffaf qanadları narahat-narahat xı­şıl­daş­dı. O, hər şeydən yazırdı, amma bu yazdıqlarında əv­vəl­lər görüb-eşitdiklərinin heç izi-tozu da yox idi. Ürə­yin­də­ki nur solğunlaşır, qolları daim məşğul olduğundan qa­nadları sızıldaşırdı.

– Bir az qanadlarımı açmaq üçün uçsam nə olar?

– Sən dəlisən. Bu kimə lazımdır? Qanadların çox in­cədir, günəş yandırar, – deyib qanadlarına qurğuşun bağladılar.

Əvvəllər qurğuşunun ağırlığını hiss etmirdi. İçində və­təninin həsrəti alışıb-yandıqca qanadları gərilir, ancaq heç cür bu ağır qurğuşundan qurtula bilmirdi. Bir gün son gücünü yığıb qanadlarını qaldırmaq istədi və …qur­ğu­şunun ağırlığından qanadları sındı, iki yanına düşdü.

İllər keçdi, mələk tanınmış bir alim oldu. Hamı onu sev­di, hörmət etdi, onu həqiqi alim, insan adlandırdı. Bir­cə o bilirdi ki, ora, yuxarı qalxmasa, o qapıdan girməsə in­san olmayacaq. Ancaq bilmirdi bu necə olur. Əllərini açıb Allahdan kömək dilədi.

Göydən onun yardımına gəldilər:

– Niyə sındırdın qanadlarını?

– Uçmaq istəyirdim.

– Sən insan olduğunu niyə unutdun? İnsanlar mə­lək­lər kimi uçmurlar, uçmaq istəyənlərin sənin kimi qa­nad­larına qurğuşun bağlayırlar. İnsanlar fərqli uçurlar. Axı Allah sənə bizə vermədiklərini verdi. Onlardan niyə is­tifadə etmədin?

– Bura fərqli bir yerdir. Orada yuxarıda hər şey gö­zəl­dir, ucadır, burada hər şey toza-torpağa bulanıb. Bu­ra­da MƏN yoxdur, müdir və işçi var. Burada harmoniya yox­dur, əmr və itaət var. Allahın əmri unudulub, insanlar əmr edir, Allaha deyil, insanlara itaət edilir. Hamı kardır, kordur, rənglərlə oynayırlar, həqiqətə baxan yoxdur.

– Gözəl yerdə oturub gözəl qalmaq asandır. Bu toz-torpaqdan o ucalığa yüksəlmək ancaq insanın hünəridir.

Mələyin ürəyi sızıldadı, torpağa bulaşmış sınıq qa­nadları titrəşdi.

– Mən daha insan olmaq istəmirəm, yenə mələk olmaq istəyirəm.

– Gecdir. Səndə ağıl deyilən ağır bir yük var. Ondan düzgün istifadə etməyəndə sənin kimi qanadları sınır, nə insan olur, nə mələk.

– Bəs mən neyləyim?

- Bilmirəm, bunu ancaq insanlar bilir.

Mələk sınmış qanadlarına, onu ayrı düşdüyü vətə­ni­nə geri götürə biləcək yeganə vasitəsinə baxdıqca içindəki ümid­lərin telləri bir-bir sınırdı. Ürəyində bir nur zorla kö­zər­di: «Allah heç kəsə daşıya bildiyindən artıq yük vermir».

– Deməli, Allah mənə güc verib, mənim xəbərim yoxdur… hanı, hardadır? – ətrafa boylandı.

– Mən burdayam – içindən zəif bir səs gəldi. Ürəyi idi, ürəyinin içindəki könlünün səsi idi.

– Artıq gec deyilmi?

– Allah üçün zaman yoxdur. Bir şeyə «Ol» dedisə, olar.

– Mən neyniyim?

– Qoy ürəyindəki nur ağlına qarışsın, ağlının de­dik­lə­ri bu nurla yoğrulsun, ağır yükün sənin zinətinə çevrilsin. Sən insansan, mələk qanadlarına ehtiyacın yoxdur, kön­lün ağlına elə bir qanad ola bilər ki, ona heç bir qurğuşun bağ­lanmaz.

Mələk ilk dəfə idi könlünün səsini eşidirdi və bu səs­dən yenidən doğulurdu, …yeni qanadlarla, yeni arzularla və …insan kimi.