Filosof portreti
Elə bil nə isə demək istəyirsən, amma demirsən, … deyə bilmirsən. İçini dolduran bir hiss, açılmaq həvəsi səni həyəcanlandırır, qanını qaynadır. Bundan rəngin qaçır, baxışların narahat-narahat ətrafı dolanır… dinləyici axtarır, ancaq tapa bilmir. Narahatlıq ümidsizliyə qarışır, həyəcan – təəssüfə.
Elə bil nə isə demək istəyirsən, amma demirsən, … deyə bilmirsən. Gərginləşmiş üz cizgilərin danışır, həyəcan dolu baxışların danışır, hətta saçlarını qarışdıran narahat barmaqların da danışır. Bircə dilin dinmir. Bərk-bərk sıxılan dodaqların açılmır ki, dilinin də tilsimi sına.
Sən çox şey deyirsən, bircə demək istədiyini demirsən. Sən çox simalarla rastlaşırsan, bircə sənin ruhunu əks etdirəcək sima sənə rast gəlmir; çox baxışlar tutursan, bircə sənin baxışının davamı olan baxışları görə bilmirsən.
Elə bil nə isə demək istəyirsən, amma demirsən, … deyə bilmirsən. Anlamayacaqlarından, gözəl bir şeyi ləkələyəcəklərindən, qanından-canından gələn sözlərinin hədər gedəcəyindən qorxursan. Onun nə qədər pak olduğundan əminsən, çıxdığı məkan kimi saf bir məkana düşəcəyindən isə əmin deyilsən.
Elə bil nə isə demək istəyirsən, amma demirsən, … deyə bilmirsən. İçində alışıb-yanan, səni kül eləyən bu sözün kimi isə yandırmasından, kiminsə ürəyində özünə yer eləyib oranı didib parçalamasından ehtiyat edirsən. Bu sözün nə qədər ağır bir yük olduğunu bilirsən, ona görə hansısa başqa bir ürəyə də bu ağırlığı verməyə qıymırsan. Onu səndən tam alacaq birini yox, onun ağırlığını səninlə bölüşə biləcək birini axtarırsan.
Elə bil nə isə demək istəyirsən, amma demirsən, … deyə bilmirsən. Səni anladacaq, səni təsvir edəcək, sənin bütün varlığını əks etdirəcək bir söz. Bütün ümidin bu sözədir. Gah hələ vaxtının çatmadığını, gah da artıq çox gec olduğunu düşünürsən. Onu eşidəcək qulaq, duyacaq ürək olmayıb daşa çırpılmağındansa, öz içini parçalamasını üstün tutursan.
Elə bil nə isə demək istəyirsən, amma demirsən, … deyə bilmirsən.
Dostları ilə paylaş: |