Nizomiy nomidagi toshkent davlat pedagogika universiteti tillar fakulteti

I. 1. Shoir ijodida ilhom va iste’dod uyg‘unligi.


H. Olimjonning mashhur «O‘rik gullaganda» she’rida shoirning badiiy mahorati darajasi yaqqol namoyon bo‘ladi. Juda ohista, oddiy axborot berishdan boshlangan ushbu she’rda tasvir bosqichma-bosqich tuyg‘ular jo‘shqinligi, sezimlar junbushi sari yuksalib boradi. SHe’rning birinchi bayti faqat xabar tashiydi, xolos. Unda hali hissiyot, tuyg‘u, munosabat mutlaqo aks etmaydi:
Terazamning oldida bir tup
O‘rik oppoq bo‘lib gulladi.
She’rning keyingi bandlarida gullab turgan o‘rikning latif manzarasi chiziladi. O‘rik gullashida shaksiz go‘zallik bor, lekin u o‘z holicha poeziya bo‘lolmaydi. Lekin Hamid Olimjonning sinchkov poetik nigohi o‘rik novdalaridagi gullarda shunchaki ko‘zni quvnatuvchi chechakni emas, balki tiriklik g‘unchalarini ko‘radi va buni o‘quvchiga ham ko‘rsata oladi. Shuning uchun ham she’rda ularning “hayot otini» aytayotgani tasvirlanadi. O‘sha misralarda guldan g‘o‘ra, undan meva, mevadan mag‘iz, o‘rikdan ko‘chat deganlaridek, hayotning uzluksiz davomiyligi aks etadi. Hayotning shunday betakror go‘zalligidan o‘zgalar ham bahramand bo‘lishini istagan shoir gulning totini olib ketgan «shabboda qurg‘ur»dan g’ashlanmasligini ta’kidlaydi.
Shoirning gullagan o‘rikni ko‘rib tuzg‘igan xayoliga baxtlimanmi degan o‘yning kelishi bir qaraganda tasodifiyga o‘xshab ko‘rinsada, mantiqan asoslidir. Chunki odam go‘zallikni tuya olganligining o‘zi bilan baxtiyordir. Binobarin, go‘zallik og‘ushida qolgan shoirning baxt haqida o‘ylashida zarracha g‘ayritabiiylik yo‘q. Endigina yigirma sakkizga kirgan iste’dodli, sog‘lom, kelishgan shoir yigitning baxtli ekanligi she’rda ishonarli va to‘g‘ri aks etgan. Ayrimlar: «Butun mamlakatda shafqatsiz va qonli qatag‘on ketayotgan bir davrda shoir odam baxtli bo‘lishi mumkinmi?»- deya savol qo‘yib, H. Olimjondan ham xafagezak yashash va so‘nik ijod qilishni talab etadilar. Aytish kerakki, baxt ham, baxtsizlik ham na ommaviy, na uzluksiz va na tuzumga bog‘lik bo‘ladi. Mustaqillikka erishilgandan keyin mamlakatda birorta baxtsiz odam qolmadi deyish, kam deganda, soddalikdir. Baxt va baxtsizlik g‘oyat o‘tkinchi, ichkin va shaxsiy xodisalardir. Hech qachon va hech qanday holatda hamma yoppasiga baxtli ham, baxtsiz ham bo‘lmaydi. Insoniyat alohida ruhiyatga ega shaxslardan tashkil topgan ekan, odamlarning baxtu baxtsizligi ham alohida bo‘laveradiki, she’rda bu xolat go‘zal aks etgan.
To’g‘ri, she’rda “Bunda tole har narsadan mo‘l, To o‘lguncha shu o‘lkada qol” tipidagi «qizil»roq, badiiy to‘xtamlar ham bor. Lekin bu ifodani lahzalik kayfiyatini mangu xolat tarzida taqdim etayotgan yosh va omadyor odamning yanglish bo‘lsada, samimiy e’tirofi sifatida qabul qilish mumkin. She’rda gul bilan baxt muvoziy ko‘riladi. Gulni baxtiyorlik timsoli sanagan, oppoq gullar og‘ushida qolganidan tuyg‘ulari junbushga kelgan shoir o‘z quvonchini barchaning tuyg‘usi tarzida taqdim etadi. Shu sababli: «Umrida hech gul ko‘rmay yig‘lab O‘tganlarning haqqi ham senda. Har bahorni yig‘lab qarshilab Ketganlarning haqqi ham senda...» misralari ham samimiy dil izhori sifatida, ham tiriklarning o‘tganlar yodi oldidagi burchdorligi ifodasi tarzida qabul qilinadi.
Shoirning poetik mahorati she’rning boshida keltirilgan ikki misrani she’r so‘nggida ham hech qanday o‘zgarishsiz takrorlagani holda kuchli badiiy samaraga erishganida ko‘rinadi. SHe’rning boshida bu misralar faqat habar bergan bo‘lsa, oxirida ular shunchaki axborot tashib qolmay, shoirning hissiyot dunyosini dolg‘aga solgan holatning timsoli darajasiga ko‘tariladi. Bu misralarning har ikki o‘rindagi estetik vazifasini anglashga urinish o‘quvchi badiiy didini yuksaltiradi.
Hamid Olimjon lirik merosida «Ofeliyaning o‘limi» she’ri aloxida ahamiyat kasb etadi. Mazkur she’r 1936 yilda, Hamza nomidagi teatrda Shekspirning «Hamlet» tragediyasi tomoshasidan keyingi taassurot asosida dunyoga kelgan. To‘rt bo‘limdan tashkil topgan she’rning birinchi bo‘limi birgina to‘rtlikdan iborat. Ikkinchi bo‘limda to‘qqiz, uchinchi bo‘limda yetti, to‘rtinchi bo‘limda ikki — jami o‘n to‘qqiz to‘rtlik bor. Ko‘rinadiki, «Ofeliyaning o‘limi» — kattagina she’r. Unda shoir fojiada ro‘y bergan voqeani qayta bayon qilishni emas, balki sevgiday buyuk bir tuyg‘uda baxtli yakun yo‘kligi sababi xaqida dunyo bilan bahslashishni niyat kilgan. Shuning uchun bo‘lsa kerak, she’r Ofeliyaga murojaatdan boshlanib, dunyoga malomat bilan tugallanadi.
Ma’lumingizkim, husn, "go‘zallikni tarannum etish, ulug‘lash — she’riyatning hamishalik mavzusi. Go‘zallar boshqa fazilatlarsiz, chiroyli bo‘lishining o‘zi bilanok, kishida ehtirom uyg‘otishadi. Qismatning o‘yini shundoqki, ko’pincha falokat ana shunday go‘zallar boshiga yog‘iladi. H.Olimjon ham «yoniq yulduz»ni ko‘zlariga joylagan, «lablaridan yoqut husn oladi»gan, siynalari «qor tog‘i»day oq Ofeliya boshiga «so‘ngsiz musibatlar, dunyo-dunyo g‘am» tushganidan iztirob chekadi. Buni keksa falakning zolimligi, adolatsizligidan deb biladi. Lekin «Foyda yo‘qdir, go‘zal, zolim falakdan qancha dod qilsangu, qancha shikoyat».
Ikkinchi bo‘limda baxt yor bo‘lmas ekan, qizga bu qadar to‘kislik, husn ato etilishiga nima hojat bor edi tarzidagi dilo‘rtar savollar o‘rtaga tashlanadi. Shoir faqat muhabbat va husnning emas, balki ayolning qismati borasida ham fikrga toladi. She’rning beshinchi va oltinchi bandlarida «busiz» olmoshi «bunsiz» tarzida bir «n» tovushi orttirib qo‘llangan. Agar e’tibor berib uqilsa, shoir shu kichik orttirmaga katta estetik vazifa yuklagani ma’lum buladi.
Hamisha ezgulikka intilgan va har qayerda uni ko‘rishni istagan shoir sevishmoqning ma’nosini visolda, baxtda deb biladi, suyishganlar, albatta, bir-birlariga yetishishlari kerak deb xisoblaydi. Shu bois gunohsiz Ofeliyaning halokatini qabul eta olmaydi. Shoirning isyonli tuyg‘ulari ildizi shunda:
Hali sevishmoqda shumidi ma’no?