Öcalan’ın Videoları

Politikanın uygulaması ve kendisi

Burada anlatılan taktikler, uzlaşmalar vs. politikanın kendisi değil, uygulaması gerçekleştirilmesidir hala onun kendisi ya da özü değildir. Taktiklerin, uzlaşmaların, mücadele biçimlerinin doğru olup olmadıkları kendi başlarına anlaşılamaz. Onların hangi amaç çerçevesinde uygulandıklarına bağlıdır doğru veya yanlış olmaları. Örneğin sizin farklı bir amacınız varsa, başka bir amaç açısından uygulanan politikaları ve taktikleri, uzlaşmaları kendi amacınız açısından eleştirmeniz anlamsızdır. Burada yapılan bizzat amacın eleştirisidir, yani politikanın özü.

Yani ihanet tezini kabul ettiğimizde, bu ihanet aynı zamanda bir uzlaşma olduğundan ve de prensip olarak hiç bir uzlaşma reddedilemeyeceğinden ve her uzlaşma ancak kendi amaçları açısından ele alınabileceğinden politik olarak tartışmak; yani yeni politika programatik özünden dolayı ele alınmak zorundadır. Yani buradan da, tıpkı, kollektif ihanet sorununda olduğu gibi aynı noktaya varmış oluruz. Sorun ihanet düzeyinde tartışılamaz; politik olarak tartışılmalıdır.

Politikanın Bir Aracı Olarak Savaş ve Barış

"Savaş politikanın başka araçlarla devamıdır" diye bir söz vardır, aynı sözün tersi de doğrudur, yani barış da politikanın başka araçlarla devamıdır. Sorun böyle koyulduğunda şu görülür: barış da savaş da bir araçtır bir hedefe ulaşmak için. Politika ise, geniş anlamıyla toplumsal güçlerin kendi istek ve iradelerini üstün kılma mücadelesinden başka bir şey değildir. Yani politika bir mücadeledir; geniş anlamıyla bir savaştır. Savaş ve barış ise bu geniş anlamıyla savaşın; yani politikanın araçlarıdırlar, politikanın kendisi değildirler, kendi başına bir amaç hiç değildirler. Onları bir araç olarak tanımladığımızda, onları aynı zamanda mücadele yöntemi olarak tanımlamış oluruz ve doğrusu da budur. Mücadele, Türkçe'de daha geniş bir anlamda kullanılabiliyor Savaş'a göre. Ama Savaş da, sadece silahlı savaş değil, örneğin ideolojik, politik, diplomatik savaşlar anlamında da kullanılır. Savaşı bu geniş anlamıyla ele aldığımızda, barış da fiziksel savaş gibi, geniş anlamıyla savaşın bir biçimidir.

Barış savaşın bir biçimi olduğuna ve prensip olarak hiç bir mücadele biçimi, yani savaş biçimi ret edilemeyeceğine göre, prensip olarak barışa ya da savaşa karşı çıkılamaz. Sorun hep, bu yolların amaçlara hizmet edip etmediği noktasında toplanır ve bu açıdan tartışılmalıdır. Yani, örneğin birisi barışı savunduğu için kategorik olarak mücadeleyi bırakmış olmakla suçlanamaz, eleştiri ancak, o mücadele biçiminin amaçlara hizmet edip etmediği noktasından olabilir. (Elbette burada esas önemli olanı, yani amacın kendisini bir an için tartışma dışı bırakıyoruz.) Prensip olarak ne savaş ne de barış yolları reddedilemez. Sorun bunlardan hangisinin, ne ölçüde amaca hizmet ettiğidir. Her şey bir süre sonra zıddına döner. Bir dönem yararlı olan bir araç bir süre sonra mücadelenin önünde bir engel haline gelir. Politika sanatının inceliği bu değişimi önceden sezebilmek; gerektiği anda bu değişimi görüp gerçekleştirebilmektir.

PKK'nın yeni barışçıl yolları kullanan ve silahlı mücadeleyi bırakan politikası da kendi başına, kategorik olarak, silahlı mücadeleyi bıraktığı için suçlanamaz ve eleştirilemez, nasıl önceden silahlı mücadele yürütmesi de kategorik olarak reddedilemez idiyse. Eleştiri ancak izlenen yolun amaçlara hizmet edip etmediği noktasından olabilir.

Politikanın Kendisi ve Araçları

Yeni politika, bu politikanın gerçekleşmesine yönelik, diplomatik, politik taktiklerden ve adımlardan ibaret anlaşılıyor. Bütün bunlar ise, politikanın araçlarıdır, kendisi değil. PKK'nın yeni çizgisini eleştirenlerin çoğu, onu amaçları, yani gerçek anlamda politikası açısından değil, (bu konuda çoğunlukla susuyorlar) kullandığı araç bakımından karşı çıkıyorlar. Yani politikanın kendisini değil, onun izlediği yolu eleştiriyorlar ama bunu sanki politikanın kendisinin bir eleştirisiymiş gibi yapıyorlar.

Ne var ki, yanlışlık sadece karşı çıkanlarda ve eleştirmenlerde bulunmuyor. O politikayı savunanlar da bunu eleştirmenlerle aynı düzeyde savunuyorlar. Sonuçta politikanın kendisi değil, onun taktik ve mücadele biçimleri üzerine bir tartışma, politikanın kendisi üzerine bir tartışmanın yerine geçiyor. Biz burada bu yeni politikayı, ne onu toyca ve aptalca savunanlara göre ne de bu toyca savunulara bakarak yine toyca ve aptalca eleştirenlere göre değerlendirmeye çalışacağız.

Mücadele içinde, hedefleriniz aynı kalabilir, yani programınız ve o programa ulaşmak için güçler ve bunların konumlanışı, yani strateji aynı kalabilir, ama buna karşılık, örgüt ve mücadele biçimleriniz değişebilir. Bunun tersi durumlar da söz konusu olabilir. Örneğin, programınız, stratejiniz değişebilir ama örgüt ve mücadele biçimleriniz aynı kalabilir. Ama belli bir noktada bunların hepsi de değişebilir.

Yeni Çizgide Değişen nedir?

İşte PKK'nın son değişiminde böyle bir durum söz konusu değildir. Sadece örgüt ve mücadele biçimleri değil, hedefler ve strateji değişmektedir ve değişmiştir. Bunlarla aynı anda örgüt ve mücadele biçimleri de değişmiştir ve değişmektedir, bu da yeni çizginin gerçekten yeni bir çizgi olduğunun anlaşılmasını güçleştirmekte, örgüt ve mücadele biçimlerindeki değişim, esas önemli değişim olan hedefler ve stratejideki değişimin önüne geçmekte onun anlaşılmasını zorlaştırmaktadır. Yollar üzerine tartışmanın, politikanın kendisi üzerine bir tartışmanın yerini almasının bir nedeni de budur. Değişimi, sadece silahlı mücadelenin ve gerilla savaşının bırakılması olarak anlamak ve onu bu düzeyde tartışmak, değişimin önemini ve çapını kavramamak demektir.

Anlaşılmayan nokta şudur. Pek ala eski hedefler ve güçlerin yer alışıyla yeni örgüt ve mücadele biçimlerinin (yani gerilla yerine şehirlerde mücadele vs.) uygulanması da; yeni hedeflerle, eski örgüt ve mücadele biçimlerinin uygulanması da mümkündü. Olağanüstü hızlı gelişmeler sonucu, belki yavaş yavaş ortaya çıkıp, uzun bir hazım döneminden sonra gerçekleşebilecek değişiklikler, (ki bu yönde 93'den beri belli bir değişiklik söz konusudur) bir anda ve topluca ve o dönüşümün yapılışını şaibe altında bırakan koşullarda yapılmış olmaktadır.

Demek ki "bu yeni politikanın kendisi nedir; yani hedefler ve güçlerin yer alışı (strateji) bakımından ne gibi bir değişiklik söz konusudur; ne gibi tarihsel ve sosyolojik değişmeler böyle bir politik değişikliği gerekli ve olanaklı kılmıştır?" gibi sorulara cevap aramak gerekiyor önce.

Bu politikanın ne olduğunu ele alırken, elbette temel kaynak Abdullah Öcalan'ın ifade ve savunmalarıdır. Ama sadece bunlar değil, bu politikayı destekleyen iki en büyük Kürt örgütünün HADEP ve PKK'nın bu politikayı ete kemiğe büründürmeleridir de. Abdullah Öcalan, bu politikayı, bu dönüşümü büyük ölçüde yaşadıklarından sezişleriyle sonuçlar çıkararak ve bir seri taktik ve diplomatik manevralarla ve sömürgeciliğin yadigarı son derece kötü bir Türkçe'yle şekillendirmektedir. Üstüne üstlük, bu yeni politika içeriği gereği yeni bir muhataba yönelmekte ve onun kazanılması ve en azından ön yargılarının törpülenmesine uygun bir dille formüle edilmektedir.