III. YAZIÇIOĞLUNDAKI OĞUZ BOYLARI SİYAHISI7
BOZ-OX QÖVMLƏRİ Kİ SAĞ QOLDURUR
|
Gün xan oğlanları ki dükəli oğlanların ulusudur
|
Boyun adı
|
Mənası
|
Sümük
|
Quş
|
Əvvəl, qayı
|
yəni möhkəm
|
sağ qarı
yağrın
|
şahin
|
Duvum, bayat
|
yəni dövlətli
və neməti
|
“-----“
|
“----“
|
Sevvum,
alka övlı
|
yəni hər yerə
yürürlər
|
“----“
|
“----“
|
Çəharum,
qara övli
|
yəni evləri qara
|
“----“
|
“----“
|
Ay xan oğlanları ki II oğuldurur
|
Əvvəl, yazır
|
yəni çox vilayət
onun ola
|
aşuqlu umaca
|
qartal
|
Duvum, dögər
|
yəni yığılmaq üçün
bir yerə gələlər
|
“-----“
|
“-----“
|
Sevvum,
dodurğa
|
yəni mülk tutmaq,
hökm etmək
|
“-----“
|
“-----“
|
Çəharum,
yaparlı
|
yəni....... 1
|
“-----“
|
“-----“
|
Yıldız xan oğlanları ki
III oğuldurur
|
Əvvəl, avşar
|
yəni cüst calaq və
ava və canavara
və quşa həvəsli
|
sağ umaca
və adlu
|
dovşancıl
|
Duvum, qızıq
|
yəni qüvvətli və ya-
saqda cidd-cəhd
edən
|
“-----“
|
“-----“
|
Sevvum, bəgdili
|
yəni bəylər
sözü əzizdir
|
“-----“
|
“-----“
|
Çəharum, qarqın
|
yəni ulu aş
və doyurucu
|
“-----“
|
“-----“
|
|
Göy xan oğlanları ki
IV oğuldurur
|
Əvvəl, bayandur
|
yəni həmişə bay
və nemətli ol
|
sol qarı
yağrın
|
sunqur
|
Duvum,
beçənə
|
yəni iyi dürüşücü,
yaxşı döyüşçü
|
“-----“
|
“-----“
|
Sevvum, çavındır
|
yəni namuslu
və iraq çavlı
|
“-----“
|
“-----“
|
Çəharum,
çəbni
|
yəni harda yağı
görsə, dərhal
savaşar və çarpar
|
“-----“
|
“-----“
|
ÜÇ-OX Kİ SOL QOLDURUR
|
Dağ xan oğlanları ki
V oğuldurur
|
Əvvəl, salur
|
yəni sal (v)ur, yəni
harda ki yetişsən,
qılınc və çomağın
rəvan olsun
|
ucayla adlu
|
uç quş
|
Duvum, eymür
|
yəni hədsiz
iyi, bay ol
|
“-----“
|
“-----“
|
Sevvum,
ala yundlu
|
yəni qısraqları ala
və iyi atlı
|
“-----“
|
“-----“
|
Çəharum, ürəgir
|
yəni həmişə iyilik
və ehsan edici
|
“-----“
|
“-----“
|
Dəniz xan oğlanları ki
VI oğuldurur
|
Əvvəl, iğdır
|
yəni iyilik, ululuq
və bahadurluq
|
aşuqlu
və qıç
|
çağır
|
Duvum,
büğdüz
|
yəni dükəlinə
təvazö
və xidmət edər
|
“-----“
|
“-----“
|
Sevvum,
yıva
|
yəni mərtəbəsi
dükəlindən üstün
|
“-----“
|
“-----“
|
Çəharum,
qınıq
|
yəni dükəlindən hər
yerdə bunlar əziz
ola
|
“-----“
|
“-----“
|
Təhrir dəftərlərində tez-tez «Oğuz» yer adına rast gəlmək mümkündur. Fərat və Adalar dənizi arasındakı sahədə bulunan bu yer adının (yəni Oğuzun) mühüm bir qisminin şəxs adları olduğu bilinir. Doğrudan da, XV əsrdə və XVI əsrin birinci yarısında oymaqlarda və kəndlilər arasında Oğuzun şəxs adı kimi işləndiyini bilirik. Digər türk qövmlərinin (qıpçaq, karluq, çigil, uyğur kimi) adlarına gəlincə, bunlar nadir hallarda müşahidə edilir. Bu sahədə aparılacaq tədqiqatın çox da sevindirici bir nəticə verməyəcəyini qəti bir şəkildə söyləyə bilərik.
Təhrir dəftərlərindəki oğuz boylarına mənsub oymaqlar 24 boydan 21-nin Anadoluya gəlmiş olduğunu göstərir. Tərtib edilən cədvəl bu xüsusu inamla təsdiq etməklə bərabər, buraya bir boyun adının da (qara-evli) əlavə olunmasının zəruriliyini göstərmişdir. Hətta Çarıklu və Çarıklar adlı kəndlər Kaşğaridəki çarukluğ boyu ilə əlaqədardırsa, 23-cü boyun da Anadoluya gəldiyini söyləmək mümkün olacaq. Kaşğarinin alka-bölük, Rəşidəddinin alkaravlı (şübhəsiz, alka-evli) şəklində xatırlatdığı boya aid hər hansı bir yer adı və ya təşəkkülə rastlamamaq onun Anadoluya gəlməmiş olduğunu ifadə etmir. Çünki bu boy Xəzərarxası türkmənləri arasında da görünmür. Əslində, Xəzərarxası türkmənlərinin meydana gəlməsində birinci dərəcəli rol oynamış salur, çavuldur (çavundur), karkın, iğdır və yazırlardan xüsusilə ilk dördü Anadoluda da öz varlığını qüvvətli şəkildə göstərmişdir. Hətta onlardan salur, eymür və karkınların Anadolunun məskunlaşmasında birinci dərəcəli və ya ona yaxın bir rol oynadıqlarını söyləmək mümkündür. Yenə Xəzərarxası türkmənlərinin təşəkkülündə fəal iştirak etmiş kayı, bayındır və bəydililərə gəlincə, onlardan kayının Anadolunun fəthində və məskunlaşdırılmasında ən mühüm rol oynadığı tərəddüd edilmədən söylənə bilər. Bayındırın da həmin ölkədəki yerləşmədə fəal iştirakı məlumdur. Bəydili boyu isə cədvəldə xeyli arxada-16-cı yerdə dursa da, həmin əsrdə Anadoluda ona mənsub köçəri və yarıköçəri qələbəlik təşəkküllərin yaşadığını görürük. Xülasə, bir boyun Xəzərarxası türkmənlərinin təşəkkülündə iştirakı onun Anadoluda öz varlığını qüvvətli şəkildə göstərməsinə mane olmur. Anadoluda digər boylara nəzərən daha zəif bir vəziyyətdə görünən peçeneq, yıva, bügdüz, dodurğa, kızık və ala-yundlulara mənsub oymaqlara Xəzərarxası türkmənləri arasında heç rast gəlmirik. Bu da şübhəsizdir ki, qədim zamanlardan bəri oğuz boylarının əhalisi arasında fərqlər vardı.
Cədvəldə ən çox yer adına sahib boy oğuzların ən əsas təşəkkülü olan kayılardır. Həmin əsrdə bu boya mənsub çoxsaylı oymaqlar da yaşayırdı. Kayının ardınca əfşar (avşar) gəlir. Bu boyun da XVI əsrdə Türkiyədə və bu ölkənin türk oymaqları baxımından davamı olan İranda mühüm oymaqlara sahib olduğu barədə sonra söhbət gedəcəkdir. Oğuz rəvayətlərində əfşarların da kayılarla bir vaxtda hökmdar yetirən boylardan biri, olduğu söylənir.
Əfşarlardan sonra səlcuqluların kınık boyu gəlir. Yetirdiyi böyük xanədanın idarəsi altında geniş bir bölgəyə yayıldığı ehtimal edilən kınıklara aid Anadoluda üçüncü yer tutacaq miqdarda yer adına təsadüf olunması təəccüblüdür.
Cədvəldə dördüncü yerdə eymürlər, beşinci yerdə karkınlar durur. Halbuki Mahmud Kaşğari bəzi xüsuslarda digər boylardan fərqləndiklərini və kalaç adını daşıdıqlarını söyləyərək karkını və digər bir boyu öz siyahısına salmamışdı.
Cədvəl üzrə daha sonra bayındır (altıncı yer) və salur (yeddinci yer) gəlir.
Tədqiqatların bu günkü səviyyəsində bütün türk-oğuz tarixində (eyni zamanda Anadolunun fəthi və məskunlaşdırılmasında) mühüm rol oynamış boylardan kayı, kınık, əfşar, bayındır və salurların ən əhəmiyyətli boylar olduqları anlaşılır.
Cədvəldəki yer adları ümumiyyətlə XII-XIV əsrlərdən qalma xatirələrdir. Bunların daha çox rastlandığı Anadolu sahəsi Fəratla Adalar dənizi arasındakı yerdir. Bu sahə səlcuqluların əsil yurdu ilə Danişmənd ölkəsini və uc türkmənləri tərəfindən fəth edilən Qərbi Anadolu və Mərmərə bölgəsini əhatə edir. Boyların hər biri ilə bağlı yer adları bu sahə daxilində səpələnmiş bir şəkildədir. Digər tərəfdən, hər bölgədə boylardan çoxuna aid yer adları kompakt deyil. Bu xüsus boylara mənsub obaların müxtəlif zamanlarda Anadoluya gəlməsi və buraya gəldikdən sonra siyasi və iqtisadi səbəblər üzündən yenidən parçalanmaya məruz qalması ilə əlaqədardır. Bununla bərabər, bəzi boyların bir bölgədə digərinə nəzərən daha qələbəlik halda yerləşmiş olduğunu cədvələ əsaslanaraq söyləmək mümkündür. İndi bunu göstərək.
Kayı: Sivas (8 yer adı), Kütahya (8), Kenqiri-Çankırı (7), Konya (6), Məntəşə-Muğla bölgəsi (6), Bolu (6), Kastamonu (6), Hamid-İsparta və Burdur bölgəsi (5), Amasya (4), Çorum (4), Ankara (4).
Bayat: Konya (7), Xudavəindigar-Bursa bölgəsi (4), Qara Hisari-Sahib-Afyon (4), Karasi-Balıkesir (4).
Qara-evli: Bolu (4), Kastamonu (2), Sivas-Tokat (2).
Yazır: Hamid (5).
Dodurğa: Bolu (7), Kastamonu (5).
Əfşar: Bolu (17), Kastamonu (9), Konya (9), Kütahya (5), Ankara (4), Qeysəriyyə (4).
Karkın: Sivas (8), Qara Hisari-Sahib (6), Saruxan-Manisa (5), Karasi (4).
Bayındır: Bolu (6), Hamid (5), Xudavərdigar (5).
Peçeneq: Ankara (4).
Çauldur (çavundur): Kastamonu (4), Konya (3), Sivas (3), Ankara (3).
Çəpni: Trabzon (yörə), Kastamonu (6), Bolu (5).
Salur: Sivas (9), Konya (9), Saru-Xan (4), Hamid (3).
Ala-yundulu: Ak-Saray (5), Saru-Xan (3), Sivas (3), Ankara (3).
Eymür: Xudavəndigar (10), Kastomonu (8), Sivas (7), Ankara (5), Kütahya (5), Çorum (4).
Əfşar: Bolu (17), Kastamonu (9), Konya (9), Kütahya (5), Ankara (4).
İğdır: Kastamonu (8), Təkə (6).
Bügdüz: Hamid (4), Kastamonu (3).
Kınık: Adana (yörə), Ankara (9), Kütahya (9), Sivas (8), Konya (5), Kenqiri (5), Qara Hisari-Sahib (5), Malatya (4), Karasi (4).
Oğuz boylarına aid bugünkü yer adlarına gəlincə XVI əsrdən bu yana bütün boyların yer adları azalsa da, bu xüsusda aralarında bəzən böyük nisbətlər müşahidə edilir. Məsələn, XVI əsrdə 29 yer adına sahib ala-yundlu boyunun Daxili İşlər Nazirliyinin «Türkiyədə məskun yerlər qılavuzu» kitabına görə ala-yundlu şəklində bu gün tək bircə yer adı qalmışdır. XVI əsrdəki 44 yürəgir yer adı əvəzinə həmin kitabda 9 və ya 10 («Yürəyil» şəklində) yer adı görünür. Kayı boyu da XVI əsrdəki 94 yer adından üçdə ikisini itirərək 25-ə düşmüşdür. Kınık isə 81 yer adından 35-ni itirmişdir. Əfşara gəlincə, XVI əsrdə bu boya aid 86 yer adı təsbit edilmişdir. Bu gün isə «Əfşar» və «Avşar» şəklində olmaq üzrə həmin kitaba görə 53 yer adı var.
Bu rəqəmlə əfşar indi birinci yerdədir. Ancaq bu yer adlarından bəzilərinin XVI əsrdən sonra yerləşən əfşarlara aid olduğu məlumdur. Bu gün həqiqi oğuz boylarına aid neçə yer adı olduğu bu sahədə aparılacaq əsaslı araşdırmalardan sonra bilinəcək. Aşağıda oğuz boylarını bir-bir araşdırmağa başlamazdan əvvəl diqqəti bir məsələyə cəlb etmək istərdik. O da XV və XVII əsrlərdə Anadoluda, hətta İranda da boylardan bir çoxlarının adlarının (əfşar, bayat, çavundur, salur, eymür, bayındır) Oğuz kimi daha ziyadə türk oymaqları arasında şəxs adı olaraq işləndiyinin müşahidə olunmasıdır. Bunun daha əvvəl də göstərildiyi kimi, Türkiyədə oğuzçuluq cərəyanı ilə əlaqədar olduğu aşkardır. Bu hal bizi tarixi həyatını izləyə bilmədiyimiz çox az əhalisi olan və oğuz boy adını daşıyan bir oymağın eyni adlı boydan olduğu barədə şübhəyə salır. Məsələn, XIII əsrin ikinci yarısının əvvəllərində Antalya-Dənizli tərəfindəki hüdud bəylərindən Salur bəy kimi1. Oğuz boy adını daşıyan bir şəxsin adını daşıdığı boya mənsub olduğuna dair mütləq hökm vermək doğru deyil, çünki belə bir şəxs o boydan olmaya bilər (necə ki, Bayındır adlı kürd bəyləri var). Daha çox Boz-ulus və Hələb türkmənləri kimi icmalarda oğuz boyuna mənsub bir oymaqda başqa bir oğuz boyunun adını daşıyan şəxslər olmuşdur. Məsələn, Boz-ulus və Yeni-eldəki əfşar oymaqları arasında Bayat, Salur adlı adamlar, çavundur oymağı arasında isə Bayat adlı şəxslər var. Eyni zamanda bunun tədqiqatları çətinləşdirə biləcək dərəcədə yayğın bir ənənə olmadığını da söyləyək. Mütəxəssis olmayanlara xatırlatmaq istədiyimiz bir xüsus da Osmanlı dövründə Anadoludakı kənd və şəhərlərdə yaşayan oturaq türk xalqının və oğuz boy adını daşımayan türk oymaqlarının da bəhs ediləcək bu 24 oğuz boyuna mənsub olduqları, onlardan çıxdıqlarıdır.
Bizim Osmanlı dövründə görəcəyimiz oğuz boy adlarını daşıyan təşəkküllər ancaq böyük və qədim oğuz boylarının adlarını hələ dəyişdirməmiş və ya yerləşməmiş qalıqlarından başqa bir şey deyildir.
Nəhayət, hər hansı bir oymağın yerləşdiyi bir yerə öz adını verməsinin də bir qayda olmadığını bildirmək istəyirik. Elatlar halında yörələrə yerləşmiş oğuz boylarına mənsub böyük təşəkküllərin belə yerləşdikləri yerlərdə öz adları ilə bağlı xatirə qoymamış olduqları da görünmüşdür1.
1. KAYI
Kayı boyu, göründüyü kimi, Rəşidəddinin siyahısında birinci yerdə durur.
Bu siyahı oğuz boylarının islamiyyətdən əvvəlki dövrdəki siyasi və ictimai mövqeləri əsas tutularaq tərtib edildiyindən kayıların siyahıda birinci olması onların bu baxımlardan (siyasi və ictimai mövqe etibarilə) oğuzların ən mühüm və əsil boyu sayıldığını göstərir. Kayılar oğuz hökmdarları yetirən beş boyun başında zikr olunduğu kimi, yenə Rəşidəddinin «Oğuzların tarixi» fəslində bir oğuz yabğu sülaləsinin də bu boya mənsub olduğu göstərilir1. Şübhəsiz, kayılar oğuzların ən qədim, ən köklü və ən şərəfli boylarından biri idi.
Yenə həmin fəsildə yazıldığı kimi2 müsəlman oğuz hökmdarı Əli xan dövründə Amunun (ehtimal ki, Ceyhunun) sol sahilində yaşayan və döyüşə 40.000 atlı çıxaran oğuzların başçısı kayıdan Qorqud bəy idi. Elə o fəsildə səlcuqlu ailəsinin Qorqud bəyin rəislik etdiyi bu oğuz elatından çıxdığı söylənir. Ancaq əsərlərdə bu boydan heç bəhs edilmir. Əvəzində XVI əsrdə yazılmış osmanlı təhrir dəftərlərində kayılara aid çoxlu yer adına və təşəkküllərə rastlanılır. Bir qədər əvvəl yazdığımız kimi, oğuz boylarına aid yer adlarını ehtiva edən XVI əsr dəftərləri üzərində apardığımız araşdırmaya görə tərtib olunan siyahıda bu boy 94 yer adı ilə birinci yeri tutur3. Şəbin Qarahisar və Kemaxdan başlayan bu kayı yer adları Muğla və Manisaya qədər yayılmışdır.
Kayı adlı oymaqlara gəlincə, kayılar bu xüsusda da ən çox təşəkküllərə sahib olan iki boydan (digəri əfşardır) biridir. Yer adlarında olduğu kimi oymaqlar xüsusunda da kayı ilə əfşar bir-biri ilə tən gəlirlər. Bu kayı oymaqları əfşar, bayat və digər bir çox boyun əksinə olaraq yörüklər arasında, yəni Anadolunun orta və qərb tərəflərində yaşayırdılar. İndi onları yaşadıqları bölgələrə görə tədqiq edək:
1. Atçəkən. Konya bölgəsindəki kayı oymağı atçəkən icmasına mənsub olub Larəndə (indiki Qaraman) qəsəbəsinin şimal və şərq tərəflərindəki torpaqları əhatə edən Bayburt qəzasında yaşayırdı. Bu oymağın II Bəyazid dövründə 260 evi, 343 nəfər vergi verən əhalisi, I Səlim zamanında isə 475 evi, 680 nəfər vergi verən əhalisi vardı. Digər tərəfdən, bu kayı oymağının bütün əhalisi sipahi uşaqları idi. Bəhs edilən dövrdə oymağın əlindəki əkinliklər, yəni becərdikləri yerlər (məzrə) bunlar idi: Yastı Üyük, Ərəncə, Arslanlu-Virani, İnlu-Virani, Bəstanlu, Günü, Qaraca Qaya, Kınık, Gəncək adlı əkinliklər. Axsaqlu oymağı isə qədim zamanlardan bəri yaşadıqları yurdları idi. Konya kayılarının 1547-ci ildə Kapanlar, Göy göy, İbrahim, Divanələr, Gəbəçilər və (bəlkə də) Kayı Hüyüyü adlı kəndlərdə yerləşdikləri bilinir1. Bu kayı oymağının yaşadığı zamanda Konya bölgəsində Kayı adlı 6 kənd vardı2.
2. Ankara. Göründüyü kimi, Ankara sancağında Kayı adlı 4 yer adı olmasına baxmayaraq3, əhalisi sıx bir kayı oymağı yoxdur. Bu adda Ankara yörükləri arasında çox kiçik bir oymaq vardı ki, o da Kayıcıq adlı bir kənddə yaşayırdı4. Bu Kayıcıq kəndi Ankara ilə Ayaş arasındakı Mürtəzaabad qəzasına bağlı Kayıcıq kəndi olmalıdır. XVI əsrdəki bu kiçik kayı təşəkkülünün qədim və olduqca böyük bir kayı oymağının qalığı olması ehtimalı var.
3. Hamid (İsparta). XVI əsrdə bir kayı olmağı da Hamid sancağının Əyridir qəzasında yaşayırdı. Bu oymağın Qanuni dövründə vergi verən 118 nəfər əhalisi vardı5. Həmin sancaqda Kayı adlı 5 kənd də görünür6.
4. Dənizli. XVI əsrdə ən böyük kayı oymağı Dənizlinin quzeyində yaşayırdı. Qaş-Yenicəsi, Aydos və şeyxlu qəzalarında yaşayan bu kayı oymağı Qanuni dövründə 35 kənddə yurd salmışdı. Bu oymağın vergi verən evli əhalisinin 1123, subay əhalisinin 223 olduğu və hər il dövlətə 42.000 axça verdiyi məlumdur. Bu kayı təşəkkülünun yaşadığı kəndlərdən heç biri Kayı adını daşımırdı7. 978-ci il (1570/1571) tarixli bir hökmdə bu kayı yörüklərinin vergilərinin yığılmasına qazıların müdaxilə etmələri əmr olunur8.
5. Məntəşə. İkinci qələbəlik bir kayı təşəkkülü də bu sancaqda yaşayırdı. O, adı çəkilən sancağın, Göyciyəz-Ayasuluğ (Səlcuqlu) arasındakı kəndlərdə otururdu. Yavuz Səlim dövründə tir (ox) adı ilə 14 qola ayrılan Məntəşə kayılarının vergi verən 892 evi vardı. 1553-cü ildə belə evlərin sayı 1034 olaraq hesablanmışdı9. Onların yaşadıqları kəndlərdən heç biri Kayı adlanmır. Lakin həmin dövrdə, həmin bölgədə 6 kəndin Kayı adını daşıdığı10 bilinir ki, onlardan heç biri indi o adla adlanmır.
Məntəşə kayıları gərək ki, bilavasitə Dənizli kayılarının bir parçasıdır. Onların da İbn Səidin (XIII əsrin ikinci yarısı) əhalisini təqribən 200.000 çadır olaraq göstərdiyi Dənizli uc (hüdud) türkmənlərinin qalıqları olması ehtimalı çoxdur. Məntəşə bölgəsində kayılarla birlikdə Qızıl keçili və Xorzum adlı oymaqların da yaşadığı görünür ki, bunlardan axırıncı ad Xarəzmdən gəlir1.
6. Saru-xan. Bu sancaqda hər hansı bir kayı oymağının varlığına dair təhrir dəftərlərində heç bir qeydə rast gəlmirik. Ancaq XVI əsrin ortalarına aid bir sənəddən bu adda bir oymağın Çoban oymağı ilə Qaraman Qayası deyilən yerdə yaşadıqları anlaşılır2.
7. Qarahisar (Afyon). Yenə başqa bir sənəddən bu boya mənsub bir oymağın da Qara Hisar sancağının Sandıqlı qəzasında yaşadığı bilinir. 967-ci il (1559/1560) tarixli bir sənəddə Sandıqlıya bağlı kayı oymağının həmin qəza daxilindəki bir kənd camaatı ilə Qaplan Alanı adlı bir yaylaq üstündə çəkişdiyindən bəhs edilir3. Bu oymağa da təhrif dəftərlərində rast gəlmədik.
8. Sis (Kozan). Anadoludakı sonuncu kayı təşəkkülü Sis (Kozan) sancağı oymaqları arasında görünür. 29 evdən (xanə) ibarət olan bu kiçik kayı oymağı Kutlu bəy-Hacılu adlı bir təşəkkülə tabedir. Dəftərlərdə bu təşəkkül həmin sancaqdakı əfşar, kacurqalı, ayru damlu, savcı-haculu adlı böyük təşəkküllər kimi tayfa gəlməsi ilə adlandırılsa da, əhalisi çox az, yəni vergi verən 42 evlidir4. Bununla birlikdə, bu tayfanın savcı-hacıluların bir qolu olması mümkündür. Beləliklə, XVI əsrdəki kayılar haqqındakı məlumat bundan ibarətdir.
Yuxarıda araşdırmalarımızın bir nəticəsi olaraq kayıların XVI əsrdə Anadoluda ən çox yer adına və hətta oymaqlara sahib bir boy olduğunu söyləmişdik. Bunlar oğuzların islamiyyətdən əvvəlki tarixlərində mühüm bir mövqeyi olan bu köklü təşəkkülün eyni zamanda Anadolunun fəthində və məskunlaşdırılmasında ən böyük rolu oynamış bir boy və ya bir neçə boydan biri olduğunu göstərməkdədir.
XVI əsrdə Anadoludakı bu 94 kayı yer adından Daxili İşlər Nazirliyinin «Türkiyədə məskun yerlər qılavuzu» adlı kitabında ancaq 25-i var5. Kayı adlı bu kəndlərdən biri də Təkirdağdadır.
9. Xəzərarxası türkmənləri. Kayılardan bir qol qərbə köçməmiş, Xəzərarxası türkmənlərinin arasında qalmışdı. Əbülqazi və digər qaynaqların bu kayılardan heç bəhs etməmələri ehtimal ki, onların əhali baxımından çox qələbəlik olmamaları ilə əlaqədardır. Bu kayılar iki kiçik bölük halında ancaq XIX əsr Avropa səyyahları siyahılarında görünür. Həmin bölüklərdən biri qay adı ilə Əlieli içindədir1.
Kayı-Osmanlı münasibətləri
İlk Osmanlı salnaməçisi Əhmədi Osman bəyin babası Ərtoğrul bəyin yoldaşlarını oğuz adlandırır. O zaman oğuz adının əvvəllər olduğu kimi türkmən mənasında işlədildiyinə dair heç bir məlumatımız yoxdur. XIII əsrdən etibarən xristianlar Anadoluya Türkiyə və Türküstan, türklərə qədimlərdə olduğu kimi türk deyir, müsəlmanlar isə türkmən adlandırırdılar. Türkiyə türkləri isə özlərini yüksək qiymətləndirdikləri və şərəfli bir el saydıqları oğuzların nəvəsi hesab edirdilər.
Onların türkmən adını uzun müddət mənimsəmədikləri görünür. Ərtoğrul bir türkmən oymağının bəyi idi. Bu oymağın Söyüt yörəsinə bəzi osmanlı mənbələrində deyildiyi kimi, Ankaranın təqribən 100 km cənubundakı Qaraca dağdan gəldiyi qəbul edilir. Bu gəlişin monqol təzyiqi ilə bağlı olması mümkündür. Eyni zamanda Osman bəyin babalarının başçılıq etdiyi oymağın Xorasandan Anadoluya monqol istilası səbəbilə gəldiyi barədə rəvayəti də rədd etmək üçün qüvvətli dəlillərimiz yoxdur. Osmanlı xanədanın kayı boyundan olduğunu söyləyən ilk müəllif əsərini II Murad dövründə yazmış Yazıçıoğlu Əlidir. Ancaq biz Yazıçıoğlunu tərcümə etdiyi əsərlərə qövmi duyğuların təsiri altında əlavələr edən və onlarda təhriflərə yol verən müəllif kimi tanıyırıq. Kayı boyu isə, məlum olduğu üzrə, oğuz elinin ən nəcabətli, ən şərəfli boyu idi. Bu səbəbdən Osmanlı xanədanı ilə kayı boyu arasında qəbiləvi münasibət bizə olduqca şübhəli görünməklə birlikdə, bu qohumluğun mümkünlüyünə də inanırıq2.
Doğrudur, Yazıçıoğlu Osman bəyin dilindən
Osman, Ərtoğrul oğlusan,
Oğuz, Qara xan nəslisən,
Haqqın bir kəmtər qulusan,
İstanbulu al, gülzar et –
mənzuməsini desə də xanədan üzvləri arasında oğuzlara və kayı boyuna mənsub sayılmağa ancaq II Muradın (1421-1451) əhəmiyyət verdiyi məlumdur. İndiki məlumatımıza görə, kayı damğası ilk və son dəfə olaraq onun bəzi pullarına həkk edilmiş, xələfləri zamanında isə bir müddət silahlara vurulmuşdur. Ancaq xanədanın mənsub olduğunu iddia etdiyi kayı boyunun Türkiyədə hələ köçərilik həyatını və qəbilə ənənələrini davam etdirən boydaşlarına yaxın bir əlaqədə olduğuna və onlara qarşı imtiyazlı bir münasibətdə bulunduğuna dair heç bir sübut-dəlil yoxdur.
Hətta Türkiyənin fəthində və məskunlaşdırılmasında birinci dərəcəli rol oynadığını gördüyümüz bu boy XV və XVI əsrlərdə digər oymaqlar kimi vergi məmurları, sipahi və başqaları tərəfindən təzyiqə məruz qalmışdır. XV və XVI əsrlərdə özünü nəzəri baxımdan da olsa oğuz elindən və kayı boyundan sayan xanədanın daha sonra bunu unutduğunu görürük.
Başlanğıcını qəti bir şəkildə təsbit edə bilmədiyimiz bir zamandan bəri Əskişəhir bölgəsində yaşayan qarakeçili oymağı hər il Ərtoğrul bəyin Söyütdəki türbəsini ziyarət edir və ziyarət zamanı orada şənliklər keçirirdi. Qövmi şüura sahib olan II Əbdülhəmid qarakeçililərin bu ziyarətinə rəsmi bir mahiyyət verdirdi, öz oymağı saydığı qarakeçili gənclərindən ibarət bir alay yaradaraq onu Ərtoğrul alayı adlandırdı. Bundan başqa, ya onun dövründə, ya da bir qədər sonra «Ərtoğlunun ocağında oyandım, şəhidlərin qanlarına boyandım» beyti ilə başlayan bir marş da bəstələndi. Əbdülhəmid qarakeçili oymağına mənsub olanları alman imperatoruna öz əqrəbaları kimi təqdim etmişdi. Söyləmək mümkündür ki, əsrlərdən bəri ilk dəfə olaraq bir osmanlı hökmdarı əsrlərlə yalqız və köməksiz buraxılmış millətinə qarşı mənən hərir bir sevgi duymuşdur.
2. BAYAT (BAYAD)
Bayatlar, bilindiyi kimi, tariximizdə mənəvi şəxsiyyətlər yetirmiş bir boydur. Oğuzların dövlət və din adamı Dədə Qorqud, məşhur şair Füzuli bu boya mənsub idi. Cəm Sultan üçün Osmanlı xanədanının Oğuz xana qədər gedib çıxan əfsanəvi ataları haqqında «Cami-Cəm-ayin» adlı bir kitab yazan Mahmud oğlu Həsənin də bu boydan olduğunu bilirik.
Səlcuqlular dövründəki oğuz boyları haqqında çox az məlumatımız var. Bu dövrün qaynaqları da ancaq bir neçə oğuz boyundan bəhs edilir. Bu arada səlcuqlu əmirlərindən Ak-Sunqur ul-Buxarinin 513-cü ildə (1119) Bəsrədəki naibi Sunqurun əl-Bayati nisbəsini daşıdığını bilirik1. Ancaq bu nisbəyə əlavə olaraq ət-Türkmani nisbəsinin olmaması bizi nisbənin bayat boyuna aidiyyəti barədə tərəddüdə salır.
Digər tərəfdən, Bağdadın cənub-şərqində Tib çayının mənbəsinə yaxın bir yerdə olan İranın Luristan əyalətindəki Bayat qalasının daşıdığı adın o zamanlar mövcud olmadığı anlaşılır. Həmdullah Qəzvini1 bu qalanın adını XV əsrin sonlarında baş verən hadisələr münasibətilə çəkir. O zaman qalanın hakimi bir türk idi. Həmin dövrdə adı çəkilən bölgə ilə Xuzistanın əfşarların əlində olduğunu bilirik. Bu izahlar bizə ehtimal verir ki, bu qala öz adını bayat boyundan almışdır. Anadoluya gəlincə, XVI əsr təhrir dəftərlərində bayatlara aid 42 yer adı var. Onların hamısı digər boylar kimi Anadolunun orta və qərb bölgələrindədir2. Bayat yer adlarının çoxu bu bu gün də durur3. Bu yer adları bayatların Anadolunun fəthində iştirak etdiklərini göstərir. Bundan başqa, XIV əsrdən bəri Şimali Suriyadakı türkmənlər arasında çox böyük bir bayat elatının yaşadığını bilirik. Digər tərəfdən, XVI əsrdə Qərbi və Cənubi-Qərbi Anadoluda bayat adlı bəzi kiçik, hələ yerləşməmiş oymaqlar da görürük.
Daha əvvəl də dediyimiz kimi, XIV əsrdə Şimali Suriyada yaşayan böyük türkmən icmasının boz-ox qolunu əsas üç boy, yəni bayat, əfşar və bəydili boyları təşkil edirdi. Həmin əsrdən etibarən haqqında bəhs edilməyə başlanan dulqədiroğulları, inaloğulları, köpəkoğulları, gündüzlülər, qutbəyioğulları, bozcaoğulları kimi ailələrin bu üç və ya iki (bayat, əfşar) boydan çıxdıqları bilinir. Bu ailələrin ən böyüyü olan dulqədiroğullarının xidmətində həmişə bayatları görürük.
Bu hal boz-oxlardan olduğu dəqiq bilinən bu xanədanın həmin boya mənsubiyyətini yada salır. Boz-oxlardan olan inaloğullarının bəydiliyə deyilsə, bu boya mənsub olduğu şübhəsizdir. Bayatlardan olduqları dəqiq bilinən ailə isə bozcaoğullarıdır. 801-ci ildə (1399) Sultan Berkuk öldükdə onun yerinə oğlu Fərəc keçmişdi. Fərəc igid bir gənc olsa da, siyasi zəkadan məhrum bir hökmdar idi. Buna görə də onun hökmdarlıq dövrü xüsusilə Şam valisi Şeyx ül-Mahmudi, Çəkim və Novruz kimi əmirlərə qarşı mübarizədə keçmişdi. 807-ci ildə (1404/1405) Hələb valisi Dəmirtaş Antakya hakimi türkmən Doğançı oğlu Farisin üzərinə yurüş etdiyi zaman müttəfiqləri Ramazan oğlu Əhməd bəy ilə dulqədirli ailəsindən Xəlil bəy oğlu Əlaəddin Əli bəy idi. Bayatlar və inallılar Əlaəddin Əli bəyin əmrində idilər, asi əmirlərdən Çəkim qaçıb Doğançı oğlunun yanına sığınmışdı.
Dəmirtaş müttəfiqləri Əhməd və Əli bəylər sayəsində vuruşmada qalib gəldi4. Sultan Fərəc ertəsi ilə Çəkimi Hələb valisi təyin etmişdi. Bir neçə ildən bəri sultan olmaq fikrinə düşən Çəkim 809-cu ildə (1406) özünü əl-Məlik əl-Adil (ədalətli sultan-tərcüməçi) adı ilə sultan elan etdi və Fəratdan Qəzzəyə qədər olan ərazidə öz adına xütbə oxutdu. Çəkim türkmənləri təhlükəli ünsür sayaraq onlara qarşı hərəkətə keçdi. Nəticədə əfşar, bayat və inallıların mühüm bir qismi ağqoyunlu bəyi Qara Yölük Osmana sığınmaq məcburiyyətində qaldı1. Ancaq Çəkimin həmin il Qara Yölük ilə vuruşmada öldürülməsindən sonra təkrar Hələb ətrafındakı yurdlarına qayıtdılar.
811-ci ildə (1409) asi əmirlərdən Novruz ilə döyüşərək, onu məğlub edən Hələb valisi Dəmirtaşın yanındakı türkmənlər arasında bayatlar da vardı. Həmin ilin son ayında isə Fərəc tərəfindən bağışlanan Novruz ilə şeyx arasında Asi çayının sahilində baş verən vuruşmada bayatların əfşarla birlikdə Novruzun ordusunda olduqları məlumdur. Döyüş zamanı bayatların başçısı Bozca bəy çaya düşərək boğulmuşdu2. Bu hadisədən sonra bayatların başında duran ailə bu bəyə izafətlə bozcaoğulları, bozcalu adlanmışdır.
814-cü ildə (1411-1412) Fərəc tərəfindən bağışlanan Şeyx Hələb valisi təyin olunmuşdu. Həmin ilin cəmadiyül-axır ayında Amikə gələn Şeyx burada bayatları, türkmən Saqqalsızoğlunu, Doğanın oğlunu məiyyətinə alıb, Gündüz oğlu Ömər bəyin üzərinə yürüyərək, onu məğlub etdi3. Ertəsi il Fərəc öldürüldükdən sonra Şeyx sultan oldu. Şeyxin sultan olması ilə daxili çəkişmələr başa çatdı və məmlük dövləti əvvəlki qüdrətini bərpa etdi.
821-ci ildə (1418) qaraqoyunlu hökmdarı Qara Yusif ağqoyunlu bəyi Qara Yölük Osmanı qovaraq, Hələbin şimalına qədər gəldiyi üçün orada yaşayan inallılar, bayatlar və əfşarlar Trablis yörəsindən Safitəyə qaçdılar. Bunun səbəbi isə onların Qara Yölük Osman bəyin Qara Yusifə məxsus Mardin yörəsində apardığı dağıntıda və yağmaçılıqda iştirak etmələri idi. Bayatlar, əfşarlar və inallılar Safitədə qarışıqlıqlar törətdilər. Trablis valisi Baybars əd-Dokmaki onlara Qara Yusifin artıq geri qayıtdığını söyləyərək öz yurdlarına dönmələrini xahiş etdi. Türkmənlər bunu qəbul etdilər. Ancaq Baybars köçüb getməzdən əvvəl onların mal-qaralarını ələ keçirmək üçün hücum etdi. Şaban ayının 16-da baş verən şiddətli vuruşmada Baybars məğlub oldu. Atabəy Sudun əl-Əsən Dəmiri ilə 13 məmlük əsgəri vuruşmada öldü. Pərişan bir halda geri dönən Baybars Trablis valiliyindən çıxarılaraq səlibçilərdən qalan Mərkəb qalasında həbs olundu. O, il yarım həbsdə yatdıqdan sonra bağışlandı və Dəməşqdə ona yüz əsgər əmirliyi verildi4. Bu, əmir Tatardan sonra sultan olan məşhur Məlik ül-Əşrəf Baybarsdır (1422-1438).
Bayatlar sonralar əfşarlarla birlikdə ağqoyunlu hərəkatlarında iştirak etmişlər. 1457-ci ildə dulqədirli xanədanından Qara bəy, bayat bəylərindən Nəsir Hüseyn bəy və Əbdi ilə birlikdə Uzun Həsən bəyin yanında xidmətə girdilər. Onlar buyruqlarındakı 800 evlik türkmənlə Amid yaxınlığındakı Qaraca dağda yurd salmışdılar. Bu bəylər qaraqoyunlu hökmdarı Cahan şahın Tərxan oğlu Rüstəmin komandanlığında Uzun Həsən bəyin üzərinə göndərdiyi ordunun Amidə yaxınlaşdığını eşitcək qorxudan Suriyaya getmək üçün yerlərindən köçdülər. Uzun Həsən onları təskin edərək geri qaytarmaq üçün oğulları Xəlili və Uğurlu Məhəmmədi, mosullu Əmir bəyi göndərsə də, türkmənlər öz qərarlarından vaz keçmədilər. Belə olduqda, şahzadələr onlardan bəzilərinin davarlarını yağmaladılar1. Bununla bərabər, Həsən bəylə Tərxan oğlu Rüstəm arasında Amid yaxınlığında, baş verən və ağqoyunluların parlaq zəfəri ilə nəticələnən vuruşmada əfşarla yanaşı bayatların da iştirak etdiyini bilirik2.
Teymurun Yozqatdakı və ona qonşu bölgələrdəki qara tatarların mühüm bir qismini Türküstana aparmasından sonra Şimali Suriyadakı bu bayatların bir bölüyü də dulqədirli oymaqları ilə birlikdə Boz-oxda yurd saldı. Bayatların bu qolu şam bayata adı ilə tanınmışdır. Bundan başqa, XVI əsrdə İranda səfəvilərin xidmətində böyük bir bayat qolunun yaşadığı bilinir ki, zənnimizcə, onlar Şimali Suriyadakı bayatlardandır. Birinci hissədə müxtəlif yerlərdə söylədiyimiz kimi, ağqoyunluların nailiyyətləri və onun ardınca Səfəvi dövlətinin qurulması Şimali Suriyadakı türkmənlərə böyük təsir göstərmiş, onlardan bir çoxlarının bu dövlətlərin xidmətinə girmələrinə səbəb olmuşdur.
875-ci ildə (1471) Dulqədir oğlu Şahsuvar bəylə döyüşmək üçün Hələbdə olan məmlük sərkərdəsi Yeşbəyin hüzuruna gedən bəylər arasında Bozca oğlu Xəlil bəy də vardı3. Osmanlı fütuhatının ilk illərində bayatların başçısı olan Bozca oğlu Xəlil bəyin aradakı zaman fərqi dolayısı ilə həmin şəxs olduğu barədə qəti bir şey söyləmək mümkün deyil. Adı çəkilən Bozca oğlu Xəlil bəyin müasiri və həmin ailənin övladı Susa bəyi və Sevindik bəyi də tanıyırıq ki, onlar da Dulqədir oğlu Şahsuvarın müttəfiqləri idilər4. Digər tərəfdən biz Bozca ailəsindən bəzi bəylərin də Uzun Həsənin xidmətində olduqlarını bilirik5. Səfəvi dövründə İranda yaşayan bozcalılar, gərək ki, onların nəvələridirlər.
Hələb türkmənləri bayatı
926-cı ildə (1520) keçmiş dulqədir bəyi Əlaüddövlənin qardaşı Əbdürrəzzaqın bayatları və kürdləri başına yığaraq, dulqədir hakimi şahsuvar oğlu Əli bəylə mübarizəyə girişdiyi, hətta Əli bəyin öldürüldüyü, Maraş və Əlbistanın Əbdürrəzzaqın əlinə keçdiyi barədə Qahirədə şaiyələr dolaşmağa başlasa da, bunu təsdiq edən bir məlumat alınmamışdı1. Həmin dövrdə yazılmış Hələb sancağı təhrir dəftərində bayatlar Hələb türkmənlərinin üçüncü boyu (tayfa) kimi xatırlanaraq 20 obadan (camaat) ibarət olduğu göstərilir. Bu obanın birincisi Bozca ailəsinin başçılıq etdiyi bayatlardır. Həmin dövrdə onların başçısı Bozca oğlu Xəlil bəy idi. Ancaq eyni əsrin ikinci yarısına aid dəftərlərdə bu boy bəyi, ailəsi və obası görünmür. Bu bəy ailəsi necə oldu? İranamı getdi? Bu ehtimal çox güclüdür.
Bundan sonra bayat boyunun ən böyük obası olan pəhləvanlı obası gəlir. Bəhs edilən dəftərlərə görə, vergi verən əhali sayı 286 nəfər olan bu obanı Pəhləvanın nəvəsi Davud Kətxuda idarə edirdi. Həm Davud Kətxuda, həm də qardaşları Hacı Süleyman və Sən (Əsən) Teymur mənşur* sahibi olub oğulları da sipahizadə idilər. Bu mənşurların Kətxuda ailəsinə məmlük dövləti tərəfindən verildiyi anlaşılır.
Bu obanın əhalisi müntəzəm surətdə artaraq, Qanuni dövrünün ortalarında 505, II Səlim dövründə 787 nəfərə (vergi verən) çatmışdı. Digər tərəfdən, həmin zamanlarda pəhləvanlı obasının bir qolu da Yeni-eldə idi. II Murad dövründə buradan vergi verən əhalinin sayı 407 nəfər idi. Bundan başqa, bayatın Yeni-eldəki obalarından çalışlı və əlibəylilər də bu pəhləvanlı qoluna bağlı idilər2. Hər iki qolu birləşməklə və bayat boyunun bir çox digər obalarını da öz ətrafında toplamaqla pəhləvanlı oymağı XVII əsrdə böyük bir təşəkkül halını almışdı. Buna görə də Katib Çələbi öz dövründəki Hələb türkmənləri oymaqları haqqında tərtib etdiyi siyahıda pəhləvanlılara da yer ayırmışdı3.
Burada bayat boy bəyi ailəsinin (bozcaoğulları) İrana getməsi və ya hər hansı bir səbəb üzündən varlığını davam etdirməməsi çox maraqlıdır. Bu təşəkkülün XVII əsrdə artıq Hələb bölgəsində deyil, Sivasın cənub və cənub-qərb tərəflərində yaşadığı anlaşılır. Hətta pəhləvanlılara 1100-ci ildə (1688/ 1689) bir çox oymaqlarla bərabər vilayət-vilayət gəzib yoxsul və zəif xalqa hücum edən, yollarda soyğunçuluq edən Gədik adlı quldurun cəzalandırılması tapşırığı verilmiş1, ertəsi il isə yenə digər türk oymaqları ilə birlikdə Avstriyaya qarşı təşkil olunacaq səfərə çağırılmışlar. Səfərdə iştirak etmələri arzu olunan 200 pəhləvanlı əsgərin başçıları bu bəylər idi: Pəhləvan oğlu İsmayıl bəy, Pəhləvan oğlu Hacı Musa bəy, Pəhləvan oğlu Battal bəy, Pəhləvan oğlu Hacı Abbas bəy, Həsən bəy oğlu Məhəmməd bəy, Əli bəy oğlu Mirzə bəy, Bibər oğlu Əssaf bəy, Tatar-ilyaslı obası kətxudası, Quzu-güdənli oymağı kətxudası, Sanal (?) bayatı kətxudası2. Bunlardan Həsən bəy oğlu Məhəmməd bəydən etibarən adı çəkilənlər pəhləvanoğulları ailəsindən deyildilər.
1108 (1696)-cı ildə Pəhləvan oğullarından İsmayıl bəy Yeni-el voyevodası idi3. Yeni-eli həmin ərəfədə başlıca pəhləvanlı oymağı ilə ona bağlı obalar meydana gətirirdi. Yeni-elin vergisi isə əvvəllər validə sultanların Üsküdarda tikdirdikləri camilərin vəqfinə daxil olduğu halda həmin illərdən Məkkə və Mədinəyə göndərilən Surrə axcasına ayrılmışdı. Yeni-elə bağlı oymaqlara «hərəmeyn üş-şərifeyn əşirətləri» deyilməsinin səbəbi də budur. 1141-ci ildə (1728) pəhləvanlıların Boz-ox bölgəsində yaşadıqları müşahidə olunur. XVIII əsrdə Anadoludakı türkmən oymaqlarına dair səyyah Burxardt və Nibur öz siyahılarında pəhləvanlı oymağının yurdunu Boz-oxda göstərmişlər. Nibur4 Hələbdə yaşayan P.Russeldən aldığı məlumata görə, pəhləvanlıların 15.000 çadıra sahib olduqlarını bildirir.
Burada bəhs ediləcək bayat obalarından biri də reyhanlı təşəkkülüdür. Qanuni dövründə vergi verən əhalisinin sayı 112 nəfərdən ibarət olan bu təşəkkülün 93 evlik bir qolu da həmin dövrdə Yeni-eldə yaşayırdı. Bu oba da bir tərəfdən əhalisinin artması, digər tərəfdən isə bayat boyuna mənsub bir çox obaların ona qarışması nəticəsində XVIII əsrdə pəhləvanlı kimi böyük bir təşəkkül halına gəlmişdi. Həmin əsrdə reyhanlı oymağı ona bağlı digər oymaqlarla birlikdə Sivasın güney tərəflərində yaylağa çıxır, Hələb ətrafında qışlayırdı. Səyyah Burxardt5 reyhanlıların 3.000 çadırdan ibarət olduqlarını söyləyir.
Reyhanlılar yaylağa gedib-gələrkən rahat durmadıqlarından onların Rəqqaya sürülmələri haqqında bir neçə dəfə fərman verilsə də, hər dəfə ondan qurtulmuşlar. XIX əsrin ortalarında reyhanlıların Amik ovalığında qışladıqlarını bilirik. 1865-ci ildə Cənubi Anadoludakı dərəbəyləri ortadan qaldırmaq və oymaqları yerləşdirmək qayəsi ilə təşkil edilən Firqeyi-İslahiyyənin Gavur dağları və Kürd dağlarındakı hərəkatında reyhanlılar Firqeyi-İslahiyyəyə kömək etmişlər. Firqeyi-İslahiyyənin hərəkatı başa çatdırmasının ardınca Cövdət paşanın təşəbbüsü ilə bu oymaq Amik ovalığındakı qışlağında yerləşdirilmiş və nəticədə Reyhanlı qəsəbəsi yaranmışdır1. Bundan başqa, reyhanlı boyunun bəyi Mürsəl oğlu Mustafa bəyə paşa rütbəsi verilmişdir.
Bunlardan əlavə, bayat boyunun il-diləklü, bəçilü, yabanlu, mələk hacılu, küzücəkli adlı obaları da vardır. Bayat boyu XVI əsrin ikinci yarısında bir tərəfdən əhalisinin artması, digər tərəfdən Hələb türkmənlərinə bağlı bir çox kiçik oymaqların ona qarışması nəticəsində bəydili boyundan sonra Hələb türkmənlərinin ən böyük təşəkkülü olmuşdur2. XVII əsrdə isə boyun obalarından mühüm bir qismi pəhləvanlı, bir qismi isə reyhanlı oymaqlarının ətrafında toplanmışdı. Bu tarixdən etibarən bayatları iki təşəkkül, yəni pəhləvanlılar və reyhanlılar təmsil etmişlər.
Pəhləvanlı oymağının başçısı olan boy bəyi ailəsinin XVIII əsrin ikinci yarısında bu gün Ankaranın Qırıq qala qəzasına tabe Boy obası kəndində yaşadığını bilirik. Pəhləvanlı bəylərindən Mahmud bəy 1212-ci ildə (1797/ 1798) kənddəki camini tikdirmişdir. Həmin bəyin 1221-ci ildə (1806/1807) Çapan oğlu Süleyman bəyin əmrində olduğu məlumdur.
Ailə xatirələrində Mahmud bəyin bir çox müharibələrdə iştirak etdiyi danışılır. Hətta bu hərblərin birində oğlu Heydər bəyi itirmiş, qayıdarkən qardaşını atasının yanında görməyən o biri oğlu Əbdürrəhman bəyin «Vay qardaşım, haralarda qaldın?» deyərək ağladığını gördükdə qaşlarını çatan Mahmud bəy «Qadın kimi nə ağlayırsan, sən Heydər ol, sən də qal!» demişdir. Ancaq xatirələrdə Mahmud bəyin də getdiyi son səfərdən geri qayıtmayaraq Belqradda şəhid olduğu nəql edilir. O zamanlar Anadolu türkünün taleyi bu idi. Vergisi Məkkəyə, Mədinəyə gedər, özü isə əksərən geri dönməmək üzrə imperiyanın uzaq əyalətlərinə göndərilərdi. Mahmud bəyə oğlu Əbdülrəhman bəy, ona isə oğlu Həsən bəy xələf olmuşdur. Pəhləvanlı boy bəyi ailəsinin nəsli bugünədək davam etmişdir. Ailənin Mahmud bəyin babası Kodalak bəydən başlayıb zamanımızadək davam edən müfəssəl şəcərəsi xüsusi kitabxanamızdadır. Reyhanlı boy bəyi ailəsi də günümüzədək davam etmişdir. Bu ailə İskəndərunda yaşayan, Xatayın ən tanınmış ailəsi olan Mürsəl oğullarıdır.
Dostları ilə paylaş: |