Vəlfəcr-hazırlıq
Əli Nəsrullah
Kumeyl batalyonu cənub istiqamətindən, zastava
tərəfdən
hücuma
keçəcəkdi.
Komandirlərin
biri
batalyonun uşaqları ilə danışmağa başladı:
"Qardaşlar! Bu axşam Vəlfəcr əməliyyatı üçün Fəkkəyə
yola düşəcəyik. Düşmən sizin yolunuzda sərhədlə paralel
olaraq üç böyük kanal qazıb. Başqa maneələr də var. Siz
inşallah, bu maneə və kanallardan keçəcəksiniz və
əməliyyat baş tutacaq. Siz Tavusiyyə və Rüşeydiyyə
zastavalarının ətrafında yerləşəndə əməliyyatın birinci
mərhələsi bitmiş olacaq. Sonra Seyyidüş-şühəda
diviziyasının təzə nəfəsli uşaqları və digər döyüşçülər
sizin yanınızdan keçib əməliyyatı İraqın əl-Ümarə
şəhərinə doğru davam etdirəcəklər".
Komandir hərəkət tərzi, maneə və yollar haqda danışıb
dedi: "Siz minalanmış sahələrin içindəki ensiz bir yoldan
keçəcəksiniz. Hamınız Fəkkənin cənub istiqamətinin
mövqe yaran hücumçularısınız və inşallah, nəzərdə
tutulmuş məqsədlərə çatacaqsınız".
Onun sözləri bitəndən dərhal sonra İbrahim məddahlığa
başladı, amma həmişəki kimi yox, çox qəribcəsinə rövzə
oxuyur, özü də ağlayırdı.
O, həzrət Zeynəb rövzəsinə başladı, sonra uşaqlar sinə
vurdular. Mən bu gözəl beyti ilk dəfə onda eşitdim:
Aman Zeynəbin ürəyindən!
Necə qan oldu Zeynəbin ürəyi!
Uşaqlar da sinə vururdular. İbrahim sonra həzrət
Zeynəbin əsirliyindən və Kərbəla şəhidlərindən rövzə
oxudu və axırda dedi: "Uşaqlar! Bu gecə ya yarın
196
görüşünə gedəcəksiniz, ya da seyidlərin bibisi kimi əsir
düşüb qəhrəmancasına müqavimət göstərməlisiniz”.
1
İbrahimin gözəl məddahlığından sonra uşaqlar yaş
üzlərlə ayağa qalxıb şam namazlarını qıldılar. İbrahim
gələndən bəri kölgə kimi arxasınca gəzirdim, ondan bir an
da ayrılmırdım.
İkimiz ağır hərəkətli körpülərin birini götürüb yola
düşdük.
Fəkkənin qumları üzərində getmək çox çətin idi. Hər bir
döyüşçünün iyirmi kilodan artıq yükü vardı, biz isə bu
yükdən əlavə ağır bir körpünü də tabut kimi çiynimizə
qoymuşduq.
Hamı bir sıra ilə minalanmış sahələrin arasındakı
yoldan keçirdi. Təxminən 12 km. piyada yol gedəndən
sonra Fəkkənin cənubundakı birinci kanala çatdıq.
Uşaqlarda taqət qalmamışdı.
Fevralın 6-sı, axşam saat 21:30 idi. Hərəkətli körpüləri
və nərdivanları düzüb kanaldan keçdik. Bölgəni qəribə
sükut bürümüşdü. İraqlılar bir güllə də atmırdılar.
15 dəqiqədən sonra ikinci kanala çatdıq. Onu da
keçəndən sonra ratsiya ilə komandirə xəbər verildi.
Bir neçə dəqiqədən sonra üçüncü kanala çatdıq. İbrahim
hələ ikinci kanalın yanında idi və uşaqlara kömək edirdi.
Kanalların ətrafı minalanmış sahələrlə və müxtəlif
maneələrlə dolu idi.
Üçüncü kanala çatmaq sərhəd zastavalarının yanında
olmaq və əməliyyatın başlanması demək idi. Lakin
batalyon komandiri uşaqları saxlayıb dedi: "Xəritədə
göstərilənlərə görə, daha çox yol getməli idik, amma
qəribədir ki, həm tez çatdıq, həm də zastavalar yoxdur”.
1
Qəribədir ki, həmin Kumeyl batalyonunun təxminən bütün uşaqları
ya şəhid oldular, ya da əsir düşdülər.
197
Təxminən bütün uşaqlar ikinci kanaldan keçdilər.
Birdən Fəkkənin səması gündüz kimi aydın oldu. Sonra
atəş açmağa başladılar. Onlar pulemyotdan tutmuş bomba
və raketlərə qədər hər şey atırdılar. Hər tərəfdən üstümüzə
atəş yağırdı. Sanki düşmən bütün qüvvəsini toplayıb bizi
gözləyirmiş.
Uşaqlar heç bir iş görə bilmirdilər. Günəşəbənzər
istehkam milləri və mina sahələri hər bir hərəkətin
qarşısını alırdı.
Uşaqların kiçik bir qismi üçüncü kanala girdi, çoxu isə
qumların üzərində qaldı. Hamı oyan-buyana gedirdi.
Bəzi uşaqlar istehkam millərindən keçib düzənlikdə
mövqe seçmək istəyirdilər, amma minalara düşüb şəhadətə
qovuşdular.
Yolun ətrafı mina ilə dolu idi. İbrahim bunu bilirdi.
Buna görə də, üçüncü kanala qaçdı və qışqırıb heç kimi
ətrafa səpələnməyə qoymadı. Əlimizdən heç nə gəlmirdi.
İraq artilleriyası bizim hansı yerdən keçəcəyimizi yaxşı
bilir və oranı vururdu.
Aləm bir-birinə dəymişdi. Hərə bir tərəfə qaçırdı.
Vəziyyətin idarəsi mümkün deyildi. Nisbətən təhlükəsiz
yer kanalların içi idi. O qaranlıqda və qarışıqlıqda
İbrahimi itirdim.
Üçüncü kanala qədər getdim, amma kimisə tapmaq
mümkün deyildi. Dostlardan birini görüb İbrahimi
soruşdum. Dedi: "Bir neçə dəqiqə öncə buradan keçdi".
Eləcə oyan-buyana qaçırdım. Komandirlərin birini
gördüm. Məni tanıyıb dedi: "Tez keçidə get, yoldakı
uşaqları geri göndər. Kanalın içində nə yer var, nə də
təhlükəsizlik. Get və tez qayıt".
198
Komandirin əmrinə uyğun olaraq, ikinci kanalın
ətrafındakı və yoldakı uşaqları geri qaytardım. Hətta çoxlu
yaralılara da kömək edib geriyə çatdırdıq.
Bu iş iki-üç saat sürdü. Qayıtmaq istəyəndə diviziyanın
uşaqları dedilər: "Qayıda bilməzsən". Təəccüblə
soruşdum: "Nə üçün?"
Dedilər: "Geri çəkilmə əmri verilib, irəli getməyin
faydası yoxdur. Digər uşaqlar da səhərə qədər
qayıdacaqlar".
Bir saatdan sonra sübh namazımı qıldım. Hava yavaş-
yavaş işıqlanırdı. Yorulmuşdum və ümidsiz idim. Qayıdan
bütün uşaqlardan İbrahimi soruşurdum, amma heç kimin
xəbəri yox idi. Bir neçə dəqiqədən sonra Müctəbanı
gördüm. Üz-başı tozlu və yorğun halda əməliyyat yerindən
qayıdırdı. Məyus səslə soruşdum: "Müctəba, İbrahimi
görmədin?"
Mənə yaxınlaşa-yaxınlaşa dedi: "Bir saat öncə birlikdə
idik".
Sevindim.
- Bəs indi haradadır?
– Bilmirəm. Ona dedim ki, geri çəkilmə əmri verilib, nə
qədər ki hava qaranlıqdır, gəl qayıdaq. O isə dedi ki,
uşaqlar kanaldadırlar, mən onların yanına gedirəm,
hamımız birlikdə qayıdarıq.
Müctəba əlavə etdi: "Mən İbrahimlə danışanda Aşura
diviziyasının bir batalyonu oraya gəldi. İbrahim tez onların
komandiri ilə danışıb geri çəkilmə əmrini çatdırdı. Yolu
tanıdığıma görə, məni onlarla geri göndərdi. Özü isə bir
RPG minomyotu və bir neçə mərmi götürüb kanala getdi.
Daha ondan xəbərim olmadı".
Bir saatdan sonra Meysəm Lətifini gördüm, bir neçə
yaralı ilə geri qayıdırdı. Onlara kömək etdim. Meysəmdən
199
vəziyyəti soruşanda dedi: "Biz bu yaralı uşaqlarla birgə
kanaldan irəlidə təpələrin arasında qalmışdıq. İbrahim
Hadi bizə yardım etdi".
Birdən təəccüblə dedim: "Dadaş İbrahim?! Yaxşı, sonra
nə oldu?"
– Çətinliklə bizi toplayıb alatoranlıqda geri gətirdi.
Yolda bir kanala çatdıq. Çox enli kanal idi, içi də palçıqla
dolu. İbrahim iki xərək tapıb körpüyə bənzər bir şey
düzəltdi, bizi keçirib geri göndərdi, özü isə qayıtdı".
Səhər saat 10-da komandirlər diviziyanın Fəkkədəki
qərargahına get-gəl edirdilər. Deyirdilər ki, bir neçə
batalyon düşmən mühasirəsində qalıb.
|