Salam olsun İbrahimə

Son günlər 
Əli Sadiqi, Əli Müqəddəm 
Dekabrın  ortalarında  İbrahimlə  birgə  Tehrana  qayıtdıq. 
Yorğun olsa da, çox sevinirdi. 
–  Düşmən  bölgəsində  heç  bir  şəhid  və  yaralı  qalmadı, 
hamısını gətirdik. Bu axşam nə qədər yolda qalmış gözləri 
sevindirdik.  Hansı  şəhidin  anası  övladının  qəbri  üstünə 
getsə, bizə də savab çatacaq. 
Mən dərhal fürsətdən yararlanmağa çalışdım. 
– Ağa İbrahim, bəs nə üçün özün dua edirsən ki, cəsədin 
tapılmasın?! 
Bu  sualı  gözləmirdi.  Bir  qədər  dayanıb  dedi:  "Mən 
anamı hazırlamışam, demişəm ki, məni gözləməsin. Hətta 
itkin şəhid olmağım üçün dua etməsini də istəmişəm". 
Yenə istədiyim cavabı vermədi. 
Bir  neçə  həftə  Tehranda  qaldıq.  Uşaqlar  hər  axşam 
İbrahimin yanında idilər; hara gedirdisə, heyət uşaqları və 
döyüşçülər də oraya gedirdilər. 
*** 
Yanvar  ayı  idi.  İbrahimin  halı  çox  dəyişmişdi, 
avamcasına sözləri və zarafatları azalmışdı. 
Əksər uşaqlar onu Şeyx İbrahim çağırırdılar. 
Saqqalını  qısaltsa  da,  üzünün  nurluluğu  əvvəlki  kimi 
idi. Şəhadət  uşaqların hamısının arzusu idi, İbrahim üçün 
isə başqa bir aləm idi. 
Axşam  gəzişəndə  soruşdum:  "Sənin  arzun  şəhid 
olmaqdır, eləmi?!” 
Güldü. Bir neçə saniyədən sonra dedi: "Şəhadət mənim 
arzularımın  bir  zərrəsidir.  İstəyirəm  ki,  məndən  heç  nə 
qalmasın,  kəfənsiz  ərbabım  İmam  Hüseyn  kimi  tikə-tikə 
olum. Cənazəmin qayıtmasını da istəmirəm". 

---

 
 
189 
Bu  sözünün  səbəbini  əvvəllər  eşitmişdim.  O  deyirdi: 
"Seyidlər  anasının  qəbri  olmadığı  kimi,  mən  də  qəbrimin 
olmasını istəmirəm". 
Sonra  zorxanaya  getdik  və  bütün  uşaqları  ertəsi  gün 
nahar yeməyinə dəvət etdi. 
Günorta onlara  getdik.  Yeməkdən öncə camaat  namazı 
qılındı.  İbrahimi  irəli  göndərdik.  Namazda  qəribə  halı 
vardı.  Sanki  bu  dünyada  deyildi,  bütün  vücudu  ruhani 
aləmdə pərvaz edirdi. 
Namazdan  sonra  gözəl  səslə  Fərəc  duasını  oxudu. 
Uşaqların biri dedi: "İbrahim çox qəribə olub, indiyə qədər 
namazda belə ağladığını görməmişdim". 
Heyətin  əzadarlıqlarında  həzrət  Fatimeyi-Zəhraya  (ə) 
təvəssül  edirdi.  Məddahlıq  zamanı  həmişə  cəbhələri  və 
döyüşçüləri  xatırlayır,  seyidlər  anası  kimi  məzarı  və 
ünvanı olmayan bütün itkin şəhidləri yada salırdı. 
*** 
Fevralın əvvəlləri idi. Axşam saat 9-da bir nəfər küçədə 
qışqırdı:  "Hacı  Əli,  evdəsən?"  Pəncərəyə  yaxınlaşdım. 
İbrahimlə Əli Nəsrullah idi. Sevinib küçəyə çıxdım. 
Əvvəl İbrahimi, sonra da Əlini qucaqlayıb öpdüm. Evə 
gəldik. Hava çox soyuq idi. Evdə tək idim. Onlara dedim: 
"Şam yemisiniz?" İbrahim dedi: "Yox, zəhmət çəkmə". 
– Sizə yumurta bişirəcəyəm. 
Sonra yüngül bir şam yeməyi hazırladım. 
–  Bu  axşam  uşaqlar  evdə  deyillər,  bir  işiniz  yoxdursa, 
burada qalın, soba da qızıb. 
İbrahim  qəbul  etdi.  Sonra  gülərək  dedim:  "Dadaş 
İbrahim,  bu  soyuqda  kürd  şalvarı  ilə  gəzirsən?! 
Üşümürsən?" 
O da güldü. 
- Yox, axı dördünü üst-üstə geyinmişəm. 

---

 
 
190 
Şalvarlardan  üçünü  çıxarıb  sobaya  yaxınlaşdı.  Mən  də 
Əli ilə danışmağa başladım. 
Bilmirəm  İbrahim  yuxulamışdı,  yoxsa  yox,  amma 
birdən  yerindən  qalxıb  üzümə  baxdı  və  dedi:  "Hacı  Əli, 
sən  mənim  canım,  düzünü  de,  mənim  üzümdə  şəhadət 
əlaməti görürsən?" 
Belə  bir  sual  gözləmirdim.  Bir  qədər  üzünə  baxıb 
sakitcə dedim: "Şəhadət zamanı bəzi uşaqlarda qəribə hal 
olur, amma İbrahim can, sən həmişə bu haldasan". 
Otağı  sükut  bürüdü.  Ayağa  qalxıb  Əliyə  dedi:  "Qalx, 
gərək tez yola düşək". 
Təəccüblə dedim: "Ağa İbrahim, hara?" 
– Gərək tez məscidə gedək. 
Sonra şalvarlarını geyindi və Əli ilə getdi. 

---

 
 
191