Salam olsun İbrahimə

Tərbiyə üsulu

Cavad Məclisirad, Mehdi Həsən Qumi

Bizim evimiz ağa İbrahimgilə yaxın idi. O vaxt mənim 16 yaşım vardı. Hər gün küçədə uşaqlarla voleybol oynayır, sonra da damda quş uçururduq.

O vaxt təxminən 170 göyərçinim var idi. Azan veriləndə qardaşım məscidə gedirdi. Mənsə məscid adamı deyildim.

Axşamüstü idi və biz yenə voleybol oynayırdıq. İbrahim evlərinin önündə əsa ilə dayanıb bizə baxırdı. Oyun zamanı top onun yanına düşdü. Mən topu götürməyə gedəndə o götürdü və baş barmağı üzərində gözəl şəkildə fırladıb dedi: "Buyurun, ağa Cavad".

Adımı bilməsinə çox təəccübləndim. Oyunun sonuna qədər bir gözüm onda idi. Fikirləşirdim ki, mənim adımı haradan bilir.

Bir neçə gündən sonra yenə oynayanda yaxınlaşıb dedi: "Dostlar, məni də oyuna alırsınız?"

- Əlbəttə. Siz voleybol da oynayırsınız?

– Bilməsəm də sizdən öyrənərəm.

Əsanı kənara qoyub axsaya-axsaya oynamağa başladı.

Mən o vaxta qədər elə yaxşı oyunçu görməmişdim. O hələ yaralı idi və yerindən tərpənmirdi. Topa çox güclü zərbə vurur, servisləri də çox yaxşı götürürdü.

Axşam qardaşıma dedim: "Ağa İbrahimi tanıyırsan? Yaxşı voleybol oynayır".

Qardaşım gülüb dedi: "İbrahim məktəblər arasında voleybol çempionu olub. Həm də güləş üzrə çempiondur".

Təəccüblə dedim: "Doğru deyirsən?! Bəs nə üçün bizə heç nə demədi?"

- Bilmirəm. Ancaq bil ki, o, çox böyük adamdır.

Bir neçə gündən sonra biz voleybol oynayanda yenə gəldi. Hamı onu öz komandasına istəyirdi. Yenə oynadıq və çox gözəl oyun göstərdi.

Oyunun ortasında məsciddə günorta azanı başladı. İbrahim topu saxlayıb dedi: "Uşaqlar, birlikdə məscidə gedəkmi?"

Dedik: "Gedək".

Sonra birlikdə camaat namazına getdik.

Bir neçə gün ötdü. Ağa İbrahimi çox istəyir, ona görə məscidə gedirdim. Bir dəfə bizi nahar yeməyinə dəvət etdi və birlikdə çox söhbətləşdik. Ondan sonra hər gün ağa İbrahimi axtarırdım. Onu bir gün görməyəndə darıxır, həqiqətən narahat olurdum. Bir dəfə onunla zorxana idmanına getdik. Onun əxlaq və rəftarını çox sevirdim. O, sevgi və dostluqla bizi namaza və məscidə aparırdı.

Yaralı dövrünün sonları idi. Cəbhəyə qayıtmaq istəyirdi. Bir axşam küçədə oturanda mənə Fəthülmübin əməliyyatındakı 13-14 yaşlı uşaqlardan danışdı və bir cümlə ilə sözünü dedi: "Onlar yaş və bədən baxımından səndən kiçik olsalar da, Allaha təvəkkül edib böyük qəhrəmanlıqlar yaradırlar. Sən də burada oturub gözünü göyə dikmisən ki, görüm göyərçinlər nə edirlər".

Ertəsi gün bütün göyərçinləri başqasına verib cəbhəyə yollandım.

O hadisədən illər ötür. İndi təhsil məsələləri üzrə ekspertəm və başa düşürəm ki, İbrahim öz tərbiyə işini necə düzgün və dəqiq görürmüş. O, çox gözəl şəkildə yaxşı işlərə dəvət edir, pis işlərdən çəkindirirdi. Onun gözəl rəftarı tərbiyə iddiaçılarına örnək idi; özü də elə bir zamanda ki, tərbiyə üsulları haqda heç bir söhbət getmirdi.

***

Şəbanın on beşi idi. İbrahimlə küçəyə girdik. Küçə çox gözəl bəzədilmişdi. Məhəllə uşaqları küçənin sonunda toplaşmışdılar. Onlara yaxınlaşanda kart oynadıqlarını gördük.

İbrahim çox hirslənsə də, heç nə demədi. Mən yaxınlaşıb ağa İbrahimi təqdim etdim.

– O, mənim dostlarımdan, voleybol və güləş çempionudur.

Uşaqlar İbrahimlə salamlaşıb hal-əhval tutdular.

Sonra heç kim duymadan İbrahim mənə pul verib dedi: "Tez on ədəd dondurma al, gəl".

Həmin axşam İbrahim bir qədər dondurma ilə, habelə deyib-gülməklə bizim məhəllə uşaqlarımızla dostlaşdı. Sonda da kartın haram olmasından danışdı.

Biz küçədən çıxanda artıq bütün kartlar cırılıb kanala tökülmüşdü.