Amanova, S.B. Xurcun: Nağıl //S.B.Amanova. Xurcun / red. Ç.O.Qacar; tərc.ed. S. Nuruqızı. - Bakı: Təhsil, 2010, s.2-5.
Xurcun
-Köhnə xalça, qab-qacaq... Kimdə varsa, təzə xalıya dəyişirəm.
Səhərdən axşamadək şəhərin küçələrini gəzən Əli ilə anası Gülxanım qışqıra-qışqıra bu sözləri deyirdilər.
Şəhərlilər köhnə mis qab-qacağı və heç nəyə yaramayan xalçıaları təzəsi ilə böyük həvəslə dəyşirdilər. Ehtiyac içində yaşayan Gülxanmıa və onun oğlu Əliyə bu iş xeyli qazanc gətirirdi...
Bu məişət əşyası əsasən müxtəlif rəngli yun ipdən (bəzən iplikdən) xalça texnikası ilə toxunur, qotazlarla bəzədilir. İki gözdən və şol hissədən ibarət olur. Ağız hissəsinə gözək salınır, gözəyin içərisindən keçən qotazlı bağ dartılarkən xurcunun ağzı bağlanır. Xurcun müxtəlif olçüdə olur. Əsasən kənd təsərrüfatı məhsulları və sair daşımaq üçün istifadə olunur. Qədim dövrlərdən qonşu Şərq və Qafqaz xalqlarının, o cümlədən azərbaycanlıların məişətində mühüm yer tutmuşdur.
Hekayədə xalqımızın qeyri-m addi mədəni irs nüunələrindən olan xurcun və bura toplanmış iplər, onların əyrilmə və boyanma üsulları haqqında bədii şəkildə söhbət açılır. Əsərin baş qəhrəmanı olan Gülxanım göy qurşağına bənzər bu iplərdən gözəl xalça toxuyur.
Dostları ilə paylaş: |
