Societatis iesv, segoviensis
Yüklə 14,73 Mb.
|
| tar en otras obras de piedad, los votos, ayunos, y quales
quiera otros preceptos: quinque tamen ordinariò excipiuntur. Non videtur autem certum prædi- ctam Bullam modò vim suam retinere, quia ex eo fieret Religiosis non esse Cruciatam necessariam; quia omnia ferè in illâ concessa, vigore dictæ Bul- læ licent, etiam quoad electionem Confessarij, qui absoluat à reseruatis etiam Sedi Apostolicæ, nonnullis demptis. Communicatio enim ad om- nes ferè Religiones extenditur. Vnde & Bulla Cruciata de Equestribus Ordinibus mentionem specialem facit. Videantur dicta num. 257. & clausula illa Bullæ eiusdem: Excepto las concedi- das à los superiores de las Ordines Mendicantes para consus Frayles, de quâ etiam num. 274. præter illas gratiæ aliæ omnes reuocantur; quia verò proba- bile est idem esse de Ordinibus dicendum, qui priuilegium communicationis cum Mendicanti- bus habent, videant Iacobitæ an ex illis sint, & tunc suâ Bullâ, nisi S. Cruciatæ Tribunal obstite- rit, perfruantur. Vide num. 286. & seqq.
fieri nequit; quia si par in parem non habet potestatem, multò id potiùs de inferiore dicendum, vt est omnium comperta doctrina vnde si Commissarius etiam subdelegatus tale quid nouerit, Prælatum huiusmodi poterit dignâ animaduersione ferire. De quo P. Mendus Disp. 4. n. 21. Quidquid cum Villalobos dicat Diana Parte 1. tract. 11. Resol. 99. Dico secundò. Ratione alicuius priuilegij po- test facultas prohibitionis haberi. Id clarum; quia cùm totum Cruciatæ negotium à Pontificis vo- luntate dependeat, potest illud pro libitu dispen- sare.
potestas potest, ratione cuius valeat Bullæ vsus impediri, neque à Pontifice concedi suppositâ facultate illam accipiendi, vt modò, conceditur. Quod probo: nam aliàs Pontifex sibi esset con- trarius, dum quod vnâ concedit viâ, aliâ impediri permittit. Esset etiam contractus claudicans ex parte illius, dum eleëmosynam petit & accipit ab eo, qui sub spe concessionis attribuit; & eam quam promittit gratiam, non plenè largitur, quandoquidem ad eam impediendam aliunde tribuit facultatem. Si dicas promittere, sed cum subordinatione conuenienti erga Prælatos, quod ipsi recipientes agnoscunt, & ita iniuriam illis non fieri, quæ scienti & volenti non fit, vt est<-P>@@
admitti: accipientes enim Bullam non ita intelli- gunt, sed potiùs oppositum, & in Bullâ limitatio talis non est: neque esset qui illam sumeret, si tale sibi quidquam persuaderet. tur facultas limitandi gratias Bullæ, peccabit gra- uiter Prælatus, qui id sine graui caussâ faciet: Probatur; quia valde irrationabile est vt benefi- cio Principis defraudetur quis, pro quo præsertim pactum præcessit, ex inordinatâ inferioris cuiusli- bet voluntate. Id quod respectu Pontificis ma- ximè locum habet, negotium agentis salutis a- nimarum. Vnde circa hoc dicendum, quod circa Bullæ sumptionem diximus num. 255. vsum scilicet esse licitum, non obstante prohibitione, quia nullius illa roboris est. Dico quintò. Aliqua sunt, circa quæ non po- test rationabilis caussa prohibitionis inueniri. Hoc patet in Indulgentiis per Bullam concessis. Quæ enim ratio adduci queat ad eas prohiben- das, ex quibus eximium adeò lucrum animarum resultat, & ex quibus nihil sequi potest, quod aliquatenus possit Regulari obseruantiæ contra- ire? Et ex hac regula sunt alia mensuranda: si enim Regulari disciplinę non aduersentur, eorum nequit vsus prohiberi. niorum priuilegium potest prohibitio versari, non directè, sed per accidens, siue per substra- ctionem materiæ, quatenus Prælatus non tene- tur specialia alimenta priuilegio gaudentibus prouidere, cùm ad communem tantùm victum pro iis, qui ægroti non sunt, videatur obligatus. Quod quidem intelligendum est quando domus bonis caret ad huiusmodi ciborum differentias, aut sine alio notabili incommodo id fieri nequit. Si autem non ita egeat, & incommodum non est notabile, debet priuilegio gaudentibus conde- scendere, idque sub mortali; quia Pontifex illis priuilegium concedit, quo vti queant secundùm obseruantiam regularem, ita vt non debeant pro comparandis ouis & lacticiniis pecunias quære- re, & eas Prælatis offerre, aut ipsi emere, & pa- randa curare domi, vel apud sæculares: quæ qui- dem Religiosam non decent grauitatem. Res autem hæc non debet iudicari leuis, cùm circa id versetur quod sub mortali prohibetur, iuxta re- ceptam, communique vsu firmatam sententiam; & licet prohibitio sub veniali tantùm obliget; non ideò Prælati obligatio leuis censenda est; quia eo ipso quòd talis sit, maius ius est sexagena- riis ad vsum talem, & ita maior est obligatio eis- dem prouidendi. net, Gregorius XIII. in Bullâ Ann. 1575. die 3. Maij, quæ incipit: Decet Romanum, & varia conti- net indulta pro Societate nostrâ, sic post alia lo- quitur: Ne quis autem Apostolicorum indultorum
@@0@ @@1@ tè sequi posse Superiorem Societatis Bullæ vsum prohibere tantùm in his, quæ regularem disci- plinam videntur relaxare, secus in aliis, de qui- bus dictum Assertione 5. ad quæ etiam spectat, quod Assertione præecedenti diximus: vsus enim ouorum & lacticiniorum in Sexagenariis nequa- quam Religiosam disciplinam dissoluit aut rela- xat, sed valde illi conformis est, cùm ad charita- tem Superiorum spectet Senum curam specialem gerere, quod diuinis & humanis legibus admo- nemur. Et videri pro eo potest Dom. Solorza- nus Tomo 2. Lib. 1. Cap. 5. numer. 60. & sic alia, quæ in Bullâ Cruciatæ occurrunt, præter ele- ctionem Confessarij, de quâ infrà. ti declaratione extat eiusdem Pontificis Oracu- lum, de quo in Compendio Societatis. V. Gratiarum vsus. §. 2. vbi sic dicitur: Declarauit prætereà posse Superiorem, dum huiusmodi licentiam concedit, limi- tare eam ad vsum vnius, aut alterius facultatis, & prohibere vsum reliquarum, etiam eadem Bullâ aut Indulto contentarum. Sic illic. Sed cùm Oraculum hoc viuæ vocis fuerit, poterit illi reuocatio ge- neralis Oraculorum obstare; nihilo minus sine illo stat, quod in eodem expressè continetur. Nam ipse in Bullâ citatâ affirmat nullius gratiæ vsum in Societate licere, si Religiosæ obseruan- tiæ aduersari queat, sine expressâ licentiâ Supe- riorum: ergo possunt illi, quas aduersari rati fuerint, prohibere, & aliarum vsum liberum re- linquere, quia ex qua parte non aduersatur, non est cur nequeat vsus non licere. Neque enim priuilegium adinstar sententiæ est, quæ nequit pro parte admitti, & pro parte respui, per Tex- tus & Doctores, quos adducit Dom. Solorza- nus Tomo 2. Lib. 1. Cap. 22. num. 19. Sed cùm sit gratia, admitti sanè pro eâ parte potest, & pro aliâ non probari, quia gratia esse desinit, & one- ris habet rationem. Vnde Pontifices multi Bul- lam concedentes, & decernentes Regularibus eam esse communem, electionem Confessarij non esse licitam sine Superiorum facultate quoad reseruata pronuntiarunt: profitentes planè posse gratiam in ordine ad quædam admitti, & in or- dine ad alia recusari: ergo etiam non extante O- raculo prædicto, id, quod intendimus, stabit. priuilegium habeant, ipsi viderint; præfato e- quidem gaudere poterunt Mendicantes, & alij, qui gratiam communicationis habent. Neque suspicandum est priuilegium dictum à Pontifici- bus Gregorij successoribus, qui Bullam conces- serunt, esse reuocatum, dum tale quid ab ipsis non inueniatur expressum, & ipse Gregorius non fore Sedis Apostolicæ intentionem talem a- pertè fateatur. Licet enim ille successoribus ma- nus ligare non potuerit, quominùs circa hoc pro arbitrio disponere valeant: dum tamen con- trariam dispositionem non proferunt, standum est priori tanti Pontificis decisioni: aliàs verba illa nullius essent effectus, & inutiliter prorsus adiecta, quod constat dici non posse nisi ab eo,<-P>@@
nitus ignorarit. Ex quo fit neque à Commissa- rio posse tale indultum suspendi, quia ad hoc conceditur, vt non possit impediri, cùm verse- tur circa Bullam ipsam. Et ab eiusdem Grego- rij Commissario planum est non potuisse suspẽ- di: atqui omnes alij aliorum Pontificum non maiori circa hoc gaudent potestate, quando qui- dem non alia est eorumdem Pontificum mens, ex verbis Gregorij constat, dum id non expri- munt: ergo neque suspendi ab illis potest. Præ- terquam quòd gratiæ à Commissario suspensæ reualidantur acceptione Bullæ: ergo ea à Reli- giosis sumpta, Prælatorum potestas vim suam resumit: & certè si Prælatus Bullam sumat, id erit apertius. Cùm aliàs ex ipsius Bullæ tenore constet non suspendi gratias & facultates Supe- rioribus Ordinum Mendicantium concessas in ordine ad suos Fratres: ex quibus vnam hanc, de quâ loquimur, esse liquet. Et pro suspensio- ne dictâ sit iam
esse ad earum Indulgentiarum lucrum, & gratiarum vsum, quæ per Bullam ipsam con- ceduntur: idque ex Bullæ ipsius textu habetur manifestum, dum in ea dicitur: Y por por quanto ligendum est, vt si aliàs gratiam aliquam simi- lẽ habeant, quæ ad sæculares non spectet, de quo
ria. Sic enim Religiosi visitantes Ecclesias suas, & in eis pro exaltatione S. Matris Ecclesiæ oran- tes, pro extirpatione hæresum, Principum Chri- stianorum concordiâ, ac salute Pontificis, in die- bus Stationum, Indulgentias omnes lucrantur, quæ Romæ intra & extra muros possunt obtine- ri: concessione Pauli V. qui Indulgentias Reli- giosorum ad certum censuit numerum reducen- das. Per Bullam autem similis concessio habe- tur, & conceditur visitantibus quinque Eccle- sias, aut quinque altaria in vnâ, aut pluribus, & pro concordiâ Christianorum Principum, ac vi- ctoriâ contra infideles orantibus. Vide tamen infrà. num. 282. da sunt, ex quibus fauor Religiosis in hac parte exhibitus possit intelligi, & circa illorum teno- rem dubia quædam occurrentia pariter expediri. Sic ergo aiunt illi, Item Prædicto Commissario, & Receptori generali datur facultas, vt suspendere poßit dicto anno durante, omnes similes & dißimiles Indul- gentias, & facultates ab eisdem, & Sede Apostolicâ, vel eius auctoritate, quibusuis Ecclesiis, Monasteriis, Hospitalibus, piis locis, Vniuersitatibus, Confraterni- tatibus, & singularibus personis &c. concessas. Ita<-P> @@0@ @@1@ nem Commissarius, cùm publicatur Bulla, du- rante prædicationis tempore, prædicta omnia suspendit, & Bullæ solâ acceptione reualidat, vt illis vti particulares personæ possint: alia autem quæ personalia non sunt, eatenus currere permit- tit, quatenus eisdem fruituri Bullam habeant, vt Iubilæa, stationes, & similia, pro quorum re- ualidatione nihil accipitur, iuxta Pontificiam de- terminationem: licet Notariis stipendium ali- quod dari soleat ab iis, qui reualidationis testi- monium accipiunt, quamuis multoties necessa- rium non sit, & vna Commissarij Rubrica suffi- ciat, & fortè neque istâ opus sit. Vnde animad- uertendum, cauendumque, ne in negotio hoc, in quo locum esse quæstui Pontifices nolunt, immò & ab eo abhorrent, aliquid huiusmodi misceatur. Scio nonnumquàm Iubilæa aliqua non publicari, ne sumptus fiat semper onerosus in eo, quod gratuitum esse decernit benignitas lar- gientis. Quomodo autem licere possit, osten- dit P. Quintanadueñas in Appendice Tract. 2. Dub. 5. In suspensione autem dictâ eamdem exceptio- nem Mendicantium Ordinum Commissarius ad- hibet, quam Pontifices præmiserunt & ita circa illam difficultates quædam dissoluendæ, si fortè pro iis possit lux sufficiens inueniri.
communi & recepto vocis vsu; est enim remissio pœnæ peccatis debitæ, extra Sacramen- tum per applicationem thesauri Ecclesiæ, satis- factionum, inquam Christi quæ infiniti valoris est, & Sanctorum, quas quidem obtulerunt ipsi, sed pro eorum peccatis superabundantes fue- runt; vnde ex mensurâ ita coagitatâ & superef- fluente multum est relictum, quod in acceptatio- ne Dei thesaurizatum prodesse aliis potest, quo- rum defectus eorum compensatione suppletur. Vide bonam explicationem apud Trullench Lib. 1. §. 1. Dub. 14. ex bonis Auctoribus deductam, & præ aliis ex P. Suario Tomo 4. in 3. Disput. 49. Sect. 1. Vbi illud quod dicitur Extra Sacramentũ, difficultatem videtur habere. Nam licet commu- niter ita fiat, non tamen omnino necessarium apparet: quia concedi Indulgentia plenaria po-<-P>@@ <-P>test confitenti sua peccata: quamuis enim hoc fieri generaliter nequeat, aliàs vsus pœnitentia- rum Sacramentalium penitus tolleretur, in quo grauissimum esset animarum detrimentum, tum ob earum vtilitatem, tum ob peccandi licentiam, quę inde resultaret. Quod tamen aliquando con- cedatur, vt in horâ mortis, propter rationem a- liquam specialem, non videtur repugnare: im- mò in vsu habetur pro Religiosis morti proxi- mis, & aliis imagines aut grana benedicta haben- tibus. Vbi licet dici possit Indulgentiam tunc non esse virtute Sacramenti, sed Confessarium eius virtute eam pœnam remittere, quæ iuxta institutionem Christi Sacramento respondet: à Pontifice autem simul fieri applicationem ex thesauro Ecclesiæ: id non videtur satisfacere; quia nec videtur repugnare vt à Pontifice conce- datur Sacerdoti potestas plenariè absoluendi, aut etiam non plenariè: in quo euentu virtute abso- lutionis Sacramentalis fit remissio ex intentione ipsius, vnde Indulgentia etiam Sacramentalis est. dulgentiæ dictæ non repugnare, & verbis ab- solutionis posse concedi: nihilominùs extra Sacramentum dici, quatenus non fit virtute Sacramenti, sed illi contingenter adiungitur: absolutio enim talis pœnitentis, iuxta disposi- tionem eius omnino eadem stare posset, & verè staret, etiamsi nulla existeret Indulgentia. Quòd autem ex intentione eius extendatur ad plenio- rem pœnæ remissionem, contingens est, quia eis- dem verbis potest applicare, quod ex thesauro Ecclesiæ Pontifex applicandum relinquit, & ab- solutionis nomine significari potest in forma cō- suetâ, licet illa ad peccata, & non ad pœnas ex- pressè dirigatur. Vide P. Suarium Tomo 4. cit. Disp. 10. Sect. 2. num. 7. P. Henriquez Libr. 4. Cap. 11. num. 3. & Remigium pag. 283. Col. 2. Sicut dicunt plures etiam ex Confessarij inten- tione extendi posse ad excommunicationem, quod & frequenter accidit, dum quis excommu- nicati confessionem audit, & oblitus eius ab- soluit à peccatis: tunc enim ex intentione præcedenti absoluendi, ad excommunicationem forma absolutionis extenditur: quia vult hîc & nunc verè absoluere à peccatis, & consequenter impedimentum absolutionis tollere, quod ex- communicatio apponit, & vt demus posse abso- lutionem à peccatis stare, manente excommu- nicatione, vt aliqui censent; est tamen illud illi- citum; & qui absoluit, excommunicationis obli- tus, nihil facere intendit, quod ex se licitum non sit. Pro quo benè arguit Cardinalis Lugo Disp. 16. de Pœnitentia num. 624. absolutionis, quæ in Bullâ apponitur: remissio enim pœnæ intra eamdem includitur, cuius sum- ma est: Absoluo te ab omnibus censuris, etiam Sedi
Yüklə 14,73 Mb. Dostları ilə paylaş:
|