Sunuş ahmet Y. Özütoprak, Dini Doğru Anlamak, Pınar Yayınları: 7-14. Hak-Batıl Mücadelesi 4

Dini Doğru Anlamak

İslâm davetçisi, her an kendisini tek başına göreve gönderilmiş bir Mus'ab b. Umeyr veya Muaz (r.a.) gibi kabul etmelidir. So­rumluluk bilinci, dirayeti, üslubu onlar gibi olmalıdır. Hatta onların da örnek aldığı Peygamber (s.a.v.)'in örnekliliği gözetilmelidir.

islâm davetçilerinin, insanları, Allah'ı layıkıyla tevhİd edip an­maya çağırırken takınacakları kararlı ve net tavır, hiç kuşkusuz birçok itham ve suçlamaları da beraberinde getirecektir. Muhatapları, onları, olanca hırs ve nefretleriyle karşılayacaktır. Tevhid tarihi boyunca Pey­gamberlere söyledikleri, "Sen bundan önce İçimizde ümit beslenen biri­siydin, sen olsa olsa iyice büyülenmiş birisin" (Hûd/62) v.s suçlamaları ile psikolojik töhmet ve eziklik altında bırakmaya çalışacaklardır. Ken­dilerinin ve yoldaşlarının Allah'a olan düşmanlıkları hiç umurlarında olmazken müslumanların, "mücrimlerin ve mü'minlerin yolu"nu açıklamasına tahammül edemeyeceklerdir. Bu konuda îmam Seyyid Kutub şunları söyler:

"Allah'tan başka ilah bulunmadığına şahidlik; yüce Allah'ın tek başına evrenin yaratıcısı olduğuna ve orada dilediği gibi tasarrufta bu­lunduğuna, kulların ibadet kastı taşıyan davranışların! ve hayatla ilgili eylemlerini sadece O'na sunacaklarına, kulların, yasalarını sadece O'ndan edineceklerine, hayatlarına ilişkin konularda tek başına O'nun hükümlerine boyun eğeceklerine inanmakta somutlaşmaktadır."³⁶⁶

"tslâmî hareketlerin düşmanları bu gediği çok iyi biliyorlar. Bu yüzden gediğin biraz daha genişlemesi, sorunun laçkalaşması, birbirine girip karmakarışık olması için yoğun çaba sarfetmektedirler. Öyle ki, gerçek sözü açıkça söylemek insanı alnından ve ayaklarından bağlayan bir töhmete düşürür. "Müslümanları tekfir ediyorlar" töhmetine... İslâm ve küfür konusunda hüküm verme, bu konuda İnsanların örf ve geleneklerine başvurma yanlışına dönüşür. Yüce Allah'ın ve Peygam­berinin sözlerine değil.

İşte en büyük zorluk budur. Her nesilden Allah davasının taraf­tarlarının aşması zorunlu olan bir engeldir bu.

insanları Allah'ın yoluna davet edenler, gerçek ve kesin sözü söy­leme konusunda uzlaşmaya, yağcılığa yeltenmemelidirler, içlerinde bir korku ve endişe duymamalıdırlar. Kınayanın kınamasından ya da "Ba­kın, müslümanları tekfir ediyorlar." diye bağıran çığırtkanlardan etki-lenmemelidirler.

Kuşkusuz birtakım aldanmışlann sandığı gibi islâm'ın Öyle bir ciddiyetsizlik, bu tür bir cıvıklıkla İlgisi yoktur. İslâm açık seçik ortada­dır. Küfür de öyle... İslâm vurguladığımız anlamda, Allah'tan başka İlah bulunmadığına şahitlik etmektir...

Kim bu şekilde şahitlik etmezse ve şahitliğini de hayatta bu şekil­de uygulamazsa, onun hakkında Allah ve Peygamberinin hükmü şu­dur; Bu adam kafirdir, zalimdir, fasıktır, suçludur...

Bu doğru inanışın Önündeki en ciddi engellerden bîri suçlularla, mü'minlerin yolunun açık seçik ayrışması meselesidir.

"Böylece suçluların yolu belli olsun diye âyetleri İyice açtkhyo-r«z. "(En'âm/55)

Kuşkusuz bu metod, salih mü'minler yolunun açıkça belli olması için, sırf gerçeğin açıklanıp ortaya konmasını amaçlamaz. Bunun yam-sıra, günahkar sapıkların yolunun açıkça belli olması İçin bâtılın açık­lanıp ortaya konmasını da amaçlamaktadır. Çünkü günahkarların yo­lunun açıkça belli olması, mü'minlerin yolunun açık seçik belli olması için bir zorunluluktur. Bu kural, yol ayrımını belirleyen bir çizgi konu­mundadır."³⁶⁷

islâm davetçisi, hakkı bilmeli ve bâtılı da doğru tanımalıdır. Haktan yana olduğu gibi, bâtılı da aynı netlikte reddetmelidir. "Ben şirki, küfrü reddediyorum." diyen, ancak failini tanımlamakta dürüst davranmayan, kendisinin doğru bilip inandığının zıddına inanan in­sanlara da, "haklı olabilirler, doğru söylemiş olmaları mümkündür." diyen insanları, îmam Ebu Hanife (r.a.) çarpıcı bir örnekle izah eder:

"O kimse hakkı tavsif edip muhalifinin haksızlığını bilmediği za­man adli de, zulmü de bilmiyor demektir. Ey kardeşim! Bil ki, bana göre bütün zümrelerin en cahili ve en kötüsü, şüphesiz bu kimseler­dir! Onların durumu kendilerine beyaz bir elbise getiren ve rengi soru­lan dört kişinin durumuna benzer; Bu dört kişiden birisi; "Bu bir kır­mızı elbisedir." der. Diğeri; "Bu bir sarı elbisedir" der. Üçüncüsü ise; "Bu bir siyah elbisedir." der. Dördüncüsü de; "Bu elbise beyazdır." di­ye cevap verir. Bu sonuncuya önceki üç kişinin hatah mı yahut isabetli mi olduğu sorulduğunda, "Şüphesiz ki, ben elbisenin beyaz olduğunu biliyorum, fakat onların da doğru söylemiş olmaları mümkündür" der.³⁶⁸ "Böylece hatalıyı isabetliden ayırmayanın şüpheden kurtulama­yacağını ve nihayetinde kimi Allah için sevip, kime Allah için buğz edeceğini de bilemezsin"³⁶⁹der.

İnsanın kabulünde ve reddinde netleşmesinin, tamamen imanı ile ilgili olduğunu çarpıcı izahlarla ortaya koyar. Talebesi;

" - Bir kimse kafiri kafir olarak bilmem, derse? diye sordum.

- O kafir gibidir, dedi.

- Eğer kafirin son gideceği yer neresi olduğunu bilmem," derse? diye sordum.

- O Allah'ın Kitabı'nı İnkar etmiş ve kafir olmuş olur, dedi."³⁷⁰

Yİne imam Ebu Hanife (r.a.) şöyle dedi;

"Said b. el-Müseyyeb'ten bana ulaştığına göre, kafirleri bulun­dukları mevkie indirmeyen onlar gibidir."³⁷¹

"...Ehli bid'atten, hakkı reddedenlerin sözlerini kabul eder, onun ne kafir ne de mü'mİn olduğunu söylersen, bil ki bu düşünce bid'at olup, Hz. Peygamber'e ve ashabına karşı bir muhalefet teşkil eder!"³⁷²

îman ve küfrün netleşmesi söz konusu olunca, imam Ebu Bekir (r.a.)'ın mizacmdaki yumuşaklıktan eser görmüyoruz. Hikmeti, ilkelİ-likte görüyor, ihtiyatı emir ve yasaklara uymada buluyor. "La ilahe il­lallah" diyen, kendilerini islâm'a nisbet eden, kendilerinden zekat ver­memelerinden başka küfrî bir inanış ve amel sadır olduğunu bilmedik­lerimizle savaşıyor. Onlara karşı, tam bir netlik ve kararlılıkla davranı­yor, ileride zekat verirler düşüncesiyle, "bir müddet bunları kendi hal­lerine bırakıp bekleyelim" diyenlere tevessül etmiyor. Dahası sahabîler, onlara, zekata inanmadıklarından mı, yoksa zekat vermek istemedikle­rinden mi vermediklerini sormuyorlar bile...³⁷³

imam Ebu Bekir (r.a.), bu mürtedlere karşı zafer kazanınca, "Bi­zim ölülerimizin cennete, sizin ölülerinizin cehenneme gireceğine şe-hadet edeceksiniz!"8 demesi meseleyi ne denli doğru anladıklarını gös­terir.

imam Ömer (r.a.) ise; "...Kİşİ şirki ve Kur'an'm kötü gördüğü ve reddettiği şeyleri bilmezse, o şeylerin içine düşer ve cahiliyye ehlinin içinde olduğu fikirleri bilmeden onları kabul eder. Dolayısıyla kendisi­nin cahiliyye ehli üzere olduğunu bilmez... Ve iyilik kötülük, kötülük iyilik, bid'at sünnet, sünnet de bid'at olarak görülmeye başlanır."³⁷⁴ der.

Hakk ve Bâtıl, hissiyattan uzak olarak doğru tanınmalıdır. "Nite­kim Kitap, Sünnet ve Icma ile sabittir ki -kelime-i şehadet getirse bile-islâm şeriatından çıkanla savaşılması gerekir."³⁷⁵

"Kimi Şafii ve Hanbeli hukukçular ve başkaları Kitap ve Sünnet'e aykırı düşen bid'atlerin propagandasını yapan kişinin öldürülmesini caiz görmüşlerdir."³⁷⁶ Çünkü, "...Fitne, katilden beterdir... "(Baka­ra/217). Hakikaten ölüm çoğu kez ölen ile sınırlı kalırken, fitne ise, sirayet eden bir virüs gibidir. Kur'an ve Sünnet'e rağmen ihdas edilip propagandası yapılan her bid'at ise, fitnedir. Ve saf tevhid dininden uzaklaşmanın ta kendisidir.

Din, bu kadar açıktır. İslâm âlimlerinin (Allah'ın rahmeti onların üzerine olsun) de tavrı bu kadar net ve kararlıdır. Meselenin özü bu­dur. Kendilerini İslâm'a nisbet ettikleri halde, bid'at ve hurafelere ba­taklık vazifesi yapanları, günümüz laik-demokrat sistemlerini itaat mercii kabul edenleri anlamak bir o kadar zordur. Bunlara itaati, dav­ranışlarının çıkış noktası yapan ve böylece şeytanizme, İtaat ve yöneliş­le meşruiyet kazandıranların halini anlamak adeta imkansız. Bu da yet­miyormuş gibi tağutlara karşı savaşı, fitne ve ayrılıkçılık olarak nitele­mek... Böylesi suçlamada bulunup itham edenlerin adı ne acaba? Bid'atın propagandacısının dahi hükmü ölüm iken, küfrün savunucu­su ve ondan yana tavır alıp ona meşruiyet kazandıranlar veya onları hoş görenler ne kadar samimidirler? Acaba onların, dinde hükmü ne­dir?

Geçmiş ümmetlerin başlarına gelen bela, musibet ve türlü işken­celer, kuşkusuz üzerinde Allah'ın âyetleri gözüken Diriliş Ümmeti'nin de karşılaşacağı tabii hallerdir. Hürriyet köleliği, adalet zulmü ve hak da bâtılı sarsınca tuğyan ayağa kalkacaktır.

Bugün, islâm iddiasında bulundukları halde gerçekte teslim ol­mayanlar, Allah ile birlikte birçok ilah ve Rabler edinenler, Sosyalizme, Kapitalizme v.s. gıpta ile bakıp Demokrasi savunuculuğu yapanlar, di­nin doğru anlaşılmasının, Islâmî hareketle, Kur'an'a yönelişin karşısın­daki en ciddi engellerdir. Problemlerinin hallini, Allah ve Hocaefendi, Allah ve Üstad ve Allah ve ideologlar yaklaşımında arayanlar çözümle­rini de peşinen beşer nezdinde bulmuşlar demektir.

Hâtemü'l-Evliyâları(!) Hâtemü'l-Enbiyâ'dan üstün görüp bu zu-lümleriyle ümmet imamlığına soyunanlar... Nefisleri ile uydurup ya­kıştırdıkları birtakım paye ve unvanların kendilerine vahiy ile verildiğini söyleyecek kadar işi zulme vardıranlar, söyledikleri islâm dışı saç­malıkları Allah adına söyleyerek dine nisbet edenler, işte bunlar islâm'ın anlaşılmasının, Kur'an'a yönelişin yani fıtratların önündeki engellerdir. Bu durum da, hakkın bâtıl ile örtülmesidir. Neyin hak, ne­yin bâtıl olduğunu tefrik etmenin yolu, hissi ve tarafgirlikten uzak bir şekilde meseleleri Kur'an ve Sünnet süzgecinden geçirmektir.

Konumuza ışık tutacak kısa birkaç alıntıyı gerçekten kalpleri mü­hürlenmemiş olanlar için kafi görüyoruz.

Günümüzde büyük çoğunluğun fetva makamı, dinini öğrenme kaynağı olarak ortaya koydukları, öğretileri sorgulanmayacak kadar kutsiyet atfedilen mücrimler ve muharrirler vardır. Bu muharrifler ya kendi isimleriyle veya -düşüncelerinin ayniyle savunulmuş olduğu-başkalarının isimleriyle yaşayan geleneksel düşüncenin beslenme kay­nağıdır. Aynı şekilde bu düşünceler, statükonun meşruiyetinin hem se­bebi hem de selametinin teminatıdırlar. Bunların başını kuşkusuz Muhyiddin-i Arabi (H:560-638)çeker. ³⁷⁷