VahhabiLİk ekolü Önsöz

CEVAP

Bu kitle ilahi işler ile beşeri işleri yine birbirinden ayırt edememişlerdir. Tabii akımlar dışında olan işlerin adını “Allah’ın işi” tabii ve maddi yönü bulunan işlerinde adının “beşer işi” koymayı tasavvur etmişlerdir.

Bu kitle ilahi işler ile gayri ilahi işlerin ölçüsünü ya tanıyamamış veya tanımak istememişlerdir. İlahi işler ile beşeri işler arasındaki ölçü, kesinlikle normal veya normal dışı meselesi değildir. Şayet böyle olsaydı,” Hint fakirlerinin” işleri “ilahi işler “olarak nitelendirilir ve onların tümünü de “ilahi” bilmek gerekirdi.

İlahi işlerdeki ölçü, “işi yapanın, yaptığı işinde kendisine dayalı olması ve kendisinden hariç başka bir kimseden yardım görmemesidir.” Böyle birisinin işi ilahi iştir. Fakat kendi işini ilahi kudret dahilinde yerine getiren birinin işi, gayri ilahi bir iştir. O işin ister normallik ve maddi yönü bulunsun ister normalin ve maddinin dışında olsun.

Beşer, gerek normal ve gerekse tabiat kanunlarının dışında normal dışı yaptığı tüm işlerinde Allah’a dayalıdır ve onun kudretinden yardım almaktadır. Yaptığı her iş, Allah’tan aldığı bir gücün dahilinde yapılmaktadır. Böyle bir durumda böylesine bir kudrete sahip olmasıve yine o gücü gayesini gerçekleştirme doğrultusunda kullanması veya ondan bir şeyler istemesi, bunlardan hiçbirisi şirk unsuru olamazlar. Zira diyoruz ki bu aşamaların tümünde ona o gücü veren Allah’tır. O gücünden yarar sağlamasına da Allah izin vermiştir.

Büyük hocamız Hz. İmam Humeyni (Allah ona rahmet etsin) ilahi işi tanıma hakkın da şöyle buyuruyor:” İlahi iş, o işten ibarettir ki, fail, kendinden başkasının katkısı olmaksızın ve diğerlerinin gücünden yararlanmaksızın kendi işini meydana getirsin.”

Başka bir deyişle: İlahi iş o işi yapanın yaptığı işte bağımsız, eksiksiz ve başkasına ihtiyaçsız olmasıdır. Gayri ilahi işlerde bunun tam aksidir.

Allah alemi yaratıyor, rızık veriyor sıhhat ve şifa bağışlıyor. O’nun işleri başka birinin gücünden yardım almaksızın gerçekleşiyor. O’nun işinde hiçbir kimsenin ne kulli ve ne de cüzi katkısı yoktur. O’nun kuvvet ve kudreti başkasından kesbedilmemiştir.

Fakat Allah’tan başkası, bir iş yaptığında, ister normal ve kolay olsun, ister olağanüstü ve zor olsun, O’nun gücü kendisinden değildir. Kendi gücüyle o işi meydana getirmiyor.⁵¹

Başka bir deyişle:Şayet bir mevcut için, vücut veya tesir açısından bağımsız olduğunu kabullenirsek, tevhit caddesinden sapmış oluruz. Zira varlık asaletinde bağımsızlığı itikat etmek, O’nun, varlıkta Allah’a ihtiyaçsızlığı ile eşittir. Böyle bir mevcut da varlığında bir şeye ihtiyacı bulunmayan ve varlığı bizzat kendinden olan Allah’tan başkası değildir.

Aynı şekilde, şayet O’nun varlığını Allah’ın mahluku olarak bilsek, fakat gerek normal ve gerekse ... BOŞLUK VAR ?

16. BÖLÜM

ALLAH’I EVLİYALARIN HAK VE MAKAMINA YEMİN VERMEK

Vehhabi fırkası ile diğer İslam fırkalarının arasında ihtilaflı olan kanunlardan birisi de, onların aşağıda kaydedilen iki tür yemini haram ve kimi zamanda ibadet de şirk olarak bilmeleridir. O iki tür yemin şunlardır:

1- Allah’ı evliyaların hak ve makamına yemin vermek

2- Allah’tan başkasına yemin etmek.

Şimdi biz her iki mevzuyu bu bölümde araştırmaya koyulacağız.

ALLAH’I EVLİYALARIN MAKAMINA YEMİN VERMEK

Kur’an-ı Kerim bir topluluğu şu sıfatlar ile tarif ediyor: “ “

- “(Onlar) sabredenler, doğru olanlar, gönüllerden boyun eğenler, infak edenler ve “seher vakitlerinde” bağışlanma dileyenlerdir.” Ali imran /17.

Şimdi şayet birisi, gecenin ortasında gece namazını ( teheccüd namazı )kıldıktan sonra ilahi dergaha yüz çevirip Allah’ı bu topluluğun makam ve mevkisine yemin vererek şöyle dese:

-“Ya Rabbi! Beni bağışlaman için seni seher vakitlerinde bağışlanma dileyenlerin hakkına yemin veriyorum.”

Bu ameli nasıl “ibadette şirk” olarak niteleyebilirsiniz. Zira “ibadette şirk” Allah’tan başka birine ibadet etmek ile olur. Veya Allah’tan başkasını Allah bilmek veya Allah’ın işlerinin sebebi olarak görmek şirk sayılır. Oysaki biz bu dua da Allah’tan başkasına teveccüh etmedik ve ondan başka birinden de bir şey istemedik.

Buna göre, eğer böyle bir amel haram olursa, “şirkten” başka ayrı bir nedeni olmalıdır.

Biz burada “Vehhabi” yazarlar için bir noktayı hatırlatmakta yarar görüyoruz, o da şudur: Kur’an müşriki (elbette ibadette şirki) muvahhitten ayırmak için bir mihenk (ölçüyü)hatırlatmıştır. Bu hatırlatmayla da “müşrik” kavramını kişinin kendi anlayışına göre yorumunu kapamıştır. O mehek şu ayettir:

- Sadece Allah anıldığı zaman, ahrete inanmayanların kalbi öfkeyle kabarır. Oysa ondan başkaları anıldığında ise, hemen sevince kapılırlar. Zümer / 45.

Diğer bir ayette de müşrikler olan “mücrimleri” şöyle vasıflandırıyor:

- Çünkü onlara: “Allah’tan başka ilah yoktur. Denildiği zaman, büyüklük tasarlarlardı.”

Ve derlerdi ki: Biz, deli bir şair için ilahlarımızı terk mi edeceğiz? Saffat /35-36.

Bu iki ayetin hükmü gereği: Kalbi, Allah’ın adının anılmasıyla öfkeyle kabarıp, diğerlerinin (sahte ilahların) anılmasıyla da sevince kapanan veya Allah’ın birliğine itiraf etmekten kibirlenen insan müşriktir.

Bu ölçü gereği, gece yarısı, karanlık perde arasında, Allah’tan başkasını çağırmayan, O’nu anmaktan zevk alarak tatlı uykuyu kendine haram kılan, o’na münacat edenve o’nu makamına en yakın olan muvahhit dostlarının hürmetine yemin veren birisi, acaba müşrik olabilir mi? Allah’ı anmaktan ölür mü? Ve Allah’ın vahdaniyetini itiraf etmekten kibirlenir mi?

Vehhabi yazarlar hayali ve uydurma kaynaklarıyla niçin kendilerini Allah’ın yakın dosları, diğer muvahhit müslümanları müşrik olarak nitelendiriyorlar?

Böylesine bir mehek (ölçü) ile, yüzde doksan dokuz ehl-i kıbleyi “müşrik” ve yalnızca “Necid” ahalisini de “muvahhit”olarak bilemezsiniz.

“İbadette şirk” tefsirini bizim irademize bırakılmamıştır ki, dilediğimiz şekilde yorumlayalım. Ve arzu ettiğimiz kitleyi “müşrik” diye damgalayalım.