Alfred adler ve Bİreysel psikoloji (Aşağılık Kompleksi)
Yüklə 83,68 Kb.
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- İlişki ( Danışan - Danışman )
- Analiz ve Değerlendirme: Danışan
- İçgörü Sağlamak: Adleriyen
- Yorum: İçgörü
- Yeniden Yönlendirme
- Danışmanın Özellikleri
- 1. Organ Eksiliği, Eksiklik (Aşağılık) Duygusu ve Üstünlük Çabası
- 2. Yaratıcı Güç, Toplumsal İlgi, Yüreklilik ve Sağduyu
- 3. Aile ve Kültürün Rolü
- 6. Normal dışı Davranışların Oluşumu
|
ALFRED ADLER ve BİREYSEL PSİKOLOJİ (Aşağılık Kompleksi) Psikanalitik ekolün ortaya çıkışından bir süre sonra, libido kuramını normal davranışın ürünü olarak kabul etmeyen öğrencileri, Freud'dan ayrılarak kendi kuramlarını ve tedavi yöntemlerini geliştirdiler. Çocukluk cinselliğine karşı insan benliğine ve ilişkilerine önem veren bu yeni görüşlerin oluşturduğu ikicilik, gerçekte yapay bir farklılık olmakla birlikte, bugün de çağdaş psikiyatrik düşüncede varlığını sürdürmektedir. Yirminci yüzyılın başlarında, Freud'un evinde her hafta toplanarak psikanalizin bulgularını coşkuyla tartışan genç hekimlerin en seçkinlerinden biri de Alfred Adler' di. Bu gruptan ayrılarak yeni bir ekol kuranların ilki de o olmuştur. Ancak bu kopmada kişisel etmenlerin de önemli yeri vardır. Freud, olayı bir baba-oğul yarışması olarak nitelemiştir. Adler ise kendi kuramına uygun bir biçimde, büyük ve küçük kardeşler arasında çatışma olarak yorumlamıştır. Bütün bu etkileşimin sonucu olarak biraz spekülatif bir yorumla denilebilir ki; Adler Freud'un öğretisini eleştirirken aşırılığa kaçmış, örneğin, libido kuramının tümünü ve bilinçdışı süreçlere ilişkin görüşlerin çoğunu geçersiz saymıştır. Buna karşılık Freud, Adler' in başkaldırısının etkisinde kalarak, kuramının bu yönleri üzerinde inatla direnmiş ve bu tutumu, büyük olasılıkla, görüşlerine bazı esneklikler getirebilmesini engellemiştir. Freud'un psikiyatri alanında kullandığı veriler biyolojik kökenlidir. Her ne kadar psikanalitik kuramda, ana-baba, aile ve toplum öğelerine yer vermişse de, bu öğelerin farklı tiplerinin egonun gelişimi üzerine etkilerini gereğince vurgulamamış, cinselliğe daha fazla önem tanımıştır. Oysa Adler kuramına göre kişilik, bireyin kendisine, diğer insanlara ve topluma karşı geliştirdiği tutumların ürünü olarak gelişir. Adlerin kuramı İkinci Dünya Savaşından sonra özellikle kişiler arası ilişkiler ve diğer toplumsal etmenleri, insanın kendi hakkında geliştirdiği imgenin temel belirleyicisi olarak tanımlamış olmasından dolayı giderek artan bir önem kazanmıştır. Bazı yazarlara göre Adler' in etkisi halk üzerinde psikiyatristler arasında oluşturduğu etkiden daha fazladır. Aşağılık ve güvensizlik duyguları, kardeş kıskançlığı, tek çocuk, ödünleyici davranış, empatik anlayış gibi kavramlar halk arasında da popüler olan kavramlardan bazılarıdır. Freud'un karamsarlığına ve insanı yıkıcı bir varlık olarak niteleyen görüşlerine karşı çıkan birçok kişi, Adler'in, insanı çeşitli durumlara uyabilme yeteneği olan, olağanüstü işler başarabilen, insanlığın yücelmesi için yaratıcı ve yapıcı çabalar gösteren bir varlık olarak tanımlamasını içtenlikle kabullenmiştir. Adler 1902 yılında Freud'un rüyalar konusundaki monografına kıyasıya bir eleştiri yazmış, daha sonra da Freud'u destekleyen bir karşıt eleştiri yazarak onun dikkatini çekmiş ve de iki hekim arasında yakın bir dostluk başlamıştır. Daha sonraları Freud'un Psikanaliz Derneği Başkanlığı için halef olarak seçilen Adler ile Freud'un yolları 1 Şubat 1911'de ayrılmıştır. Adler 1937 yılında konferanslar vermek için gittiği İskoçya'da 67 yaşında ölmüştür. Toplumsal sorunlara karşı geliştirdiği tepkici tutumlara karşı Adler, eğlenceyi ve toplulukları seven, müziğe ve yemeğe düşkün, sıcak ve candan bir insan olarak tanımlanır. İnsan Doğasına Bakış: İnsanlar birincil olarak sosyal dürtüler tarafından güdülenirler. Kadınlar ve erkekler sosyal varlıklar olarak yaşamın içerisinde birbirleriyle ilişki kurarak, kendilerine özgü bir tarz, yegâne olmayı hedeflerler. Kişiliğin cinsel değil sosyal belirleyicileri üzerinde durur, ona göre davranış, amaç yönelimlidir. İnsan güdülenmesinin temeli güven kazanma ve aşağılık duygusunun üstesinden gelmektir. Temel aşağılık duygusu bizi yeterlilik, üstünlük, güç ve mükemmel olmak için güdüler. Danışmada 4 temel amaç vardır. Bu amaçlar aynı zamanda terapi sürecinin 4 dönemidirler:
İlişki ( Danışan - Danışman ) : Adleriyen danışma, danışanına hem güven verir hem de güvenir. Bir üstünün ve bir aşağının olmadığı eşit ilişkiler söz konusudur. Danışma bir işbirliği sürecidir. Danışan ve danışman aynı sürede aktiftirler ve ulaşılacak amaçlar konusunda hemfikir olmalıdırlar. Terapi sürecinde eğer amaçlar net olarak belirlenirse ve terapistle danışan aynı hedeflerde uzlaşırlarsa verimli olabilir. Danışan ne istemektedir? Bu amaçlara nasıl ulaşabilir? Bunlara ulaşmasını neler engelleyebilir? Amacına ulaşmak için sahip olduğu avantajları nasıl kullanabilir? Terapi planı bunları formüle eder. Danışman danışanın eksiklik ve yetersizliklerinden çok gücünü ve avantajlarını fark ettirmelidir. Danışanlar ancak kişisel güçlerini ve değişmek için olan kapasitelerini fark edebilirlerse değişebilir. Adleriyen danışman olumlu boyutlara vurgu yapan, destekleyici kişidir. Analiz ve Değerlendirme: Danışan, yaşam tarzını fark edebilmek için duyguları, güdüleri, inançları ve amaçları üzerinde dikkatini yoğunlaştırmalıdır. Güdüleri anlamak için duyguları keşfetmek gerekir. Duyguların anlaşılması aynı zamanda empatiyi ve terapi ilişkisinin kalitesini de arttırır. Adleriyen terapist duyguların ötesindeki inançları keşfetmeye çalışır. Hatalı inançlarla yüzleşme, danışanın kendisini rahat hissetmesini sağlatır. Danışman şu anda var olan yaşam koşullarıyla işe başlar. Danışanın işe karşı sorumluluğu, sosyal ilişkileri, kendilerine ilişkin duyguları üzerinde odaklaşır. Bireyin analiz ve değerlendirilmesinde, aile ilişkilerinin de keşfedilmesi gerekir. Çünkü bunlar kişinin yaşam tarzı oluşturumunu etkilemiştir. Açık uçlu sorular sorularak danışanın benlik algısını, kardeş ilişkilerini, yaşamdaki önem verdiği durumlara yönelik tepkilerini ve anahtar yaşam kararlarını anlamaya çalışmak esastır. Adleryan danışman yaşamın en erken dönemlerine ilişkin olayları anlattığı kadar şimdiki yaşamına ve kendisini bakış açısını keşfetmeye çalışır. Kişinin aile yapısının ve yaşam öyküsünün keşfedilmesi, onun yaşamındaki temel hataların üstündeki örtüyü kaldırtır. Böylece danışanın şimdiki yaşantısını bu hataların nasıl etkilediği yorumlanır. İçgörü Sağlamak: Adleriyen terapist destekleyici olduğu kadar da yüzleştiricidir. Hatalı amaçlara, benliğe zarar veren davranışlara iç görü geliştirmek yoluyla danışanı tehdit etmek durumundadır. Danışanın davranışlarını, amaçlarını anlamasına yardım eder. Gizli amaçlar açığa çıkar. Böylece danışanın önüne, kendisiyle ilgili doğrulanması gereken bir varsayım konulmuştur. İçgörü, davranış değişimini sağlatıcı önemli bir güç olmakla birlikte, har zaman davranış değişiminde bu durum gerçekleşmeyebilir. İçgörü değişmek için bir adımdır. Fakat bu benlik anlayışını, yapıcı eylemlere dökme yapılmazsa hiçbir işe yaramaz. İnsanlar içgörü kazanmaksızın da önemli davranış değişiklikleri yapabilirler. Yorum: İçgörü kazanma sürecini kolaylaştıran bir tekniktir. Yorum burada ve şimdi olan davranışlar üzerinde yapılmalı, kişinin amaçlarından kaynaklanan beklentileri üzerinden yapılmalıdır. Adleriyen yorum yaşam tarzıyla bağlantılı olarak yapılır. Danışanlar yorumları kabullenmeye zorlanmazlar. Çünkü bunlar deneysel olarak açık uçlu biçimde ortaya konmuş, keşfedilmesi gereken davranışlardır. Yorumla, danışanın problem yaratmada kendi rolünü keşfetmesi ve niçin bu hatalı tarzların hala devam ettirildiğini fark ederek yaşam koşullarında bu davranışlarını değiştirmesi istenir. Yeniden Yönlendirme: Terapinin son safhasıdır. İçgörünün eyleme dökülmesi anlamına gelir. Adleriyen danışmanın amacı, danışanı daha etkin kılarak yapıcı davranışlar geliştirmesini hedefler. Kişi, yeni ve daha fazla işe yarar seçenekler bulmalıdır. Tutumlarına, inançlarına, amaçlarına ve davranışlarına alternatifler getirmelidir. Risk almaya, yaşamını değiştirmeyi göze aldırmaya, kendi gücünü iç kaynaklarını ve yaşamını yönetebileceğine cesaretlendirmelidir. Danışma esnasında danışan kararlar alır, amaçlarını değiştirir. Olmak istediği kişiymiş gibi hareket etmeye cesaretlendirilir. Böylece kendi kendisine ilişkin zincirleri kırılmaya çalışılır. Tekrarlayıp durduğu eski tarzlar yerine, etkisiz davranışlar yerine ortak olmayı öğrenir. Anlaşma terapinin esasıdır. Eğer kendi kendisiyle yaptığı bu anlaşmayı gerçekleştirebilirse terapi gerçekleşmiş demektir. Danışmanın Özellikleri: Farklı popülâsyonlar üzerinde etkili olabilmektir. Çocuklara, ergenlere, üniversite öğrencilerine yönelik yaygın uygulamalar yapılmıştır. Adleriyen düşünce, grup terapisine elverişlidir. Anne-baba eğitim grupları düzenlenerek aile eğitim merkezleri açılmıştır. Adleriyen kavramları eşlerle ve eş grupları ile yapılan evlilik danışmanlığı içinde uygundur. ADLER'İN TEMEL GÖRÜŞÜ: Adler, insanın davranışlarının kendi içsel yaşantılarının çözümlenmesi ile açıklanabileceğine inanmıştı. Ona göre davranışların ortaya çıkış nedenleri bireyin çevresindeki olaylarda aranmalıdır. Davranışlar o anda kişinin "derisinin altında" yaşanan olayların ürünü olarak ortaya çıkar. İnsanın bedeni içinde gelişen bu öznel yaşantıların başlıca belirleyicileri, o kişinin değer yargıları, geliştirmiş olduğu tutumlar, ilgi alanları ve düşünce biçimleridir. Dolayısıyla, bu insanın gerçeği yorumlama biçimini yansıtan düşünceler davranışların başlıca belirleyicileridir. Bir başka tarzda söylenirse, davranışların oluşumunda, çevredeki "gerçek" olaylardan çok, bireyin nasıl gördüğü ve yorumladığı önemlidir. Gerçekte Adler, nesnel etmenlerin rolünü tümden reddetmemiştir. Doğuştan var olan gizilgüçlerden, organ eksikliği karmaşasından ve çocuk yetiştirme yöntemlerinden söz ederken bunlara da değinmiştir. Ancak sakat bir bacak, yoksulluk, aşırı cezalandırıcı ana-baba tutumları gibi nesnel olaylar değerlendirilirken asıl önemli olan, bireyin bu durumlara karşı hangi tepkileri geliştirmiş olduğudur. Bireyin davranışlarına yön veren düşünceler, çevresindeki gerçek olayların simgesel temsilcileridir. Bu düşünceler onlara ilişkin olaylarla özdeş değildir, "gerçek" olmaktan çok "imgelemsel" dir; dünyada insanların sayısı kadar inançlar vardır. Çoğu inanç gerçeğe oldukça yakındır; ancak inançlardaki "yanılgı" oranı nevrozun belirleyicisi olur. İnsan bu kavramları, yaşam kargaşası içinde yolunu bulabilmek için yaratır. Kendisine özgü ve imgelemin ürünü olan bu düşünceler, yaşamın amaçlarını saptar, duygu ve davranışları da bu amaca doğru yönlendirir. Adler bunun için "imgelemsel amaç" terimini kullanır. Bu kavrama göre, davranışlar insanın geleceğe yönelik amaçları tarafından belirlenir. Tedaviyi yöneten, kişinin amaçlarını bilirse onun hangi davranışları göstereceğini önceden kestirebilir. Adler insanın en önemli ayırıcı niteliğinin, bütünlüğünü ve özgünlüğünü gerçekleştirme ve sürdürme eğilimi olduğu görüşünü savunmuş ilk araştırıcıdır. İnsan arada bir uygunsuz ve sapkın tepkilerde bulunsa da, davranışlarında belirli bir tutarlılığı göstermek için çaba gösterir. Algılar, düşünceler, düşler, eylemler ve nevrotik belirtiler, Adler'in sonradan yaşam biçimi adını verdiği içsel bir sistemle ilişki durumundadırlar. Kişinin alışılmış davranış örüntüleri, bir başka deyişle yaşam biçimi, genel bir amaca ulaşabilmek için geliştirilir. Yaşam biçimi her insanın tek ve özgün olduğunu açıklayan bir ilkedir. Yaşam biçimi yaklaşık dört ya da beş yaşlarına kadar oluşur ve sonraki yaşam bu biçime uygun olarak sürdürülür. İnsan sonraki yaşamının kendine özgü yaşantı biçimlerine anlatım bulabilmek amacıyla yeni yollar geliştirebilirse de, genellikle bunlar ilk yaşlarda oluşan temel biçimin uzantıları niteliğindedirler. Adler, insan davranışlarının, yaşamın ilk gününden başlayarak, toplumsal bir yapı geliştiğini vurgular. Aile içinde doğan çocuğun, anne ve diğer aile üyeleriyle çok yakın ilişkiler geliştirmesi kaçınılmaz bir durumdur. Çocuğun çevresindeki insanların oluşturduğu koşullar, sonradan geliştireceği davranış örüntülerinin belirlenmesinde önemli rol oynar. Çağdaş toplum öylesine bir düzendir ki, yetişkin bir insanın davranışları çevresindeki diğer kişilerin davranışlarıyla iç içe geçişmiş bir durumdadır. Kimse kendisini bu düzenden soyutlayamaz ve düzen, her insanın öğrenmesi gereken ve "hangisini oynayacağı önceden belirlenen oyunun kuralları"na göre işler. Dolayısıyla, insan davranışları ancak toplumsal içeriğiyle birlikte incelenebilir. Bundan ötürü Adler, bireysel psikoloji'yi bir sosyal psikoloji kuramı olarak nitelendirmiştir. Bireysel Psikoloji, insanın toplumsal davranışlarını vurgular ve onun kişilerarası ilişkilerde gösterdiği tepkilere öncelikle önem verir. Bireysel psikolojide veriler, inceleme konusu olan insanın öznel dünyasından toplanır. Dolayısıyla, Adler'in davranışları inceleme yöntemi, kişiyi, algıları, düşünceleri, amaçları ve diğer öznel tepkileri üzerinde konuşmaya yöneltme biçimindedir. Adler, insanları incelerken, onun olayları nasıl algıladığına ve diğer insanlarla ilişkilerinde kendisini nasıl değerlendirdiğine önem vermiştir. Dolayısıyla davranışı incelemede izlenecek yöntemde asal olan, gözlemcinin kendi algıları değildir. Davranışları çözümleme durumunda olan kişi öznel gözlemci durumunda olmalıdır. Bu ise empati yoluyla gerçekleştirilebilir. Bir başka deyişle, gözlemci, olayları kişinin onları gördüğü gözle görmeye, kendini onun yerine koyarak düşünmeye, hissetmeye ve davranmaya çalışmalıdır. Adler bunu, "onun gözleriyle görebilmeli, onun kulaklarıyla işitebilmeliyiz" sözleriyle dile getirir. Bundan sonraki bölümde Adler'in kuramını şu alt başlıklarda inceleyeceğiz: 1. Organ eksikliği, eksiklik (aşağılık) duygusu ve üstünlük çabası; 2. Yaratıcı güç, toplumsal ilgi, yüreklilik ve sağduyu; 3. Aile ve kültürün rolü; 4. Yaşam biçimi; 5. Erkeksi protesto; 6. Normal dışı davranışın oluşumu; 7. Klasik Psikanaliz ve Bireysel Psikolojinin Karşılaştırılması; 8. Tedavi
Adler kişilerin çeşitli fiziksel farklılıklarının çok önemli olmadığını; her insanın kendi donanımıyla neler yapabileceğinin önemli olduğunu ifade etmiştir. Bu amaçla çeşitli organ yoksunluğu olan bireylerin (konjenital kalp hastalığı, kısa boyluluk, görme bozukluğu vb.) böyle bir bedensel kusurun biyolojik niteliğinden çok, kişinin bu durumu nasıl karşıladığının ve onun yaşamını nasıl etkilediğinin önemini vurgulamıştır. Her şartta yapıcı tepkiler geliştirmenin mümkün olduğunu belirten Adler, kekemeyken ünlü bir konuşmacı olan Demosten, aksayan bacağına rağmen spor tarihine olağanüstü başarılarla geçmiş olan Nurmi'yi örnek olarak göstermektedir. Freud ve izleyicileri kekemeliği, id'den gelen içgüdüsel dürtülerin ağız bölgesinde doyum araması sonucu oluşan ruhsal bir davranış örüntüsü olarak açıklarken; Adler için bu tür işlevsel bir kusur ancak saygınlık kazanma çabasında ya da eksiklik duygularının ödünlenmesinde bir odak noktası haline geldiği zaman önem kazanır. Odak noktası her zaman Demosten örneğinde olduğu kadar bilinçli değildir. Bilinç dışı olarak okula gitmekten korkan bir çocuk sabahları kusabilir, çünkü midesi onun en zayıf organıdır. Freud'un izleyicileri böyle bir olguyu bir savunma mekanizması türü olarak yorumlarken Adler ise ruhsal bir organda yansıması olarak değerlendirir. Adler ayrıca, "organların dilinden" söz eder. Örneğin, kusma durumları, çocuğun çoğu kez farkında olmadığı ve kabul etmediği korkunun bir anlatımıdır. Böyle bir çocuğun mide sorununu sürekli bir belirti durumuna getirmesi ya da getirmemesi, onun yaşama karşı geliştirdiği genel tutumuna bağlıdır. İnsanın var oluşunda eksiklik duygusu bulunur. İnsan, çocukluk dönemlerindeki durumu ve sonraki yıllarda da evrenle olan ilişkisinden ötürü yaşamına doğal bir çaresizlik içinde başlar. Yaşamı boyunca, daha önce kendisine egemen olan insanlar ve doğal güçler üzerinde üstünlük kurmak ve gücünü kanıtlamak için çaba gösterir. Bir başka deyişle, "kusursuz" bir varlık olmaya çalışır. Freud da yaşamının ilk dönemlerinde çocuğun kendini çaresiz hissettiğinden söz eder. Ancak, Adler' e göre bu durum, sonraki yaşamdaki davranışların temel belirleyicisidir. Çocukluk döneminin çaresizliği, insanda normal olarak var olan eksiklik duygusu’nun ve bu duygunun sonucu ortaya çıkan üstün ve kusursuz olma güdülerinin biyolojik kökenidir. Adler her insanın yaşamına "yoğun eksiklik duyguları" yla başladığı görüşünü savunur. Bu duygular evrenseldir, herkeste vardır ve bundan dolayı "normal" sayılmalıdır. Bu duygular değişmez ve bireyin ölümüne kadar varlığını sürdürür. Özetle, eksiklik duygusu (1) insanın kendisini yetersiz bir varlık olarak algılaması ya da düşünmesi ve (2) buna eşlik eden gerginlik ya da tedirginlik gibi olumsuz duygulardan oluşur.
Adler insanın iki ana grupta gizilgüçlerden bahsetmektedir: (1)Yaratıcılık, toplumsal ilgi, yüreklilik ve sağduyu gibi genel birimler; (2) algılama, öğrenme, bellek, dikkat, düşleme, duygu ve eylem gibi sınırlı birimler. Adler yazılarında özellikle birinci gruptaki kavramları incelemiştir. Adler' e göre insan, kendi algılarını, eylemlerini, düşüncelerini ve görüşlerini oluşturma ve biçimlendirme konusunda doğuştan yeteneklidir. Yarattığı kavramlar, kendisini ve dünyasını anlamlı bir biçimde temsil ederler. Adler, insanın bu yeteneğini yaratıcı güç olarak adlandırmıştır. Adler'in toplumsal ilgi adını verdiği davranışlar dizisi, normal bir insanın uyum yapabilmesi için kesinlikle zorunlu bir öğedir. Bu tür davranışların geliştirilmediği durumlarda kişilik bozukluğu söz konusudur. Adler'in toplumsal ilgi kavramını çok iyi işlediği söylenemezse de yazılarından derlenebilenler şu şekilde özetlenebilir: Toplumsal ilgi doğuştan olan ve anne ilişkisi ile başlayarak erişkin dönemde "yaşam felsefesi"nin oluşumu ile karmaşık bir hale gelen bir yetenektir. Toplumsal ilginin ilk belirtileri, çocuğun birinci yaştan itibaren çevresindeki insanlara sevgi ve yakınlık tepkileri göstermesi, daha sonraki yıllarda oyuncaklarını diğer çocuklarla paylaşması, anne babasına yardımcı olmaya çalışması gibi davranışlarda görülür. Adler' e göre insan aslında dost ve yardımsever bir varlıktır ve benmerkezcilik aslında öğrenmediği kusurlu bir davranıştır. Sevgi ile birlikte eksiklik duygusundan kurtulma çabası ve de toplumsal ilginin gelişimi birbirini tamamlar. Böylece çocuk gerçek üstünlüğe, yıkıcı olmadan ve diğer insanlarla sevgi ilişkisini geliştirerek ulaşılabileceğini öğrenir. Adler' e göre, toplumsal duygunun eksikliği ya da yokluğu normal dışı davranışların temel belirleyicisidir. Çevresi tarafından sömürülen ve itilen çocuk diğer insanlara karşı sevecenlik geliştirmediği gibi, amaçlarını da diğer insanların çıkarlarına karşıt bir biçimde tasarlar. Örneğin, bir insan toplum sorunlarına çözüm getirebilme isteği ile politikaya atılabilir, bir diğeri ise aynı atılımı insanlar üzerinde ezici bir üstünlük kurmayı amaçlayarak gerçekleştirir. Adler' e göre böylesi bir bencillik, Freud'un savunduğu gibi, biyolojik bir gerçek olmayıp, toplumsal bir gelişim kusurudur. Adler her normal insanda yüreklilik ve sağduyunun geliştiğini savunur. Normal dışı davranışlar gösteren kişi, bu niteliklerden yoksundur, ama başarılı bir tedavi sürecinde bu yetenekler geliştirilebilir. Adler' e göre, yüreklilik, kişinin amaçlarını diğer insanların çıkarlarına ve ihtiyaçlarına yönelik bir biçimde gerçekleştirebilmesidir. Adler sağduyu sözcüğünü, Freud'un "gerçeklik" kavramının karşılığı olarak kullanmıştır. Ona göre sağduyu, kişinin kendisinin ve diğer insanların ortak amaçlarına uygun düşen değer yargıları geliştirebilmiş olmasını tanımlar. Adler' e göre sağlıklı bir insan, var oluşunun getirdiği sorunlara güvenli ve gerçekçi bir biçimde yaklaşır. Buna karşılık sağlıksız insan yanıltıcı düşlere sığınır. Tedavide amaç hastanın sorunlarına gerçekçi çözümler aramasına yardımcı olmaktır. 3. Aile ve Kültürün Rolü: Adler, çevrenin birey üzerindeki etkilerinin üzerinde durmuştur. Yaşamın ilk beş yılında ve bu sürede ebeveynin ve de özellikle annenin tutumlarına ve kardeşler arasındaki ilişkilerin niteliğine önem vermiştir. Ebeveyn-çocuk ilişkisinde Adler, özellikle şımartılmış çocuk ve sevilmeyen çocuk kavramları üzerinde durmuştur. Şımartılmış çocuk, yaşamının ilk günlerinde her türlü ihtiyacının karşılanacağı beklentisini geliştirir ve isteklerinin buyruk niteliği taşıdığına inanır. Adler, suç işleyen insanların çoğunun, çocukluklarında şımartılmış kişiler olduğuna dikkati çeker. Temelde bağımlı oldukları halde bir veliaht gibi çevrelerine buyurma eğilimindedirler. Sevilmeyen çocuk da hatalı bir eğitim görmüştür. Çevresinde düşman kişiler görmeye alıştığı için, yetişkin yaşama ulaştığında, insanların kendisine daima karşı olacaklarına inanır ve haklarını savaşarak almayı yeğler. Geçimsizliği ve düşmanca davranışları kendi çıkarlarını yitirmesine ve amaçlarına ulaşamamasına neden olur. Sağlıklı koşullarda ana-baba, çocuğa sevgi verir, girişim yeteneğini ve kendine güvenini kazanabilmesi için onu destekler. Çocuğa ne çok az, ne de çok fazla yardım edilir. Adler, ailedeki diğer çocukların varlığına ve bunun çocuğun gelişimi üzerindeki etkilerine dikkati çeken ilk kuramcıdır. En büyük çocuk, tacını yitirmiş kraldır. Yaşamının ilk yıllarında çevresinin ilgi merkezi iken ve her türlü yardım ve destek yalnızca kendisine sağlanırken, yeni gelen kardeş bu durumun ansızın bozulmasına neden olur. Ebeveynin eleştirileri en çok ona yöneltilir, kendisinden bazen kardeşlerinden de sorumlu olması beklenir, bu durum sonradan bir yaşam biçimine dönüşme eğilimi gösterebilir. En büyük çocuk yetişkin yaşama ulaştığında, otoriteden ve sahip olduğu durumları başkalarına kaptırmaktan ürkebilir. İkinci çocuk, kendisinden daha güçlü ve yetenekli büyük kardeş ile kendisinden sonra gelen kardeşin yarattığı ikili sorunlarla baş etmek zorundadır, otoriteyle fazla bir sorunu olmaz. Diğerleri kadar yetenekli olmadığı inancı, ikinci çocuğun ileriki yaşamında tepkici, başkaldırıcı ve kendisini aşma çabasında bir insan olmasına ya da yenilgiyi kolay kabul ederek ezik ve karamsar bir kişilik geliştirmesine neden olabilir. En küçük çocuk, kendisinden sonra gelen bir kardeş olmadığı için, yarışmak ve annenin ilgisini paylaşmak zorunda kalmaz. Ancak, çoğu kez ailenin oyuncak bebeği olur ve şımartılır. Böyle bir durum, en küçük çocuğun benmerkezci tutumlar geliştirmesine, kendisinden daha güçlü ve yetenekli gördüğü kardeşlerinin varlığından kaynaklanan bir yetersizlik duygusu yaşamasına neden olabilir. Yalnız başına yetişen tek çocuk, toplumsal davranışların gelişmesi için gerekli olan alışveriş ortamından yoksundur. Çoğu kez ebeveyni tarafından aşırı korunduğu ve şımartıldığı için ileriki yaşamında da çevresinden benzer tutumlar bekler. Tek çocuk için ciddi bir tehlike de, çocuk sevmeyen ana-babanın bu duygularının yöneldiği tek nesne olarak, istenmeyen ve sevilmeyen çocuk durumunu yaşamasıdır. Adler, aile dışında kalan, okul, toplum ve kültür gibi etmenlerin birey üzerindeki etkilerini bazı yazılarında tartışmışsa da bu konulara gereğince eğilmiş olduğu söylenemez. 4. Yaşam Biçimi: Adler, çocukluk dönemlerindeki etkileşimler sonucu kişinin kendine özgü bir davranış örüntüsü geliştirdiği görüşünü savunur ve buna yaşam biçimi adını verir. Bu kavram, bir anlamda, kişinin geliştirmiş olduğu yaşam tasarısıdır. Bireyin, amaçlarını, kendisine ve dünyasına ilişkin görüşlerini ve amaçlarına ulaşabilmek için edindiği alışılmış davranışları içerir. İnsan, yaşam biçimini geliştirmesinin bir sonucu olarak kendini "yaratır". Yaşam biçimi, yaklaşık olarak, çocuk beş yaşlarına geldiğinde yapılaşır ve sonraki yaşamda belirgin bir değişiklik göstermez. Yaşam biçimi bireye özgüdür ve bir diğer bireyde eşine rastlama olanağı yoktur. Yaşam biçimi tutarlıdır; bir kez oluştuktan sonra tüm tepkilerin belirleyicisi olur ve kişinin her türlü davranışı onun egemenliği altındadır. Bir insanın değer yargıları, ilgileri, düşünsel yetenekleri, algısal tepkileri, düşleri, yeme, uyuma ve cinsel davranış alışkanlıkları, geliştirdiği amaçların ve dünyası hakkındaki yerleşmiş görüşlerinin egemenliği altındadır. Mosak yaşam biçiminin yönelim dayanaklarını dört grupta toplar: 1. Benlik kavramı-kişinin kim olduğu konusundaki inançları. 2. Benlik ideali-ne olması gerektiği konusundaki inançları. 3. Kendi dışındaki dünyanın ne olduğu ve bu dünyanın ondan ne beklediği konusundaki görüşleri. 4. Vicdani inançları-kişinin geliştirdiği "doğru- yanlış" yönergesi. Eğer yaşam biçimi toplumun beklentileri ile uyuşma durumunda değilse ve kişilik yeterince gelişmemiş ise, sürekli bir gerilim yaşanır. Adler' e göre, düşmanlık, saldırganlık ve sadistlik insanın birincil eğilimleri değildir. Bazen bu uyuşmazlık maskelenmiş durumdadır.
Yaşam biçiminin tanımlanmasında Adler'in vurguladığı diğer bir öğe de, kişinin ilk anısıdır. Ona göre, bir insana ilk anısı sorulduğunda verdiği yanıt o insanın yaşam biçimini aydınlatıcı nitelikte olabilir. Tıpkı bir rüya ya da sanat yapıtı gibi, görünüşte rastlantısal olan ilk anı, terapiste kişinin yaşam biçimi yönünden önemli bir ipucu verebilir. 5. Erkeksi Protesto: Erkeksi protesto, Adler'in geliştirmiş olduğu önemli kavramlardan biridir. Adler, doğuştan var olan eksiklik duyguları yönünden erkekle kadın arasında önemli bir fark olmadığı görüşünü savunur. Çoğu toplumda kız çocuğa erkek çocuktan daha az değer verilmesi, eksiklik duygularının kadında erkeğe oranla daha fazla yaşanmasına neden olur. Eğer kız çocuğun kendisini ve hemcinslerini küçümsemesi aşırı oranda olmuşsa, ileriki yaşamında kadınlığından vazgeçme yolunu seçebilir ve toplumun yeğlediği erkeksi davranışları benimseyebilir. Kimi kadın, cinsiyetinin yarattığı eksiklik duygularına karşı farklı bir tepki biçimi geliştirir ve kadınlığını abartılmış bir biçimde yaşar. Cinselliğini kullanarak erkekleri incitme, onlardan öç alma ya da onları sömürme yolunu seçebilir. Erkeksi protesto türünde davranışlar, erkek rolünün beklentilerini karşılayamamış ve bundan ötürü davranışları bir kız çocuğuna benzeyen erkek çocuklarda da gelişebilir. Böyle bir çocuk, ileriki yaşamında abartılmış ve saldırgan bir erkek kimliğini benimseyebilir ya da kadınsı eğilimlerini çevresine meydan okurcasına yaşar. 6. Normal dışı Davranışların Oluşumu: Adler tüm davranış bozukluklarının temelinde aynı ilkeler bulunduğu görüşündedir. Bundan ötürü, normal dışı davranışların bir bölümlemesini yapmak yerine, problemli çocuklar, nevrotikler, psikotikler, intihara eğilimli kişiler, suça yönelik kişiler, fahişeler gibi ayrıntısız bir liste kullanmıştır. Adler çeşitli davranış bozuklukları arasında farklılıkları kabul etmekle birlikte, en önemli değişkenin kişinin kendisi olduğu görüşündedir. Adler' e göre, davranış bozuklukları gösteren kişi normal insandan iki farkı özellik taşır: 1. Normal dışı nitelikte davranışlar gösteren bir insan, özellikle yaşamının ilk dönemlerinde, normal insana oranla daha yoğun eksiklik duyguları içindedir. 2. Bu duyguları ödünleme çabası içinde, uyumsuzluğunu arttırıcı davranışlar geliştirir.
Adler, normal dışı davranışların tanımlanmasında kullanılabilecek ölçütleri üç bölümde toplar: 1. Abartılmış üstünlük çabaları: Nevrotik davranışın en önemli özelliklerinden biri, düşsel bir üstünlük düzeyine ulaşmak için aşırı çaba harcama biçiminde görülür. 2. Gelişmemiş toplumsal ilgi: Nevrotik kişi, çevresindeki insanlara gerçek anlamda ilgi ve sevgi veremez. Adler toplumsal ilgi noksanlığının üç ayrı niteliğinden söz eder: a. Nevrotik kişinin, kendisi, çevresindeki insanlar ve dünya hakkındaki düşünce ve algıları yanılgılarla doludur. b. Uyumsuz bir ortamda yetişen çocuk ileriki yaşamında insanlarla ilişki kurmayı beceremez. c. Nevrotik kişinin seçtiği amaçlar topluma değil, kişisel çıkarlarına yöneliktir. 3. Etkinlik düzeyi: Nevrotik kişinin etkinlik düzeyi normal insana göre düşüktür. Nevrotik kişi üstün olmak "zorundadır", seçtiği amaçlar olağan dışı yüksektir ve bunları değiştirmeyi düşünemez. Diğer insanların görüşlerini paylaşmamak için onlardan uzak durur. Diğer insanları kendisine yabancılaştırır. Nevrotik kişi, sürekli, üstünlük maskesinin düşeceği ve yetersizliğini ortaya çıkaracak durumlarla karşılaşacağı korkusu içindedir. Böyle bir durumla gerçekten karşılaştığında yaşadığı eksiklik duygusu öylesi yoğun ve acıdır ki, kendi gözündeki üstünlük imgesini koruyabilmek için tüm psikolojik güçlerini kullanarak bazı yöntemleri harekete geçirir. Bu yöntemler için Adler, nevrotik koruyucular terimini kullanır. Adler, koruyucu tepkileri iki grupta inceler:
Adlerin tepkileri savunma mekanizmalarına benzerse de, savunma mekanizmaları temelde korku, anksiyete gibi temel içsel duygulara tepkilerken, Adler'in tanımladığı tepki türleri dış dünyanın beklentilerine ve yaşam sorunlarına karşı geliştirilen davranışlardır. Adler nevrotik belirtileri uç tepkiler olarak değerlendirir. Nevrotik kişi bu tepkileri "tüm diğer uyuşma yollarını denemiş olduğunu" varsayarak geliştirmiştir. Bundan ötürü nevrotik tepkiler, diğer insanları sömürmek ve küçümsemek amacıyla güç ve saygınlık kazanma durumlarında olduğu gibi, yaşam sorunlarına karşı bulunan yanlış çözümlerdir.
Adler bir yapıtında tedavi konusundaki yaklaşımını şu şekilde açıklar: "Bireysel psikolojide tedavinin özü, hastaya dayanışma gücünden yoksunluğunu ve bu noksanlığın çocukluk yıllarındaki uyumsuzluklardan kaynaklandığını gösterebilmektir. Tedavi süreci içinde yaşantılar büyük önem taşır. Eksiklik kompleksinin bir yanılgının ürünü olduğu açıklığa kavuşturulur. Yüreklilik ve iyimserlik canlandırılır. Yaşamın anlamının, yaşama gerekli anlamı verebilmek olduğu gerçeği kabul edilir." Bireysel psikoloji, fenomenolojik tedavi yaklaşımının ilk örneğidir ve bu yönden günümüzde de önemini korumaktadır. Birçok diğer psikoterapi ekolü de insanın, yaşadığı olayları görebilmesi, üzerinde düşünebilmesi ve hissedebilmesi ilkesinden hareket eder. Ancak, Adler bu konuda aşırı bir genellemeye giderek, yalnızca "öznel" olaylara önem tanımış, nesnel olarak gözlemlenebilen olguları inceleme dışı bırakmıştır. Oysa davranışların tümü insanın olayları nasıl gördüğüne göre değerlendirilemez; bazı davranışların oluşumu, doğrudan çevresel uyaranlar tarafından belirlenir. Adler'in en önemli katkılarından biri, insan davranışında büyük önem taşıyan bir olguya, amaca yönelik davranışlara dikkat çekmiş olmasıdır. Tüm davranışların çevresel olayların ya da içsel gerilimlerin ürünü olduğu biçimindeki görüşlere karşı çıkan Adler, insanın gelecek olaylara (amaçlara) yönelik düşünceleri üzerinde durmuştur. Fenomenolojik açıdan bakıldığında, insanın gelecekte yapmayı tasarladığı davranışların olası sonuçları üzerinde düşündüğü ve davranışlarının seçimini bu beklentilere göre yaptığı açıkça görülebilir. Adler'in geliştirdiği bir diğer önemli kavram olan yetersizlik duyguları ve üstünlük çabalarının, uç örnekleri yansıtan aşırı bir genelleme olduğu düşünülebilir. Çünkü birçok insan bu tür duyguları yaşamaksızın günlük yaşamlarını sürdürebilmektedir. Yeterince açıklanmamış bir diğer kavram da, toplumsal ilgidir. Toplumsal ilgi, insan ilişkilerindeki düşünce, duygu ve eylemlerin tümünü mü içermektedir? Eğer bunlardan yalnızca biri, örneğin duygular söz konusu ise, hangi duygular bu kavramın kapsamına girmektedir? Adler'in, büyüklere ait özellikleri çocuklar için de geçerli saydığı söylenebilir. Yetişkin insanların kendileri ve çevresindeki insanlar hakkında eksiklik-üstünlük yargıları geliştirdikleri kuşku götürmez bir gerçek olmakla birlikte, bu duyguları küçük bir çocuğun da benzer biçimde yaşadığını varsayabilmek için, çocuğun oldukça karmaşık ve gelişmiş algısal yeteneklere sahip olduğunu kabul etmek gerekir. Tüm bu eleştirilebilir yönlerine ve uzun süre gereken önemin verilmemiş olmasına karşın, bireysel psikoloji 70'li yıllardan bu yana giderek gelişmeye ve tekrar saygınlık kazanmaya başlamıştır. Adlerci derneklerin, aile eğitim merkezlerinin, çalışma gruplarının ve bireysel psikoloji alanında yapılan araştırmaların sayısı giderek artmaktadır. Adler'in etkileri, ego psikologlarının, neo-Freudcuların, varoluşçuların, insancı yaklaşımlı psikoterapi ekollerinin çalışmalarında sıklıkla gözlenebilir. Bazı Adlercilerin dediği gibi, "Alfred Adler'in düşünce ve gözlemlerinin çoğu, sessiz ve fark edilmeden, çağdaş psikiyatrik düşünceye öylesi mal olmuştur ki, artık bir kişinin Adlerci olduğu ya da olmadığı değil, ne oranda Adlerci olduğu tartışılabilir". Yüklə 83,68 Kb. Dostları ilə paylaş:
|