Бисмиллаһир-рәҺМАНир-рәҺИМ

Curhum qəbİləsİ

Quşlar su qoxusu duyaraq, sevincək o bulağın ətrafında uçmağa başladılar. Hacər dərənin səmasında ağ quşların uçmaq mənzərəsinə baxaraq sevindi. İsmayıl da fəzada uçan quşları görərək sevinirdi.

O səhraların sakinləri səfər yolu ilə öz dolanışıqlarını təmin edirdilər. Bir gün Curhum qəbiləsi o dərənin yaxınlığından keçərkən quşların göydə uçduğunu gördülər. Bildilər ki, dərədə su vardır. Ona görə də həmin yerə yollandılar. Karvanlar dərəyə enən zaman qəribə bir mənzərə gördülər. Orada bir qadın və südəmər körpədən başqa heç kəs yox idi. Qadın onlara dedi:

-Mən Allahın Xəlili İbrahimin (ə) yoldaşı Hacərəm.

Curhum qəbiləsi pak və saleh insanlar idilər. Ona görə də Hacərə dedilər:

-İcazə verirsinizmi ki, biz bu dərədə sakin olaq.

Hacər onlara dedi:

-Mən gərək Xəlilür-Rəhman İbrahimdən sizin üçün icazə alım.

Curhum qəbiləsinin adamları o dərənin yaxınlığında çadır qurdular. Onlar icazə almaq üçün İbrahimin (ə) gəlişini gözləyirdilər. İbrahim (ə) gəlib, çadırları, qoyun və dəvə sürülərini görüb, o ərəb qəbiləsinin gəlişinə razılığını bildirdi. O zamandan Curhum qəbiləsi o dərədə sakin oldular.

İsmayıl və Hacər xoş həyat keçirirdilər. Qəbilənin adamları İsmayıla çoxlu qoyunlar hədiyyə etdilər. Yayda günün istiliyindən, qışda isə yağışlardan qorunmaq üçün ona və anasına gözəl bir xeymə düzəltdilər.

İsmayıl böyüyüb, ərəb dilini öyrəndi. O, gözəl bir cavan idi və atası İbrahimin (ə) əxlaqını irs götürmüşdü. Təmiz qəlbli ərəblərin əxlaqının təsiri altına düşüb, onlardan yaxşılıq, güzəşt, qonaqpərvərlik, şücaət və at minmək öyrəndi.