Co to jest triz

Krok 5. Wybrać z dwóch schematów konfliktu ten, który najlepiej zapewnia realizację GUF ( główna użyteczna funkcja - systemu przedstawiona w warunkach zadania). Wskazać, co jest głównym procesem użytkowym ( GPU)
Uwagi

11. Wybierając jeden z dwóch schematów konfliktu, wybieramy jednocześnie jeden z dwóch        stanów narzędzia. Dalsze rozwiązywanie powinno być związane właśnie z tym stanem.

Nie można na przykład, zmienić stanu: „przewodnika nie zabieramy” na kompromis: „przewodnika prawie nie zabieramy”. Analiza wymaga zaostrzenia, a nie łagodzenia konfliktów.

W zadaniu 57 GPU – dobre zaspawanie dziurek, czemu odpowiada tylko schemat TS-1.

W zadaniu o zakładzie odzieżowym GPU – wypuszczanie różnokolorowych produktów, dlatego wybieramy tez schemat TS-1.
Krok 6. Wzmocnić konflikt, pokazując graniczny stan ( działanie) elementów.
Uwagi

12. Większośc zadań zawiera konflikty typu: „duzo elementów” i „mało elementów” („silny element” – „słaby element”). Konflikty typu „mało elementów” przy wzmocnieniu należy sprowadzać do jednego rodzaju: „zero elementów” ( nieobecność elementów).

Wzmocnijmy konflikt w zadaniu 57: przewodnika nigdy nie zabieramy, zawsze jest w pobliżu dziurki nawet przy silnym płomieniu. Co się wtedy stanie z przewodnikiem? Zniszczy się nieodwracalnie, w pełni się spali, w końcu go nie będzie ( nieobecny przewodnik).

Wzmocnienie konfliktu w zadaniu o zakładzie odzieżowym: tkanina zmienia się nieprzerwanie.

Krok 7. Zapisać sformułowanie modelu zadania, wskazując:

1. 
   skonfliktowana parę;
   
2. 
   wzmocnione sformułowanie konfliktu;
   
3. 
   co powinien zrobić wprowadzony dla rozwiązania zadania x-element ( co powinien chronić, co usunąć, ulepszyć, zabezpieczyć itd.).
   

Uwagi

13. Nie należy myśleć o tym, co to takiego x-element. Nie koniecznie musi to być jakaś nowa, substancjalna część systemu. X-element to jakaś zmiana w systemie, jakiś x-w ogóle. Może to być np. zmiana temperatury lub stanu skupienia jakiejś części systemu, lub otoczenia.

Model zadania – to umowny schemat zadania, wyrażający strukturę konfliktowego fragmentu systemu. Przejście od zadania do modelu zadania zapewnia w następstwie ujawnienie fizycznej sprzeczności.
Model zadania 57. Dana jest dziurka, płomień i nigdy niezabierany przewodnik ( nieobecny przewodnik) Konieczne jest, żeby x-element zapewniał świecenie dziurki w czasie zaspawywania przy nieobecnym przewodniku.
Model zadania o zakładzie odzieżowym. Dana jest tkanina, nitka i produkty. Kolor tkaniny nieprzerwanie się zmienia. Konieczne jest, żeby x-element zapewnił momentalną zmianę koloru nici przy nieprzerwanie zmieniającym się kolorze tkanin.
Krok 8. Udokładnić wybrany schemat konfliktu. Schemat udokładniamy wg modelu zadania z udziałem x-elementu.

PODSTAWY SKUTECZNEGO MYŚLENIA

Ćwiczenia dla rozwoju twórczej wyobraźni mogą okazać się dla niewtajemniczonego człowieka dziwne lub nawet niedorzeczne. Ale to tylko na pierwszy rzut oka. Wyobraźcie sobie jak zdziwiliby się humanoidzi z innego układu gwiezdnego, gdyby w pierwszym momencie pobytu na ziemi znaleźli się przy oknie hali sportowej. Zobaczyliby w najwyższym stopniu straszny obraz: ludzi, wyciskających z siebie ostatnie siły, podnoszących jakieś „żelaziwa”, ciągną sprężyny, podciągają się na drążku, tj. niczego nie wydobywają i nie robią żadnej produktywnej roboty! Podobna atmosfera panuje na zajęciach kursu TROT (Teoria Rozwoju Osobowości Twórczej) – normalni ludzie z zapałem spierają się o „bezmyślne” rzeczy, analizują absolutnie zwariowane idee. Tymczasem trwa tu wytężona, poważna praca. Od zadania do zadanie przyswajane są reguły fantazjowania: początkowo proste ( powiększenie, zmniejszenie, inwersja itd.), później bardziej złożone ( zrobić właściwości obiektu zmieniające się w czasie, zmienić związki miedzy obiektem i otoczeniem), myśl przyucza się pokonywać psychologiczne bariery. Jeśli na początku zajęć iskra fantazji „sypała się” z wielkim trudem i niemal od razu gasła, to z biegiem czasu wzloty myśli stawały się coraz śmielsze i niezależne, formułowano oryginalne idee i nawet tworzono treści fantastyczno-naukowych opowiadań. Ale dla tego potrzebne są dziesiątki i setki aktywnych prób pokonania ograniczeń myślenia.
Zadanie 58. Załóżmy, że jest planeta, która co każde 24 godziny zmienia swoje rozmiary. W fazie kurczenia się planeta podobna jest do Ziemi, a w fazie „nadymania” średnica jej rośnie dwukrotnie. Mechanizm „pulsacji” nas nie interesuje. Załóżmy, że coś zmusza jądro planety ściskać się i nadymać. A warstwy powierzchniowe, elastyczne, lekko rozciągają się, kiedy planeta „rośnie”. Jakie mogą być warunki naturalne na tej planecie? Jakie miasta i domy” Jak wygląda transport? Słowem – trzeba przedstawić sobie cywilizację „pulsującej” planety.
Rozwiązywanie podobnych zadań wymaga „włączenia” fantazji na maksymalną moc, rozwija giętkość i ruchliwość wyobraźni. Prawdę mówiąc, terminy „giętkość i ruchliwość” wyobraźni zawierają jedną główną treść – to po prostu cechy silnego myślenia („dobrze rozwinięte twórcze myślenie”, „wysoka kultura myślenia” itp. to także synonimy „silnego myślenia”). Drugą oznaką silnego myślenia jest – pewne opanowanie dialektycznej metody, uniwersalnej metody rozwiązywania dowolnych zadań. Myślenie, oparte na dialektyce posiada trzy cechy:

1. 
   zdolność postrzegania związków zjawisk i obiektów tj. systemowe widzenie świata;
   
2. 
   zdolność formułowania sprzeczności, tj. widzenia „gorących punków” węzłów problemu;
   
3. 
   zdolność widzenia dowolnego obiektu w rozwoju ( jego przeszłość, teraźniejszość i przyszłość).
   

Wykształcenie tych dwóch cech silnego myślenia – giętkości i fantazji i poważnej realności dialektyki (lód i płomień) – jest głównym celem kursów TROT, które uogólniając można by nazwać „Podstawy silnego myślenia” (lub „Podstawy Skutecznego Myślenia” – propozycja tłum.).

Systemowe widzenia świata – to, bodajże, najmocniejszy atut dialektycznego myślenia. Proste i jasne przekonanie, że wszystko w świecie jest ze sobą związane, zawiera w sobie głęboką myśl, daje możliwość temu, kto się nią kieruje, widzieć dowolny obiekt wielostronnie, jednocześnie ze wszystkich stron, wyobrazić sobie jego przeszłość i przyszłość.

Inercja psychologiczna narzuca inną postawę: „Weź tylko jedną właściwość obiektu, ona jest ci dobrze znana, ona oczywista – nią operuj…”

Rozważania o właściwościach o możliwościach zastosowania przedmiotów mogą stać się wspaniałą ilustracją do zajęć na temat „Walka z inercją terminologii” Zadajcie na przykład pytanie: „Co to takiego krzesło?” i otrzymacie odpowiedź typu: „Sprzęt do siedzenia” A nie można siedzieć na kamieniu, pniaku, na ziemi?...Termin bardzo szybko rozmywa się, obejmuje wciąż nowe i nowe obiekty, i na koniec ktoś formułuje uogólniającą odpowiedź: „Dowolna substancjalna powierzchnia, na której można siedzieć”. Ale należy zadać kolejne pytanie: A jeśli włożycie spodnie z materiału ferromagnetycznego i gdzieś blisko będzie źródło pola magnetycznego? , to okaże się, że na substancjalnej powierzchni można nie tylko siedzieć, ale i chodzić w niej…I to jeszcze nie wszystko, nie koniec „gry w terminy”. Koniec nastąpi, kiedy zadacie serię pytań: „A czy nie można dodać człowiekowi właściwość ( niech na razie fantastyczną ), kiedy odpada konieczność posiadania dowolnego „przyrządu do siedzenia”? A jeśli tę funkcje będą wypełniać mięśnie ( albo coś innego)?...Innymi słowami „przyrząd ginie, a jego funkcja wypełniana przez sam obiekt ( w danym przypadku przez człowieka) Można zaproponować więcej – w toku ewolucji u człowieka w ogóle znika konieczność siedzenia…
Zadanie 59. Opiszcie fantastyczną sytuację, kiedy w procesie ewolucji u człowieka odpada konieczność posiadania niektórych organów, których funkcje wypełnia otoczenie lub sztuczne obiekty do kolektywnego wykorzystywania. Jak zmieni się psychologia człowieka, obraz jego życia? Jak będzie wyglądać technosfera, mieszkanie, itd.?
Zadanie 60. Opiszcie odwrotną fantastyczną sytuacje, kiedy w procesie rozwoju nauki i techniki człowiekowi będą stopniowo przekazywane funkcje podstawowych systemów technicznych. Pod „podstawowymi” rozumie się ST, wykonujące funkcje potrzebne bezpośrednio człowiekowi ( na przykład funkcje przemieszczania się w przestrzeni wypełniają samochody, samoloty i tp.), w odróżnieniu od systemów wspomagających ST, które wypełniają funkcje, potrzebne innym ST ( na przykład rurociąg naftowy, rafinerie, stacje benzynowe, potrzebne są dla zapewnienia pracy samochodów). Jak uważacie, jakie funkcje podstawowych ST trzeba nadać człowiekowi w pierwszej kolejności? Jak zmieni się człowiek? Jakie ST zginą z powodu „niepotrzebności”? Co zmieni się w świecie ( na przykład, we wzajemnych stosunkach przyrody i techniki)?
Zadania z TROT i zadania z TRIZ są w wielu aspektach do siebie podobne. Jedyną zasadniczą różnicą zadań na fantazjowanie od zadań realnych, jest brak jakichkolwiek ograniczeń. W procesie rozwiązywania zadań fantastycznych obiekt deformuje się nie do poznania – przyzwyczajajcie się! – Nie ma zakazów na zmiany.

Przejdziemy od prostych reguł fantazjowania do bardziej złożonych ( i bardziej efektywnych!). Bardzo mocna reguła jest – przejście realnego obiektu w idealny.

I s t o t a r e g u ł y. Dowolny realny obiekt, fakt lub pojęcie ( w nauce, technice, kulturze, przyrodzie) – to system, tj. zbiór drobniejszych elementów, a jednocześnie część większego

„nadsystemu”. Każdy system pełni główną użyteczną funkcję (GUF), dla której został stworzony. Ale istnienie dowolnego systemu nie dzieje się bez kosztów społeczeństwa, przyrody itd. Uogólniona „wartość” systemu - to suma jego MGE ( Masy, Gabarytu, Energochłonności). Krańcowo dogodny system, to taki, dla którego MGE równe są zero, a funkcja jego jest realizowana. Taki system nazywamy idealnym systemem. To nie jest jakaś fantastyka - przykładów istnieje bardzo wiele. Reguła ta jest na tyle ważna, że jeszcze nie raz do niej wrócimy. A na razie przytoczymy trzy przykłady.

Na zmianę przyrodniczego obiektu. Do walki z insektami, szkodnikami gospodarstw rolnych, dziś szeroko stosuje się chemiczne preparaty – insektycydy. Ale nie mają one selektywnego działania ( zabijają szkodniki i pożyteczne owady, np. pszczoły), zanieczyszczają środowisko. Nadzieje na biologiczne środki ochrony upraw (sztuczne rozmnożenie „zabójców” szkodników lub rozpylenie biologicznych substancji, będących truciznami dla insektów) też się nie sprawdziły: albo nie wpisywały się w rzeczywistą biocenozę i ginęły, albo okazywały się „ekologicznie czyste”, okazywały się nietrwałymi i szybko się degradowały. Idealny system ochrony: komórki użytkowych upraw powinny same wypracowywać toksyczne lub odstraszające insekty i ich gąsienice - substancje. Takie eksperymenty prowadzone są u nas i za granicą: biotechnolodzy wbudowali, na przykład, w komórki tytoniu potrzebne białka, i liście zaczęły same wytwarzać substancje wysokotoksyczne dla insektów.

Na zmianę technicznego obiektu. Niektóre zegarki naręczne, elektroniczne, posiadają dodatkową funkcję – sygnał akustyczny. Jest to wygodne, ale.. źle, bo system ma MGE. Co robić? Funkcję źródła dźwięku przekazano na szkło zegarka, wykonane z materiału piezoelektrycznego ( idealny „głośnik”, którego nie ma, a jego funkcja jest wykonywana).

Jak pozbyć się głównej wady samochodów elektrycznych – ciężkich, o sporych gabarytach akumulatorów? Jedna z angielskich firm opracowała akumulatory, którym można nadać dowolną formę: na przykład: wykonać z nich karoserię samochodu, ramę, elementy nośne ( idealny akumulator: nie zajmuje miejsca i nic nie waży).

Zszywać odzież nićmi jest pracochłonne, sklejanie prostsze, ale klej zatyka pory tkanin, odzież staje się sztywna. Co robić? Odzież z tkanin zawierających 65% włókien syntetycznych „szyje się” ultradźwiękami, prądami wysokiej częstotliwości lub promieniem lasera – włókna „zrastają się” jedne z drugimi ( idealny klej, którego nie ma).

Na zmianę obiektów w sztuce. Do czasów Michała Anioła rzeźbiarze i malarze nie raz zwracali się do legendy o pastuchu Dawidzie, który zwyciężył olbrzyma Goliata. Przedstawiali Dawida, dumnie opierającego stopę na ciele Goliata. Ale w 1504 roku na placu miejskim we Florencji postawiono rzeźbę Michała Anioła, przedstawiającą Dawida, a Goliata…nie było. Wizerunek Goliata był tak dobrze wszystkim znany, że nie było sensu zapełniać nim rzeźby. W wyniku tego „funkcja” Goliata stała się jeszcze straszniejsza.
T e c h n i k a p r a c y w g r e g u ł y.

1. 
   Wybrać obiekt zmiany.
   
2. 
   Określić jego główna użyteczną funkcje.
   
3. 
   Idealizować obiekt:
   

1. 
   metodą przekazania jego funkcji innym obiektom (MGE równe zeru),
   
2. 
   metodą przekazania jemu funkcji innych obiektów ( tj. znikają inne obiekty)
   

4. 
   Opisać, co się przy tym zmieni w realnej sytuacji i jej otoczeniu. Jak zmieni się życie człowieka, społeczeństwa, przyrody?
   

PATENTOWE BIURO FANTASTYKI
Wizjonerzy i fantaści wykreowali niemało idei, które wg wszystkich ich cech były bliskie wynalazkom. D.I.Pisariew mówił: „Jeśli by człowiek nie mógł wyobrazić sobie w jasnych i wykończonych obrazach przyszłości, jeśli by nie umiał myśleć, to nic by go nie zmuszało do podejmowania dla tej przyszłości męczącego budowania, prowadzenia uporczywej walki, a nawet ryzykowania życiem”.

Autor idei G. Wells – priorytet – 1897 rok, opowiadanie „W otchłani”

Aparat do głębokiego nurkowania, znamienny tym, że w celu zwiększenie głębokości nurkowania i czasu przebywania pod wodą, aparat wykonany jest w formie hermetycznego korpusu, połączonego linami i kablem z powierzchnią.

Pierwszy w świecie batyskaf był spuszczony do wody 14 lat później, w 1911 roku i zanurzył się na głębokość 500 m.

Autor idei W.H. Żurawlewa, priorytet – 1959 rok opowiadanie „20 minut przed startem”

Sposób długiego przebywania pod wodą, znamienny tym, że w celu wydłużenia czasu przebywania w zanurzeniu do organizmu człowieka wprowadza się chemiczne substancje rozkładając się z wydzieleniem tlenu.
Autor idei A.A. Bogdanow ( Malinowski) priorytet – 1908 r powieść „Czerwona gwiazda”.

Statek kosmiczny, pracujący na energii, wyzwolonej przez rozpad atomów.
ZADANIA TRENINGOWE
Podstawowy sens ćwiczeń polega na tym, żeby nauczyć się świadomie wykorzystywać narzędzia teorii: analizę wepolową, sprzeczności, prawa rozwoju systemów technicznych, bank informacji. Przypominamy jeszcze raz: nie wolno odgadywać odpowiedzi. Możecie rozwiązać parę dziesiątków zadań metoda MPiB, ale to nie zwiększa waszego potencjału twórczego. Przy rozwiązywaniu zadań wg TRIZ, każdorazowo będziecie opanowywać , wzmacniać uniwersalne prawo, dające klucz do całej klasy przyszłych zadań.

Zwróćcie uwagę także na zadania, rozwiązane w poprzednich rozdziałach. Teraz one stały się częścią waszego banku informacji. Przykłady i zadania ilustrujące teoretyczny materiał, dobrane są nie przypadkowo – one SA typowe dla współczesnej wynalazczości. W TRIZ takie zadania przyjęto nazywać zadaniami – analogami, tj, zadaniami wg których nierzadko można rozwiązać nowe zadanie wprost bez analizy.

Na danym etapie naszej znajomości teorii można zalecać następujący schemat rozwiązywania zadań:
P i e r w s z y e t a p: rozwiązanie zadania z pomocą prostej analizy.

1. 
   Wykorzytac zadania –analogi.
   
2. 
   Analiza wepolowa:
   

1. 
   Określić do jakiej klasy ( synteza, burzenie, rozbudowa) wepolowych przekształcen odnosi się zadanie;
   
2. 
   Zbudować model wepolowy, określić brakujące elementy, szkodliwe związki i źle pracujące części systemu;
   
3. 
   Kolejno stosować zalecenia ( formuły wepolowe) odpowiedniej klasy.
   

3. Wykorzystać zasady stosowania pierwszych dwóch praw rozwoju systemów technicznych.
D r u g i e t a p: rozwiązanie zadań z pogłębieniem analizy.

4. Zastosować operator RCK.

5. Wykonać kroki 1, 2 – obróbka sytuacji wyjściowej, sformułowanie mini-zadania.

6. Powtórzyć operacje pierwszego etapu.

7. Wykonać kroki 3 – 8

8. Sformułować fizyczną sprzeczność.

9. Wykorzystać bank informacji o efektach fiz- chem-geometr. ( patrz Dodatek)
Zadanie 61. Zawodowa wprawa fryzjera przejawia się w goleniu – dokładność ruchów jego ręki musi być wysoka! Ale jak uczyć fryzjerów i oceniać poziom wprawy uczniów na żywych ludziach! Zaproponujcie ideę prostego urządzenia, taniego, które by obiektywnie pokazywało rezultaty egzaminu na golibrodę. W istocie zadanie na syntezę wepola: jest S₁ – (brzytwa) i P – (mechaniczne pole ręki, trzymającej brzytwę), nie ma…czego? Zapiszcie formułę wepolowej analizy i rozwiązania i pomyślcie o brakujących elementach.
Zadanie 62. Dla okresowego remontu wlewnic dla stali (metalowych form, w których roztopiony metal przekształca się we wlewek) konieczna jest znajomość ilości zalań od poprzedniego remontu. Ilość zalań notuje rachmistrz, zapisujący w książce każde zalanie. Zaproponujcie proste i tanie urządzenie zapewniające automatyczne liczenie zalań.

Wyjaśnienie: licznik zalań oczywiście powinien być zamontowany na zewnętrznej ścianie wlewnicy. Co zmienia się na tej ściance przy zalaniu? Każdorazowo zachodzi „przypływ” cieplnego pola – i to należy wykorzystać.

Zadanie 63. Rurkowe sworznie, łączące w silnikach spalinowych tłoki z korbowodami, produkuje się z wysokostopowych stali z bardzo małymi odchyleniami zewnętrznej średnicy, powierzchnie utwardza się, szlifuje. I mimo to, po jednym, dwóch sezonach sworznie w silnikach maszyn rolniczych ścierają się o 0,01 mm – to dopuszczalny przedział, dalej już nie można. Dlatego sworznie wymontowuje się i… oddaje na złom do przetopienia – miliony sworzni =, cała ich „wina” polega na maleńkim odchyleniu od średnicy w „mniejszą stronę”. Inżynierowie nie pogodzili się z tym i usilnie poszukiwali sposobu regeneracji sworzni. Były opracowane i wdrażane następujące sposoby:

• 
  Roztłaczanie nagrzanych sworzni przez wciskanie sworznia roboczego o odpowiednio większej średnicy od średnicy otworu. ( na jeden sworzeń schodziło 34 min.)
  
• 
  Chromowanie – na zużyty sworzeń nanoszono warstwę chromu na drogim i skomplikowanym urządzeniu (norma – 14 min na jeden sworzeń)
  
• 
  Rozwalcowywanie – nagrzany do wysokiej temperatury sworzeń nadziewa się na sworzeń roboczy i rozwalcowuje wałkami ( jak wałkiem ciasto) na drogim i skomplikowanym urządzeniu ( nie można ustalić momentu zakończenia rozwalcowywania)
  

Ilość regenerowanych tymi sposobami sworzni i tak nie przekracza 10% ich ogólnej liczby w kraju.
Zadanie 64. Ażurowe maszty linii wysokiego napięcia stoją na wytrzymałych betonowych fundamentach, Swoja koleją fundament powinien spoczywać na pewnym gruncie. Na Syberii nie ma wyboru, pewny grunt – to monolit wiecznej zmarzliny. Tylko niewielka warstwa odmarza latem i fundamenty buduje się poniżej tej warstwy. Ale czasami zdarza się wyjątkowo ciepłe lato ( nie da się tego przewidzieć), wtedy od przegrzanego betonu może roztajać otaczający go grunt i maszt może się pochylić, a nawet upaść. Dlatego całe lato dyżurna brygada śledzi z helikoptera stan masztów, lecąc wzdłuż trasy linii. Technologia sprawdzania stanu gruntu prymitywna: helikopter zawisa w pobliżu masztu, wyskakuje człowiek i ostrym stalowym szpikulce sprawdza w kilku miejscach twardość gruntu. W określeniu grubości zmiękczone warstwy Można łatwo się pomylić: szpikulec może trafić na kamień lub odłamek betonu. Potrzebny niezawodny prosty sposób określenia głębokości odmarzniętego gruntu, nie wymagający udziału człowieka.

Najlepiej, żeby helikopter mógł przelecieć nad linią i… wszystko jasne. Albo jeszcze lepiej: u operatora na planie trasy zapala się czerwona lampka i helikopter startuje… Wasza propozycja?

Zadanie 65. Napowietrzna linia wysokiego napięcia przechodzi przez miejsca, w których niekiedy mocno podnosi się temperatura. W wyniku tego przewody wydłużają się i niebezpiecznie opadają. Znane są różnego rodzaju naciągowe kompensatory, ale one komplikują i podrażają budowę i eksploatację linii. Proponowano budować maszt wyższe o 5 – 7 m, ale to mocno podnosiłoby koszt budowy linii. Co robić?
Zadanie 66. W procesie koksowania węgla powietrze podaje się przez warstwę złożoną z dużych kęsów węgla, leżących na kratowym ruszcie. Schemat działania tego systemu jest następujący: rusztowanie – grube kawałki węgla – drobne kawałki ( grube kawałki potrzebne są po to, żeby drobne nie przelatywały przez ruszt), Ale węgiel gorący – grube kawałki rozpalają się, zachodzi niepożądane nagrzewanie się rusztu. Próbowano zmienić warstwę grubego węgla ochronną warstwa z czegoś niepalnego ( kwarcyty, fosforyty, węglan wapnia); przegrzewania rusztu nie ma, ale ochronna warstwa miesza się z koksem. Produkcja zanieczyszcza się. Co robić? Rozwiążcie zadanie z pomocą analizy wepolowej.
Zadanie 67. Jedną przyczyn zachorowań zwierząt hodowlanych jest brak w glebie odpowiednich mikroelementów. Do najważniejszych mikroelementów należą: miedź i molibden, dlatego konieczne jest dodawanie do nawozów lub wody do podlewania, w ściśle dozowanych ilościach, przy czym bardzo niewielkich. Jak to zrobić? Przemysł dostarcza mikroelementy w postaci różno kalibrowych granulek, otrzymywanych w zakładzie metodą mielenia wlewków miedzi i molibdenu lub ich stopów. Równomierne ich mieszanie z nawozami praktycznie jest niemożliwe i nie ma gwarancji, że rośliny otrzymają odpowiednią dozę. Jednym roślinom, jak poprzednio będzie brakowało mikroelementów, inne będą miały ich za dużo. Rozcierać w pył granulki – bezsensowne bo jest ich za mało: tak czy siak nie udaje się ich zmieszać równomiernie.

Tak więc mechaniczne pole się tu nie przyda ( dla zmielenia). Magnetyczne? Ale te metale to niemagnetyki…Potrzebne pole, które by podawało mikrocząsteczki elementów w ściśle zadanej proporcji, na przykład do wody dla podlewania uprawy.

Zadanie68. Laserowy skalpel, dokonujący na naszych oczach rewolucję w starym zawodzie chirurgów, im samym przynosi nie tylko radość. Mocny podczerwony promień, odbijając się od błyszczących powierzchni wszechmocnego narzędzia, przynosi ciężkie oparzenia nawet przez odzież, a niekiedy i zapala bieliznę, płatki gazy. Co robić?
Zadanie 69. W charakterze obiektu do zmiany weźcie szkolną tablicę. Kolejno zastosujcie w niej znane wam teraz prawidła TRIZ i reguły TROT, dążąc każdorazowo do uzyskania nowej idei ( niektóre reguły można opuścić). Przy tym należy każdorazowo zwiększać użyteczność: w tablicy szkolnej powinny pojawić się nowe funkcje lub zwiększenie istniejących korzystnych funkcji.
Zadanie 70. Kanadyjska firma „AGA Geotronic” reklamuje swoje urządzenie do sprawdzania grubości warstwy ognioodpornej wymurówki w stalowniczych konwertorach w czasie ich pracy. Urządzenia składa się z lasera, głowicy pomiarowej, ekranu, bloku sterowania, ramienia manipulatora i komputera. Laser na ramieniu manipulatora wsuwa się do konwertora, jego promień odbija się od futrówki i pada na głowicę pomiarową, dalej sygnał jest obrabiany w komputerze, a na ekranie wyświetlana jest wartość grubości warstwy wymurówki z dokładnością do 10 mm.

System rozbudowany drogi, wpuszczanie lasera do konwertora jawnie nie sprzyja jego długiej służbie, a i dokładność pomiaru nie taka wielka ( typowy współczesny elektroniczny „dinozaur”) Nie wykorzystano tego, co już jest w systemie ( cieplne pole, właściwości płynnej stali, wymurówka powinna sama „krzyczeć” i swoim zużyciu itd.) Wasza propozycja?

Z HISTORII WYNALAZCZOŚCI
W 1877 roku urzędnik jednego z nowojorskich banków - George Eastman, chcąc powiększyć swoje marne dochody, wziął do domu pracę – pokrywanie szklanych płytek fotograficznych warstwą żelatyny. Praca okazała się nudna, a zarobek - dolar za wieczór. Zmusiło to Eastmana do wzięcia się za wynalazki i już po dwóch latach otrzymał patent na maszynę, która sama dokładnie nanosiła warstwę żelatyny na szkło. Płytki stały się produktem masowym.

Fotografia pociągnęła Eastmana,i wynalazł uproszczona kamerę o rozmiarze 10 x 12 cm, zorganizował produkcję i sprzedaż po 12 dolarów za sztukę. W sklepie przy warsztacie Eastmana pojawili się fotoreporterzy. Jeden z nich pochwalił lekka kamerę, ale pożalił się, że wymiana płytek jest uciążliwa. Eastman zamyślił się, ale nic mu do głowy nie przychodziło.

Rozwiązanie znalazł inny fotoamator – pastor Hannibal Goodwin. W 1887 wynalazł i zaproponował Eastmanowi taśmę z przeźroczystej nitrocelulozy. Zasada ta okazała się znakomita: warstwa światłoczuła trzymała się na błonie lepiej niż na szkle. Tak narodziła się pierwsza błona fotograficzna. Eastman podniósł jej światłoczułość i zaczął konstruować aparat fotograficzny na taśmę zwijaną. Jednocześnie wymyślił migawkę dla krótkich czasów ekspozycji dla znajomych reporterów…

I oto w początku 1888 r. pojawił się aparat na zwijana taśmę fotograficzną pod nazwą Kodak Nr 1 – ważył wszystkiego 300 g i przedstawiał sobą drewnianą skrzynkę o rozmiarach 15 x 10 x 8 cm. Migawka dysponowała kilkoma czasami poniżej sekundy. Taśma mieściła 100 klatek, tj. więcej niż do tej pory. Popularność nowych kamer była tak wielka, że Eastman musiał otworzyć fabrykę. Praktycznie wszystkie gazety przeszły na kamery Kodak, wyróżniające się operatywnością pracy.

Eastmanowi należy się priorytet i w organizacji foto-usług. W instrukcji dla fotoamatorów napisano, że każdy może przynieść aparat do jednego z kantorów rozrzuconych po całym kraju. Tam błonę wyjmą, wywołają, zrobią zdjęcia, nakleją na karton, a do kamery włożą nowy film. Wtedy narodziło się słynne hasło firmy: „Ty musisz tylko nacisnąć przycisk, całą resztę zostaw nam”