Obszar, dla którego sporządza się plan zagospodarowania przestrzennego województwa jako tożsamy z obszarem województwa w jego granicach administracyjnych. Nie oznacza jednak, że działania lub prace planistyczne należy ograniczyć wyłącznie do tego obszaru. Wręcz przeciwnie – metodologia planistyczna wymaga uwzględnienia w warstwie analitycznej i informacyjnej szerszego obszaru, wykraczającego poza granice administracyjne województwa. W ustaleniach planu zagospodarowania przestrzennego województwa powinny zostać określone w szczególności:
-
podstawowe elementy sieci osadniczej województwa,
-
powiązania komunikacyjne i infrastrukturalne, z pokazaniem ich kierunków poza obszar województwa i państwa,
-
system obszarów chronionych, w tym:
-
obszary ochrony środowiska i przyrody,
-
obszary ochrony krajobrazu i dziedzictwa kulturowego oraz zabytków i dóbr kultury współczesnej,
-
obszary ochrony uzdrowisk,
-
rozmieszczenie inwestycji celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym, a w szczególności:
-
obiektów infrastruktury społecznej,
-
obiektów infrastruktury technicznej,
-
obiektów i sieci transportu,
-
obiektów i urządzeń turystyki,
-
obiektów i urządzeń gospodarki morskiej,
-
obiektów i urządzeń gospodarki wodnej;
-
obszary problemowe wraz z zasadami ich zagospodarowania,
-
obszary metropolitalne,
-
obszary wsparcia;
-
obszary narażone na niebezpieczeństwo powodzi,
-
granice terenów zamkniętych i ich stref ochronnych,
-
obszary występowania udokumentowanych złóż kopalin.
Plan zagospodarowania przestrzennego województwa może także formułować inne ustalenia. Ustawa pozostawia dużą swobodę w zakresie formułowania ustaleń planu pod warunkiem, że nie naruszają one kompetencji innych organów i podmiotów.
Szczególnego omówienia wymagają pojęcia: obszarów problemowych, obszarów metropolitalnych i obszarów wsparcia, jako specyficznych zagadnień występujących zasadniczo wyłącznie w praktyce planowania przestrzennego na szczeblu regionalnym.
Obszary problemowe to wydzielone z terenu województwa obszary szczególnych zjawisk z zakresu gospodarki przestrzennej lub występowania konfliktów przestrzennych. Wydzielenia tego dokonuje się w planie zagospodarowania przestrzennego województwa. Są to zatem, określone w trakcie prac nad planem, obszary szczególnych uwarunkowań rozwoju, które wyróżniają się z otoczenia. Mogą one wymagać określenia specyficznych zasad ich zagospodarowania, a ustawa wymaga, aby w planie zagospodarowania przestrzennego województwa zasady takie zostały podane. W praktyce chodzi o strefy o zasięgu subregionalnym, obejmujące kilka jednostek terytorialnych szczebla lokalnego. Obszary problemowe o mniejszym zasięgu mogą być zgodnie z ustawą wskazywane w studiach uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin. Taka delimitacja obszarów problemowych w planie zagospodarowania przestrzennego województwa pozwolić może m.in. na realizację innych zadań samorządu województwa, związanych z pozyskaniem środków finansowych w celu realizacji zadań z zakresu użyteczności publicznej – poprzez kontrakty wojewódzkie lub programy Unii Europejskiej.
Obszar metropolitalny to obszar wielkiego miasta oraz powiązanego z nim funkcjonalnie bezpośredniego otoczenia. Obszary metropolitalne wyznaczone powinny być przez dokument planistyczny szczebla krajowego – koncepcję przestrzennego zagospodarowania kraju. Obszary metropolitalne wyznaczone są przez dokument planistyczny szczebla krajowego – koncepcję przestrzennego zagospodarowania kraju. Jeśli w danym województwie występuje obszar metropolitalny, to częścią planu zagospodarowania przestrzennego województwa powinien być plan zagospodarowania przestrzennego obszaru metropolitalnego.
Celem delimitacji (określenia zasięgu) obszarów wsparcia jest precyzyjne adresowanie pomocy regionalnej państwa a w przyszłości także środków funduszy strukturalnych Unii Europejskiej. Z punktu widzenia planowania przestrzennego obszar wsparcia jest to w zasadzie szczególny przypadek obszaru problemowego, którego sposoby delimitacji są bardziej sformalizowane.
Ustalone w planie zagospodarowania przestrzennego województwa inwestycje celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym, dla umożliwienia ich realizacji muszą zostać wprowadzone do właściwych terytorialnie planów miejscowych. Marszałek województwa musi zatem ustalić z odpowiednim wójtem, burmistrzem lub prezydentem miasta termin realizacji takiej inwestycji oraz, w drodze umowy, warunki jej wprowadzenia do planu miejscowego. W związku z planowaną inwestycją mogą powstać także dodatkowe koszty dla właścicieli lub użytkowników wieczystych nieruchomości położonych na obszarze gminy. Koszty te muszą być przez władze publiczne refundowane, w częściach w jakich są one konsekwencją realizacji planowanej inwestycji.
Planowanie przestrzenne nie jest aktem jednorazowym lecz jest procesem. W związku z tym uchwalony plan zagospodarowania przestrzennego województwa podlega okresowej ocenie, przynajmniej raz w czasie każdej kadencji sejmiku województwa. W związku z tym w każdej kadencji zarząd województwa musi dokonywać przeglądu zmian w zagospodarowaniu przestrzennym i sporządzać raport o stanie zagospodarowania przestrzennego województwa. Raport ten powinien dotyczyć:
-
podstawowych elementów sieci osadniczej oraz ich powiązań komunikacyjnych i infrastrukturalnych, z pokazaniem kierunków powiązań transgranicznych,
-
systemu obszarów chronionych, w tym: obszarów ochrony środowiska, przyrody, krajobrazu kulturowego, ochrony uzdrowisk, ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków a także dóbr kultury współczesnej,
-
rozmieszczenia inwestycji celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym,
-
obszarów problemowych i określonych w planie zasad ich zagospodarowania,
-
obszarów metropolitalnych,
-
obszarów narażonych na niebezpieczeństwo powodzi,
-
granic terenów zamkniętych i ich stref ochronnych,
-
obszarów występowania udokumentowanych złóż kopalin.
Wyniki dokonanego przez zarząd województwa przeglądu zmian w zagospodarowaniu przestrzennym oraz raport o stanie zagospodarowania przestrzennego przedstawiane są sejmikowi województwa. Jednym z możliwych wniosków z tak przeprowadzonych prac może być konieczność zmiany planu zagospodarowania przestrzennego województwa.
Warto odpowiedzieć i zapamiętać:
-
Co to są „obszary problemowe” i „obszary wsparcia”?
-
Co to są „obszary metropolitalne” i jakie opracowania planistyczne się dla nich wykonuje?
Planowanie miejscowe
Metodologia planowania miejscowego jest odmienna od metodologii planowania regionalnego. Wynika to przede wszystkim z tego, że w planach miejscowych dokonuje się precyzyjnych ustaleń co do sposobu zagospodarowania terenu. Decydując o przeznaczeniu poszczególnych działek, łatwo jest naruszyć czyjeś interesy. Konflikty na tle użytkowania przestrzeni są w skali lokalnej bardziej czytelne niż w skali regionalnej. Toteż w planowaniu miejscowym stosuje się bardzo ściśle określone procedury postępowania, mające z jednej strony zabezpieczyć interesy poszczególnych użytkowników i właścicieli terenu, a z drugiej strony – pozwolić na sprawny przebieg procesów inwestycyjnych i realizację celów całej społeczności lokalnej. Przepisy zatem precyzyjnie regulują zarówno zawartość jak i tok opracowywania dokumentów planistycznych szczebla lokalnego (miejscowego).
Polityka przestrzenna gminy określana jest w dokumencie o nazwie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Określone są w nim też lokalne zasady zagospodarowania przestrzennego. Rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium a wójt, burmistrz albo prezydent miasta (w zależności od wielkości i charakteru gminy) przystępuje do jego sporządzenia. Studium składa się z części tekstowej i graficznej. Uwzględniane są w nim zasady określone w koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju, ustalenia strategii rozwoju i planu zagospodarowania przestrzennego województwa oraz strategii rozwoju gminy – o ile gmina posiada taką strategię. Studium sporządza się dla całego obszaru w granicach administracyjnych gminy. Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Studium nie jest jednak aktem prawa miejscowego.
W studium uwzględnia się uwarunkowania wynikające w szczególności z:
-
dotychczasowego przeznaczenia, zagospodarowania i uzbrojenia terenu;
-
stanu ładu przestrzennego i wymogów jego ochrony;
-
stanu środowiska, w tym stanu rolniczej i leśnej przestrzeni produkcyjnej, wielkości i jakości zasobów wodnych oraz wymogów ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego;
-
stanu dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej;
-
warunków i jakości życia mieszkańców, w tym ochrony ich zdrowia;
-
zagrożenia bezpieczeństwa ludności i jej mienia;
-
potrzeb i możliwości rozwoju gminy;
-
stanu prawnego gruntów;
-
występowania obiektów i terenów chronionych na podstawie przepisów o ochronie przyrody i przepisów o ochronie zabytków;
-
występowania obszarów naturalnych zagrożeń geologicznych;
-
występowania udokumentowanych złóż kopalin oraz zasobów wód podziemnych;
-
występowania terenów górniczych;
-
stanu systemów komunikacji i infrastruktury technicznej, w tym stopnia uporządkowania gospodarki wodno-ściekowej, energetycznej oraz gospodarki odpadami;
-
zadań służących realizacji ponadlokalnych celów publicznych.
W studium określa się w szczególności:
-
kierunki zmian w strukturze przestrzennej gminy oraz w przeznaczeniu terenów;
-
kierunki i wskaźniki dotyczące zagospodarowania oraz użytkowania terenów, w tym tereny wyłączone spod zabudowy;
-
obszary oraz zasady ochrony środowiska i jego zasobów, ochrony przyrody, krajobrazu kulturowego i uzdrowisk;
-
obszary i zasady ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej;
-
kierunki rozwoju systemów komunikacji i infrastruktury technicznej;
-
obszary, na których rozmieszczone będą inwestycje celu publicznego o znaczeniu lokalnym;
-
obszary, na których rozmieszczone będą inwestycje celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym, zgodnie z ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego województwa oraz ustaleniami programów zawierających zadania rządowe, służące realizacji inwestycji celu publicznego o znaczeniu krajowym;
-
obszary, dla których obowiązkowe jest sporządzenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na podstawie przepisów odrębnych, w tym obszary wymagające przeprowadzenia scaleń i podziału nieruchomości, a także obszary rozmieszczenia obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m2 oraz obszary przestrzeni publicznej;
-
obszary, dla których gmina zamierza sporządzić miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, w tym obszary wymagające zmiany przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne;
-
kierunki i zasady kształtowania rolniczej i leśnej przestrzeni produkcyjnej;
-
obszary narażone na niebezpieczeństwo powodzi i osuwania się mas ziemnych;
-
obiekty lub obszary, dla których wyznacza się w złożu kopaliny filar ochronny;
-
obszary pomników zagłady i ich stref ochronnych oraz obowiązujące na nich ograniczenia prowadzenia działalności gospodarczej;
-
obszary wymagające przekształceń, rehabilitacji lub rekultywacji;
-
granice terenów zamkniętych i ich stref ochronnych;
-
inne obszary problemowe, w zależności od uwarunkowań i potrzeb zagospodarowania występujących w gminie.
Prace nad studium zagospodarowania przestrzennego gminy prowadzone są w określony ustawowo sposób, zapewniający przejrzystość procedury i możliwość udziału w niej wszystkich zainteresowanych. Po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania studium, wójt, burmistrz albo prezydent miasta, kolejno:
-
ogłasza w prasie miejscowej oraz przez obwieszczenie o podjęciu tej uchwały oraz określa formę, miejsce i termin składania wniosków dotyczących studium, nie krótszy jednak niż 21 dni od dnia ogłoszenia; po otrzymaniu tych wniosków musi je rozpatrzyć;
-
zawiadamia na piśmie o podjęciu uchwały instytucje upoważnione do uzgadniania i opiniowania studium;
-
sporządza, a właściwie zleca sporządzenie projektu studium wyspecjalizowanej firmie projektowej; gotowy projekt podlega opiniowaniu przez komisję urbanistyczno-architektoniczną i uzgadniany z zarządem województwa w zakresie jego zgodności z ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego województwa oraz z wojewodą – w zakresie jego zgodności z ustaleniami programów zawierających zadania rządowe, służące realizacji inwestycji celu publicznego o znaczeniu krajowym;
-
występuje o opinie dotyczące rozwiązań przyjętych w projekcie studium do:
-
starosty powiatowego,
-
gmin sąsiednich,
-
wojewódzkiego konserwatora zabytków,
-
organów wojskowych, ochrony granic oraz bezpieczeństwa państwa,
-
dyrektora urzędu morskiego w zakresie zagospodarowania pasa technicznego, pasa ochronnego oraz morskich portów i przystani,
-
organu nadzoru górniczego w zakresie zagospodarowania terenów górniczych,
-
organu administracji geologicznej,
-
ministra zdrowia w zakresie zagospodarowania obszarów ochrony uzdrowiskowej;
-
wprowadza zmiany wynikające z uzyskanych opinii i dokonanych uzgodnień;
-
wykłada projekt studium do publicznego wglądu na okres co najmniej 30 dni, ogłaszając o tym publicznie na co najmniej 14 dni wcześniej; w tym czasie organizuje dyskusję publiczną nad przyjętymi w projekcie studium rozwiązaniami; ludność, instytucje oraz inne jednostki organizacyjne mogą wnosić uwagi dotyczące projektu studium, w terminie wyznaczonym w ogłoszeniu, nie krótszym niż 21dni od zakończenia okresu wyłożenia studium.
Po zamknięciu tej procedury wójt, burmistrz albo prezydent miasta przedstawia projekt studium radzie gminy wraz z listą nieuwzględnionych uwag. Studium uchwala rada gminy, rozstrzygając jednocześnie o sposobie rozpatrzenia tych uwag. Załącznikami do uchwały rady gminy o uchwaleniu studium są: tekst studium, rysunek studium oraz rozstrzygnięcie o sposobie rozpatrzenia uwag. Uchwała o uchwaleniu studium wraz z załącznikami przedstawiana jest wojewodzie w celu oceny ich zgodności z przepisami prawnymi.
Drugim dokumentem planistycznym, którego sporządzenie należy do zadań gminy jest miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Wykonuje się go w celu ustalenia przeznaczenia terenów (w tym dla inwestycji celu publicznego) oraz określenia sposobów ich zagospodarowania i zabudowy. Procedurę sporządzania tego planu rozpoczyna uchwała rady gminy o przystąpieniu do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zwanego planem miejscowym. Częścią tej uchwały jest załącznik graficzny, przedstawiający granice obszaru objętego planem. Przepisy nie wymagają, żeby planem obejmować cały obszar gminy w granicach administracyjnych. Plany wykonuje się w zależności od potrzeb. Przede wszystkim zasięgi planów miejscowych wyznacza studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Plan miejscowy, w wyniku którego następuje zmiana przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne, sporządza się dla całego obszaru wyznaczonego w studium.
Przed podjęciem uchwały, o przystąpieniu do sporządzania planu wykonuje się analizy dotyczące zasadności przystąpienia do sporządzenia planu i stopnia zgodności przewidywanych rozwiązań z ustaleniami studium. Przygotowuje się też materiały geodezyjne do opracowania planu oraz ustala niezbędny zakres prac planistycznych. Planu miejscowego nie sporządza się dla terenów zamkniętych. Plan miejscowy jest aktem prawa miejscowego. Planu ten składa się z części tekstowej i graficznej i musi być zgodny z zapisami studium oraz z innymi przepisami, odnoszącymi się do obszaru objętego planem. W planie miejscowym określa się obowiązkowo:
-
przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania;
-
zasady ochrony i kształtowania ładu przestrzennego;
-
zasady ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego;
-
zasady ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej;
-
wymagania wynikające z potrzeb kształtowania przestrzeni publicznych;
-
parametry i wskaźniki kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym linie zabudowy, gabaryty obiektów i wskaźniki intensywności zabudowy;
-
granice i sposoby zagospodarowania terenów lub obiektów podlegających ochronie, ustalonych na podstawie odrębnych przepisów, w tym terenów górniczych, a także narażonych na niebezpieczeństwo powodzi oraz zagrożonych osuwaniem się mas ziemnych;
-
szczegółowe zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości objętych planem;
-
szczególne warunki zagospodarowania terenów oraz ograniczenia w ich użytkowaniu, w tym zakaz zabudowy;
-
zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej;
-
sposób i termin tymczasowego zagospodarowania, urządzania i użytkowania terenów objętych planem, jeśli różni się on od docelowego sposobu zagospodarowania (tereny, których przeznaczenie plan miejscowy zmienia, mogą być wykorzystywane w sposób dotychczasowy do czasu ich zagospodarowania zgodnie z tym planem, chyba że w planie ustalono właśnie inny sposób ich tymczasowego zagospodarowania);
-
stawki, na podstawie których ustala się opłatę, proporcjonalną do wzrostu wartości nieruchomości, jeśli wartość ta wzrośnie w związku z uchwaleniem planu miejscowego; wysokość tej opłaty nie może być wyższa niż 30% wzrostu wartości nieruchomości; opłatę tę wnosi na rzecz gminy właściciel albo użytkownik wieczysty, sprzedając daną nieruchomość.
W planie miejscowym określa się też w zależności od potrzeb:
-
granice obszarów wymagających przeprowadzenia scaleń i podziałów nieruchomości;
-
granice obszarów rehabilitacji istniejącej zabudowy i infrastruktury technicznej;
-
granice obszarów wymagających przekształceń lub rekultywacji;
-
granice terenów pod budowę obiektów handlowych, o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m2;
-
granice terenów rekreacyjno-wypoczynkowych oraz terenów służących organizacji imprez masowych;
-
granice pomników zagłady oraz ich stref ochronnych, a także ograniczenia dotyczące prowadzenia na ich terenie działalności gospodarczej.
Plan miejscowy sporządza się w skali 1:1000, na urzędowych kopiach map zasadniczych albo map katastralnych z państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego. W szczególnie uzasadnionych przypadkach dopuszcza się stosowanie map w skali 1:500 lub 1:2000. W przypadkach planów miejscowych, które sporządza się wyłącznie w celu przeznaczenia gruntów do zalesienia lub wprowadzenia zakazu zabudowy – dopuszcza się stosowanie map w skali 1:5000.
Procedura sporządzania planu miejscowego jest szczegółowo regulowana przez przepisy. Jest ona zbliżona do procedury sporządzania Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Zaczyna się od podjęcia przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu miejscowego. Następnie wójt, burmistrz albo prezydent miasta kolejno:
-
ogłasza w prasie oraz przez obwieszczenie o podjęciu uchwały oraz określa formę, miejsce i termin składania wniosków do planu, nie krótszy niż 21 dni od dnia ogłoszenia;
-
zawiadamia też na piśmie o podjęciu uchwały instytucje upoważnione do uzgadniania i opiniowania planu;
-
rozpatruje otrzymane wnioski do planu, w terminie nie dłuższym niż 21 dni od dnia upływu terminu ich składania;
-
sporządza (w praktyce – zleca sporządzanie) projekt planu miejscowego wraz z prognozą oddziaływania na środowisko, uwzględniając ustalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy;
-
sporządza prognozę skutków finansowych uchwalenia planu miejscowego;
-
uzyskuje opinie o projekcie planu:
-
gminnej lub innej (np. powiatowej, jeśli nie ma gminnej) komisji urbanistyczno-architektonicznej,
-
wójtów, burmistrzów gmin albo prezydentów miast, graniczących z obszarem objętym planem, w zakresie rozmieszczenia inwestycji celu publicznego o znaczeniu lokalnym;
-
uzgadnia projekt planu z:
-
wojewodą, zarządem województwa, zarządem powiatu w zakresie odpowiednich zadań rządowych i samorządowych,
-
właściwym wojewódzkim konserwatorem zabytków,
-
innymi organami upoważnionymi do uzgadniania projektu planu,
-
właściwym zarządcą drogi, jeżeli sposób zagospodarowania gruntów przyległych do pasa drogowego lub zmiana tego sposobu mogą mieć wpływ na ruch drogowy lub samą drogę,
-
właściwymi organami wojskowymi, ochrony granic oraz bezpieczeństwa państwa,
-
dyrektorem właściwego urzędu morskiego,
-
organem nadzoru górniczego w zakresie zagospodarowania terenów górniczych,
-
organem administracji geologicznej w zakresie terenów zagrożonych osuwaniem się mas ziemnych,
-
ministrem zdrowia w zakresie zagospodarowania obszarów ochrony uzdrowiskowej;
-
uzyskuje zgody odpowiednich organów na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne;
-
wprowadza zmiany do projektu planu, wynikające z uzyskanych opinii i dokonanych uzgodnień;
-
ogłasza o wyłożeniu projektu planu do publicznego wglądu i najwcześniej po upływie 7 dni wykłada ten projekt wraz z prognozą oddziaływania na środowisko do publicznego;
-
wglądu na okres co najmniej 21 dni; w tym czasie organizuje dyskusję publiczną nad przyjętymi w projekcie planu rozwiązaniami;
-
w ogłoszeniu wyznacza też termin, nie krótszy niż 14 dni od dnia zakończenia okresu wyłożenia planu – w którym można wnosić uwagi dotyczące projektu planu;
-
rozpatruje te uwagi w terminie nie dłuższym niż 21 dni od dnia upływu terminu ich składania;
-
wprowadza zmiany do projektu planu miejscowego wynikające z rozpatrzenia uwag, a następnie w niezbędnym zakresie ponawia uzgodnienia;
-
przedstawia radzie gminy projekt planu miejscowego wraz z listą nieuwzględnionych uwag.
Uwagi do projektu planu miejscowego może wnieść każdy, kto kwestionuje ustalenia przyjęte w projekcie planu. Jeżeli rada gminy stwierdzi konieczność dokonania zmian w przedstawionym do uchwalenia projekcie planu miejscowego – czynności procedury ponawia się w zakresie niezbędnym do dokonania tych zmian.
Plan miejscowy uchwala rada gminy, rozstrzygając jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu planu oraz sposobie realizacji oraz zasadach finansowania zapisanych w planie inwestycji z zakresu infrastruktury technicznej, które należą do zadań własnych gminy. Uchwała wraz z załącznikami oraz dokumentacją prac planistycznych przedstawiana jest wojewodzie, w celu oceny ich zgodności z przepisami prawnymi. Jeżeli plan miejscowy obejmuje obszary wymagające przeprowadzenia scaleń i podziałów nieruchomości, rada gminy uchwalając plan musi podjąć też uchwałę o przystąpieniu do scalenia i podziału nieruchomości.
Koszty sporządzenia planu miejscowego na ogół obciążają budżet gminy, czasami budżet władzy publicznej innego szczebla. Można tymi kosztami obciążyć także inwestora realizującego inwestycję celu publicznego – w części, w jakiej koszt ten jest bezpośrednią konsekwencją zamiaru realizacji tej inwestycji.
Dokumenty planistyczne są jawne. Każdy ma prawo wglądu do studium lub planu miejscowego oraz otrzymania z nich wypisów i wyrysów. Za wydane wypisy i wyrysy pobiera się opłatę administracyjną, w wysokości odpowiadającej poniesionym kosztom ich przygotowania. Władze gminy muszą prowadzić rejestr planów miejscowych oraz wniosków o ich sporządzenie lub zmianę, gromadzi materiały z nimi związane oraz odpowiadają za przechowywanie ich oryginałów, w tym również uchylonych i nieobowiązujących.
W celu oceny aktualności studium i planów miejscowych władze gminy dokonują okresowej (przynajmniej raz w czasie kadencji) analizy zmian w zagospodarowaniu przestrzennym gminy, oceniają postępy w opracowywaniu planów miejscowych i opracowują wieloletnie programy ich sporządzania.
Jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, korzystanie z nieruchomości lub jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe bądź istotnie ograniczone, właściciel albo użytkownik wieczysty nieruchomości może żądać od gminy:
-
odszkodowania za poniesioną rzeczywistą szkodę;
-
wykupienia nieruchomości lub jej części;
-
zaoferowania nieruchomości zamiennej.
Jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego, wartość nieruchomości uległa obniżeniu, a właściciel albo użytkownik wieczysty sprzedaje tę nieruchomość, może żądać od gminy odszkodowania równego obniżeniu wartości nieruchomości. Jeżeli natomiast w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, wartość nieruchomości wzrosła, a właściciel albo użytkownik wieczysty sprzedaje tę nieruchomość, władze gminy pobierają jednorazową opłatę, w wysokości ustalonej w tym planie.
W planowaniu miejscowym obowiązują ujednolicone standardy, dotyczące nie tylko procedury postępowania ale również samych zapisów ustaleń planów, zarówno w części tekstowej, jak i graficznej. Należy znać te standardy, aby móc odczytać zapisy planów.
Obowiązują następujące wymogi dotyczące zapisu ustaleń tekstu planu miejscowego:
-
ustalenia dotyczące przeznaczenia terenów powinny zawierać określenie przeznaczenia poszczególnych terenów lub zasad ich zagospodarowania, a także symbol literowy i numer wyróżniający dany teren spośród innych terenów – np. E 12;
-
ustalenia dotyczące zasad ochrony i kształtowania ładu przestrzennego powinny zawierać określenie cech elementów zagospodarowania przestrzennego, które wymagają ochrony, ukształtowania lub rewaloryzacji, oraz określenie nakazów, zakazów, dopuszczeń i ograniczeń w zagospodarowaniu wskazanych terenów;
-
ustalenia dotyczące zasad ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego powinny zawierać nakazy, zakazy, dopuszczenia i ograniczenia w zagospodarowaniu terenów wynikające z:
-
potrzeb ochrony środowiska,
-
obowiązujących ustaleń planów ochrony ustanowionych dla parków narodowych, rezerwatów przyrody, parków krajobrazowych i innych form ochrony przyrody występujących na terenach objętych projektem planu miejscowego;
-
ustalenia dotyczące zasad ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej powinny wskazywać obiekty i tereny chronione ustaleniami planu oraz określać nakazy, zakazy, dopuszczenia i ograniczenia w ich zagospodarowaniu;
-
ustalenia dotyczące wymagań wynikających z potrzeb kształtowania przestrzeni publicznych powinny zawierać w szczególności zasady umieszczania w tej przestrzeni obiektów małej architektury, nośników reklamowych, tymczasowych obiektów usługowo-handlowych, urządzeń technicznych i zieleni, a także określać nakazy, zakazy, dopuszczenia i ograniczenia w zagospodarowaniu tych przestrzeni;
-
ustalenia dotyczące parametrów i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu powinny zawierać w szczególności określenie linii zabudowy, wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki lub terenu, w tym udziału powierzchni biologicznie czynnej, a także gabarytów i wysokości projektowanej zabudowy oraz geometrii dachu;
-
ustalenia dotyczące granic i sposobów zagospodarowania terenów lub obiektów podlegających ochronie na podstawie odrębnych przepisów, w tym terenów górniczych, a także terenów narażonych na niebezpieczeństwo powodzi oraz zagrożonych osuwaniem się mas ziemnych, powinny zawierać nakazy, zakazy, dopuszczenia i ograniczenia w zagospodarowaniu tych terenów;
-
ustalenia dotyczące szczegółowych zasad i warunków scalania i podziału nieruchomości powinny zawierać określenie parametrów działek uzyskiwanych w wyniku scalania i podziału nieruchomości, w szczególności minimalnych lub maksymalnych szerokości frontów działek, ich powierzchni oraz określenie kąta położenia granic działek w stosunku do pasa drogowego;
-
ustalenia dotyczące zasad modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej powinny zawierać:
-
określenie układu komunikacyjnego i sieci infrastruktury technicznej wraz z ich parametrami oraz klasyfikacją ulic i innych szlaków komunikacyjnych,
-
określenie warunków powiązań układu komunikacyjnego i sieci infrastruktury technicznej z układem zewnętrznym,
-
wskaźniki w zakresie komunikacji i sieci infrastruktury technicznej, w szczególności ilość miejsc parkingowych w stosunku do ilości mieszkań lub ilości zatrudnionych albo powierzchni obiektów usługowych i produkcyjnych;
-
ustalenia tymczasowego zagospodarowania, urządzenia i użytkowania terenów powinny zawierać nakazy, zakazy, dopuszczenia i ograniczenia w zagospodarowaniu terenów, oraz określać termin, do którego obowiązywać mogą tymczasowe zasady;
-
ustalenia dotyczące obszarów rehabilitacji istniejącej zabudowy i infrastruktury technicznej, a także obszarów wymagających przekształceń lub rekultywacji, powinny zawierać opis planowanych działań, określenie oczekiwanych rezultatów, w tym dotyczących parametrów zabudowy lub infrastruktury, oraz nakazy, zakazy, dopuszczenia i ograniczenia w zagospodarowaniu terenów, wynikające z przyjętych celów;
-
ustalenia dotyczące terenów rekreacyjno-wypoczynkowych oraz terenów służących organizacji imprez masowych powinny zawierać określenie zasad wyposażania tych terenów w urządzenia techniczne i budowlane oraz nakazy, zakazy, dopuszczenia i ograniczenia w zagospodarowaniu tych terenów;
-
ustalenia dotyczące stawek procentowych stanowiących podstawę do określania opłaty za zwiększenie wartości rynkowej nieruchomości po uchwaleniu planu, powinny zawierać stawki procentowe w przedziale od 0% do 30% – dla wszystkich terenów, określonych w projekcie planu miejscowego; ich wielkość może być różna dla poszczególnych terenów.
W przepisach określono też wymogi dotyczące rysunku planu miejscowego. Powinien on być sporządzony w czytelnej technice graficznej, zapewniającej możliwość wyłożenia go do publicznego wglądu, sporządzania jego kopii, a także ogłoszenia w dzienniku urzędowym województwa. Oznaczenia graficzne na rysunku planu powinny być przejrzyste i zapewniać także czytelność mapy, na której jest on sporządzony. Na rysunku planu miejscowego stosuje się nazewnictwo i oznaczenia umożliwiające jednoznaczne powiązanie rysunku z tekstem planu miejscowego. Na rysunku powinny się znaleźć objaśnienia wszystkich użytych oznaczeń.
Oznaczenia graficzne i literowe dotyczące przeznaczenia terenów na rysunku planu miejscowego, są ujednolicone. W zależności od specyfiki i zakresu ustaleń dotyczących przeznaczenia terenów oraz granic i linii regulacyjnych, dopuszcza się stosowanie na rysunku planu uzupełniających i mieszanych oznaczeń graficznych oraz literowych i cyfrowych. W przypadku gdy rysunek sporządzony w technice jednobarwnej wyjaśnia wystarczająco ustalenia planu – nie jest wymagane stosowanie oznaczeń barwnych.
W treści merytorycznej rysunek planu powinien zawierać:
-
wyrys ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy z oznaczeniem granic obszaru objętego projektem planu miejscowego;
-
określenie skali rysunku planu miejscowego w formie liczbowej i liniowej;
-
granice obszaru objętego planem;
-
granice administracyjne gminy;
-
granice terenów zamkniętych oraz granice ich stref ochronnych;
-
granice i oznaczenia obiektów i terenów chronionych, w tym terenów górniczych, a także terenów narażonych na niebezpieczeństwo powodzi lub osuwanie się mas ziemnych;
-
linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania (oraz ich oznaczenia graficzne, literowe i cyfrowe);
-
linie zabudowy oraz oznaczenia elementów zagospodarowania przestrzennego terenu.
Przy sporządzaniu rysunku planu miejscowego stosuje się oznaczenia graficzne zawarte w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz oznaczenia dotyczące granic i linii regulacyjnych oraz elementów zagospodarowania przestrzennego określone w Polskiej Normie PN-B-01027. Najważniejsze z tych oznaczeń zawarto w zamieszczonej tabeli.
Warto wyjaśnić pojęcia linii zabudowy. W rysunku planu miejscowego stosuje się dwa rodzaje oznaczeń:
-
obowiązująca linia zabudowy,
-
nieprzekraczalna linia zabudowy.
Pojęcie obowiązująca linia zabudowy oznacza nakaz sytuowania budynków w taki sposób, by ich ściana zewnętrzna od strony drogi pokrywała się z wyznaczoną w planie obowiązująca linią zabudowy. Budynek nie może stać ani bliżej ani dalej od drogi.
Natomiast w przypadku nieprzekraczalnej linii zabudowy, zwanej również maksymalną linią zabudowy, budynki muszą być usytuowane w ten sposób, aby ich ściana zewnętrzna od strony drogi nie stała bliżej tej drogi, niż wyznaczona linia – aby jej nie przekraczała. Budynek może natomiast stać dalej od drogi. Wyznaczenie linii zabudowy ma podstawowe znaczenie dla możliwości rozwoju infrastruktury technicznej na danym terenie oraz często pozwala na zaprowadzenie ładu przestrzennego – porządkuje bowiem zabudowę i pozwala na czytelne wyznaczenie przestrzeni publicznej – ulic i placów. Ze względów technicznych umożliwia realizację np. poszerzenia drogi w przyszłości, lub budowę sieci kanalizacyjnej.
OZNACZENIA GRAFICZNE RYSUNKU
MIEJSCOWEGO PLANU ZAGOSPODAROWANIA PRZESTRZENNEGO
|
przedmiot oznaczenia
|
oznacz. literowe
|
kolor oznaczenia
|
symbol
| |
|
Tereny zabudowy mieszkaniowej:
|
Zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna
|
MN
|
jasnobrązowy
|
|
Zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna
|
MW
|
ciemnobrązowy
|
|
Tereny zabudowy usługowej:
|
Zabudowa usługowa
|
U
|
czerwony
|
|
Tereny sportu i rekreacji
|
US
|
pasy zielono-czerwone
|
|
Obiekty handlowe o pow. ponad 2000m2
|
UC
|
pasy czerwono-ciemnoszare
|
|
Tereny użytkowane rolniczo:
|
Tereny rolnicze
|
R
|
|
|
Tereny obsługi produkcji rolnej
|
RU
|
pasy żółto-czerwone
|
|
Tereny zabudowy zagrodowej
|
RM
|
pasy żółto-jasnobrązowe
|
|
Tereny zabudowy techniczno-produkcyjnej:
|
Tereny obiektów produkcyjnych, składów i magazynów
|
P
|
fioletowy
|
|
Obszary i tereny górnicze
|
PG
|
fioletowy
|
Tereny zieleni i wód:
|
Tereny zieleni objęte ochroną przyrody
|
ZN
|
ciemnozielony
|
|
Lasy
|
ZL
|
ciemnozielony
|
Tereny zieleni urządzonej: parki, zieleń towarzysząca obiektom budowlanym i zabytkom
|
ZP
|
zielony
|
|
Tereny ogrodów działkowych
|
ZD
|
zielony
|
Cmentarze
|
ZC
|
zielony
|
Obszary zagrożone powodzią
|
ZZ
|
pasy jasnozielone
na tle odpowiednim do przeznaczenia
|
|
Tereny wód powierzchniowych morskich
|
WM
|
jasnoniebieski
|
|
Tereny wód powierzchniowych śródlądowych (rzeki, jeziora, stawy, kanały)
|
WS
|
jasnoniebieski
|
Tereny komunikacji:
|
Tereny dróg publicznych
|
KD
|
biały
|
|
Tereny dróg wewnętrznych
|
KDW
|
jasnoszary
|
|
Tereny komunikacji wodnej (szlaki wodne)
|
KW
|
ciemnoniebieski
|
|
Tereny infrastruktury technicznej:
|
Elektroenergetyka
|
E
|
ciemnoszary
|
|
Gazownictwo
|
G
|
ciemnoszary
|
Wodociągi
|
W
|
ciemnoszary
|
Kanalizacja
|
K
|
ciemnoszary
|
Telekomunikacja
|
T
|
ciemnoszary
|
Gospodarowanie odpadami
|
O
|
ciemnoszary
|
Ciepłownictwo
|
C
|
ciemnoszary
|
Granice i linie regulacyjne:
|
Granica obszaru objętego opracowaniem
|
|
czarny, gr. 0,5 mm
linie 6 mm,
odstępy 2 mm
|
|
Linia rozgraniczająca tereny o różnym sposobie użytkowania
|
|
czarny, gr. 0,7 mm
|
|
Obowiązująca linia zabudowy
|
|
czarny, gr. 0,35 mm
trójkąt równob. 2 mm
odstępy 12 mm
|
|
Maksymalna (nieprzekraczalna) linia zabudowy
|
|
czarny, gr. 0,35 mm
trójkąt równob. 2 mm
odstępy 12 mm
|
|
Granice stref ochronnych lub uciążliwości
|
|
czarny, gr. 0,5 mm
punkty śr. 2 mm
odstępy 10 mm
|
|
W ramach procedury sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego sporządza się prognozę oddziaływania na środowisko rozwiązań przyjętych w planie oraz prognozę skutków finansowych uchwalenia planu. Prognoza skutków finansowych powinna zawierać w szczególności:
-
prognozę wpływu ustaleń planu na dochody własne i wydatki gminy, w tym na wpływy z podatku od nieruchomości i inne dochody związane z obrotem nieruchomościami gminy oraz na opłaty i odszkodowania, które wynikną z uchwalenia planu;
-
prognozę wpływu ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na wydatki związane z realizacją inwestycji z zakresu infrastruktury technicznej, które należą do zadań własnych gminy;
-
wnioski i zalecenia dotyczące rozwiązań planu, wynikające z uwzględnienia ich skutków finansowych.
Warto odpowiedzieć i zapamiętać:
-
W jakim dokumencie jest określana polityka przestrzenna gminy?
-
W jakim celu i dla jakiego obszaru (zasięgu) wykonuje się miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego?
-
Jakie stosuje się oznaczenia graficzne i literowe dotyczące przeznaczenia terenów na rysunku planu miejscowego?
Planowanie a proces inwestycyjny
Chcąc realizować inwestycję należy uzyskać pozwolenie na budowę. Wydają je organy administracji państwowej. Sprawdzają one m.in. czy planowana inwestycja jest zgodna ze sposobem użytkowania i innymi warunkami zagospodarowania terenu określonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Jeśli projekt nie spełnia tych warunków – pozwolenie na budowę nie zostanie wydane.
W przypadku braku planu miejscowego na danym terenie – zmiana sposobu zagospodarowania terenu wymaga ustalenia warunków zabudowy, poprzez wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Dotyczy to inwestycji polegających na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, a także zmianie sposobu użytkowania istniejącego obiektu budowlanego lub jego części. Procedurę tę stosuje się również do zmiany zagospodarowania terenu, która nie wymaga pozwolenia na budowę, z wyjątkiem tymczasowej, jednorazowej zmiany zagospodarowania terenu, trwającej do roku.
Decyzję o warunkach zabudowy wydają władze gminy, jedynie w przypadku łącznego spełnienia przez inwestora następujących warunków:
-
co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy;
-
teren ma dostęp do drogi publicznej;
-
istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego lub jeżeli wykonanie uzbrojenia terenu zostanie zagwarantowane w drodze umowy zawartej między właściwą jednostką organizacyjną a inwestorem;
-
teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne;
-
decyzja jest zgodna z innymi przepisami.
Przepisów tych nie stosuje się do niektórych inwestycji produkcyjnych, linii kolejowych, obiektów infrastruktury technicznej oraz do zabudowy zagrodowej, w przypadku gdy powierzchnia gospodarstwa rolnego związanego z tą zabudową przekracza średnią powierzchnię gospodarstwa rolnego w danej gminie.
W decyzji o warunkach zabudowy władze gminy określają wymagania dotyczące nowej zabudowy. Kierują się przy tym zasadą dobrego sąsiedztwa. Dlatego procedura wydawania pozwoleń na budowę przy braku planu miejscowego dotyczyć może tylko tych inwestycji, w których najbliższym sąsiedztwie istnieje działka zabudowana. Sposób zabudowy sąsiedniej działki musi pozwalać na określenie wymagań dla nowej zabudowy na danej działce – w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu. Zasada dobrego sąsiedztwa oznacza konieczność dostosowania nowej zabudowy do zastanej w danym miejscu dotychczasowej zabudowy.
Szczegółowe przepisy określają wymagania dotyczące nowej zabudowy, zgodnie z zasadą dobrego sąsiedztwa. W decyzji o warunkach zabudowy władze gminy ustalają szczegółowe wymagania odnośnie:
-
linii zabudowy (odległości budynku od drogi);
-
wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki;
-
szerokości elewacji frontowej;
-
wysokości górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki;
-
geometrii dachu (kąta nachylenia, wysokości kalenicy i układu połaci dachowych).
W odniesieniu do tego samego terenu decyzję o warunkach zabudowy można wydać więcej niż jednemu wnioskodawcy. Decyzja ta nie rodzi praw do terenu oraz nie narusza prawa własności i uprawnień osób trzecich. Decyzja wygasa, jeżeli inny wnioskodawca uzyskał pozwolenie na budowę lub gdy dla danego terenu uchwalono plan miejscowy, którego ustalenia są inne niż w wydanej decyzji – a nie wydano jeszcze pozwolenia na budowę. Władze gminy prowadzą rejestr wydanych decyzji o ustaleniu warunków zabudowy.
Odmienną procedurę stosuje się w przypadku inwestycji celu publicznego. Przepisy przewidują bowiem dwa typy decyzji o warunkach zabudowy, w zależności od typu inwestycji: decyzje o warunkach zabudowy terenu – wydawane dla inwestycji nie realizujących celów publicznych wyłącznie w sytuacji braku planu miejscowego, oraz decyzje o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.
Ważnym zadaniem władz publicznych jest troska o kształtowanie przestrzeni publicznej. Obszarami przestrzeni publicznej są tereny o szczególnym znaczeniu dla zaspokojenia potrzeb mieszkańców, poprawy jakości ich życia i sprzyjające nawiązywaniu kontaktów społecznych ze względu na ich położenie oraz cechy funkcjonalno-przestrzenne. Obszarami takimi są np. centra miast, parki, ośrodki handlowo-usługowe. Szczegółowe granice obszarów przestrzeni publicznej określa się w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.
Władze publiczne mogą być też inwestorem istotnych inwestycji realizujących cele społeczne na ich obszarze, lub też sprzyjać, aby inwestycje takie powstały na skutek aktywności podmiotów niepublicznych. Inwestycje takie mają kluczowe znaczenie dla kształtu przestrzeni publicznej oraz podnoszenia warunków życia społeczności danego obszaru. Przez inwestycje celu publicznego należy rozumieć działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), stanowiące realizację celów publicznych. Charakter publiczny tych działań nie zależy od tego kto jest ich podmiotem. Inwestycje celu publicznego mogą być realizowane zarówno przez władze publiczne jak i inne podmioty gospodarujące w przestrzeni.
Celami publicznymi w polskim systemie prawnym są:
-
wydzielanie gruntów pod drogi publiczne i drogi wodne, budowa i utrzymywanie tych dróg, obiektów i urządzeń transportu publicznego w tym lotnisk i urządzeń zabezpieczenia ruchu lotniczego, a także łączności publicznej i sygnalizacji,
-
budowa i utrzymywanie ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń służących do przesyłania płynów, pary, gazów i energii elektrycznej, a także innych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń,
-
budowa i utrzymywanie publicznych urządzeń służących do zaopatrzenia ludności w wodę, gromadzenia, przesyłania i oczyszczania ścieków oraz utylizacji odpadów,
-
budowa oraz utrzymywanie obiektów i urządzeń służących ochronie środowiska, zbiorników i innych urządzeń wodnych służących zaopatrzeniu w wodę, regulacji przepływów i ochronie przed powodzią, a także regulacja i utrzymywanie wód oraz urządzeń melioracji wodnych, będących własnością Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego,
-
ochrona nieruchomości stanowiących dobra kultury w rozumieniu przepisów o ochronie dóbr kultury,
-
ochrona Pomników Zagłady w rozumieniu przepisów o ochronie terenów byłych hitlerowskich obozów zagłady,
-
budowa i utrzymywanie pomieszczeń dla urzędów organów władzy, administracji, sądów i prokuratur, państwowych szkół wyższych, szkół publicznych, a także publicznych: obiektów ochrony zdrowia, przedszkoli, domów opieki społecznej i placówek opiekuńczo-wychowawczych,
-
budowa i utrzymywanie obiektów oraz urządzeń niezbędnych na potrzeby obronności państwa i ochrony granicy państwowej, a także do zapewnienia bezpieczeństwa publicznego, w tym budowa i utrzymywanie zakładów karnych oraz zakładów dla nieletnich,
-
poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin stanowiących własność Skarbu Państwa,
-
zakładanie i utrzymywanie cmentarzy,
-
ustanawianie i ochrona miejsc pamięci narodowej,
-
ochrona zagrożonych wyginięciem gatunków roślin i zwierząt lub siedlisk przyrody,
-
inne cele publiczne określone w odrębnych ustawach.
Generalnie – inwestycje celu publicznego powinny być lokalizowane na podstawie planu miejscowego. Tylko w przypadku jego braku – realizacja tych inwestycji może nastąpić w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Nie wymagają wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego remonty lub przebudowy, jeżeli nie powodują zmiany sposobu zagospodarowania terenu ani sposobu użytkowania obiektu budowlanego oraz nie zmieniają jego formy architektonicznej.
Decyzje o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego wydają władze gminy, przy czym w odniesieniu do inwestycji celu publicznego o znaczeniu krajowym i wojewódzkim – w uzgodnieniu z marszałkiem województwa. Na terenach zamkniętych – decyzję wydaje wojewoda. W przypadku inwestycji celu publicznego wykraczającej poza obszar jednej gminy decyzję taką wydają władze gminy, na której obszarze znajduje się największa część terenu, na którym ma być realizowana ta inwestycja – w porozumieniu z władzami pozostałych gmin. Określona jest szczegółowa procedura wydawania tych decyzji oraz ich zawartość. Władze samorządowe prowadzą rejestry wydanych decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.
Warto odpowiedzieć i zapamiętać:
-
Jaki dokument należy uzyskać, chcąc realizować inwestycję na obszarze gminy
-
Jakich dokumentów wymaga zmiana sposobu zagospodarowania terenu w przypadku, gdy na danym terenie nie ma miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego?
-
Na czym polega „zasada dobrego sąsiedztwa”?
Bibliografia
1
|
Bogdanowski Janusz, Łuczyńska-Bruzda Maria, Novak Zygmunt – Architektura krajobrazu – PWN, Warszawa-Kraków 1979
|
2
|
Borsa Maciej, Buczek Grzegorz, Jaroszyński Krzysztof, Korzeń Janusz, Lasocki Maciej, Świetlik Maciej, Szelińska Elżbieta – Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, przepisy – omówienia – komentarze – Urbanista, Warszawa 2003
|
3
|
Dąbrowski Leszek Teodozy – Projektowanie regionalne, regionalne plany zagospodarowania przestrzennego – PWN, Warszawa 1977
|
4
|
Domański Ryszard – Gospodarka przestrzenna – Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2002
|
5
|
Domański Ryszard – Podstawy planowania przestrzennego – Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Poznań-Warszawa 1989
|
6
|
Domański Ryszard – Przestrzenna transformacja gospodarki – Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszaw 1977
|
7
|
ESPD, European Spatial Development Perspective, Towards Balanced and Sustainable Development of the Territory of the European Union – European Commission, 1999
|
8
|
Goryński Juliusz – Polityka przestrzenna – Państwowe Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 1982
|
9
|
Kistowski Mariusz – Regionalny model zrównoważonego rozwoju i ochrony środowiska Polski a strategie rozwoju województw – Uniwersytet Gdański, Bogucki Wydawnictwo Naukowe, Gdańsk-Poznań 2003
|
10
|
Kołodziejski Jerzy – W sprawie nowego paradygmatu kształtowania polskiej przestrzeni – PAN Komitet Przestrzennego Zagospodarowania Kraju, Biuletyn zeszyt 178, red. Kukliński Antoni, Warszawa 1997
|
11
|
Koncepcja polityki przestrzennego zagospodarowania kraju – MP nr 26 z 16 sierpnia 2001 r. poz. 502
|
12
|
Kulesza Michał – Administracyjno-prawne uwarunkowania polityki przestrzennej – Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 1987
|
13
|
Lösch August – Gospodarka przestrzenna, teoria lokalizacji – Państwowe Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 1961
|
14
|
Malisz Bolesław – Podstawy gospodarki i polityki przestrzennej – Ossolineum 1984
|
15
|
Malisz Bolesław – Zarys teorii kształtowania układów osadniczych – Arkady, Warszawa 1981
|
16
|
Mync Agnieszka – Dylematy polityki przestrzennego zagospodarowania kraju u progu XXI wieku – PAN Komitet Przestrzennego Zagospodarowania Kraju, Biuletyn zeszyt 178, red. Kukliński Antoni, Warszawa 1997
|
17
|
Ostrowski Wacław – Zespoły zabytkowe a urbanistyka – Arkady, Warszawa 1980
|
18
|
Otok Stanisław – Geografia społeczna – PWN Warszawa 1987
|
19
|
Pawłowska Krystyna, Słysz Krzysztof – Zagrożenia i ochrona przed powodzią w planowaniu przestrzennym – Instytut Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej o/Kraków, 2002
|
20
|
Polska Norma PN-B-01027 – Rysunek budowlany, oznaczenia graficzne stosowane w projektach zagospodarowania działki lub terenu – Polski Komitet Normalizacyjny, Warszawa 2002
|
21
|
Polsko-Niemiecki Leksykon Pojęć Planistycznych – Akademie für Raumforschung und Landesplannung, Hannover-Warszawa, 1995
|
22
|
Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – Dziennik Ustaw Nr 164 z roku 2003, poz. 1587
|
23
|
Secomski Kazimierz – Ekonomika regionalna – Państwowe Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 1982
|
24
|
Szponar Adolf – Fizjografia urbanistyczna – Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003
|
25
|
Ustawa z 16 października 1991 r. o ochronie przyrody (tekst jednolity)
|
26
|
Ustawa z 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami – Dz. U. z 17 września 2003 r.
|
27
|
Ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. – prawo ochrony środowiska – Dz. U. z 20 czerwca 2001 r.
|
28
|
Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – Dz.U. z 2003 r. Nr 80, poz. 717
|
29
|
Zarycki Tomasz – Nowa przestrzeń społeczno-polityczna Polski –Uniwersytet Warszawski, Europejski Instytut Rozwoju Regionalnego i Lokalnego, Warszawa 1997
|
Pytania kontrolne
Dostları ilə paylaş: |
