GüneydoğU’dan güzel haberlerim var

Cizre’de Yer Sofrası Sohbeti
Cizre’nin köklü feodal ailelerinden Veseklerin evindeyiz. Bilmiyorum ev demek yeterli mi. Mahalle içindeki taş binalar arasından geçiyorsunuz, han kapısı gibi bir kapıdan giriyorsunuz, önünüze köy meydanı kadar bir avlu açılıyor. Avlunun dört çevresinde muhtelif evler. Sülalenin oturduğu evler. Birine giriyoruz, merdivenleri çıkıyoruz, öğle yemeğindeyiz. Fırında kuzu, pilav, salata, muhallebi, ayran. Yer sofrası. Gani muhabbet. Bölgenin iyiye gitmesinden duyulan mutluluk. Bu düzelmenin “yabancı baskısı” sonucu gelmesinin yarattığı burukluk. “Kalıcı olur mu?” sorusu. “Bizim de kabahatimiz yok değildi!” özeleştirisi...

Evsahibi Dr. İsmail Vesek’in abisi Sabri bey 12 Eylül dönemi geldiğinde Cizre belediye reisiymiş, o geldi, “Neden viski ikram etmediniz!” diye çocuklara kızdı. Biraz sonra, anlatıyor: “Kenan Evren genelkurmay başkanıyken geldi, karşıladık. Tam yoldan geçiyoruz, gençlerden biri duvara ne yazıp kaçmış! ‘Ordu Defol!’. Kenan Evren bana döndü: ‘Nereye defoluyoruz?’ dedi. Ben dedim, ‘Paşam, Taksim meydanına da yazıyorlar, ben nasıl başedeyim?’ ”. Tabii, 12 Eylül olunca, doğru içeriye.

İçeriden çıkmış, bir gün gencin biri gelmiş yanına, beni tanıdın mı amca diye sormuş. Tanıyamadım deyince, hani cezaevinden bilmemkim, demiş. Cevap: “Oğlum, Kürt Kürdü nerede bulacak? Ya hapishanede, ya mezarlıkta, ya dağbaşında!”.

Sabri beyin çocuklarının adları: Tavda, Hırşenk, Zana, Dijvar. “Bunları nasıl kaydettirebildiniz nüfusa?” diye sorduğumda, görevli tanıdıktı cevabını alıyorum. Çocuğunun adını koyabilmek için görevlinin tanıdık olması gereken bir ülke burası.