Tarihte daha baştan reformist bir çizgiyle ortaya çıkmış sol par tiler var. Bunlar işçi sınıfının kısmi hak ve istemleri için mücadele etmişler, işçi sınıfına o çerçevede güven vermişler, desteğini al mışlar, böylece zamanla büyük bir parlamenter güç de olmuşlar dır. Tarihsel çıkışı ve evrimiyle Avrupa’da sosyal demokrasi, çok büyük ölçüde budur. Türkiye’de ise bu türden, tarihsel çıkışı ve ev rimi bu olan bir reformizm türü yok. Bizde reformist sol, büyük bir bölümüyle, dünkü devrimci akımların karşı-devrimin etkisi al tında kimlik ve çizgi değişimine uğramasının bir ürünüdür. ÖDP,(323)EMEP, SDP, KADEK vb., hep böyle bir evrimin ürünü akımlar ol dular. Bunlar dünün devrimcileriydiler, hepsi devrimci ilke ve amaçları bilirlerdi. Ama şiddette sınır tanımıyan bir toplumsal or tamda mücadele ediyorlardı ve sayısız zorluğun ezici ağırlığı al tında yol almak zorundaydılar. Önden 12 Mart, arkadan 12 Eylül, arkadan Kürt sorunu üzerinden kirli savaş, artı peşpeşe yaşanan ye nilgilerin umutları ve dolayısıyla dayanma gücünü tüketen etki leri... Sonuç devrimci soluğu tüketme, adım adım düzenin icazet alanına kayma, “ılımlı sol” bir çizgide karınca kararınca oyalanma oldu. Dolayısıyla bugünün sosyal-reformist akımları değerlendi rilirken, sözkonusu olanın dünün yıldırılmış ve umutsuzluğa itil miş devrimcileri olduğunu unutmamak gerekir. Onların edilgen liklerinin, aşırı pasif, temkinli ve uysal tutumlarının ardında bu kendine özgü gerçeklik var.
