H. Fırat (Not 1: Parentez içindeki rakamlar kitabın orjinal sayfa numarasıdır. Sayfa numaraları o sayfanın sonunu işaretler)

Abdullah Öcalan’ın kuru bir formül olarak ortaya attığı “Zeytin Dalı” politikasının vakit yitirmeksizin benimsenmesi ve “Türkiye ye özgü ‘Zeytindalı’” başlıklı yazılara konu edilmesine de tüm bu gerçeklerin ışığında bakmak durumundayız.

“Solu iktidar adayı yapma”nın önünü tıkayan handikap

Yazısına Türkiye toplumunun son yıllarda giderek daha da sağa kaydığını saptayan bir akademik araştırmanın sonuçlarından giren SDP Genel Başkan Yardımcısı Veysi Sansözen, bu saptamaya “Özellikle son Diyarbakır serhildanından bu yana Kürt toplumu sola, Türk toplumu sağa kayıyor” değerlendirmesiyle bir düzeltme getiriyor. Aynı araştırma sonuçlarına göre “Türkiye'de sol parti olarak Demokratik Toplum Partisi’nin” görüldüğüne de vurgulu sözlerle işaret ederek, bütün bunlarla sözü şuraya bağlıyor:

“Günümüzün Türkiyesi'nde tartışılan konu, ‘solun iktidar adayı’ olup olamayacağıdır. CHP ve DSP'den umut kesenler, bu soruya yanıt ararken, Türk toplumundaki sağa kayışı durduracak somut bir çözüm yolu bulamıyor. Milliyetçiliğe kayan Türk toplumunda yeniden güç elde etmenin milliyetçiliğe kayış olduğu görüşleri çoktan iflas etmiş bulunuyor. İşte büyük yankılar uyandıran araştırmanın ortaya koyduğu gerçek de, özel olarak(59)DTP'yi ve genel olarak Kürt toplumundaki sola kayışı hesaba katmayan her türlü 'solu iktidar adayı yapma’ girişiminin başarısızlığa uğramaya mahkum olduğu gerçeğidir.”

Bu sözlerdeki temel tema, sağa kayan Türkiye’de ‘solu (yeniden) iktidar adayı yapma’ üzerinedir. Veysi Sarısözen bunun ilkin milliyetçiliğe başvurularak ve ikinci olarak da sola eğilimli önemli bir Kürt kitlesine dayanan DTP dışlanarak başarılmayacağını anlatmaya çalışıyor. Akademik bir araştırmanın verilerinden ve onun yolaçtığı tartışmalardan hareketle kendince düzen solunun “açmazlar”ını ortaya koyuyor. Millliyetçilik yaparak ve DTP’yi dışlayarak solu iktidar adayı yapamazsınız diyor, şu sıralar gericilikte düzen sağıyla yarışan bildiğimiz o düzen soluna. Bununla o, İtalya’da başarıyla uygulanan “Zeytin Dalı” politikasının Türkiye’de önünü tıkayan temel engele de işaret etmiş oluyor.

Bu yaklaşım bize 2004 Mart’ı yerel seçimlerinde o günün “yerli Prodisi” olan Murat Karayalçın liderliğinde bir araya gelebilmenin mantığını da açıklıyor. O günün SHP’sinin bugünün CHP ve DSP’sinden tek farkı, o günün DTP’si demek olan DEHAP’ı “hesaba katması”ydı. Bugünün CHP ve DSP’si aynı şeyi yapabilse, bunlarla birlikte Türkiye’nin “Zeytin Dalı”nı oluşturmanın önünde hiç değilse ilke planında herhangi bir engel kalmayacak. İşbirlikçi büyük burjuvazinin sol maskeli temsilcisi konumundaki bu partilerle yapılacak bir seçim işbirliği, Türkiye’de “sola iktidar olma”nın kapılarını açacak.

Bu düşünüş mantığı şu tespitin de doğrulanması demektir:

“Türkiye gibi bir ülkede tüm güçlük, Kürt sorunu gibi doğası gereği rejimin temellerine dokunan bir sorundan çıkmaktadır. Kürt sorununun yarattığı özel handikap olmasa, o çok çarpıcı bulunan Zeytin Dalı örneğini Türkiye'ye uyarlamak demek, seçimlere yönelik olarak CHP, DSP ve SHP gibi tipik düzen partilerinden DTP, ÖDP ve EMEP gibi reformist sol partilere kadar geniş bir ittifak kurmak demektir.’’ (“Zeytin Dalı”na Hazırlanan(60) Reformist Sol Prodisini Arıyor..., Kızıl Bayrak, 2006/24)

Reformist solun hayalleri ve reel politikanın gerçekleri

Düşünüş mantığı böyle olmakla birlikte Kürt sorunu handikapının İtalya türü bir “Zeytin Dalı”nı hiç değilse “bugünkü aşamada” olanaklı kılamadığının farkında olan Veysi Sarısözen, böylece bugünkü koşullarda olanaklı olabilecek “Türkiye’ye özgü ‘Zeytindalı’” sorununa geçiyor. Zaman içinde “solun iktidar adayı olmasını gönülden isteyen ve lider sultasından bunalan sosyal demokrat çevreler”i kazanması ve kapsaması umulan “Türkiye ye özgü ‘Zeytindalı’”nı şöyle formüle ediyor:

“Kendi arasında, her biri kendi bağımsız parti ve örgütünü koruyan sosyalist hareketin (SDP, ÖDP. EMEP, ESP v.b.) federal bir parti içinde birleşmesi, bu federal partinin de, bir bakıma Kürt demokratik hareketinin cephesi niteliği taşıyan Demokratik Toplum Partisi ile konfederal bir parti çatısı altında ittifak içine girmesi...”

Abdullah Öcalan’ın federalizm ve konfederalizm üzerine yeni terminolojisini onun “Türkiye’ye özgü ‘Zeytindalı’” politikasına kendince uyarlamaya çabalamak dışında formülün buraya kadar olan kısmında dikkate değer herhangi bir yan yok. Parlamenter yolla “solu iktidar adayı yapma” sorununun tartışıldığı ve bunun da “Zeytin Dalı” politikası olarak kavramlaştırıldığı bir yerde, “SDP, ÖDP, EMEP, ESP v.b.’’inden oluşan “federal” partinin herhangi bir kıymeti harbiyesi olmaz, doğası gereği olamaz. Düşünce ve hayallerini artık burjuva parlamentarizmi üzerine kuranlar, onun buna ilişkin gerçeklerini de hesaba katarak konuşmak zorundadırlar. Veysi Sarısözen gibilerinin kaba tutarsızlığı buradadır.

Oysa Kürt hareketinin kendisi bu konuda son derece gerçekçidir ve giderek daha açık konuşmaktadır. Şu sıra Kürt hareketinde “Şeytanın Avukatı” rolünü oynayanlardan biri olan Orhan Doğan’ın, ayakları yerden kesik biçimde kendilerine olmayacak roller atfedenlere nezaketi de elden bırakmayarak hatırlatmaya(61)çalıştığı da bu olmuştu. Aynı şeyi daha diplomatik bir dille ve yine nezaketi elden bırakmayarak şu son günlerdeki röportajlarında DTP Genel Başkanı Ahmet Türk de döne döne dile getirmektedir. DTP yöneticileri, tam da seçime yönelik ittifaklar çerçevesinde, düzen partileri içinden Kürt sorununda bir parça esneklik gösterebilecek muhataplar aramaktadırlar kendilerine. Bunu da bilinçli bir tutumla “sol ittifak” yerine “geniş bir demokratik cephe oluşturma” formülünü tercih ederek dile getirmektedirler.