H. Fırat (Not 1: Parentez içindeki rakamlar kitabın orjinal sayfa numarasıdır. Sayfa numaraları o sayfanın sonunu işaretler)

Aynı beyin duruşu “siyasal çözüm” çizgisinin iç politik sonuçları üzerinden de sürüyor. Bu alandaki her yeni açılım, adım ya da girişim de aynı şekilde, ustalıklı taktik hamlelerin ifadesi ve gereği olarak sunuluyor bizlere. PKK’nin anayasal temellere dayalı “siyasal çözüm” arayışı ile organik bütünlük içinde yürüttüğü “barış” eksenli ajitasyonu mu dediniz; iyi ama bu. “Türk halkını etkileme ve sömürgeciliğin beslendiği şovenist kaynağı zayıflatma amacı”na dayalı usta bir taktikten başka nedir ki! (s. 252) PKK Batı’daki devrimci olanakları “küçümsüyor”, “birleşik devrimin gereklerinden uzak duruyor, “anayasal çözüm” arayışları çerçevesinde reformist solla ilişkileri esas alarak devrimci hareketi de bu güçlerin yedeği haline getirmek mi istiyor; eh, bu elbete kabul edilemez, ama “ulusal kurtuluşçu hareketin yedekleri kazanma ve yine sömürgeciliğin saflarında bölünmeler yaratma çaba ve yöneliminin (de) anlaşılmaz bir yanı yoktur” herhalde! (s. 253)

PKK’nin köklü kimlik değişimini emperyalistlere, Türk ve Kürt butjuvazisine kanıtlamak üzere, kendi sol kimliğinin gerçekte düzen ölçülerine uyan burjuva sosyalizminin ötesine hiçbir biçimde geçmediğini göstermeye yönelik açılımlarından ve çabalarından, bunun bir parçası olarak sosyalizm tarihine ve tarihi kazanımlarına ulu orta dil uzatmasından mı sözediyorsunuz; bu da kabul edilemez tabi ki, ama buna şaşanlar, bundan hareketle PKK’nin “bugünkü ulusal devrimci niteliğini” yadsımaya kalkanlar, dönüp “PKK’yi neden başka değil de 'ulusal hareket’ olarak nitelediklerini bir kez daha düşünmek zorundalar”! (s. 254)

Gönüllü özürcülük bu minvalde sürüp gidiyor. PKK reformist yöneliminin anlamını ve sonuçlarını devrimci çevrelerden gizlemek, onu taktik esnekliğin gerekleri çerçevesinde mazur göstermek(195)için özel görevliler hazırlasaydı, onlar bile bunu bu ölçüde gönlü rahat, bu denli gözükapalı bir pervasızlıkla yapma gücü bulamazlardı kendilerinde herhalde.

Elbette kuyrukçu oportünizm devrimci eleştirinin basıncı altındadır ve onun olup bitenin gerçek anlamı üzerine ortaya koyduklarından biraz olsun etkilenmiyor değil. Bunun verdiği belli belirsiz bir huzursuzlukla araya bazı ihtiyatlı ifadeler de sıkıştırarak, “geleceğe dair olasılıkları bir yana” bırakıyormuş gibi davranıyor. Yine de kendini ve kendiyle birlikte herkesi yatıştıran açıklamalar bulmak için gayreti elden bırakmıyor. Amerikan emperyalizminin bile henüz yeni bir değerlendirme yapmamış bulunduğuna da işaret ederek (bu pek inandırıcı tanık, ABD, İmralı’ya rağmen hala da böyle bir değerlendirmeyi resmen yapmış değil!), “en ihtiyatlı ifadeyle” gerçek durumun “‘henüz’ böyle” olmadığı, bugünkü koşullarda kaygılanacak bir durum bulunmadığı konusunda kendini ve bizi temin ediyor. PKK’nin bütün bu konularda adımlar atarken “söylemde ve pratikte çizdiği zikzaklar” devrimci çevrelerde onun “stratejik amaçlarından kopup kopmadığı konusunda tereddütler doğmasına yolaçmış” olsa da gerçekte ortada kaygılanmak için bir neden olmadığını vurgulayan değerlendirme, buna PKK’yi yücelten bir açıklama da getiriyor: Zira “O (PKK!), ulusal hareketlerdeki bu taktik savruluşları ve pragmatist tutumları devrimci yürüyüşünün prangası haline getirmedi.” (s.250)

Bu herkesi ferahlatan açıklamada bir vuruşta elde edilmiş iki sonuçla yüzyüzeyiz. Bir, “ulusal hareketlerde bu taktik savruluşları ve pragmatist tutumlar”ın olması olağandır, onlara neden “ulusal hareket” denildiğini bu kadar kolay unutmamak gerekir; ve iki, ne mutlu ki bizdeki “ulusal hareket”, PKK, bunları kendi “devrimci yürüyüşünün prangası haline getirme”yerek devrimci stratejik hatta ilerleyişini sürdürmektedir. Kısacık bir cümlenin içine sıkıştırılmış bu iki önemli sonuçtan ilki, PKK’nin reformist her açılımını ve adımını oportünistçe mazur göstermek için yerine(196)göre kullanılacak bir maymuncuk; ve ikincisi, PKK’nin stratejik doğrultusunun sağlamlığına yönelik oportünist bir kör inanç anlamına geliyor.

MLKP 2. Kongresinin “Kürt ulusal devrimi” başlıklı değerlendirmesi, bu özürcü açıklamaların ardından, PKK cephesindeki gidişatın toz pembe gösterilmesiyle sürüyor: “Denge yılları, Türk burjuva devletinde parçalanma ve çözülmeyi geliştirirken, PKK’nin güç biriktirdiği, kurumlaştığı, dolaylı yedeklerini artırdığı bir süreç oldu.”

Sözü edilen kurumlaşmaların ve çoğaltılan “dolaylı yedekler”in mahiyeti konusunda bir bilgi verilmiyor. Ama “diplomasi atağı” ile “siyasal çözüm” çizgisinin işlevi ve sonuçları üzerine görmüş bulunduğumuz tanımlamalar, doğal olarak bu konuda bir fikir veriyor. Gerçekte bunlar, ulusal hareket içinde Kürt burjuvazisine ideoloji, politika, kültürel alanda ve bizzat toplumsal ağırlık olarak özel bir güç kazandırdı ve bu arada PKK’nin tüm anti-emperyalist tutum ve duyarlılıklarını felce uğrattı. Sınıfsal körlükle malûl kuyrukçu oportünizm bu gelişmelerde Kürt hareketindeki köklü yön değişiminin önemli toplumsal-siyasal belirtilerini bulacağına, tutup onları “ulusal devrim”in ilerleyişine ve kurumlaşmasına gösterge olarak sunabiliyor.

Neler söylenmiyor ki bu konuda: “Kürt ulusal devrimi ayaktadır. Dengeyi lehine bozabilecek hamleler yapmaktadır.” “Özgürlük mücadelesi, Kürdistan'ın diğer parçalarındaki gelişimiyle bölgesel statükoyu sarsan bir hatta derinleşmektedir.” “Çok kesin bir gerçek olarak vurgulanmalıdır ki”, o artık Küzey Kürdistan’ın sınırların aşmıştır; Kürdistan’ın parçalanmışlığı ona “uluslararası boyutta süren bir devrim kimliği kazandırmıştır.” vb., vb... (s. 251-252)