I- övünmesi, Çok İyi Arapça Bildiği İddiası: 3 Iı- hz. Muhammed'i Şehvetperestlîkle Suçlaması 4

Vı- İslamdan Önce Kadının Durumu

Turan Dursun, yine 241. sayfada, hiçbir hukuk sisteminde, hattâ ilkel hukuklarda bile kadına dövme cezasının verilmediğini söylüyor. Sanki kendisi bütün hukuk sistemlerini bilen bir hukuk uzmanı imiş gibi konuşuyor. Acaba gerçek onun dediği gibi mi? Bunu anlamak için Kur'ân öncesi zamanlardaki toplumlarda kadının durumunu göz­den geçirmemiz gerekir. Önce Tevrat'a bakalım:

Tevrat, zina eden kadın hakkında şu cezayı belirliyor: "Genç ka­dında kızlık nişanlan bulunmadığı hakikat ise, o zaman genç kadını, babasının evinin kapısına çıkaracaklar ve şehrinin adamları onu taş­la taşlayacaklar ve ölecek. Çünkü babasının evinde zina etmiş olmak­la İsrail'de alçaklık etmiştir.." (Tesniye: 22/20-21)

Turan Dursun'un. iddiaları yeni değildir. Bu iddiaları önce Islama saldırmak için kaleme sarılan Avrupalı müsteşrikler (doğubilimciler) -ki bunların çoğu papazdı- ortaya atmışlar, sonra bizim içimizde yeti­şen din aleyhtarları da onların çömezliğini yapmışlardır. Bundan takri­ben sekiz, dokuz yıl önce Yankı Dergisinin 12-21 Kasım, tarihli, 607 nci sayısının 39-40 ncı sayfalarında çıkan "Eşitsizliğin Kaynağı İslâm mı" başlığı altında bir makale yayınlanmıştı. Siyasal Bilgiler Fakültesi Öğretim üyelerinden Doç. Dr. Türkan Alkan tarafından hazırlanan bu makalede de islâm öncesi toplumlarda kadının durumunun daha iyi ol­duğu savı yer alıyordu. Doç. Alkan: "Ortaasya'da durum böyle iken Hıristiyanlık öncesi Avrupa ve îslâm öncesi Arabistan Yarımadasında da farklı değildi" diyordu. Bu sözlerinden şu mânâ çıkıyordu: îslâm-dan önce Arabistan'da kadına saygı gösterilirdi, ama islâm geldikten sonra kadın horlanmaya başladı. Şimdi Turan Dursun'un ve ilhan Ar-scl'in iddia ettikleri gibi.

Doç. Alkan, varsayımlarını, Islâmî kaynaklara değil, Islama pek sempatik olmayan bazı Avrupalılara dayandırıyordu. Margret Smith: "Islâmiyetten önceki köle olmayan Arap kadınların, bugünkü islâm kadınlarından daha özgür olduklarını ileri sürüyormuş. Ona göre islâmlığın ikinci ve üçüncü yüzyıllardaki aşın baskısı, kadını bugünkü duruma indirmiş."

Turan Dursun, ilhan Arsel, Doç. Alkan ve benzerlerinin iddiaları: 1) îslâm, erkeği kadından üstün tutmuş, 2) Şahitlikte dahi bir erkeği iki kadına denk tutmuş, 3) Erkeğe kadından fazla miras vermiş, 4) Dört kadınla evlenme hakkını, 5) Karısını dövme hakkını erkeğe ver­mek suretiyle, kadını mutsuz kılmış, 6) Ve kadını kara çarşaf altına, peçe arkasına gizleyerek dört duvar arasında yaşamaya mahkûm et­miştir, gibi konular üzerinde yoğunlaşmaktadır.

işte bu bölümde Kur'ân'ın, bu konudaki hükümlerini inceleyerek bu iddiaların ne kadar haksız olduğunu göstermeğe çalışacağız. Kur'ân'ın kadına sağladığı hak ve Özgürlükleri anlayabilmek için Islâmdan önce, dünya genelinde kadının durumunu gözden geçirme­miz gerekir: ²²

A-İslâmdan Önce Kadının Durumu:

Eski Yunanlılarda kadın, medenî ve vatanî haklardan yoksundu. Daima kocasının, kocası yoksa babasının, o da olmazsa akrabasından ve velilerinden erkeklerin vasiliği altında yaşardı. Onlara göre evlilik, sırf nesli koruma ile ev düzeni, yani ev işlerini yönelmeden ibaret idi. Kadının ne danışma ile görüşü alınırdı ne de hiçbir işe karışmasına imkân verilirdi. Erkeğin boşaması gayet kolay olduğu halde kadmin boşanma isteğinde bulunması, son derece güç idi. Erkeğin, kendi ha­yatında karısını başkasına devretmesi, yahut öldükten sonra başka bir kimsenin vasiliği alüna vermesi de mümkün idi. Kadın alım satım vs. gibi akitleri, velisi bulunmadıkça yapamaz, yarım hektar arpa tarlasına denk bir şeye de malik nîman sürüp git[j. G . uıamaz<«- Bu ağır esaret hükümleri uzun za-Bu kanundan Önce İse dul kadın, ikinci bir kocaya varırsa bütün malları elinden alınırdı.²³ Bununla beraber dokuzuncu Milâdî asırda bile "Lsyunalin" kanunu gereğince dul kadının kocaya varması, cezayı gerektiren bir suç sayılırdı.

Konstantİn zamanında zina eden kadın ölüm cezasına çarptırılır­dı. Jüstinicn bu cezayı hafifleterek öldürmeye karşılık manastırlarda hapis cezasını çıkardı. Zina eden kadın, evlenmeden menedilirdi. Karı koca ayrı ayrı dinlere bağlı oldukları takdirde ikisi arasındaki evlilik gayri meşru sayılıp ikisi de zina cezasına çarptırılırdı.

Musa Aleyhisselâm'ın şeriatine göre kadın, erkeğin akrabaları var oldukça onun mirasından bir şey alamazdı.

Hint mecusilerine göre de kadınlar, diğer varislerden geri kalan bir şey olursa onu alabilirlerdi. Fakat bu mallardan istifadeleri de çok ağır kayıt ve şartlara bağlı idi.

Avrupanin kuzey ülkelerinde Roma Devletinin henüz çökmediği tarihlerde kadının mirastaki durumu çok değişiklik gösterirdi. Bazı ka­nunlara göre ancak erkek varis bulunmadığı takdirde kadın varis olabi­lirdi. Diğer bazı ülkelerde de kadının bazı mallara varis olmasına izin verilmekle beraber diğer bazı mallara varis olmasına izin verilmezdi. Hele ingiltere'de ta, onîkinci milâdî asra kadar kadının kendisi de mül­kü de kocasının mülkü sayılırdı. Yahudilerde bir hizmetçi telakki edi­len kız çocuğuna miras düşmezdi. Ancak Ölen kimsenin oğlu olmadığı takdirde kızları mirastan pay alabilirlerdi.²⁴

İlk hırıstiyan babalarından Totalyan, kadın hakkındaki görüşlerini şöyle anlatmış: "Kadın, şeytanın, insan ruhuna giriş kapısıdır, İnsanı yasak ağaca yönelten, Allah'ın yasasını bozan, Allah'ın sureli olan er­keğin şeklini bozan kadındır."

Kadını şer kaynağı kabul eden ilk kilise adamları, kadının, erkek gibi Allah'a ibadet etme hakkı olup olmadığı, cennete girip giremeye­ceği, içine ebedî ruh girmiş bîr insan mı, yoksa ebediyeti olmayan bir fani mi olduğu meselesini tartışırlardı. Beşinci Milâdî asırda toplanan Makon Konsili, "Kadının ruhu var mıdır, yok mudur" meselesini tartı­şıp sonunda kadının, cehennem azabından kurtulan ebedî ruhtan yara­tıldığına karar vermiştir.

Milâdî 586 tarihinde yani Peygamber (s.a.v.)'in gençlik yıllarında Fransızlar da "Kadının insan olup olmadığını" görüşmek için bir kon­ferans düzenlemişler ve neticede erkeğe hizmet için yaratılmış bir in­san olduğuna karar vermişlerdir.²⁵

İranlılarda da kadının durumu öteki milletlerdekinden iyi değildi. Fars kanunları kadını alıp satmaya müsaade ediyordu. Erkek karısına sorumsuzca muamele eder, isterse onu ölüme dahi mühkûm edebilirdi, iranlılar, âdet halinde kadını evden çıkarırlar, kent dışında küçük bir çadıra kapatırlar, onlara yemek götüren hizmetçiler dahi, onlara veya onların temas ettiği eşyaya değip pis olmaması için ellerini, burunları­nı ve kulaklarını kumaş parçasıyla sararlardı. Bundan daha kötüsü de bu yasaların, anne, kız, kızkardeş, hala ve teyze gibi mahremlerle ev­lenmeye izin vermesiydi. Meselâ Milâdî beşinci asrın ikinci yarısında hüküm süren İkinci Yezdücürd kendi kızı ile evlenmiş, sonra da onu öldürmüştür. Mısır'da Tanrı soyundan geldiğine inanan Firavunlar da kızkardeşleriyle evlenirlerdi.

Hint mccusilerine göre de kadınlar, diğer varislerden bir şey ar­tarsa ancak onu alabilirlerdi. Fakat bu mallardan istifadeleri de çok ağır kayıt ve şartlara bağlı idi.

İngiliz piskoposlarından Dour, 1888 yılında Vestminister kilise­sindeki hutbesinde şöyle demiştir: "Bundan yüz sene evveline gelince­ye kadar kadın, erkeğin sofrasına oturmak hakkına sahibolmadığı gibi kendisine sorulmadan söze başlaması da caiz değildi. Kocası da başı­nın ucuna kocaman bir sopa asardı, karısı ne zaman bir emrini tutmaz­sa o sopayı kullanırdı. Kadının sözü kızlarına geçmezdi. Erkek çocuk­ları ise analarına, ev içinde bir hizmetçi kadından fazla değer vermez­lerdi."

Buraya kadar Islâmdan önceki devirlerde çeşitli milletlerde kadı­nın durumuna işaret ettik. Asıl konumuz Islâmda kadına ne gibi haklar tanındığım incelemek olduğundan, Islâmın beşiği olan Arap Yarıma­dasında Kur'ân'ın inmesinden önceki zamanlarda kadının durumunu ayrıca gözden geçirmemiz gerekecektir:

Câhilİyye Devrinde Kadın:

Islâmdan önceki Araplara göre erkek gibi savaşamaz, ailenin na­mus ve şerefini koruyamaz düşüncesiyle kız çocuğundan utanç duyu­lurdu. Bu yüzden Arap Kabileleri arasında küçük kız çocuklarını öldü­renler, diri diri toprağa gömenler olurdu. Fakirliğe sebeb olmamak, ya da düşmanın eline geçip bütün kabileye ebedî utanç olacak bir olay vukubulmamak için Rebîa, Kinde ve Temim kabileleri içinde kızlarını gömenler vardı, işte Kur'ânı Kerîm, asırlarca bu anlayış içinde bulu­nan toplumun bu çirkin davranışını şiddetle kınamıştır:

"Onlardan birine kız çocuğu olduğu müjdelendiği zaman içi Öfke ile dolarak yüzü kapkara kesilir. Kendisine verilen müjdenin kötülü­ğünden dolayı kavminden gizlenir. Şimdi ne yapsın, onu hakaretle tutsun mu, yoksa toprağa mı gömsün? (dîye düşünür); bak ne kötü hüküm veriyorlar!"²⁶

"Ve sorulduğu zaman o diri diri toprağa gömülen kıza: Hangi günahı yüzünden öldürüldü (zavallıcık ne suç işlemişti ki öyîe diri di­ri toprağa gömüldü) diye!"²⁷

Yeni müslüman olmuş bir Arap, Hz. Peygamber (s.a.v.)e şöyle demişti:

- Ey Allah'ın peygamberi, müslüman oldum ama henüz Islâmm tadını alamadım. Çünkü cahillik devrinde bir kızım vardı. Karıma onu süslemesini emrettim. Sonra onu götürüp yüksek bir uçurumdan aşağı attım. "Baba, beni niçin öldürdün?" dedi. Onun bu sözünü hatırladıkça içim yanıyor, hiçbir şey beni teselli etmiyor.

Peygamber (s.a.v.), Islâmın, câhiliyye devrinde işlenen günahları sileceğini buyurmuş ve onu tevbe ve istiğfara davet etmişür.²⁸