Karagün dostuyum (II) tasavvufda aşk ve göNÜl yazan: Nusret Tura Uşşâkî İstanbul 1965

Seni görsem ne bayramlar yapar dil yâ Resûlallâh

Cenâb-ı Zât-ı Bâri’ye giden tek yol senin gönlün

Fakirden de sana varsın gönüller yâ Resûlallâh

Bilir bilmez, görür görmez, bütün âlem sana dönmüş

Kemâlin nuru sendedir muhakkak yâ Resûlallâh

Yüzümden perdeyi açtım nümûne olmadır kasdım

Ne yâr kaldı, ne ağyârım soyundum yâ Resûlallâh

Boyun büktüm seher vakti kapunda inledim durdum

Sesimden başka ses var mı bilinmez yâ Resûlallâh

Seni bende gören olsa bağışlardım ona Cânım

Beni senden bilenlerse bizimdir yâ Resûlallâh

Kerem kıl! Nusret’i şâd et! Bağışla cürmümü Şâhım

Huzûr-ı Hakk’a aç râhım yoruldum yâ Resûlallâh

Rûhu’l Kudüs’ün feyzi eğer Nusret’e inse

Elbette diriltir ölüyü, körler olur şâd