Karagün dostuyum (II) tasavvufda aşk ve göNÜl yazan: Nusret Tura Uşşâkî İstanbul 1965

Ecel sûrundan evvel gel şefaat kâni olduk biz

Sana aşktan kanat taksam Cibrili arşa uçurtsam

Serâptır durduğun âlem, yazın âbı hayatız biz

DİĞER BİR KARDEŞE

Senden içre bir diğer sen var ki ahbâbım benim

Sen onu görmezsin amma âşinâm oldur benim

Kâh bakar senden bana kâhice benden âleme

Gafil olma Ârif ol zinhar inkâr eyleme

Gözlerinden fırlayan oklar gider çok kalb deler

Sen de rahat görmeden bir gün ayağın sendeler

Ben de fırlattım sehâmı ülfeti tam kalbine

Yâre aldın çok derinden yâremiz yoktur deme

Gönlüne hiç girmemiştir böyle bir ok şüphe yok

Bağlamışlar her vücûdu bir kazıkta çare yok

Şöyle üç beş yıl gezersin sonra anlarsın bizi

Yüz buruşmuş, sine bomboş dâimâ artar sızı