www.ziyouz.com kutubxonasi
84
Daydiradagi qotillik sabablarini o‘rganayotgan bu ikki odam sirlar tuguni ustida bosh
qotirishayotganda marhum Siddiq Sharipov — Olamgirning xonadonida ko‘ngillarni
poralovchi voqea sodir bo‘lgan edi.
Safarqul uyga kirib fotiha o‘qigach, Xadicha ostonaga kelib, yuzini ro‘moli bilan yarim
yopgan holda so‘rashdi. Safarqul «Ollohning irodasi» haqida gapirib, ta’ziya billdirdi.
Yo‘lchivoy «Bu milisa bilan qaydan tanishdingiz?» degisi kelardi-yu, mezbonlik burchi
mehmonni bu tarzda so‘roqqa tutishdan to‘xtatib turardi. Safarqul shunday savol
berilishini yo‘lga otlangandayoq bilgandi. Shu sababli Yo‘lchivoyning qarashidagi savol
alomatini darrov sezdi.
— Yo‘lchivoy, inim, — dedi u ta’ziyaga oid gap-so‘zlarga yakun yasagach, — bu odam
bilan birga kelganimdan ranjimang. Uylaringizni bilmas edim. Bu odam meni izlab
Yusufxonaga boribdilar, yozloqqa ham chiqdilar. Bir kecha o‘tovimda tunadilar. Sizlarni
surishtirdilar. Yolg‘onga o‘rganmaganman, rostini aytdim.
— Nimani aytdingiz? — dedi Yo‘lchivoy dag‘alroq ohangda.
— Rahmatli Olamgir akaning Qirqbeldan ekanliklarini, boshlariga tushgan kulfatlarni,
keyin... aka-uka tutinib yurtga qaytganlarini... Himmatlarini ham aytdim. Ukalarining
xotinlarini panohlariga olganlarini ham...
— Nima? — Bu gapni eshitib, Yo‘lchivoy o‘rnidan turib ketayozdi.
— Bilmasmidingiz? — Safarqul ayb ustida qo‘lga tushgan o‘g‘ridek bo‘ynini qisdi. Bu
haqiqatning Yo‘lchivoydan sir tutilishini u bilmas edi. U Olamgirning Xadichani nikohiga
olganidan xabardor, so‘ng bu oiladan ancha yil uzoqlashib ularning taomiliyu sirlaridan
begona bo‘lib ketgandi.
— Yo‘lchivoy!
Onasining ovozini eshitib, Yo‘lchivoy o‘rnidan qo‘zg‘aldi. Xadicha ostonadan chekinib,
devorga behol suyanib turardi.
— Yo‘lchivoy, o‘g‘lim, qo‘y, surishtirma...
Onasining ovozidagi zaif titroq Yo‘lchivoyning yuragiga ko‘chdi. U onasini ichkari uyga
kuzatib, o‘zi mehmonxonaga qaytdi.
— Yo‘lchivoy, inim, men omining gunohidan o‘ting. Ko‘ngil so‘rayman, deb
ko‘ngillaringizni vayron qildim. Xudo shohid, sizlarga yomonlik istamagan edim. Men
dadangizning tuzini totgan edim, rozi bo‘linglar, — Safarqul shunday deb fotihaga qo‘l
ochdi. Yo‘lchivoy uning ketishiga monelik qilmadi. Ko‘chaga qadar kuzatib chiqib,
xayrlashar chog‘i mehmonning yuragini zada qilmaslik uchun shunday dedi:
— Safarqul aka, biz sizdan domangir emasmiz. Bolalaringizning rohatini ko‘ring.
Gunohlarimizni Ollohning o‘zi kechiradi. Mahshargohda yorug‘ yuz bilan ko‘rishishni
nasib etsin.
— Inshoolloh...
Safarqul bu xonadonga kulfat tufayli yaqinlashgan edi, kulfat tufayli butunlay uzildi.
Yo‘lchivoy darvozani tambalab, iziga qaytdi-yu, hovli o‘rtasiga kelganda to‘xtab qoldi.
U hozir yo‘lini yo‘qotib qo‘ygan yo‘lovchi kepatasiga tushgandi.
Xadicha o‘g‘lining to‘xtab qolganini ko‘rdi. Yoniga chaqirmoqchi bo‘ldi, ammo jur’at
qilolmadi. Farzandini bir necha soat ko‘rmasa yuragi orziqadigan ona ayni choqda u bilan
yuzma-yuz kelishdan qo‘rqdi. U o‘g‘lining ko‘ziga qarashdan, savollariga javob berishdan
qo‘rqdi. Uning uchun eng dahshatlisi, mudhishi — haqiqatning ochilishi edi. Bundan
necha yillar oldin Azroil unga ro‘para kelib: «Boshingga shunday kun tushadi, o‘sha
damgacha yashayverasanmi yo omonatingni topshirasanmi», desa, «Ko‘z qorachig‘im,
o‘g‘limning baxtini ko‘rayin, bolamning bolalarini ko‘rayin», deb niyat qilmay, shubhasiz
«Jonimni olaqol», derdi. Hozir ham tayyor edi jon berishga. Ammo qani o‘sha Azroil,
qani jon o‘g‘risi?! Asta bostirib kelmay, shartta kirib ola qolmaydimi Ollohning