12. ZINQIROVLU ƏZRAYIL
Bir arvad nəvəsin çox isdiyirmiş, nəvəsi də ağır xəsdə imiş, can verirmiş. Arvad deyir ki, ya Azreyil, mənim bu nəvəmə qıyma, mənim canımı al, bunun canını alma. Bir bəzzad da eşidir bunu. Gedir keçi dərisi tapır, üsdünnən zınqrovdan-zaddan asır, zınqıldada-zınqıldada gəlir girir içəri. Arvada deyir ki, gəlmişəm canını almağa. Arvad əli əsə-əsə deyir ki, xəsdə mən deyiləm a, xəsdə bax odu. Demək, can hər şeydən əzizdi.
13. ŞEYTAN HAQQINDA
Allah deyir ki, ey insan, səni və cinnəri mən özümə xidmət üçün yaratdım. Amma sənə paylı-muxtarlıx, yəni ağıl-dərəcə verdim ki, özün yolunu seçəsən. Çünki mənim o vaxdı hesab çəkəcəyim gün nağdıdı. Sən de görüm, səni yaradan Allaha nə cür xidmət elədin? Ona cavab verə bilmədin, vay sənin halına. İstər insannar, istərsə də cinnər arasında Allahın yoluynan gedənnər də var, şeytanın yoluynan gedənnər də.
Bir gün şeytan Allaha dedi ki, yaratdıxlarının hökmünü mana ver, mən o axır günə qədər olardan nə qədər desən sənin yanına topluyuf gətirəjəm.
O devrdə biri dedi ki, gedəjəm şeytanın yanına, görüm nə iş görür. Gəldi, bir dağın arasında gördü yaşdı qoja bir kişi oturuf. Dedi ki, kimsən, burda niyə oturmusan?
Dedi:
– Mən şeytanam, burda oturmuşam, işim var.
Belə baxdı ki, dərə doludu xaltaynan. Dedi:
– Bə bular nədi?
Dedi:
– Yaranmış bəndələr var, oların içində o qədər yolunu azannar var, oların xaltasıdı.
Dedi:
– Ə, bə mənim xaltam hansıdı?
Dedi:
– Rəhmətdiyin oğlu, sana xalta nə lazımdı, sən xaltasız gəlif çıxmısan mənim yanıma.
İndi istər cinnərdə, istərsə də bəşərdə, insannarda yolunu azıb şeytan yoluynan gedənnər o qədərdi ki.
14. QAYIŞBALDIR
Bizim bu Kürqırağında bir meşəlih var. Burdan gəlif biri keçəndə görüf ki, çəpiş var. Elə burda məkgildiyir, mıkqıldıyır. Düşüf bu çəpişi tutur. Atı minir, çəpişi də alır qujağına. Keçinin qavağı qavağdan yerə dəyifdi, dalı da daldan. Uzanıfdı. Kişi əlini x…..na vuruf deyir:
– X….. da nejə yekədi ey.
Deyif:
– Ə, dədənin x…sınnan yekədi?
Elə ordaca tulluyuf qaçıfdı. Atı çapıf, çıxıf gedifdi.
Dostları ilə paylaş: |
