QeybəT (ÖLÜ ƏTİ yeməK) Bakı-2010

QEYBƏT

QEYBƏT

(ÖLÜ ƏTİ YEMƏK)

Bakı-2010
Tərtib edən.

İntiqam Rüstəmov

Redaktor

Bağır Orucov

Bu kitab mələklərin, peyqəmbərin, xüsusi ilə də sonuncu peyqəmbərimiz Mühəmmədin (s) məşuqu olan əsrin imamı Məhdiyə (ə.s) ithaf olunur

Bismillahir-Rəhmanir-Rəhim


ön söz
Aləmlərin Rəbbi və yeganə yaradıcısı olan uca Allaha həmd və şükurlər olsun. Bütün peyğəmbərlərə xüsusilə də son peyğəmbərimiz Həzrət Mühəmmədə və onun hər bir gunahdan pak olan Əhli-beytinə salam olsun.

Allah-Təala insanları çox mühüm olan bir hədəf uçun yaratmışdır. Insan o hədəfə dogru yönəlir və vəzifəsini yerinə yetirərsə, Allahın xəlifəsi ola bilər. Hədəfə həqiqətən də yetişmək uçun gediləcək yol yaxşı bilinməli, maneələr və bu yola yetişə bilməmək uçun qurulmuş tələlər aşkarlanmalıdır. Əks təqdirdə maneələrə düşmək və uçurumlardan yuvarlanmaq qaçılmazdır. Əlinizdəki kitab bu maneə və uçurumların ən qorxulusunu sizin nəzərinizə yetirməkdədir.

Insan yer uzundəki bütün varlıqların ibadətinə sahib olsa belə qeybəti tərk etmədikcə xeyirsiz bir varlıq sayılır. Çünki qeybət əldə edilən bütün yaxşı əməlləri əks tərəfə aparır. Elə olan halda bu önəmli maneənin yaxşıca tanınması və necə müalicə edilməsini öyrənmək lazımdır.

Əslində qeybətə – sosial həyatı təhdid edən canavar demək daha məqsədə uygundur. Cunki qeybət sadəcə olaraq fərdləri deyil cəmiyyəti də əhatəsi altına alan boyuk bir ünsürdür.

Bu movzu haqda hər bir yerdə sohbət açsam da yenə də dəfələrlə təkrarlanması lazım olan bir mövzu olduğunu düşünürəm. Xüsusilə də axırıncı dəfə rastlaşdığım bir hadisə nəticəsində bu movzu barədə bir kitab yazmağın lazım olduğunu qənaətinə gəldim.

Hörmətli bir hacıyla söhbət edirdik. Haci böyuk bir şövqlə danışır insanın qəlbini riqqətə gətirən movzulardan sohbət acırdı. Onu qəlbən dinləyir öz-özümə – «Demək dunyada hələ də yaxşı insanlar varmış» deyirdim. Amma bir az keçməmişdiki söhbətin mövzusu dəyişməyə başladı. Çaşıb qalmışdım. «Hacı dayan! Qeybətlə bu gözəl söhbətimizi pozma» - deyə etiraz etdim.

«Mən qeybət etmirəm ki, həqiqəti deyirəm»-deyə cavab verdi.

Təəccübüm ikiqat artmışdı. Bu qədər dindar olan bir şəxs öz diliylə desək otuz il minbər yanında əyləşmiş şəxs qeybət haqqında belə danışırdı. Öz-özümə - belə bir şəxs necə olur ki, qeybətin mənasını başa düşmür və qeybətlə iftiranı bir-birindən fərqləndirə bilmir deyə sual etdim.

Bunun üçün də ona qeybətin nə oldugunu, çirkinliklərini və zərərlərini anlatmağa başladım.

Haci riqqətə gəlmişdi. «Necə olur ki, bu vaxta qədər qeybətin mənasını və necə fəsadlara yol acdığını bilməmişəm» deyə heyfslənərək qollarını boynuma doladı və üzümdən öpdü.

Bu hadisə məni dərindən düşünməyə vadar etdi. Uzun illər ərzində bu mövzu barədə bir çox yerlərdə söhbət açmama rəğmən bu dəfə qələmə alaraq kitab halina salmaq lazım gəldiyini düşünməyə başladım. Düşüncələrimi həyata keçirtdiyimə məni müvəffəq etdiyi üçün Allah-təalaya şükürlər olsun.

Bu işdə mənə komək edən bütün qardaşlarıma minnətdarlığımı bildirirəm. İnsallah ki, bu əməllərimiz məqbul sayılar.