Lakin Saib dövrün hakiminə öyüd-nəsihət verməyin faydasız olduğunu gördükdə daha kəskin şerlərlə çıxış edir. O, hökmdara xatırladır ki, xalq səndən sədəqə istəmir və sənin əlində topladığın iqtidar da, miknət də xalqınkıdır. Siz onu geri qaytarırkən heç də fədakarlıq etmirsiz. Xalq hər şeyə qadirdir. O, xəsislərdən sədəqə istəməz, nejə ki, «huma quşunun itin ağzından sümük alması mahal işdir».
Saib şahlara xatırladır ki. bu dünyaya çoxlu iqtidarlı adamlar gəlib-getmişlər, onların hakimiyyətlərini zəmanənin fırtınaları məhv etmişdir. Süleyman iqtidarına malik olan hökmdarların gözündə qarışqa timsalında görünən xalq isə yaşayır, özü də öz zəhmətinin bəhrəsi ilə yaşayır.
Saib şerlərində dönə-dönə haqqı tapdalanan, ədalətsizlik görüb zülmə məruz qalan aşağı təbəqənin mənəvi jəhətdən zəngin, hətta fiziki jəhətdən də qüvvətli olduğunu yuxarı təbəqənin gözünə çəkir. Şair qəti olaraq inanırdı ki, haqq yol haqsızlıqdan intiqam alajaqdır. Yolundan çıxanları elə tapşırmaq, elin mühakiməsinə vermək lazımdır:
