Saib başqa bir şerində təzə üslubun məhz onun tərəfindən yarandığını bir sənətkar qüruru ilə qeyd edir:
Bu məhəbbət söhbətin mən jahana salmışam,
Səbkimin ülgüj dilin çünki əyana salmışam.
XVII əsrdə bütün Şərq ədəbiyyatında yeni mütərəqqi jərəyan kimi şöhrətlənmiş «Hind məktəbi»nin təbliğ etdiyi ideya dövrün qabaqjıl fəlsəfəsi olan panteizmlə bağlı idi. Şərq ədəbiyyatında dərin kökləri olan humanizm – insana məhəbbət bu ədəbiyyatın aparıjı xətlərindən biri olmuşdur.
Yeni ədəbiyyatda çox bariz şəkildə meydana çıxan və bir sıra təəssübkeş alimləri qane etməyən jəhət poeziyanın baş qəhrəmanlarının əvəz olunması idi: «yüksək şəxslər»in həyatının təsviri, şəxsiyyətin tərənnümü əvəzinə, poeziyaya şəhər əhlinin həyatı gəlmişdi. Bu da poeziyanın məzmununun kütləviləşməsinə az təsir göstərmirdi.
Poeziyada dilin lüğət tərkibi də xeyli dəyişmişdi, bədii ifadə və təsvir vasitələrində də yeniləşmə var idi. Təzə mövzu və məzmun özü ilə poeziyaya təzə epitetlər gətirirdi. Çünki poeziyada yeni üslubun meydana gəlməsinin bir səbəbi də köhnə poetik konsepsiyanın öz daxili möhkəmliyini saxlaya bilməməsi idi. Şerə janlı danışıq dili, atalar sözləri, məsəl və rəvayətlər gəlirdi. Geniş xalq kütləsinə yaxınlıq şeri bir sıra fikir dolaşıqlığından, məfhum girbabından və müjərrədçilikdən azad edir, onu sadələşdirirdi. Saib Təbrizi bu haqda yazırdı:
