162
Şəbanın on beşi idi. İbrahimlə küçəyə girdik. Küçə çox
gözəl bəzədilmişdi. Məhəllə uşaqları küçənin sonunda
toplaşmışdılar. Onlara yaxınlaşanda kart oynadıqlarını
gördük.
İbrahim çox hirslənsə də, heç nə demədi. Mən
yaxınlaşıb ağa İbrahimi təqdim etdim.
– O, mənim dostlarımdan, voleybol və güləş
çempionudur.
Uşaqlar İbrahimlə salamlaşıb hal-əhval tutdular.
Sonra heç kim duymadan İbrahim mənə pul verib dedi:
"Tez on
ədəd dondurma al, gəl".
Həmin axşam İbrahim bir qədər dondurma ilə, habelə
deyib-gülməklə bizim məhəllə uşaqlarımızla dostlaşdı.
Sonda da kartın haram olmasından danışdı.
Biz küçədən çıxanda artıq bütün kartlar cırılıb kanala
tökülmüşdü.