88:1,2 Mezmurun tek umut veren noktası, ilk ayetteki Tanrı’nın adıdır: “Ya RAB, beni kurtaran Tanrı.” Gaebelein bunu, hüznü delip geçen tek güneş ışını, gecenin koyu karanlığını aydınlatan tek yıldız olarak adlandırır.
Ama yazar hemen umutsuz durumunu yaslı bir biçimde tanımlar. Gece gündüz Rab’be yakarmaktadır, ama esenlik bulamamıştır. Tanrı duasını işiterek ve ona yardımcı olarak bu kördüğümü ne zaman çözecektir?
88:3-7 Yaşamı sıkıntılarla doludur. Kaçınılmaz olarak ölüme ve mezara doğru ilerlemektedir. Ölüme terk edilmiştir, hatta çoktan ölü sayılmaktadır. Bütün gücü tükenmiştir. Şimdi cesetlerle dolu bir savaş alanında, bilincini yitirmiş bir asker gibi ölüler arasına atılmış ya da bir savaş kurbanı gibi diğer cesetlerle birlikte toplu bir mezara gömülmüştür. Tanrı tarafından unutulduğunu ve bu nedenle artık Tanrı’dan bir şey bekleyemeyeceğini hisseder. Bir hücreye gönderilmiş esir gibi, Tanrı tarafından çukurların en derinine terk edilmiştir. Hücresi dehşet, karanlık ve kötülük doludur. Yalnızca tek bir açıklamanın olabileceğini hisseder: Tanrı ona kızgındır ve tanrısal yargının dağ gibi dalgaları altında bırakılmaktadır.
