Societatis iesv, segoviensis
Yüklə 14,73 Mb.
|
Indulgentiarum. na Parte 8. Tract. 11. Resolut. 34. non- nihil immorari. Tenet ille cum aliis, quos citat, quod & Nos, sed pro contrariâ sen- tentiâ adducit Leandrum à SS. Sacramento, Mar- tinum de S. Ioseph, & Paulum Mariam Quarti. Sed Leander eam tantùm proponit vt æquè pro- babilem, sicut videri potest Tomo 1. Tract. 5. Di- sputat. 14. Quæst. 164. Fundamenta illius sunt. Primò quia cùm circa materiam & opera Iubilæi<-P>@@ <-P>adsint diuersæ Doctorum opiniones, quas vo- lentes illud lucrari sequuntur, vix esset qui In- dulgentiam obtineret. Secundò, quia cum opi- nione probabili valide absoluit Sacerdos à re- seruatis, iurisdictionem tribuente Pontifice; er- go & vt Indulgentia Iubilæi obtineatur: sic enim est de Apostolicæ Sedis benignitate credendum & argumentum à simili valde est vrgens, vt com- muniter Doctores tradunt, fauente Iure & Ca- nonico & Ciuili. Verùm fundamenta ista pa- rùm vrgent. Ad Primum enim dici potest immeri- tò ex communi sententiâ deduci vix futurum qui Indulgentiam obtineat, cùm constet communi- ter Fideles à Confessariis circa hoc dirigi, vel, si docti sint, aut etiam indocti, tenori concessio- nis adhærere, & rariùs opinionibus illis vti, ex quibus dubia redditur consecutio Anno 1300. quo Bonifacius VIII. Iubilæum Anni sancti con- cessit, reuelatum est à Virgine Deiparâ deuoto sibi Clerico omnes Indulgentiam consecutos & viuos, & defunctos; pro quibus potuit applicari. Sic ex Iacobo Gardino habet P. Balinghem in Kalendario Virginis die 11. Octobris num. 3. bus circa iurisdictionem argui: ibi enim de æter- nâ salute agitur, & durissimum esset damnari a- liquem ob non obtentam absolutionem, qui o- pinionem est secutus probabilem, & iuxta do- ctorum in Ecclesia Magistrorum, quos Christus iubet audiri, confidenter est & prudenter ope- ratus. Quod in materiâ Indulgentiarum aliter constat accidere, quæ ad salutem necessariæ non sunt. Et quemadmodum ex eo quòd in Pœni- tentiæ id Sacramento contingat, quod diximus, non licet illud ad alia extendere Sacramenta, de benignitate Christi sic esse credibile pronuntian- do; ita neque in casu, de quo agimus. Vnde quod additur de argumento à simili, nullius est roboris, quia reuerà similitudonon interc edit, vt vidimus. Vel si quidquam probat, in aliis erit validum Sacramentis, quod citati Auctores neu- tiquam admittendum iudicabunt. Pro commu- ni sententiâ stat post alios P. Busembaum in Me-
4. Artic. 2. num. 13. adducens Bonacinam, Pa- tres Suarium & Thomam Sancium. Quidquid in contrarium teneat Verricelli Tomo 1. Tract. 8. Quæst. 41. cameris Religiosorum. Tract. 8. Res. 39. vbi & Auctores ad- duxerat circa potestatem Episco- rum ad prohibendam celebrationem, & quos- dam qui negent, qui de priuilegio speciali dicto- rum Canonicorum non locuti, pro quo non est difficultas. Illud occurrit addendum, Prouin- cialem, qui virtute priuilegij dicti in camerâ suâ, nondum post morbum reparatis viribus, cele- brabat, iussum à Visitatore ab huiusmodi cele- bratione desistere, viris doctis consultis, & teno- re priuilegij dispecto. De quo à me breuiter di-<-P> @@0@ @@1@ P. Verricelli, qui Tractatu de Mißionibus, Quæst. 135. num. 10. affirmat posse infirmum ipsum ce- lebrare, etiamsi infirmitas non sit adeò grauis; si tamen non inde possit exire. Sed ego quod scri- psi, scripsi: & fortè citatus Auctor tenorem pri- uilegij non attendit, sed de eo, vt ab alijs summa- tim allegatur, est locutus. Benè autem cum Dia- na, & Lezana improbat Pasqualigum, id exten- dentem ad Religiosos in sæcularium domibus æ- grotantes, quod & à Nobis præstitum.
tes licere vsum adducit, & absurdam Eusebij de Herrera sententiam, tum circa prædicta, tum cir- ca absolutionem extra monasterium existentium, apertè conuellit. Quod & generaliter tenet Le- zana Tom. 1. Cap. 19. num. 29. Tomo 3. verb. Bulla Cruciatæ, num. 29. & Tomo 4. verb. Opinio, num. 10. vbi improbabilitatem à Nobis assertam sta- tuit. Et Leander Tomo 1. Tractat. 5. Disput. 12.
nisi Regia supplicatio, de quâ est dictum, obstaret. Sed certè cùm occulta illa sit, & vnius non ocu- lati testis testimonio Auctori præfato nota, quando oportebat esse notissimam, vt ij, ad quos Pontificium Decretum spectat, scirent vti se Bullâ posse, eo non obstante: quibus etiam fa- uorabilis debuisset intimari responsio, qualis- cumque illa fuisset; quorum extat nihil: ex eo equidem nihil habetur, quod ab assertione dictâ debuerit Auctorem istum dimouere. Qui si testi prædicto adeò credit, quomodo sententiam con- trariam certissimam ferè pronuntiat vers. Sed
ista componi. Videatur idem Quæst. 61. & quæ de vnico teste habet Parte 4. Tractat. 2. Disput. 15.
quibus abstineo: adducta siquidem videntur ne- gotium planè & plenè conficere: & quibus illa non sufficiunt, neque ampliora, sic in suo obfir- matis sensu crediderim suffectura. Orandus Deus vt mittat lucem suam & veritatem suam, dum nostra sufficit.
num. 330. & seqq. R. P. Gener. Claudij Aquauiua pro Si- culâ Prouinciâ, cum aliis apud P. Bardi in Selectis
defendere aut consulere eius, de quo num. 331. Pro quo & generaliter stat Lezana Tomo 1. Cap. 24. n. 7. & pro eodem facit quod adducit Diana Parte 6. tract. 8. Resol. 30. de Tertiarijs, quæ Religio- sæ non sunt, ex R. P. Theodoro Stracio Generali PP. Carmelitarum firmante potestatem reserua- tionis, quia sunt à iurisdictione Ordinariorum ex- emptæ, vnde plenè subsunt Prælatorum iurisdi- ctioni, & ita possunt per reseruationem earum conscientias moderari. Sic apud Leandrum alij
num. 287. & seqq. num. 21. etiam pro defunctis, ob sty- lum Curiæ, & regulas Cancellariæ, licèt opposi- tum censeat probabile: & quidem licet in præ- dictis variatio sit nouorum voluntate Pontifi- cum; quoad Indulgentias tamen ne illæ viles- cant, & pœnitentiarum cura deficiat, variatio est nulla, nisi fortè vt reducantur ad terminos arctiores. Circa Caput I. vide num. 109. & 110. cituros contractus, etiam aliàs lici- tos, sic illud mente concipient, vt contractus ex se licitos non sint modis illicitis inituri. Quòd si lex fortè sub ter- minis vrgentioribus feratur de iuramento circa contractus nullo modo exercendos, ad huius- modi æquiuocationes excludendas, & meliùs bono Indorum consulendum: erit qui illam ob- seruet nullus, & ita morum suberit offendiculum conscientiarum, seu petra scandali, & sic à Regum nostrorum valde alienum pietate. Tunc ergo suus etiam erit locus æquiuocationi iuxta dicta
esse contenti poterunt, si Prætores contractus si- ne violatione iustitiæ & charitatis peragant, circa id iuramento, quod præstiterint, adimpleto. Vide statim dicenda.
illam obligatio regulanda, quando lex aliud jubet.
obligationem, dictum à Nobis, licèt in foro externo proprietatem verborum in communi acceptione iudicandum sit, vt iuxta communem sententiam proponit P. Azor Tomo 1. Lib. 11. Cap. 8. Quæst. 1. & quia contingere potest Commendatarium iurare reipsa velle, sed non se obligare, obligationem ex eo non consur- gere, cuius transgressio sacrilegium sit, benè idem explicat iuxta aliorum doctrinam satis probabi- lem Cap. 4. Quæst. 2. quod & secuti alij. Et hoc in istis, sicut in aliis iurantibus, debet obseruari, inquirendo, dum consulunt pro conscientiâ componendâ, an obligare se voluerint, an secus. Si enim hoc secundum dicant, etiamsi de exclusâ<-P>
@@0@ @@1@ fuerit non sunt vt rei violati iuramenti damnan- di, neque ex vi illius, ad eius, quod est iuratum, executionem vrgendi. obligatione tamen intentâ subdubitent? Verius quidem est obligatos remanere, quia communi- ter loquendo obligatio est annexa voluntati iu- randi. Quòd si talis non fuisset, aliquam profe- ctò speciem singularis illa exceptio reliquisset. Nihilominùs probabile existimo oppositum, quia in his, de quibus loquimur, & similibus (vt Præ- tores, de quibus nuper) loquendo regulariter di- spositio animi talis est, vt se quàm minimùm pos- sint, velint obligare, quia grauis censetur, & mo- lesta nimis obligatio. Et ita licet adeò expressa exclusio obligationis in memoriam non resideat, verosimiliter tamen potest coniectari. Pro quo ex bonis scriptoribus, bona item, & valde bona fundamenta succurrunt apud Citatum Capite illo 4. Quæst. 3. Licèt ipse contrariam sententiam tueatur. In casu tamen nostro speciales circum- stantiæ cùm sint, verosimile est non refraga- turum, sicut & alios, quorum est sententiam amplexus.
& num. 13. 14. & 15. Gubernatore. cij, vt explicari debeat in Confes- sione, tenet P. Tamburinus Opuscu-
nostræ resolutionis integritas, quæ, vt reor, Di- uini Tribunalis, malis iudicibus infensissimi, au- ctoritate fulcitur. ter illos, iuxta aliorum sententiam tenet Machadus Tomo 1. Lib. 3. Parte 5. Tractat. 7. Documento. 5. num. 7. videndus etiam Diana Parte 7. tractat. 7. Resolut. 39. Sed num- quid sibi consonans, ipse viderit, & alij iudicent. sitatè pro exiguo seruientis. Disput. 16. de Iustitiâ, num. 52. & eum secutus P. Tamburinus Opusculo de Sacri- ficio Missæ, Lib. 2. Cap. 1. § 3. num. 59. & seqq. Et<-P>@@ <-P>ita posse vti compensatione. Addit autem hic Auctor id intelligi quando famulorum copia nō est; si enim sit, & eo non seruiente, alij suppete- rent, secus est dicendum. Cùm tamen Cardinalis Lugo aliter sentiat: quia eo ipso quòd condu- car famulum, vult cum eo inire contractum, & ita ad justitiam in eo seruandam obligatur, ju- xta id, quod contractus ipse secundùm se impor- tet, vt scilicet operæ proportionata merces tri- buatur. Iuxta hoc ergo, etiamsi futuri alij sint, quia tamen omnes necessitas ad vile operarum suarum pretium impellit, ex tali copiâ non im- peditur obligatio. Pro quo & stat Nauarrus
nea quasi merces esse possit, vt in proposito pon- derant Doctores, quibuscum loquitur Angelus Bossius Parte 1. num. 1919. ex eo vilius venit æ- stimanda, iusto tamen pretio, circumstantiâ vltro- neitatis, & copiâ famulorum inspectâ, & expen- sâ, sicut & vtilitate ex seruitio resultante. Equi- dem si indigenti famuli opera & communi aliàs mercede conducturo, se aliquis offerat non ro- gatus, aut de voluntate seruiendi requisitus, non videtur aliquâ mercedis portione fraudandus, vel certè minima, stante seruitij qualitate non mino- ri quàm esset aliorum, qui ad seruiendum pos- sent inuitari. Et pro famulis videri potest P. Gibalinus Tomo 1. de vsuris, Cap. 8. Articul. 3.
necessitate seruienti ob exiguum stipendium, ma- ius deberi, nisi ex misericordiâ sit receptus: si tamen vtile ministerium sit, aliquid addendum. Sic ille Lib. 3.
pinnarum. tenet emi posse frumentum à non habente segetes, anticipatâ solutio- ne, si tamen possit habere illud commodè, & sub tali spe, ita vt reuerà contractus ex parte vtrius- que ad frumentum tendat. Pro quo alios adducit, concludens tamen iuxta vsum hodiernum esse periculosum, & vsuram palliatam. Quod quidem potest contractui pinnarum applicari. Idem tenet P. Tamburinus in Decalogum, Lib. 8. tractat. 3. Cap. 7. §. 6. num. 21. videri etiam potest Diana Parte 3. tractat. 8. Resolut. 16 & P. Fagundez Lib. 3. de Contractibus, Cap. 34. num. 9. pro quo & num. 124. 7. Resolut. 63. & cum Cardinali Lu- go, ac Patribus Gaspare Hurtado, ac Dicastillo, sententiam Medinæ, Ledesmæ &<-P> @@0@ @@1@ gnam existimat. Sed certè Medinā non videntur illi legisse, cuius sententiam iam dedimus vti ab ipso expressam, quæ & sine censura reiicitur à P. Tamburino suprà Cap. 8. §. 6. quia molestia ex priuatione vix est æstimabilis. Neque Cara- muel, qui illius se tueri auctoritate contendit, in eo locutus sensu, vnde aliter de illius, & alio- rum, si qui sunt, placitis sentiendum.
quæ venduntur ad creditum. aliquid accipi, tenet cum communi P. Tamburinus Cap. 8. citato §. 3. num. 11. addens id fieri posse etiam quando aliquis non habet pecuniam destinatam, nisi pro ca- su, quo non sint mutuum cum lucro petituri. Sentiens item cum communi P. Gibalinus Tomo 1. de Vsuris Lib 2. Cap. 5. Artic. 6. & seqq. vbi & de damno emergente, subdit Artic. 9. Consectario 8. licere, etiamsi nullus in particulari petiturus vi- deatur, sed in communi pro eo pecuniam de- stinare. Ob periculum idem tradit vterque. Ille. §. 4. hic Cap. 4. Artic. 1. qui & Secundo ait posse in se quempiam assecurationem assumere cum præmio: quod & prior dixerat, cùm sponte id fit. num. 4. qui & §. 3. num. 9. asserit ex mora solutionis non oriri obligationem in conscientia, secus de consuetudine Mercatorum, aut si ad- monitio interueniat. Quod & tenet P. Gibali- nus num. 32. si non aliter fuerit pactum; de quo & Cap. 6. Art. 2. num. 2. & nisi sit mora culpa- bilis.
Verricelli Tractatu de Mißionibus Quæst. 106. vbi refert in regno Sinarum lege stabilitum esse vt in mutuo triginta pro centum accipiantur absque respectu lucri cessantis, aut damni emergentis. Quæsitumque à Sacrâ Congregatione Cardina- lium sub Innocentio X. quid circa hoc agendum ministris Euangelicis: qui addebant in recupe- randâ pecuniâ aliquod esse periculum ob fugam debitoris, aut moram, vt necessarium aliquando sit coram iudice postulare. Et censuerunt, ap- probante Pontifice cum Decretis aliis, de quibus ibi, ratione mutui immediatè & præcisè nihil esse accipiendum vltra sortem principalem: si verò aliquid accipiatur ratione periculi probabi- liter imminentis, prout in casu, non esse inquie- tandos; dummodò habeatur ratio qualitatis pe- riculi, & probabilitatis ejusdem, ac seruatâ pro- portione inter periculum, & id, quod accipitur. Quæ omnino consonant iis, quæ sunt à Nobis stabilita. mos publicas habent, & à Magistratibus, vt eas non deserant, compelluntur. Et responsum ge- neraliter vsurario in statu permanentes non esse baptizandos. Quod si compellantur, posse ali- quid vltra sortem accipere, etiam recepto pigno- re, ratione oneris, quod subire coguntur, & curæ in custodiâ pignorum, lucri quoque cessan-<-P>@@
tuto, si ex venditione pignorum aliquid supersit sorti principali, & lucro ex caussis prædictis iu- stè acquisito, domino pignoris esse restituendum. proposita quæstio, & responsum fuit illos ad re- stitutionem teneri, à doctis, piis, & prudentibus viris dirigendam, iuxta regulas à Doctoribus tra- ditas. Ex quibus habemus doctrinam de lucro cessante, damno emergente, ac periculo à No- bis traditam, iam esse quasi canonizatam, vt non liceat circa illam hæsitare: quòd scilicet saltem vt probabilis possit sustineri. Et cum conscientiæ securitate ad praxim aduocari: licet plus aliquid ex Pontificiâ auctoritate possit non immeritò colligi, de quo alij iudicabunt. creditâ, quàm numeratâ, posse ma- iori pretio vendi, cum aliis, quos refert, probat Diana Parte 10. Tract. 12. Resolut. 28. de quo & dixerat Parte 1. Tract. 8. Resolut. 21. & Nos et- iam Titulo 5. num. 28. Suam autem & commu- nem doctrinam propugnat contra Rocafull, qui Lib. 3. in Decalogum, Precepto 7. Cap. 3 num. 81. eam falsam compellarat. Et tam hoc loco, quàm aliis, egrè fert ille sententias probabiles falsas ap- pellari; ac si, cùm falsitatis insimulantur, aliqua illis inuri nota videatur. Sed certè cùm eam opi- nionem, quam quis amplectitur, veram censeat, consequens est vt oppositam debeat, licet cum formidine, falsam reputare: verum enim falso est immediatè contrarium. Non ergo excessus molestiæ videtur esse contrarius, quando id, quod ita est consequens, affirmatur, & sic qui- dem videtur dicendum, cùm apud Scriptores modus dicendi præfatus occurrit circa opiniones communiter receptas, si præsertim grauium Au- ctorum sint, vt in casu, de quo agimus. Vt a- pud Cardinalem Lugo Disput. 19. de Iustitia, num. 26. P. Molinam Tomo 4. Tract. 3. Disputat. 69. num. 6. & alios satis modestos Scriptores, inter quos eminet Couarruuias; qui tamen videndus in Yüklə 14,73 Mb. Dostları ilə paylaş:
|