En toen en toen en toen was de dag van gisteren weer geschiedenis inleiding

en toen en toen en toen...was de dag van gisteren weer geschiedenis

inleiding

En toen...na het lezen van de woensdageditie van de Morgen...besloot hij zelf nog eens iets te schrijven.

Over de krant die hij meer dan twintig jaar geleden via een Hagelandse benifiet nog mee hielp te overleven ? Over de andere, meer linkse pers ? Over bepaalde nummers van Willem Vermandere ? Over de kopers van een oud huis gisterenavond ? Over de ultieme geheimen van het liefdesleven in tachtig percent van zijn verschijningsvormen (was niet 1op vijf niet-hetero) ? Over mogelijk leven tijdens en na het leven ? Over de zin van het leven ? Over het recept waarop familie -en vriendschapsbanden gebasseerd zijn ? Over brandende Franse auto's ? (20percent werklozen, hoeveel percent oma's en opa's zijn dat ?)Ach er werd en wordt al zoveel over geschreven.

Had hij daar al niet honderden filosofische en andere bladzijden in alle literaire stijlen op zijn wereldverbeterende internet-thuispagina's over staan ? Had hij al niet honderd zaken uitgeprobeerd om 's mensen interessen en geweten op te wekken ?

Hij wandelde door een straat die in Tienen op de Koeimarkt uitgeeft. Die markt verwarde hij altijd van naam met de Hennenmarkt...als die daar al bestond. Een kinderjuffrouw verliet er de markt met een groep volwassen peuters. Eén ervan zette haar mondje heel groot open.

"Hij heeft mij pijn gedaan", declameerde ze langgerekt boven haar decibels uit, haar tranen in verontwaardiging bestemd voor een al even beteuterend kijkende klasgenoot. Of keek hij wijs, als had hij haar een levensles gegeven ? Wie weet welk een decennialange herinnering ontstond er in het hoofd van die enkele jonge mensjes wiens jeugdige geestjes van duizenden eeuwen oud, toch al zoveel anders op te slagen hadden. Al van toen de eerste cel zich leerde delen, lag dit moment al vast.

Er was daar op die markt op de hoek van de straat een café met vele heiligenbeelden voor het raam. Het was negen november in het vijfde jaar van na 2000. De winter leek een stuk van de uitzonderlijk mooie herfst te hebben opgekocht om zich een entree aan te meten.

De jonge cafébaas had enkele maten opgevorderd om de terrasstoelen naar een overwinteringsoord te voeren.

De okkasionele werkgasten moesten natuurlijk vóór- en nadat ze boegeerden hun drank hebben gehad.

De vriendin van de cafébaas, een toonbeeld van alle deugden, verenigd in een eenvoudige en vriendelijke uitstraling, modereede de gesprekken. Af en toe klonk er een met overdreven mannelijke hormonen gekruide, gezamenlijke lachaanval die de geoefende observeerder van dit alles even uit zijn onverschillig evenwicht bracht.

In een andere hoek van het café zat een dertiger een lijvig boek te lezen. "De waanzinnige twintigste eeuw".

Het bleek een schilder-restaurateur te zijn die momenteel een kerk in Meerbeek of zo, bij Ninove in ieder geval aan 't restaureren was. Iemand is natuurlijk veel veel meer dan wat hij om den brode doet...en vóór ik naar hem toe ging om over het boek te praten...waren er al een aantal afwegingen op mijn weegschaaltje gepasseerd.

Het extraverte ik van de schrijver won het van zijn 'overschillig evenwicht'- kant...ook omdat de sfeer rond de tafel naast hem er één van komplete platte verlamming was. Een hoogbejaarde man, zat er eerst aan tafel met een ouderdomscollega en toen was er daarna een nog niet-uitgebluste blanke vrouw van een generatie lager mee aan hun tafel komen aanzitten. De aurahemel boven haar mediterane-afkomst bruine balkon verried dat alhoewel de tijd van droogte rond het gebied van Venus was aangebroken...er zeker nog veel elektriciteit uit de geconcentreede zenuwcellen daar hoog boven, moest te verwekken zijn. De hoogbejaarde man had daar duidelijk geen boodschap aan...vond hij haar misschien een 'gevaarlijke' vrouw ? Zo keek hij alleszins...zeker nadat zijn buur uit het dekor verdween, het dekor dat ook dit café, deze plaats op aarde, vandaag weer werd. Een tweede vrouw van nog een generatie jonger, kwam aan tafel zitten...ergens deed ze de schrijver aan een Turkse buurvrouw van zijn jaren in de stad denken. Deze vrouw echter, had niet het malse van zijn buurvrouw destijds...of werd dit malse niet ook tegengehouden door de stroeve houding van de bejaarde man ? Bijna geen woord werd er gewisseld. Was er een geldprobleem of een emotioneel konflikt tussen de vrouwen ? Uiteindelijk stond de bejaarde man op en warempel...hij kon ook goedgemutst praten...in het buitengaan, tegen een paar bejaarde mannelijke kenissen van hem... zijn boodschap, na enkele clichés over het weer en 't leven : 'optimistisch blijven'. Hoe het met de achterblijvende vrouwen afliep ontging de schrijver, omdat hij ondertussen aan de tafel van de lezer-schilder gaan zitten was. Eindelijk nog eens iemand die zich op een hogere frekwentie van het leven bewust was. Zo'n kans tot een meerwaarde-babbel was altijd een geschenk van wie weet waar. De schrijver had ook niét naar zijn tafel toe kunnen gaan, bijvoorbeeld om niet te storen, maar de man leek toch uitgelezen.

De schrijver had direkt in de gaten dat deze mens een kunstenaar was. Soms heeft iemand genoeg aan zijn eigen binnenpretjes...soms wil er een rechtstreekse ontmoeting plaats vinden. De schrijver 's laatste binnenpretje kon tellen. Gisteren had hij naar een cd van Vermandere geluisterd, één nummer daarop ging over een pater bij de Tobasco-indianen in Canada...welnu, de kerel die in 't kortste zichtveld van hem zat, had een slip met het woord 'tobasco' aan...zoals z'n afgezakte jeans vertelde. Alzo ging het alle dagen maar door in het hoofd van de schrijver die schreef terwijl hij niet schreef en als ie schreef meestal enkel en alleen de grote lijnen van zijn gedachtenbomen kon schetsen alhoewel hij in zijn geest tot de diepste nerven van de bladeren van het wezenlijke rondom hem doordrong. De sprong terug naar de wortels van z'n gedachten en de wezens en gebeurtenissen die hem omringden, leidde hem altijd te ver terug in het verleden van al die verschillende feiten en hun personages. Eigenlijk moest hij het verleden als één met het heden kunnen zien...en de toekomst als uitdaging van een nooit voltooid aktueel verleden. Welke karaktereigenschappen in een bepaald personage hadden nog een toekomst...welke eigenschappen zouden een gevecht met eigenschappen van anderen moeten aangaan om daar ergens positiever uit te komen ? Welke toekomst had deze op geld gebaseerde samenleving nog ? Waarom liepen mensen met dikke lagen vernis op hun huid geplakt rond ? Waren de politiekers die de wereld regeerden het gevolg van hun onderdanen hun visie op het leven, gekoppeld aan het negatieve deel in hen ? Is het daarom dat men geld nog niet afschaffen kan ? Het verleden, nooit helemaal voorbij.

Via het gesprek met de schilder kwamen er antwoorden uit beider perspektief. Al was de schilder minder optimistisch over de toekomst van de mensheid, het licht in z'n ogen of welk een energie dan ook, deed me denken aan de lichtinval van een schilderij van Pieter Vermeer aan een raam met een dienstmeisje.

Dezelfde dag nog, kwam de schrijver op een andere plaats iemand uit z'n verleden tegen. Iemand die hij ooit eens het boekje 'Lenin voor beginners' gegeven had. De man had een heel verhaal klaar. Dat de schrijver kontent moest zijn dat hij op het bedrijf waar ze vroeger samen werkten op één van de gangbare manieren buitengestruktureerd werd...want dat de sfeer binnen het bedrijf nog verder in de richting van de robotisatie van de werknemers evolueerde. Ze hadden het over de tijd van toen, toen de schrijver via de solidariteit van zijn collega's, de vakbonden en bedrijfshierarchie gedwongen had van meer mensen aan te nemen. Dat was al jaren geleden...net vandaag staakte het bedrijf waar hij vroeger werkte tegen het verplicht thuiszetten van mensen. Sommige mensen werden de dag van vandaag haast gek of depressief bij die gedachte...niet alleen omdat ze er financieel en materieel slecht voorstonden, maar omdat ze niet de hele tijd bij hun partner wilden zijn, de gedachte alleen al...of omdat ze geen sociaal leven meer zouden hebben...net of er op de meeste bedrijven nog echt aan sociaal leven kan gedaan worden...de dag van vandaag. De schrik voor verveling hield een aantal mensen in de tred van het overproduktiedenken. Die mensen moesten dringend leren lezen en zelfstandig denken, dacht de schrijver.

En toen, de morgen na een nieuwe dag, nadat de boodschappen van de vorige dag 's morgens bij de ochtendbeschouwing nog duidelijker geworden waren, zette de schrijver zich weer achter zijn tweedehandsburo.

Het was gisteranavond Sint Maarten-vuursverbranding in de gemeente geweest, niet dat hij daar was, het tv-debat over het vuur in Frankrijk 's straten leek hem belangrijker. Het vuur in Frankrijk heeft niets te maken met het 'oude' te verbranden, zoals we ook in onze hoofden op tijd eens moeten doen. Het zal rechts eerder versterken, waardoor we weer met z'n allen een aantal stappen terugzetten en het risiko op een bondgenootschap met de us-dollarstaat in dit of dat putchavontuur weer groter wordt. Hopelijk belanden we niet ooit in een toestand waarbij, vergeleken met het stenen tijdperk de situatie toen nog paradijselijk was. Men zegt wel dat we onszelf terug naar het stenen tijdperk kunnen bombarderen...maar in dit geval, we zien het trouwens al op veel plaatsen in de wereld...verkiezen we toch maar best het echte stenen tijdperk indien we konden kiezen.

Ook intelektueel lijkt men een sprong terug in de geschiedenis te willen maken, daar waar men de evolutieleer in vraag stelt voor de zogenaamde theorie van het intelligent ontwerp...alsof de evolutietheorie geen intelligent ontwerp zou zijn.

Het is niet zozeer dat bepaalde mensen geen fantasie genoeg zouden hebben om zich de ontwikkeling van een cel naar een organisme en een lichaam in te beelden...nee, er zit weer een komplot tegen het linkse denken achter...we moeten weer nog meer in de pas van het grote geld gaan marcheren. Is er niet een revolutie mogelijk in de zin van...op tv niet meer naar onzin kijken, trager gaan werken en bewust minder kopen...meer sociaal en politiek bewustzijn opdoen...totdat de machthebbers ons programma voor werk voor iedereen en inzet van het verenigd wereldleger alleen bij natuurrampen of armoedebestrijding aanvaard ?

Zoniet moeten we maar zelf internationale verkiezingen organiseren, eerst voor de goedkeuring van ons eigen programma, daarna verkiezingen per projektlijsten in plaats van partijlijsten... . 'Wat schrijf je nu weer', dacht de schrijver...'ik dacht dat je van het wereldverbeteren bekomen was', zei hij zonder woorden tegen zijn eigen.

Teveel mensen zitten gevangen in hun emotionele problemen, dat weet je toch. Sommigen lijken wel op van die Indische mytische figuren die hier zogezegd op aarde gekomen zijn om een leven lang 'mede te lijden' met het verdriet van persoon x of y...zonder dat die persoon zelf het belachelijke van zijn emotioneel verdriet of negatieve emotie inziet. Als dat allemaal belangeloos is, wel, proficiat, chapeau (hoed). Maar hoe zit het met de uiteindelijke zin, vertaald die zich gewoon via de levens van hen die om bepaalde redenen genetisch gelinkt zijn met mekaar of nemen sommige mensen het beste van zichzelf of alleen het beste van hun hopeloos lijdende medemensen met zich naar een geesteswereld na de dood en gebeurt de opbouw daarvan al niet tijdens dit leven zelf ? Komt iedereen die hier beneden moet rondlopen niet tot stand door zo'n met de dagelijkse wereld verbonden symmetrische processen in de geesteswereld ? Je kan die dingen alleen op heel heldere kruispunten van details en hoofdzaken van voorvallen begrijpen, waarna ze weer vervliegen maar 's anderendaags toch weer een vervolg aan het geheel 'breien'...zoals we al vanin de 'brij' en lang daarvoor, begrepen. Daar ging hij weer...hij was het ontstaan tussen niet NUL willen worden en ontploffen en als straling het eerste atoom ontwerpen en dan de eerste cel en zo weer aan 't beschrijven. Alle dagen gebeurden er dingen waardoor je alles veel scherper en langs alle kanten bekeken leerde zien.

Soms meende hij zelfs bepaalde vormen van ongekende energie te ontdekken.

Als hij bijvoorbeeld het bewust niet had over de opleiding tot bakker van een persoon...begon één van zijn twee gespreksgenoten plots wel over een bepaalde bakker die met verlof was. Hij zou nog maar eens zijn collektief en individueel verleden op een rijtje zetten en herbekijken.



Hij herlas enkele teksten van een paar jaar geleden

In een poging de mensheid, waaronder mezelf, nog meer bij te brengen over zichzelf en de zin van zijn bestaan, zal ik proberen een diepere benadering van het psychologische leven de dag van vandaag in kaart te brengen. Ik ga proberen hetgeen ik reeds met mijn homepage 'users.skynet.be/octo' begon, verder uit te werken. Zoals alle grote vernieuwers verstaan in 't begin weinigen waar je mee bezig bent. Aan mij om te blijven bewijzen dat er meer achter het leven zit dan we vermoeden.

Ditmaal ga ik niet vertrekken met eerst een filosofische uitleg over het go(e)--d-heidsbeginsel en het ontstaan van het leven, de atomen en de moleculen, de eerste cellen en de 'intuitie' van de eerste afgestorven cellen die de zich nieuw uit de natuur vormende cellen, leerden van zich te delen en alzo de sex deden ontstaan.

Die uitleg was bedoeld voor al diegenen die op een fanatieke manier een uitleg over het leven alleenlijk in de godsdiensten blijven zoeken. Godsdiensten zijn een poging om enerzijds, een deel waardevolle uitgangspunten in een vorm te gieten en anderzijds om de twijfelende en zoekende mens te misleiden en te overheersen. Diegenen die zich laten overheersen, vragen er trouwens gewoon om, op alle gebieden van het leven. Het overheerst worden, is een stap in de groei; of het nu om de werkende mens of de emotioneel gebonden mens gaat. Omdat niet iedereen in zijn ontwikkeling even ver staat zijn het ook diegenen die die overheersing niet meer nodig hebben die toch ook nog overheerst worden door de anderen. Vandaar dat het moeilijk is om zowel werkloosheid, uitbuiting, armoede, oorlog...als individuele emotionele problemen tussen mensen op te lossen. Alles is zo door het verleden bepaald dat de toekomst soms al lijkt vast te liggen.

De holbewoners moesten wel landbouwgemeenschappen beginnen om te overleven. De eerste stammen konden er niet buiten van zich in grotere strukturen te verenigen en later de adel en de clerus als hun leiding te nemem, ze waren niet rijp voor een alternatief; ondanks de vele pogingen in die richting. De burgerij; een woord voor die klasse die door de zich ontwikkellende industrie aan het feodale probeerde te ontsnappen, en daarvoor een nieuwe klasse van moderne slaven ontwikkelde...niet de slaven van de adel (pachters, lijfeigenen..); maar de loontrekkers. Op hun beurt ging dat proletariaat zich organiseren om zoveel mogelijk voordelen af te dwingen...maar hun vertegenwoordigers, partijen en vakbonden waren al zo nauw met de superstam 'Staat' verweven dat de macht in de handen van die Staat en de ekonomische machten die die Staat beheersten en beheersen ...bleef...en blijft.

Nog altijd is een deel van dat proletariaat zo zot om zich in Irak gaan laten op te blazen. Zot, niet stom, want ze zijn gebrainwashten die geld nodig hebben.

De volgende stap in de geschiedenis van de mensheid zal er één zijn van gewoon produceren en verdelen in funktie van de noden en gewoon administratief in plaats van spekulatief met geld omgaan. Ook de burgerlijke manier van verkiezingen organiseren is aan vervanging toe. Omdat we de moed niet hebben om daarmee bezig te zijn, kan dat nog wel tot 2040 duren.
Ook op het persoonlijke vlak ligt de toekomst voor een deel vast. Vanuit een bepaald punt in hun ontwikkeling ontmoeten mensen mensen tot wie ze zich meer of minder aangetrokken voelen; hetzij lichamelijk, hetzij emotioneel, hetzij intellectueel. De soorten energie die mensen bezitten bepaald hun aantrekkingskracht zowel tot dezelfde als andere dan hun soort energie. Naargelang het verleden en het levensverloop kan men zich zowel tot gelijke als verschillende soorten menselijke energie aangetrokken voelen. Zelfs de meest oerlijke energie, de sexuele energie, is verschillend naar gelang het soort mens dat je vertegenwoordigt. Terwijl men die periodes vroeger streng door huwelijken afbakende; kwam er de laatste decennia meer een verschuiving naar lossere verhoudingen op gang.

Die lossere verhoudingen zouden geen probleem mogen zijn, ware daar niet de sterke emotionele reakties van derden op het feit dat twee of meer mensen het goed met mekaar kunnen vinden. Veiligst is natuurlijk dat als je echt met iemand bent, waar je niet nerveus van wordt, dat je dan buiten de twee-band niets sexueels met een derde begint...want vóór je het doorhebt ben je konstant met ontmijning bezig.

Het zijn niet alleen de hormonen die dit spel dirigeren. Er is meer aan de hand.

De verhaallijn van de voorouders trekt zich door in de volgende generaties, en wel dusdanig dat er steeds een soort tegenstelling 'in het leven geroepen' wordt, die al van vóór de geboorte van iemand in de twee ouderlichamen tot stand komt. Het punt van de verwekking van de eersteling is nooit hetzelfde als dat van de volgende spruiten.

Waarom verschillen we van onze ouders en broers en zusters en willen we de dingen anders aanpakken...? Omdat we een nieuwe kombinatie zijn van twee vroegere zelfstandige lichamen die op hun beurt weer enz enz... .

We zijn eigenlijk als mensen-en dierenrijk één verbonden geheel dat zich tot in het oneindige verleden doortrekt...en het 'NU' is slechts een bushalte naar de toekomst toe. Vermits die toekomst ook al voor een stuk vastligt; telt elke dag weer het NU mee; als een verbinding tussen verleden en toekomst. Hoe beter je dit snapt, hoe meer je de toekomst aanvoelen kan. Probeer je die toekomst teveel te plannen,kan je wel voor veel verassingen komen te staan.

HOE GROTER JE INTERESSEN EN BEREIDHEID VAN WIE JE BENT ECHT TE WILLEN EN KUNNEN BELEVEN,

HOE BETER JE HET 'NU' LEERT STUREN. EMOTIES ZIJN DAAR EEN BELANGRIJKE LEERMEESTERES IN.

ZE LEREN ONS DINGEN IN FASEN DIE WE ALLEEN KUNNEN BIJSTUREN ALS WE HET ALLEMAAL ZEKER BEGREPEN HEBBEN EN WETEN WAT WE WILLEN. OP DAT MOMENT KUNNEN WE VANUIT EEN ONVERSCHILLIG EVENWICHT ECHT HANDELEN OF BESLUITEN NIET TE HANDELEN...hetgeen allebei positief uitvallen kan. WEINIGEN KUNNEN VOOR ANDEREN AANVOELEN WAT NU VOOR HEN EEN POSITIEVE RICHTING KAN ZIJN.
Ter illustratie, de volgende fragmenten uit een aantal verhalen waarvan ik getuige was.

Wat er voorafgaandelijk aan de eigenlijke verhalen gebeurde bleek net zo belangrijk als de verhalen zelf...alsof het verleden altijd naar een evenwicht met het heden tracht...en daarvoor soms onze toekomstplannen verkracht. Zoals er in een bepaald geschrift van iemand al stond :

"des mensens ergste vijanden zullen zijn huisgenoten zijn". Niet één mens bepaald werd hier bedoeld, maar misschien het feit dat dieGENEN waarvan we het meeste houden in feite onze grootste uitdaging zijn. De liefde en zijn vele variaties en combinaties kunnen zowel vreugdevol en genietend als afmattend en vergankelijk tegelijk zijn, maar altijd wordt zowel positieve als negatieve energie gebruikt om een hogere staat van bewustzijn te bereiken...wat dan weer anderen ten goede komt...en in die zin is 'liefde' een oneindige energie. Alle belangrijke dingen in 't leven beginnen en eindigen met een verlies of een ontdekking of herontdekking van iemand of iets, onder welke vorm dan ook. Het is alleen die rustige stem binnen iemand zelf die dat begrijpen kan.

In een sterke liefde begrijp je dat met z'n twee... zolang bepaalde passies en emoties en toestanden buiten die liefde de rust niet verstoren komen.

DEEL I : de voorbereiding

Zoals de geschiedenis der mensheid in Afrika begon, zo begon ook dit verhaal waarvan alle personages één groep vormen, in Afrika. M'n ouders wilden er naar emigreren begin jaren negentienvijftig, maar zijn er niet geraakt. Wilden ze vertrekken vanuit ekonomische noodzaak of vanuit de pijn die het fascisme hen had aangedaan ? Ze praten er weinig over. Of was dat willen vertrekken een soort voorgevoel dat ikzelf en een paar kinderen van de zus van m'n ma, wel een band met het oermenskontinent zouden aangaan ? Had hun onvervuld verlangen naar Afrika ook mij bewust gepredestineerd ? Feit is dat er op een eiland naast Afrika, dat eens van India deel uitmaakte, tegen negentienzestig een kind op de wereld kwam dat een kleine veertig jaren later in Europa opduiken zou. Ze had de evolutie van de donkere mens naar het Oosten en zo naar Amerika per vliegtuig overgeslagen om zich te vestigen daar waar de naar Europa doorgetrokken Oosterlingen destijds hun eerste holen hadden bewoond.

In Europa zelf liep ik ondertussen al rond en leerde al van kleinsafaan meewerken op het platteland en het handelswezen dat ermee verbonden was.

De voornaamste zaak die dat me bijbracht was hoe je een vanuit een totale wanorde toch kon beginnen opruimen, als je maar ergens wilde mee beginnen, de rest volgde dan vanzelf, alhoewel je er aanvankelijk tegenop zag. Er ligt veel op een mens z'n pad, veel dat hem helpt te begrijpen.

Ik heb door hard in een familebedrijf te werken gelukkig ook een hekel aan bureaukratie en inefficientie overgehouden.

Hoe ouder ik werd en hoe meer ik doorkreeg vanwaar de puinhopen van de wereld kwamen, des te meer wilde ik daaraan wat doen. Doch hoe meer ik deed hoe meer ik besefte dat daar toch niet veel mensen echt mee bezig waren. Toen ik me tijdens een huwelijkscrisis met als grondoorzaak de littekens die men ega in haar jeugd opliep en die zich op mij revancheerden meer in de psycholgie ging verdiepen, had ik aanvankelijk nog niet door hoe voorspelbaar een levensloop was en holde de gebeurtenissen als het ware achterna. Anderen hadden ineens mij in hun stadium van emotionele ontwikkeling nodig en ik hen. Ik had niet door dat wat moet gebeuren gebeurdt. Ik stelde me begrijpend tegenover iedereen op...té begrijpend soms te veel meevoelend...een fase die échte wilssterkte voorafgaat... waarschijnlijk was dat van toen al de bedoeling.

Zoals een ster eens door onhoudbare druk ontploft, zo is ook het menselijke leven voor een groot stuk gebonden aan de mogelijkheden die het biedt. Die mogelijkheden zijn dan weer verbonden aan zoveel toestanden en levens van andere mensen dat er in tijd en ruimte altijd maar één ding mogelijk is, namelijke datgene wat op een bepaalde dag of op een bepaald moment gebeurdt. Het gaat niet zozeer over de gebeurtenissen zelf, maar over het groeiverhaal dat er achter zit. Het gaat ook over mensen met een hoop onverwerkte dingen die ze na de verliefdheid op anderen moeten kunnen uitwerken...en hoe parodoxaal het ook mag klinken, daarin kan groei voor beiden zitten.

Zo liep er buiten het meisje dat mijn vrouw werd, nog ergens in Europa een blij meisje rond met een vader die haar blijheid als een bedreiging zag en haar naar een nonnenkostschool stuurde. Ook zij zocht de zekerheid van een sterke schouder van een echte goeie man en werker en het huwelijk, alhoewel ze zich tot kunstenaars aangetrokken voelde. De eerste die ze ontmoette was een vriend van haar man, dus dat ging niet door. Dan haar blijvend verlangen naar dat andere dat 'die andere' werd, maar waarna ze toch met haar man verder koers zette... . Dan nadat hun noeste arbeid niet genoeg was om de boerderij in kapitalistische termen levend te houden, ging ze weer uit werken en kwam mij, het type filosoof-kunstenaar tegen...en hetgeen in haar zat kwam eruit; niet zomaar goede, maar buitengewoon goede gedichten in eenvoud en diepgang. De opvoeding van de kinderen van het minder gelukkige agro-koppel ligt achter de rug, maar ondertussen steekt de zorg voor de ouders de kop op...en lopen de spanningen die vroeger door de openheid binnen de driehoek geminimaliseerd werden nu het laatste jaar op het thuisfront op in de richting van een depressie voor het vroegere blije meisje...dat vecht om zich sinds de menopauze opdook ook nog vrouw te voelen. In de periode van tien jaar dat we mekaar onsamenwonend ontmoeten, werd de belasting die zo'n situatie soms kan meebrengen in de meeste gevallen veroorzaakt door het oververlangen naar mekaar en het feit dat de nieuwe partner van de man van m'n geliefde ook de sfeer tussen de nog samenwonende echtgenoten soms onrechtstreeks, zelfs ongewild vertroebelde. In veel huisgezinnen werken de spanningen van de inwonende kinderen en die tussen vrienden en vriendinnen van hun ouders sterk negatief door...al zijn er ook al wijzer van geworden.

In zo'n situaties moet je het beste blijven willen voor iedereen en de negatieve trekjes in anderen dulden kunnen. Maar alles bijeen hebben we als geheel ook veel goede momenten in deze situatie mogen beleven. De positieve ingesteldheid van de echtgenoot begaf het aanvankelijk langzamerhand vanaf de moment dat hij niet meer zo in de driehoek betrokken werd en er meer en meer nachten samen door ons doorgebracht werden. Tot twee of drie per week dan nog maar; ook dit was geleidelijk gegroeid en het laatste jaar, het tiende jaar eigenlijk afgebouwd , mede omdat ik het beu was om alleen te wonen 's nachts vooral, want in de dag was ik meer en meer met mijn filosofisch werk bezig. Het blije meisje haar gezondheid ging er meer en meer op achteruit.

Om mijn eenzaamheid op te lossen belde gelukkig dat andere meisje van 's mensens oudste kontinent al eens. Ook dat had het leven wel voorzien.

Het redde de oude relatie enkele keren op velerlei manieren, zoals theoretisch beschreven in 'roman voor de rode man', misschien dan weer soms ten koste van de eenvoudig begrijpende, nooit jaloerse bruine sterke vrouw...die me zelfs aanmoedigde mijn kunstenaarsliefde niet in de steek te laten.

Het blije meisje van Europa had als vrouw al genoeg lasten te dragen.

Ook een paar andere vrouwen uit andere continenten werden op me verliefd, maar ik kon er niet op in gaan, wat had ik bovenop de komplexiteit van het betrokken bij alles in de wereld zijn en het dragen van het te zware emotionele van anderen weinig meer te bieden dan mijn emotionele lichtheid...die door hun aanwezigheid in m'n gezeldschap veroorzaakt werd. Ik kon die emotionele lichtheid dan ook overdragen op m'n kunstenaarsvriendin, maar als ik dan eerlijk zei waar ik ze vandaan haalde was het vaak goed mis. Wat kunnen mensen toch moeilijk doen, zelf als je zelf geduld hebt en breed bent. Als ik de raadgevingen van Jezus van Sirach gevolgd had zou ik al die moeilijke dingen in de man-vrouwverhouding uit de weg gegaan zijn...maar blijkbaar heeft iedereen hier op aarde op zijn manier te leren hoe de dingen in mekaar zitten...en is de zin van dit alles dat ik hier nu zit raad te geven voor al wie het met de klassieke rechte Bijbelse weg scheef gelopen is. Het is met die dingen meer een kwestie van overgeërfde situaties en de aantrekkingskracht van de situaties die daar 'opvoedkundig' bij passen die de 'scheve' levenswandel noodzakelijkerwijze bepaald.

Ook de opgejaagde materiële maxumumwinsten gerichtte wereld doet ons van de goede raadgevingen van Sirach en ander filosofen afwijken. Alhoewel hij in de bijbel staat,noem ik hem filosoof...is niet 'religie' ook een proberen de ware filosofie over het leven te onthullen ?

Wat ik weer geleerd heb uit verhoudingen, is dat als je mekaar diep liefhebt en iemand is niet vrij, dat er dan toch veelal problemen van komen.

Erger nog, diegene die niet kiest, dreigt de slaaf van haar of zijn oude leven te worden. Er zijn natuurlijke ook zeldzame en noodzakelijke heilzame aflopen mogelijk...maar zonder water in de wijn die eerst echt wijn was, zal het niet lukken.

Zelfs wanneer je iemand om praktische redenen of om hem of haar niet bij hun prachtige kinderen weg te halen niet echt opeist, moet je sterk in je schoenen staan nadat je alles geprobeerd hebt om dan toch door te gaan. Merkwaardig was ook dat hoe meer ik loslaten kon, des te groter het verlangen aan de overkant werd.

Zo'n evolutie tussen driehoeken gebeurdt in fasen. Eerst versterkt de band tussen het originele koppel, voor een groot stuk omwille van de opwinding die dit tussen beiden teweeg brengt; maar dat verzwakt want er is iets diepers dat de nieuwe geliefden bindt. Indien dat er niet zou zijn, zou het zelfs de moeite niet zijn van eraan te beginnen. Dan op het moment dat de nieuwkomer zijn eigen weg lijkt in te slaan en loslaat, vergroot het verlangen van de andere kant...hetgeen er op wijst dat zijn of haar vertrek geen opluchting in het liefdesdrama zou zijn...maar het naderhand eerst wordt....van zodra één van de twee beseft dat het niet kiezen iemand uitputten kan.

Voordat men echt iemand loslaten kan moeten eerst alle onuitgesproken woorden gesproken zijn...gewoonlijk haakt diegene af die de meer uitgezuiverde liefde van de andere niet meer dragen kan...omdat waarheden rond levens kwetsen kunnen ?

Uiteindelijk kiezen we allemaal zelf voor de persoonlijke wereld waarin we leven, vaak omdat we bezorgd zijn over het lot van diegenen die die persoonlijke wereld van ons bevolken... hoe we ons ook soms aan hen ergeren. Misschien hebben we wel zo'n terecht of onterecht schuldgevoelen dat we niet zonder de toevallige knorpot of onverschillige van dienst kunnen.

De waarheid is multidimensioneel, voor een deel zit ze opgesloten in ons onderbewustzijn. Voor een deel zit ze in genetische faktoren. Voor een deel in goede en slechte herinneringen. Wie weet maken we ons niet voor een stuk ziek doordat het onbewuste een reden in het leven roept om een alibi te hebben voor het feit dat we bijvoorbeeld niet samen zijn met diegene die we proberen lief te hebben. Als het dat niet is, is het zo dat we gewoon boeten voor de fouten van vorige generaties en de onze, tegen een achtergrond van een op winstbejag en luxe gebaseerde wereld.

Hoe het ook zij, ik kan dat verdomme allemaal niet in mijne kop blijven steken. Ik kom in mijn leven toch nooit iemand tegen die niet op allerlei pijnlijke, onverwerkte manieren in anderen is vergroeid en er ondanks de konflikten met deze mensen er toch niet zonder kan. Uitgerekend ik, zou diegene moeten zijn met wie men geen spanning opbouwen moet. Heel veel in deze wereld is schijn. Ik wil daar zo min mogelijk aan meedoen...maar besmet wordt je alle dagen een beetje, je geest wast echter ook alle dagen witter dan wit...wat ook al niet ideaal is, want op wit zie je vlug 'plekken'.