Baba Mertcan: 216-3884688, Şaban Mertcan: 212-2498127, 544-6297861, 533-4219394, 435+havaalanı 103=538$

O “ S U Ç “ B E N İ M

Ben seni görmemiştim.

Sen beni tanımıyordun.

Ben çocuktum.

Senin “sesini” tanıdım önce...

“İnsanca yaşamayı, insan için yaşamayı, insanın barışını ve ebedi huzurunu hedeflemeyen hiçbir fikir ve düşüncenin payidar olamayacağını” anlatıyordun. Tam anlayamıyordum seni. Çocuktum. Söylediklerinden “iyilik etme”nin güzel bir şey olduğu sonucunu çıkarmıştım. Arkadaşlarımın derslerine yardımcı oldum. Kalemimi, silgimi, bilgimi paylaştım onlarla. Bu beni onlarla “bir” kılmıştı.

Onlara iyilik ettiğimi düşünmek bana huzur vermişti.

Ben seni görmemiştim.

Sen beni tanımıyordun.

Ben çocuktum.

Senin “sesini” tanıdım önce...

Üniversitede okuyan ağabeylerim vardı. Onların kaldığı eve gidiyordum. Birbirlerine “ağabey” diyorlardı, “kardeşim” diye sesleniyorlardı..

Ben onların yanına gidiyordum.

Çünkü dışarıda büyükler birbirlerine kurşun sıkıyorlardı. Dışarıdan silah sesleri geliyordu İnsanlar öldürülüyordu. Ben korkuyordum.

Çocuktum

Senin “sesini” tanıdım önce.

“Sevgi ile var olduğumuzu, sevgi için var olduğumuzu, sevgisiz hiç ama hiçbir şeyin mümkün olmadığını” anlatıyordun sevgiyle.

“Sövene dilsiz gerek,

Dövene elsiz gerek

İnsan gönülsüz gerek” diyordun

Ben sevgiyi öğreniyordum, sevgiyi seviyordum.

Dışarıdan silah sesleri geliyordu. Ben, bana “kardeşim” diyen, üniversitede okuyan ağabeylerimin evine gidiyordum. Onların evinde ışık vardı, sevgi vardı, umut vardı. Hep beraber dışarıda birbirlerini kurşunlayanlar için dua ediyorduk.

Sesin ağlıyordu, ağabeylerim ağlıyordu, ben ağlıyordum.

Ben seni görmemiştim.

Sen beni tanımıyordun.

Ben çocuktum.

Benim bıyıklarım yeni terliyordu.

Milli takım her Avrupalıdan fark yiyor, Erovizyon’da hep sona demir atıyorduk. Herkes işte Avrupa’yla farkımız diyordu. Çekim alanına girdiğim her yerde Amerika, Avrupa “kompleksi” yaşanıyordu.

Ben senin sesini tanıdım önce...

“Milletimizin makus talihi değişmelidir. Bu tarihi misyon, kafası pozitif bilimlerle aydınlanmış, kalbi inançla kanatlanmış, ülkesi ve halkı için her şeyini fedaya hazır, bir altın nesil tarafından yapılacak ve milletimiz yeniden, bir kez daha devletler platformunda dengeleri belirleyici güç olacaktır” diyordun.

Bu ses ağabeylerimin evinden yükseliyordu. Bu seste karamsarlık ve kompleks yoktu. Işık ve umut vardı. Ağabeylerimin okullarında niçin çok başarılı olduklarını anlamaya başlamıştım.

Daha bıyıklarım yeni terliyordu.

Başarılı olmaya ant içmiştim. Yıllar yılları kovaladı.

Artık ben senin dizinin dibinde oturuyordum. Benden mutlusu yoktu. Pak dâmenin üniversitemdi. Bir gün, şimdi hasretleriyle iki büklüm olduğunu bildiğim arkadaşlarımla beraber otururken, buğulanmasına dayanamadığım gözlerin, gözlerim de,

-Evin var mı? diye sordun.

-Hayır, dedim başım önde.

- Araban var mı? diye sordun bu kez .

- Hayır, dedim aynı mahcubiyetle..

Sevindiğini görmüştüm. Sevindiğine ne kadar sevindiğimi bilemezsin...

Sonra hepimize dönerek, “benimle beraber olmak isteyenin hiçbir şeyi olmasın” dedin. Sahip olduğumuz her şeyi O’nun yolunda bu millete vermemizi istedin. Dışarıda halden ve dilden anlamayanlar, ege kıyılarındaki zeytinliklere göz dikmişlerdi. Ellerindeki hesap makinelerinin son sıfırı katrilyonu gösteriyordu.

Sen acıyla gülüyordun. Biliyorum , yüreğinde ızdırabtan bir umman huruşandı.

Çevrende halelendiğimiz, mübtelası olduğun derdini yüreklerimizde demlediğin günlerden birindeydi. Ülke kaos içindeydi. Doğu ve Güneydoğu’ da kan durmuyor, her gün Anadolu’nun birkaç yerinde şehid mehmetçiklerin nâşı kaldırılıyordu. Fırsatını bulan ülkenin batısına kaçıyordu. Düşüncelerinin tutkunu Anadolu insanının oralarda açtığı okul ve dersanelerde müdürlük yapan bazı arkadaşlarımızda aramızdaydı o gün...

• 
  Hocam, tehdit ediliyoruz, ne yapmamızı tavsiye edersiniz? diye sordular.
  

Cevabın hala bir bayrak gibi yüreğimin gönderinde dalgalanır. “Milletimiz adına ölmek için başka hangi günü bekliyorsunuz?” Ah, bilmem ki, adının bölücülük ve terör gibi kapkara ve lanet kelimelerle yan yana söyleneceği hiç aklına gelir miydi?

Işığın demirperdeyi eleğe çevirdiği günlerdi. Sen sevenlerine, “gidin, kardeşlerinize karşı tarihi sorumluluğunuzu, vefa borcunuzu yerine getirin, iş kurun, okul açın” diyordun kabına sığmaz bir heyecanla.... Derdinin tutuklusu bir avuç Anadolu insanı Azerbaycan’a kanatlandı önce...

Selam götürmüşlerdi Anadolu’dan, vatan toprağı götürmüşlerdi. Yüzlerce bayrak ve Kur’an-ı Kerim götürmüşlerdi. Anayurdun toprağını sürme diye gözlerine çeken insanların haberleri geliyordu kulaklarına.

Bayrağa sarılıp artık ölsem de gam yemem diyen insanların hikayesini dinliyordun kimi zaman. Kendisine hediye edilen Kur’an-ı Kerim karşısında “ alın gelinlik kızımı” diyen seksenlik ninelerin gözyaşlarına karışıyordu gözyaşların...

Zor günler yaşanıyordu Azerbaycan’da.... Tanklar Bakü’de kardeşlerimizi çiğnerken sen kürsüde baygınlık geçiriyordun. Kanlı arbede sürerken “dönelim mi?” diye sormuşlardı ilk giden muhabbet fedaileri.

“Asla” demiştin kararlılıkla.. “ Kardeşlerimizin ızdırabıyla iki büklüm olun ve orada kalın...”

Senin duanı alıp, bir üveyik gibi avuçlarından atayurda uçmak bana da nasib oldu. Atayurtta açılan okulların tükenmez bir sevgi pınarı olduğunu, bu okulların soyluluğunu, berraklığını, vakarını, ilk günkü tazeliğiyle koruduğunu bütün benliğimle yaşadım.

Masallarımızın, ninnilerimizin, türkülerimizin, halaylarımızın, bilmecelerimizin, fıkralarımızın, bayraklarımızın, kahramanlarımızın buluşup-bütünleştiğini ve bir güç haline geldiğini her gün biraz daha iyi anladım.

Türkiye yüzyılın afetiyle sarsıldığında buradaydım. Acının bizi can evimizden vurduğu günlerde, arkadaşlarım bir zarf tutuşturdu elime. Zarftan bir mektup ve ucunda “haç” takılı altın bir kolye çıktı.. Mektubun sahibinin ifadelerinden rus olduğu anlaşılıyordu. “Ben Özkemen’de yaşayan bir bayanım. Siz Türkleri buradaki okulunuz sayesinde tanıdım ve sevdim. Acınızın büyüklüğünü anlıyorum. Acınızı bütün kalbimle paylaşıyorum. Elimden çok bir şey gelmemesinin beni ne kadar üzdüğünü size anlatamam. Tek yapabildiğim şey, yıllardır sakladığım, bir arkadaşımın hatırası kolyemi size göndermek. Eğer kolyeyi satar ve karşılığını depremzedeler yararına kullanırsanız beni çok sevindirmiş olursunuz.”

Hüneri ancak samimiyeti olan bu okulların etrafında, asırlık düşmanlıkların paramparça olduğunu görmenin insana verdiği mutluluğu ancak duyan ve tadan bir gönül bilir.

Çok mu iddialı bir cümle olur bilemiyorum ama, söylemeliyim. Sevginin egemen olduğu bir dünyanın kurulabileceğini mümkün görmeyenler herhalde seni ve bu okulları tanıyamayanlardır.

Artık ben seni gördüm.

Artık sen beni tanıyorsun.

Ve artık ben bir çocuk değilim.

Eğer senelerdir ekseninde duyup- hissettiğim, görüp- yaşadığım bu şeyler bir suç ise, bil ki işlediğin o suç benim... ve bil ki işlediğin o suçum ben...

Yüreğimde bu duygularla ziyaretine gelmiştim senin. Kendimi sinene bırakacak, “ben iffeti anamın sütünden, onuru babamın terinden, şuur ve idrakî de senin göz yaşlarından içtim” diyecek, içimi şerh edecektim.

Ama nafile. Yine yapamadım. Sana görünmemeye çalışarak yüreğimdekileri masana bırakabildim sadece..

“Benim bir tek muradım var: sadağında ok olayım

Savur beni, hedefinin odağında yok olayım,

Sonra tomurcuk bir gül gibi uyanıp yüreğinde

Dua dua dolaşarak dudağında çok olayım.”

Ve dönerken de yüreğindekileri alıp götürdüm benimle beraber:

“Vuslatımdan elimde hüzünlü bir tat kaldı

Dertlilere kılavuz eskimez bir hat kaldı

O bilgenin nurefşan rahle-i tedrîsinden

Bana şefkat, irşad ve her şeye tâkat kaldı.” ...

Ali Tokul

Eylül 2000

YUSUF’UN HİKAYESİ

KanallarInda kuğuların, martıların ve ördeklerin gezindiği, güvercinlerin bu gezintiye kıyılardan eşlik ettiği, yemyeşil meralarında mübarek hayvanların tesbih ederek dolaştıkları bir köy kadar şirin küçük bir ülke olan Hollanda’da Müslüman olmuş bir Hollanda’lı ile tanıştık.

Yeşil gözleri, beyaz teni ve kumral saçlarıyla tipik bir Hollanda’lıyı, pırıl pırıl bir çehreyle görmek pek alışılmış bir şey değildir. Bir arkadaşın evindeki sohbette karşılaştığımız bu “milyonda bir” talihliyle konuşmaya başladık:

- İsminiz?

- Yusuf.

- Maşaallah... Peki, niçin bu ismi tercih ettiniz?

- Yusuf Aleyhisselâm’ıkuyuya atmışlar. Annem babam da beni 15 yaşımda sokağa attı.

Bir anne ve babanın hayatlarını daha iyi yaşamak için evlatlarına tekmeyi yapıştırmalarını biz istesek de anlayamayız. Ama o böyle şeylerle çok karşılaştığını ima edercesine, dudağında acı bir tebessüm, bir tekme işareti yaparak anlatıyordu nasıl evden atıldığını.

- Peki ya sonra?

- Sonra ben çok kötü işlere girdim, hapishaneye düştüm. Allah’a dua ediyordum, “Allah’ım ne olur kurtar beni, hangi din güzelse onu seçtir bana” diye.

Havasının soğuk, binalarının soğuk, insanlarının soğuk olduğu bu ülkede böyle bir manzarayla karşılaşmak, sarp yamaçlarda tek tük biten çiçeklerle karşılaşmak kadar hayret vericiydi.

Hapisten çıktıktan sonra dinleri araştırmaya başladım. Bir gün Müslümanlar’ın daveti üzerine gittiğim bir sohbette masanın üzerinde Kur’ân’ı gördüm. Kur’an âdetâ konuşuyor,

“Oku, oku beni” diyor, bir miknatıs gibi beni kendisine çekiyordu. Daha sonra aldıgım Kur’ân meâlini okudukça gözüm gönlüm açıldı ve hidayet bana nasip oldu.

Yusuf Müslüman olduktan sonra İslâm’ı yaşamak için çok gayret sarf etmiş; fakat maalesef etrafındaki eski kötü arkadaşları onun peşini bırakmamışlar. Yalnız kalan Yusuf eski günahlara meyleder gibi olmuş. İçine tekrar düştüğü zulmetlerden nasıl bir ikazla çıkarıldığını Yusuf şöyle anlattı:

- Tekrar günah işlemeye başladığım zaman kendimi ateşin içine düşmüş gibi hissettim. Sanki vücudum yanıyordu. Garip şeyler duymaya baslamıştım:

“İnneke fî zulümât” (Sen karanlıklardasın) sesi kulaklarım-da yankılanıyordu. Ne zaman gözüm harama kaysa

“İnnallahe semîan basîra” (Allah herseyi işiten ve görendir.) sesini duyuyordum.

Bundan sonra Yusuf bu çevreyi terk etmesi gerektiğine karar verir.

Bu arada bir gün, terasa bıraktığı motosikletinin üzerine komşusunun çocuğu çıkar, çocuk düşer ve ayağını incitir. Yusuf ise evde her seyden habersiz, yeni sünnet olmuş, yalnız başına kalmaktadır:

- Birden bir ses işittim:

“Yusuf, kalk Allah’a dua et, seni öldürmeye geliyorlar.”

Ben de dua ettim: “Allah’ım, şu şu arkadaşları benim evime gönder” dedim.

Psikolojik rahatsızlıkları olan komşusu, birkaç kişiyi yanına alıp elinde bir zincirle kapıya dayanmiş. Tam o sırada isim isim saydığı o arkadaşları gelmiş, kendisini kurtarmışlar.

Yusuf, hayatının düzene girmesi için Müslüman birisiyle evlenmesi gerektiğini düşünmüş. O sıralarda evliliğiyle alâkalı üç rüya görmüş.

Birincisinde bir arkadaşıyla birlikte uçakla Türkiye’ye gidiyorlar. İkincisinde hanımının evini, kendisini ve isminin Fatma veya Fadime olduğunu, üçüncüsünde ise hanımıyla babası arasında bir tartışmayı görüyor.

Aradan bir müddet geçtikten sonra bir Türk arkadaşı, evlilik hususunda kendisine yardımcı olmak istediğini söylüyor ve birlikte uçakla Türkiye’ye gidiyorlar. Konya’da birkaç kişiyle görüşüyor, fakat Yusuf rüyasindaki evi ve hanımını bulamıyor.

Daha sonra bir köyden bir ailenin kızıyla görüştürmeye karar veriyorlar.

Yusuf arabayla köye geliyor ve daha arabadan inmeden kızın ismini soruyor. Fatma olduğunu, bazen de Fadime diye hitap ettiklerini ögrenince sevincinden “Allahu Ekber!” deyip sıçrıyor.

Evde, müstakbel gelinin ikram ettiği kahveyi içerken çok utandığını, buram buram terlediğini söyledi. Eski hayatını düşününce, onu değiştiren dinamiklerin ne kadar sağlam olduğunu bir kez daha tasdik ettik.

Evlilikten sonra gördüğü rüyalardan hanımına da bahsetmiş. Hatta babasıyla aralarında geçen tartışmayı bile çümle çümle nakletmiş. Hanımı da: “Sen nereden biliyorsun bunları” diye şaşkınlığını ifade etmiş. Kaderin garip bir cilvesi olarak kendisi de hep Avrupalı bir Müslüman’la evlenmek için dua edermiş.

Yusuf başından geçen bir hâdiseyi daha anlattı:

- Bir gün Almanya’daki bir arkadaşımı çok özledim. Fakat bende adresi yoktu. Yine de Almanya’ya gittim. Bir taksiye bindim ve taksiciye beni herhangi bir camiye götürmesini söyledim. Caminin önünde inip kaldırımda yürürken arkamdan bir ses işittim:

“Yusuf, ne arıyorsun burada?” Arkadaşım bana sesleniyordu.

Bu tür garip hâdiselerden ve daha önceleri duyduğu seslerden oldukça etkilenmiş olmalı ki, bir ara doktoruna bunların sebebini sormuş. Doktor, halüsinasyon deyip geçiştirmiş. Bize de sebebini sordu:

“Samimiyet ve ihlas” dedik.

Samimiyetle çevresine de oldukça tesir etmis. Bir gün bir Türk arkadaşına: “Sen cuma Müslümanısın” demiş. Arkadaşı böyle bir şeyi, sonradan Müslüman olmuş birinden işitince vurulmuşa dönmüş. Aradan çok geçmeden o da beş vakit namaz kılmaya başlamış.

Bir gece rüyasında şeytanı görmüş, şöyle anlattı rüyasını:

- Elinde süslü süslü yüzükler vardı. İnsanlar sıraya girmiş elini öpüyordu. Ama ben öpmedim.

Yusuf, dünyanın sûrî ve fânî güzelliklerinin insanı tatmin edemeyeceğini idrak etmiş. Şimdi dünyaya değil, Allah’a teslim olmuş kardeşlerini hararetle kucaklıyor.

Hayatın geçmiş ve gelecek aynaları arasındaki yansımaları kaderî cilveler halinde ruhunda tezahür etmiş.

İlkokula giderken Arapça harfleriyle “Allah”, “Allah” yazdığını şimdilerde fark ettiğini söyledi.

Batı dünyasında Yusuf gibi, arayoş içinde çok insan var. Her gün belki yüzlerce insan İslâm’ı öğrenmek için belli yerlere müracaat ediyor.

Fakat maalesef, bu yerlerdeki insanların çoğu ya dili veya dini bilmiyor. Yetişmiş insanların açacaklari kültür merkezlerinin büyük inkişaflara vesile olacağı çok açık.

Almanya’da 8 yaşında bir Alman çocuğu kendi yaşlarında bir Türk çocuğunun irşadıyla İslâm’ı benimsemesi ve ağabeylerinin kaldıkları bir ışık eve gidip gelmeye başlaması (o ne anlattı, diğeri ne anladıysa!..),

Bir İngiliz’in Kocatepe Camii’ni gördükten sonra İslâm’ı hayatına hayat yapması,

ABD’de bir Amerikalı’nin kendisine hiçbir şey telkin edilmediği halde şahit olduğu samîmî havayı teneffüs edip muhterem bir zatın önünde Müslüman olduğunu ikrar etmesi ve

“Bu yüzde, bu gözlerde yalan yok” diyerek, hıçkıra hıçkıra ağlaması gösteriyor ki, bu kadar gayretle bunlar oluyorsa, himmetlerimiz şahlanınca, Allah kim bilir neler gösterecek?