Bram Stoker Drakula
Yüklə 1,63 Mb.
|
|
-431-
ne zaman, nerede isterse, dilediği biçimde görünebilir; kendi menzili içindeki doğa olaylarını -fırtına, sis, gök gürültüsü- yönlendirebilir; bütün aşağı varlıklara hükmedebilir: sıçan, baykuş, yarasa, pervane, tilki, kurt; büyüyüp küçülebilir ve zaman zaman yok olabilir ve ortadan kaybolur. Öyleyse, onu yok etmek için vereceğimiz mücadeleye nasıl başlayacağız? Nerede olduğunu nasıl bulacağız ve onu bulduktan sonra nasıl yok edeceğiz? Dostlarım, bu çok fazla; üstlendiğimiz korkunç bir görev ve en cesurların bile tüylerini ürpertecek sonuçlan olabilir. Biz bu mücadelemizde başarısız olursak, kesinlikle o kazanacaktır: O zaman sonumuz ne olur? Hayat yok olur! Ben ölümü önemsemiyorum. Ama burada başarısız olmak, yalnızca ölüm kalım meselesi değil. Biz de onun gibi oluruz; bundan sonra onun gibi gecenin kötü varlıkları haline geliriz; kalpsiz, vicdansız ve en sevdiklerimizin bedenleri ve ruhlanyla beslenen varlıklar. Cennetin kapılan bizim için sonsuza kadar kapanır; çünkü bizim için bu kapılan, sonra kim açar ki? Herkesin iğrendiği bir yaşam sürdürürüz. Tann'nın gün ışığının yüzünde bir leke; insanlar için canını feda eden meşinin bedeninde bir ok. Ama görevle karşı karşıyayız ve böyle bir durumda kaçacak mıyız? Ben, kendi adıma, 'hayır' diyorum; ama ben ihtiyanm ve benim için gün ışığı, güzel yerleri, kuşların cıvıltısı, müziği ve sevgisi ile hayat çok gerilerde kaldı. Sizler gençsiniz. Bazılarınız acıyı tanıdı, ama ileride güzel günler var. Ne diyorsunuz?" O konuşurken Jonathan elimi tutmuştu. -432-
Elinin bana uzandığını gördüğümde ah, içinde bulunduğumuz tehlikenin dehşet verici doğasının onu mahvedeceğinden çok korktum; ama dokunuşunu hissetmek bana hayat verdi -o kadar güçlü, kendinden emin ve kararlıydı ki. Cesur bir adamın eli çok şey ifade edebilir; bu elin müziğini duymak için bir kadının aşkına bile ihtiyaç yoktur. Profesör konuşmasım bitirdiğinde kocam gözlerimin içine baktı, ben de onunkilere baktım; aramızda sözlere gerek yoktu. "Mina ve kendi adıma güvence veriyorum," dedi. "Beni de sayın, profesör," dedi Bay Quin-cey Morris, her zamanki gibi kısa ve öz. "Ben de sizinleyim," dedi Lord Godalming, "başka hiçbir sebep olmasa bile, Lucy'nin ha-tın için." Dr. Seward sadece başını "evet" anlamında salladı. Profesör ayağa kalktı ve altın haçını masanın üzerine koyduktan sonra her iki yana ellerini uzattı. Ben sağ elini tuttum, Lord Godalming de sol elini tuttu; Jonathan sol eliyle benim sağ elimi tuttu ve öbür elini de Bay Morris'e uzattı. Böylece hepimiz el ele tutuştuğumuzda anlaşmamızı yapmış olduk. Kalbimin buz kestiğini hissediyordum, ama vazgeçmek aklımın ucundan bile geçmiyordu. Yerlerimize oturduk ve Dr. Van Hel-sing zorlu görevimizin başladığını gösteren bir tür neşeyle devam etti. Yaşamdaki bütün diğer işler gibi bu da, olabildiğince büyük bir ağırbaşlılık ile, olabildiğince iş zihniyetiyle ele alınacaktı. -433- I
"Şimdi bize karşı olan nesnel karakteristiklerin bizi nasıl kısıtladığını ve öznel olanlann-sa nasıl kısıtlamadığını görelim. Başka bir deyişle, genel olarak vampirlerin ve özel olarak da bu vampirin zayıf noktalarını düşünelim. 'Temel alabileceğimiz bütün her şey, gelenekler ve batıl inançlardan ibaret. Bunlar başta, mesele bir ölüm kalım meselesi olduğunda -hatta ölüm kalım meselesinden daha fazlası- pek bir şey sayılmazlar. Ama bununla yetinmek zorundayız; ilk olarak elimizde başka bir yol olmadığından; ikincisi de her şeye rağmen bu şeyler -gelenekler ve batıl inançlar- her şey demek olduğundan. Vampirlere inanmanın dayanağı başkaları için -ama yazık ki, bizim için değil- bunlar değil midir? Bir yıl önce, bilimsel, kuşkucu, gerçekçi on dokuzuncu yüzyılımızın ortasında hangimiz bunu bir olasılık olarak kabul ederdik ki? Hatta kendi gözlerimizin önünde doğrulanan bir inançtan bile şüphe duyduk. O zaman bir anlığına, vampirin ve onun smırla- -434- nna, onun tedavisine inancın da aynı temele dayandığını düşünün. Çünkü size şunu söyleyeyim, vampir, insanların bulunduğu her yerde tanınıyor. Eski Yunan'da, eski Ro-ma'da; Almanya'da, Fransa'da, Hindistan'da ve hatta Trakya'da ve her açıdan bize o kadar uzak olan Çin'de bile bu inanç gelişmiş; orada bile var ve insanlar ondan bugün bile korkuyorlar. İzlanda'nın savaşçılarını, şeytanın ele geçirdiği Hunlan, Slavları, Saksonlan ve Magyarları takip etmiş. Öyleyse, temel alabileceklerimiz bundan ibaret; size şunu söyleyeyim, bu inançların çoğu bizim kendi talihsiz deneyimimizde gördüğümüz şekilde doğrulanmıştır. Vampir yaşamaya devam eder ve sadece zamanın geçmesiyle ölmez; yaşayanların kanıyla beslenebildiği sürece gelişebilir. Dahası, aramızdan bazıları gençleşebildiğini, yaşamsal özelliklerinin güçlendiğini, özel gıdası bol olduğunda kendini tazelemişe benzediğini gördü. Ama besin olmadan gelişemez, başkaları gibi yemek yiyemez. Hatta, haftalarca onunla yaşayan dostumuz John bir kere bile yemek yediğini görmemiş, bir kere bile! Gölgesi olmaz; yine Jonathan'ın gözlemlediği gibi aynada yansımaz. Onda yirmi adamın gücü vardır -kurtlara kapıyı kapatırken, onun arabadan inmesine yardımcı olurken Jonathan'ın tanık olduğu gibi yine. Whitby'ye giren gemiden ve köpeği parçaladığı zamandan anladığımıza göre kurda dönüşebilir; Bayan Mina'nın Whitby'de pencerede gördüğü gibi, dostumuz John'un onun bu evin yakınına uçtuğunu gördüğü gibi, dostum Quin- -435- cey'nin de Bayan Lucy'nin penceresinde gördüğü gibi yarasa olabilir. Kendi yarattığı sisin içinde gelebilir -o geminin soylu kaptanı bunu kanıtlamış oluyor; ama bildiğimiz kadarıyla, bu sisin mesafesi sınırlı ve bunu yalnızca kendi etrafında yapabilir. Toz zerreciklerine dönüşüp ay ışığıyla gelebilir; yine Jonat-han'ın, Drakula Şatosu'nda, o üç kadını gördüğü gibi. Çok küçük de olabiliyor, -huzura kavuşmasından önce Bayan Lucy'nin, mezarın kapısındaki saç teli gibi incecik yerden geçtiğini kendi gözlerimizle gördük. Ne kadar sıkı sıkıya bağlanmış ya da ateşle birleştirilmiş -siz lehimleme diyorsunuz- olsa bile yolunu bir kez buldu mu her yerden çıkabilir ya da her yere girebilir. Karanlıkta görebilir; yansı ışıksız kalan bir dünyada hiç de önemsiz bir güç değil bu. Ah, ama sonuna kadar dinleyin. Bütün bunları yapabilir, ama özgür değil. Hatta, tutsaklığı kürek mahkûmundan, hücresindeki bir deliden daha kötü. İstediği her yere gidemez; doğaya ait olmayan bu vampir yine de doğanın bazı yasalarına uymak zorunda -neden bilmiyoruz. Ev halkından birisi davet etmediği sürece ilk kez geldiği bir yere giremez; ama sonradan istediği gibi girip çıkabilir. Bütün kötü şeylerde olduğu gibi onun da gücü günün gelişi ile sona erer. Yalnızca belli zamanlarda sınırlı bir özgürlüğü vardır. Ait olduğu yerde değilse, kendisini ancak öğle vaktinde ya da tam güneş doğarken ve batarken değiştirebilir. Bunlar bize söylenen şeyler, ayrıca kayıtlarımızda çıkarım yoluyla ulaşabileceğimiz deliller de bulu- -436- nuyor. Dolayısıyla, kendi sınırlan içerisindeyken; toprak yuvasında, tabut evinde, cehennem evinde, kutsal olmayan yerde dilediğini yapabilir, Whitby'de intihar eden adamın me-zanna gittiğinde gördüğümüz gibi; ama diğer zamanlarda yalnızca vakti geldiğinde değişebilir. Aynca akan suyu ancak gelgitin alçalma ya da yükselme vaktinde geçebildiği söylenir. Sonra, onu güçsüz bırakacak kadar etkileyen şeyler de var; bildiğimiz gibi sarmısak örneğin ve şimdi karar verirken bile aramızda duran bu sembol, yani haç gibi kutsal şeyler; bunlar karşısında vampir hiçbir şey yapamaz, bunlann huzurunda uzağa çekilir ve saygılı bir sessizliğe bürünür. Başka şeyler de var, arayışımızda ihtiyacımız olabilir diye size anlatacağım. Tabutunun üstüne konulan yaban gülü dalı oradan kıpırdamasını engeller; tabutuna atılan kutsal kurşun onu gerçek bir ölüye çevirir ve çakılacak kazığa gelince, bunun getirdiği huzuru zaten biliyoruz; ya da kafasını kesmek de huzura kavuşmasını sağlar. Bunu kendi gözlerimizle gördük. "Dolayısıyla eskiden insan olan bu adamın kaldığı yeri bulduğumuzda bildiklerimize uyarsak, onu tabutuna hapsedebilir ve yok edebiliriz. Ama zekidir. Budapeşte Üniversite-si'ndeki dostum Arminius'a* geçmişini sordum; elindeki bütün kaynaklardan öğrendiği kadanyla bana onun geçmişini anlattı. Gerçekten de, Türk topraklannın sınınndaki büyük nehrin orada Türklere karşı verdiği sa- * Stoker'ın 1890 yılında tanıştığı Arminius Vambery (1832-1913) Budapeşte'de Doğu dilleri profesörüydü. -437- vaşla ün kazanan Voyvoda Drakula olması gerekiyor. Eğer öyleyse, hiç de sıradan bir adam değil; çünkü o zamanlarda ve üzerinden yüzyıllar geçtikten sonra bile, 'ormanın ötesindeki ülke'nin oğulları arasında en zeki, en kurnaz ve en cesuru olarak anılıyormuş. Onunla mezara giden o güçlü beyin ve çelikten irade şimdi bile bize karşı. Arminius'un anlattıklarına göre, Drakulalar büyük ve soylu bir ırkmış; ama arada sırada, çağdaşları tarafından şeytanla ilişkisi olan çocukları olduğuna inanılmış. Şeytanın sırlarını, şeytanın onuncu bilgini kendi hakkı saydığı Scho-lomance'de* -Hermanstadt Gölü'nün** oradaki dağların arasında bulunan- öğrenmişler. Kayıtlarda "stregoica" (cadı), "ordog" ve "po-kol" (şeytan ve cehennem) gibi kelimeler geçiyor ve bir elyazmasmda da bu aynı Draku-la'dan "wampyr" diye bahsediliyor ki bunun ne anlama geldiğini hepimiz çok iyi anlıyoruz. Bu büyük adamın ve iyi kadınların kasıklarından çocuklar doğdu ve ancak onların mezarları bu kötülüğün yaşayabildiği kutsal toprakları oluşturuyor. Çünkü bu şer varlığın her iyiliğin köklerinde var olması dehşetlerinin en küçüğü değil; kutsal anılardan yoksun topraklarda yatamıyor." Onlar konuşurken Bay Morris dikkatle * Emily Gerard'a göre Scholomance şeytan tarafından "doğanın sırlarının, hayvanların dillerinin ve bütün büyülerin" öğretildiği okul. ¦• Efsaneye göre içinde uyuyan bir ejderha ve gök gürültüsünün yaşadığı "son derece derin" bir göl; kıyılarında da Fareli Köyün Kavalcısı'nın büyüleyip götürdüğü çocuklar yaşar. -438-
pencereye bakıyordu; sonra sessizce yerinden kalktı ve odadan çıktı. Kısa bir sessizlik oldu, sonra profesör devam etti: "Şimdi ne yapacağımıza karar vermeliyiz. Elimizde çok fazla bilgi var ve harekâtımıza planlı devam etmeliyiz. Jonathan'ın araştırmasından, şatodan Whitby'ye elli kutu toprak geldiğini, bunların hepsinin Carfax'a teslim edildiğini biliyoruz; ayrıca bu kutuların en azından birkaç tanesinin oradan taşındığını da biliyoruz. Bana öyle geliyor ki, atacağımız ilk adım, kalan kasaların, bugün bakacağımız o duvarın ötesinde olup olmadığını belirlemek olmalı; ya da oradan başka kasa taşınıp taşınmadığını. Eğer taşınmışsa, izlerini sürmeli..." Burada çok ürkütücü bir şekilde sözü kesildi. Evin dışından bir tabanca sesi geldi; bir kurşun pencere camını parçaladı ve pencere boşluğunun üstünden sekerek karşıki duvara saplandı. Sanırım, ben aslında bir korkağım, çünkü çığlık attım. Bütün erkekler ayağa fırladı; Lord Godalming hemen koşup pencereyi açtığında dışarıdan Bay Morris'in sesini duyduk: "Özür dilerim! Galiba sizi korkuttum. İçeri gelip her şeyi anlatacağım." Bir dakika sonra odaya girdi ve şunları söyledi: "Aptalca bir şey yaptım ve sizden bütün yüreğimle beni bağışlamanızı diliyorum, Bayan Harker; korkarım, sizi fena halde korkuttum. Ama gerçek şu ki, profesör konuşurken büyük bir yarasa geldi ve pencerenin önüne kondu. Son olaylardan beri lanet hayvanlar- -439-
dan öyle bir dehşete kapılıyorum ki, onlara tahammül edemiyorum; bu yüzden son zamanlarda, geceleri ne zaman bir yarasa görsem yaptığım gibi, onu vurmak için dışarı çıktım. O zamanlar bu yüzden bana gülerdin, Art." "Vurdun mu?" dedi Dr. Van Helsing. "Bilmiyorum, sanırım vuramadım, çünkü ağaçlıklara doğru uçup gitti." Başka bir şey söylemeden yerine geçti ve profesör sözlerine kaldığı yerden devam etti: "Bu kutuların her birinin izini sürmeliyiz ve hazır olduğumuzda bu canavarı kendi ininde yakalamalı ya da öldürmeliyiz; ya da şöyle söylemek gerekirse, bir daha içine sığı-namasın diye toprağı sterilize etmeliyiz. Böylelikle, sonunda onu öğle vaktiyle gün batımı arasındaki saatlerde insan biçiminde bulabilir ve ona en zayıf halindeyken saldırabiliriz. "Ve size gelince, Bayan Mina, her şey düzelene kadar bu gece sizin için artık son. Bizim için böyle bir tehlikeye atılamayacak kadar değerlisiniz. Bu gece ayrıldıktan sonra, artık hiçbir şey sormamanız gerekiyor. Zamanı gelince size her şeyi anlatırız. Biz erkeğiz ve buna dayanabiliriz; ama siz bizim yıldızımız, bizim umudumuz olmalısınız ve şu anda olduğunun aksine, tehlikede olmadığınızda çok daha özgürce hareket edebiliriz." Bütün erkekler, hatta Jonathan bile rahatlamış görünüyordu; ama benim güvende olmamı sağlayarak tehlikeye meydan okumaları ve belki de kendi güvenliklerini azaltmaları -birhk en büyük güvenlik olduğundan-bana doğruymuş gibi gelmiyordu; ama karar- -440- lannı vermişlerdi ve benim için yutması zor, acı bir ilaç olsa da bana gösterdikleri cömert özeni kabul etmekten başka yapabileceğim bir şeyim yoktu. Bay Morris konuya döndü: "Kaybedecek hiç vakit olmadığından hemen şimdi o eve bakmayı öneriyorum. Dra-kula'yla ilgili konularda, zaman her şey demek; çabuk hareket edersek, bir başka kurbanı kurtarabiliriz." Harekete geçme zamanı bu kadar çabuk geldiğinde yüreğimin bana ihanet etmeye başladığını kabul ediyorum, ama hiçbir şey söylemedim, çünkü işlerine ayakbağı ya da engel oluyormuş gibi görünürsem, beni bu toplantıların bile dışında tutabileceklerinden korkuyordum. Şimdi, eve girmek için gerekli aletleri de alarak Carfax'a gittiler. Aynı erkek tavrıyla, bana yatağa girip uyumamı söylediler; sanki bir kadın, sevdikleri tehlikedeyken uyuyabilirmiş gibi! Jonathan döndüğünde, bir de benim için endişelenmesin diye yatağa yatıp uyuyormuş gibi yapacağım. DR. SEWARDIN GÜNLÜĞÜ 1 Ekim, sabah 4 - Tam evden çıkmak üzereyken Renfield'den bana, hemen onu görüp göremeyeceğimi soran acil bir mesaj geldi; bana söylemek istediği çok önemli bir şey varmış. Mesajı getiren bakıcıya onunla sabah ilgileneceğimi, o an meşgul olduğumu söyledim. Bakıcı ekledi: -441- "Çok ısrarlı görünüyor, efendim. Onu hiç bu kadar sabırsız görmemiştim. Nedir bilmiyorum, ama onu kısa sürede görmezseniz, şiddetli krizlerinden birine yakalanacak." Adamın sebepsiz yere böyle bir şey söylemeyeceğini biliyordum, bu yüzden "Pekâlâ; şimdi gelirim," dedim ve diğerlerinden, gidip hastamı görmek zorunda olduğumdan beni birkaç dakika beklemelerini rica ettim. "Ben de seninle geleyim, dostum John," dedi profesör. "Günlüğündeki vaka çok ilgimi çekti ve zaman zaman bizim konumuzla da ilgisi olmuş. Onu görmeyi çok isterim, özellikle de zihni rahatsız iken." "Ben de gelebilir miyim?" diye sordu Lord Godalming. "Ya ben?" dedi Quincey Morris. Başımla onayladım ve hep beraber koridordan aşağı yürüdük. Onu epeyce büyük bir heyecan içinde bulduk, ama konuşmaları ve tavırları hiç görmediğim kadar mantıklıydı. Kendisiyle ilgili şeyleri öyle sıradışı bir şekilde kavramıştı ki, bu bir delide karşılaştığım hiçbir şeye benzemiyordu ve akıl yürütmesinin tamamen aklı başında olanlarda başarılı olacağından emin görünüyordu. Dördümüz birden odaya girdik, ama diğerleri ilk başta hiçbir şey söylemediler. Hastanın ricası onu hemen tımarhaneden taburcu edip evine göndermemdi. Bunu tamamen iyileştiği savlarıyla destekledi ve o anki aklıbaşındalığını delil olarak gösterdi. "Arkadaşlarınıza rica ediyorum," dedi; "belki de benim durumumla ilgili bir yargıda bulunma- -442- nın onlar için bir sakıncası yoktur. Bu arada bizi tanıştırmadınız." O kadar şaşırmıştım ki, tımarhanedeki bir deliyi tanıştırmanın ne kadar tuhaf olduğunu o an hiç düşünmedim; ayrıca, adamın tavırlarında belli bir vakar vardı, diğerlerine eşitmiş gibi, öyle rahat hareket ediyordu ki, hemen tanıştırdım onları: "Lord Godalming, Profesör Van Helsing, Tek-sas'tan Bay Quincey Morris; Bay Renfield." Her biriyle el sıkıştı ve sırayla şunları söyledi: "Lord Godalming, Windham'da babanıza yardım etme şerefine sahip oldum; unvanının size geçmesinden anladığıma göre artık hayatta olmamasına çok üzüldüm. Kendisini tanıyan herkes tarafından sevilen ve sayılan bir adamdı ve Derby gecesinde* sürekli içilen yanık rom pançını gençliğinde onun icat ettiğini duymuştum. Bay Morris, büyük eyaletinizle gurur duymalısınız. Eyaletinizin Birleşik Devletler'e** kabulü, bundan sonra Kutup ve Tropikler de*** bayrağınız altında birleştiğinde çok önemli etkisi olabilecek bir örnek. Monroe doktrini siyasi söylenceler içindeki gerçek yerini aldığında antlaşmanın gücü büyük bir genişleme potansiyeli olduğunu kanıtlayacak. Van Helsing ile tanışma zevki karşısında insan ne diyebilir ki? Bayım, her tür geleneksel unvanı bir kenara bıraktığım için özür dilemiyorum. Bir insan, beynin sürekli evrimini keşfederek tedavi biliminde Londra'nın güneybatısındaki Epsom Downs'da yapılan Derby, İngiltere'de her yıl düzenlenen klasik at yarışlarının en ünlüsüdür. Teksas 1845'te eyalet olmuştur. Alaska ve Hawaii. -443-
devrim yapınca geleneksel unvanlar uygunsuz kaçıyor; çünkü sanki bu, insanı sadece bir konumla sınırlıyor. Ulus, soy ya da doğal yetenekleri dolayısıyla ilerleyen dünyadaki kişisel yerlerinizi korumaya layık olan sizlerden, baylar, benim, tamamıyla özgür olan insanların en azından bir kısmı kadar aklı başında olduğuma tanıklık etmenizi istiyorum. Ve sizin Dr. Seward, bir bilim adamı olmanın yanı sıra bir hümanist ve tıp hukuku uzmanı olarak benimle olağanüstü şartlar altındaki biriyle ilgilendiğiniz gibi ilgilenmeyi ahlaki bir görev olarak göreceğinizden eminim." Bu son ricasını, kendine özgü bir büyüsü olan nazik bir inanç havası içinde yapmıştı. Sanırım, hepimiz afallamıştık. Kendi adıma ben, adamın karakterini ve geçmişini bilmeme karşın, aklının başına geldiğine ikna olmuştum ve ona akıl sağlığının yerine geldiğine ikna olduğumu, taburcu olması için gerekli formaliteleri ertesi sabah halledeceğimi söylemek için kuvvetli bir istek duyuyordum. Ama bu kadar ciddi bir açıklama yapmadan önce beklemenin daha iyi olacağını düşündüm, çünkü bu hastanın ani değişimler geçirmeye ne kadar meyilli olduğunu önceki tecrübelerimden biliyordum. Bu yüzden hızla gelişme gösterdiğini belirtmek, sabahleyin onunla daha uzun konuşacağımı ve dileklerini gerçekleştirme konusunda ne yapabileceğimi yarın sabah düşüneceğimi söylemek gibi genel birtakım açıklamalarla yetindim. Bu onu hiç tatmin etmedi, çünkü hemen şunları söyledi: -444- 1
"Tahminimde yanılmış olmam mümkün mü?" "Yanıldın," dedim dürüstçe, ama aynı zamanda zalimce olduğunu hissettiğim bir tavırla. Uzun bir sessizlik oldu ve sonra yavaş yavaş şöyle dedi: "Öyleyse, ricamı dayandırdığım zemini değiştirmek zorundayım. İzin verin şu tavizi -ya da iyilik, ayrıcalık, ne isterseniz öyle diyebilirsiniz- isteyeyim. Böyle bir durumda kişisel çıkarlarım için değil başkalarının iyiliği için yalvarıyorum. Size nedenlerimi bütünüyle anlatma özgürlüğüm yok; ama sizi temin ediyorum, bunların en yüce görev bilincinden kaynaklanan iyi, akla yatkın ve bencilce olmayan nedenler olduğuna inanabilirsiniz. Yüreğimin içini görebilseydiniz, bayım, bana hayat veren duygulan tamamıyla onaylardınız. Hatta, dahası, beni en iyi ve en hakiki dostlannız arasında sayardınız." Yine hepimize dikkatli dikkatli baktı. Kullandığı zihinsel -445-
yöntemdeki bu ani değişikliğin yalnızca deliliğinin başka bir biçimi ya da aşaması olduğuna inanmaya başladım ve bu yüzden tecrübelerimden, bütün deliler gibi onun da en sonunda kendi kendini ele vereceğini bildiğimden biraz daha devam etmesine izin vermeye karar verdim. Van Helsing ona çok büyük bir dikkatle bakıyordu, bakışındaki sabit konsantrasyon yüzünden gür kaşları neredeyse birleşmişti. Renfıeld'e o sırada değil, ama sonradan düşündüğümde beni şaşırtan bir ses tonuyla -çünkü bir dengiyle konuşuyor gibiydi- şöyle dedi: "Bu gece özgür kalmak istemenin gerçek nedenini bana açıkça söyleyebilir misin? Eğer beni -açık fikirli olmayı alışkanlık haline getirmiş, önyargısız bir yabancıyı- ikna edebi-lirsen, risk ve sorumluluk sahibi olan Dr. Se-ward'm istediğin ayrıcalığı vereceğini garanti ediyorum." Hasta, başını üzüntüyle ve yüzünde dokunaklı bir pişmanlık ifadesiyle iki yana salladı. Profesör devam etti: "Hadi, bayım, düşün. Bizi tamamen mantıklı olduğuna ikna etmeye çalıştığına göre, mantıklı olma ayrıcalığına sahip olduğunu iddia ediyorsun. Aklı başındalığından şüphe etmek için nedenlerimiz olan sen yapıyorsun bunu, çünkü mantık yoksunluğundan ötürü gördüğün tıbbi tedavi henüz bitmiş değil. En akıllıca yolu seçme çabamızda bize yardımcı olmazsan, önümüze koyduğun görevi nasıl yerine getirebiliriz? Akıllıca davran ve bize yardım et ve biz de elimizden gelirse, dileğini gerçekleştirmene -446-
yardım edelim." Hasta yine başını iki yana sallayarak şunları söyledi: "Dr. Van Helsing, söyleyecek hiçbir şeyim yok. Savınız kusursuz ve serbestçe konuşabilseydim bir an bile tereddüt etmezdim; ama bu konuda kendi kendimin efendisi değilim. Sizden yalnızca bana güvenmenizi isteyebilirim. Eğer reddedilirsem, sorumluluk bana ait değildir." Gülünç bir biçimde ciddileşen bu sahneye artık bir son vermenin zamanı geldiğini düşündüm ve sadece şu sözleri söyleyerek kapıya doğru yürüdüm: "Hadi, dostlarım, yapacak işlerimiz var. İyi geceler." Ama ben kapıya yaklaşırken, hastada yeni bir değişiklik oldu. O anda bana o kadar hızla yaklaştı ki, yeni bir cinayet girişiminde bulunacağından korktum. Bununla birlikte korkularım yersizdi, çünkü hasta yalvarır gibi iki elini de yukarı kaldırarak talebini etkileyici bir şekilde dile getirdi. Duygularının aşırılığının, bizi eski durumumuza getirerek kendi aleyhine olduğunu gördüğünde daha da duygusallaştı. Van Helsing'e bir bakış attım ve gözlerinde kanaatimin yansımasını gördüm; bu yüzden daha sert olmasa da biraz daha kararlı bir tavır takındım ve ona çabalarının bir faydası olmadığını belirttim. Daha önce de, üzerinde çok düşündüğü bir ricada bulunduğu zaman, örneğin bir kedi istediğinde aynı bu şekilde sürekli büyüyen bir heyecana kapıldığını görmüştüm ve şimdi de aynı, öfke dolu boyun eğişi görmeyi bekliyordum. Ama beklentim gerçekleşmedi, çünkü -447- ricasının yerine gelmeyeceğini fark ettiğinde çılgına döndü. Kendini dizlerinin üzerine attı, ellerini yalvarırcasına kavuşturarak kaldırdı ve yanaklarından süzülen gözyaşlarıyla, bir yakan seli döktü. Yüzü ve tavrı en derin duygulan ifade ediyordu: "Beni hemen bu evden dışarı salmanız için size yalvarmama, ah, yakarmama izin verin, Dr. Seward. Beni istediğiniz yere, istediğiniz şekilde gönderin, yanıma kırbaçlı, zincirli bakıcılar verin; bana deli gömleği giydirsinler; kelepçe taksınlar, ayaklanma prangalar vursunlar, hatta bir hapse tıksınlar; ama buradan çıkmama izin verin. Beni burada tutarak ne yaptığınızı bilmiyorsunuz. Yüreğimin ve ruhumun derinlerinden söylüyorum. Kime, nasıl kötülük ettiğinizi bilmiyorsunuz ve ben de söyleyemem. Ah benim dertli başım! Söyleyemem. Kutsal saydığınız -değer verdiğiniz- her şey adına, kaybettiğiniz aşkınız, hâlâ süren umudunuz adına, Yüce Tann adına, beni buradan çıkann ve ruhumu günahtan kurtarın! Beni duymuyor musun, adam? Anlayamıyor musun? Asla öğrenmeyecek misin? Şu anda aklı başında ve dürüst olduğumu; kriz geçiren bir deli değil, ruhu için mücadele veren aklı başında bir adam olduğumu görmüyor musun? Ah, beni dinle! Beni dinle! Ne olur, bırak beni! Ne olur, bırak beni! Ne olur, bırak beni!" Yüklə 1,63 Mb. Dostları ilə paylaş:
|