ÇÎrok çÎrokên kurdî kurmancî

ne dixist, bilnedigirt fl bilind ne dikir.

Wexta bi Brîcêtê re li trompclê siwar hat, serê wî cU ber wî

de bû. "Gelo ev biyaniyên har ê çi bibêjin? Ma ew ê çi bibêj-

in? Ew ê bibêjin, gava pisik ne U mal e, mişk mabcwevan e!

Wa!... Tu bi Xwedê dikî, ma li ruyê dunyayê ji min pîstir kes

heye? Ma ji min bênamûstir kesek heye? Ku ez ne pîs bûya-

ma, ez ê ji zfl de U tenişta Brîcêtê siwar bUiatama û dibe ku

pêwendiyên me jî ji nuha jî gelek baştir û xurtir ba. Dilê tirso-

nek bi sîngên gewr şa nabe! Lê ahd û wahd be U ber Xwedê

ku ew bênamûsê şinik xwe têxe riya min, cz ê lêxim... Ez ê ça-

vên wî birijînim. Dunya çi ye? Dunya bîstikên jiyana serbilin-

diyê ye. Bênamûsî û sernizmî ne jiyan e!"

Gava trompêl hêdî hêdî di pêşiya foyê re digindirî, Mircan

di nava mij û dûmana ramanên xwe de bfl fl ji nişka ve gurmî-

niya defê ji dUê wî bat. Çavcn wî bi wê keçika biçûk "çêlika

însanan" ket û te ê bigota ji pêlên awirên mindalî û bi kîn, çe-

mek kete pêşiya trompêlê û herikandina wê gran kir. Di ti-

rompêlê de Mircan ji cara pcşîn bêtir nêzîkî wê bû û rewiştên

dêmên wê yên nişmî di hişê xwe de civand. Wêneyekî ji van

wêneyên boriyên biçûk ycn ku di ser serê Hz. îsa re sîngvekirî

û bi bask... Brîcêt bi cêritî jî ne dihat fesalê.

51

Dema ku trompêl di wir re derbas bû, Mircan bişirandine-

ke mirî hanî ser dêmê xwe, sar û bêgiyan di ber re derbas bû.

Piştî ku piçekî jê diirketin, hinekî xwe xurciland û

pêşiya trompêlê re lê nerî. Keçikê mûyek jîji halê rawestina

xwe ne guherand. Di ciyê xwe de hişk bû bû û çavên wê bi

trompêlê ve man. Di neynikê de ji Mircan re hat sewirandin

ku keçikê destê xwe bi kulmikî jê re biUnd kir:

- Ma tu wê nas dikî? Ji nişka ve Brîc^êtê dengê xwe kir, çen

û çavên roviyane di neynikê re hatin ber çavên Mircan.

Mircan bi awakî nebawer:

- Na, got û gotin zivirand. Dibe ku wê ez şibandim hine-

kan.

Çavên roviyane U dora babetê çîrvîtik berdan, serê xwe di

neynikê de hejand û got:

- Dibe ku tu naxwazî ji min re bibêjî.

Mircan keniya û bê deng destê xwe di paş kursiya wê re

bir ser qevdeke porê keyjalî û U wir hişt.

- Atansiyon! Em di nav bajêr de ne. Tu wusa dikî ku em

birîndar biçin nexweşxanê.

Nexweşxane li derveyî bajêr bû. Gava ku ji bajêr derketin,

Mircan bi destê Brîcêtê yên li ser vîtêsê girt û bi hejandin

got:

- Ma tu naxwazî ez hinekî bajom?

Brîcêtê bi kenê xwe re mîna bawerî kir ku bi rastî jî mebe-

sta Mircan hajotina trompêlê be, hajotina xwe giran kir ii hê-

dîka li kêleka rê rawestiya.

Dema trompêl rawestiya, destê Mircan yê çepê di nav por

re gêhîşti bû ser guharê wê. Brêcêtê çavên xwe yên bêgîyan

meliil kir û bi dengekî nizm got:

- Were ciyê min, tu bajo.

Mircan xwe ber bi wê kir, heta kaboka wî ya Ungê rastê ke-

te binê hêta wê ya qalind û nîvziviradî, wek ku bixwaze ricifi-

na di nava xwe de sist bike, bi herdu destan dêmê wê hanî

hev û serê wê hêdika hejand:

- Xwedê tu ji min re ji kuderê anî! got û bi van gotinên xwe

re devê xwe gîhand hinariikên wê û daket lêvan.

52

Brîcêtê destekî xwe danî ser hêta Mircan û yê din di nav

porê wî re bu- û anî. Dûre devê xwe ji devê wî dûndst.

- Tu tu-sonek î! got fl bi ken berdewam lcir. Hîn cii roja pê-

şîn de di nav penaberan de çavê min U te bû, lê tu di ser min

de ne dihatî. Ez li vir tenê me. Gelekî nerihet dibim. Di foyê

de merivên baqil dîn dibin. A ez jî weha... heta niha we çawa

ev wexta qedand!

Gotina ku «tirsonek î» lerzeke sar bi Mircan xist, ricifina

wî lê zêde kir û mûyên Iaşê wî rabûn. Gava Brîcêt dipeyivî,

ew xwe bi xwe difikirî û ditirsiya ku tiştek bi wî re demekeve.

Di nav diranên xwe yên rikrikî re pirsî û got:

- Brîcêt! Ev hundirê trompêla te çiqas sar e! Ma şofaca te

tuneye?

Brîcêt keniya, dûre bi herdu destê xwe destên wî dan ser

hinarûkên xwe û guvaşt:

- Rebeno, te sar e! Ma ev çend roj in ku tu U ber sermayê

ye? Te çawa deh sal di nav berfa Bulgaristanê de qedand? Bi

rastî jî... ma tu dizanî bê ji Babilonê re dibêjin çi?

-Na!

- Dibêjin, «Sibîrya Fransayê!» Te hîna sar û sermayên vir

ne dîtiye... Bayên wusa radibin ku carina xaniyan jî li ber xwe

dibin!

Di gel ku Brîcêtê gotin hinekî guherand, lê bi gotina «ser-

ma Bulgarîstanê» xwe li hilmeke din girt. Bi wê gotinê re jî

neqrîskê li nava Mircan xist. Ji alîkî ve wî xwe lomand ku ke-

çeke weke agir di nav lepê wî de ye û ew hîn jî jê re dibêje

min sar e; ji alîkî ve jî ramanên wî U eksê xistin. «Di nav berfa

Bulgarîstanê de ez dilgerm bûm û niba jî U ser sîngûberê te

sar û sermayê girtiye ser laşê min!» Lê wî fabm jî kir ku wext

ne ew wexta ye ku qajişê bi wê re bikêşe. Destê xwe yê çepê

di binçengê wê re kir, xwe bi şûn de da, ew bi ser xwe de bi

şûn de U ser kêlekê qeliband. Destekî xwe kire nav pê}dlên

wê, serê xwe xiste nav û destê xwe yê din cU ser navikê re, du

bin doxînê re ber bi jêr bir. Brîcêtê berê çîpên xwe hinekî dan

hev, lê dûre heta ku jê hat çîpên xwe ji hev kir û bi destê xwe

yê ku keti bû bin wê, alîkariya wî ku- ku bişkokan veke. Û di

53

wî ciyê teng de, xwe mîna marekî U hev cUgerand û bi hêta

Mirc:an ve ber bi jor cUçfl.

Laşê Brîcêtê sist fl nerm bû. Çiqas ku Mirc:an ew cU nav le-

pê xwe de dida ser bev, ew biçûk

Lê serê wê kulorê ne cUtebitî. Xwe (iirêjî «çiikê» nav lingên

Mircan dikir. Her ku Mu-can serê wê bilind dikir û devê xwe

dixiste devê wê, wê serê xwe ji kulorê dirêjî «çûkê» wî dikir.

Û ji nişka ve wêneyê ArtîxU bi hemû hovîtî û Iiiştarîtiya

xwe ve hate ber çavên Mircan: «Tu bi eva imperyaU re çi dikî,

ha!» Laşê wî sist bû û xwe hinekî ji Brîcêtê vekişand. Gava ku

Brîcêtê bi awakî hişk pîpikên çavên xwe bera ser pîpikên wî

yên (U xewnê de da, bi intîn U qûn rîinişt, heta ku jê hat destê

xwe U ^dona trompêlê xist û :

- Mêrd(*)! got û ev peyvika hişk ji nav diranên xwe yên

zingarî dendst.

Mircan serê xwe bera ber xwe da fl gotin ji devê wî derne-

ket. Piştî gavekê Brîcêtê bi qerf di ber re havêt û got:

- Tu nexweş î, ez ê te U cem Michel bihêlim!

Li cem Michel gelekî (Urêj ne kirin. Brîcêtê berê jê re hi-

nek hflr-mûr kirî bû. Gava ku kîsê hûr-miiran da dest, kîsekî

kaxezîn ji nav dendst, bUind kir:

- Ev sêvên ha, Mircan ji te re kirîne, bi bişuîn got, U Mi-

chel nerî, dûre berê xwe bi Mircan de kir û gotinên xwe yên

bi Michel re domand. Lê ew tiştên din, min bi perên te ji te

re kirîne, Mîchel!

Dîire kaxezek ji bêrîka xwe dendst û da dest Michel. Mir-

can di kûraniya baweriyên xwe de qet yeqîn ne dikir ku vê co-

merdî û marîfeta şox ji Brîcêtê bibihîse û bibîne ku ew sêvên

xwe bi navê wî diyariyê Michel bike. Ew U ser vê ciwanikiya

wê difikirî, lê dema ku Michel kaxeza hesab ji dest wê girt, bi

kawik û kûranî lê nerî, «bazirganiya îsmajîlê dîn» hate bîra

\w û cU pey re jî lerzekê bi Iaşê wî girt. «Hema ev qehpika U

(*) Bi fransîye. Sixêfek e ku di demên acizbûnê de, bi mana

"pîs,gfi' têgotin.

54

ber Michel dawa min U ser serê min negerîne... sirên ku têke-

vine devên dînan, cUbin sosu-met!» Lê te digot qeyê Brîcêtê jî

wusa dûrtir dinerî.

Michel jî şêtekî entîke bû. Ji van yên ku destên merivan ji

wan nabe. Ken û henek ji ber deverên wî cUbarî. Ji bUî çavên

wî yên bi mij û dûman, weke yên masiyan, yan jî hertim giro-

ver û vekirî, bêhna tiştekî şêtbûnê jê ne dihat. Wî çêjiya «sê-

vên Mircan» jî bîr ne dikir û her serî bistekê U Mucan ciinerî

û digot: «Mercî, tu hevalê min î!» û diire jî vediniciqî. Carina

destê xwe li çoga xwe dixist û bi îngilîzî cUgot: «YES!»

Du sê caran Brîcêtê bi qerfîjê re got:

- Navê wî Mircan e, ne «Yes» e.

Lê deng ne diçûn çavên bi dûman. Wî her weke xwe digot:

«Oh!... yes!»

Di vegerê de çavên Mircan sist û serê wî ^an bû bû fl ji

ber dernediket. Nema destê xwe di paş kursiyê re davêt porê

keyjalî. Tîreke sincirandî, weke ş^ke sor cUIê vn dikew^-

rand û serma hewasê baskokirî ew hUdihanî û dadihanî. Di

ciyê xwe de merisî, serê xwe xiste bin baskê xwe û deng jê ne

hat. «Ax, mêrd! Tu ne zilam î! Rebeno!... Te sar e!... Tu ne-

ma bi sîngên gewran şa

sar bi te ketiye... Dewla te nema avê digu-e, kawiko!... Ez nex-

weş im, bi Xwedê ez nexweş im! Ax!... xweziya min bi nexwe-

şiya Michel! Xwea ez bi wê nexweşiyê biketama û tu carî jî

rihet nebûyama! Tenê min ev pêkenîna bi mêraniya xwe nebi-

hîsta û neketama vê rewşê!»

Brîcêt jî mest bû bû, lê ne ji hizirandina daxdana pozê

Mircan. Çena li ser «hêlînên çûkan» mezin bû bû, şerm û fedî

nas ne diku. Wexta hatin U wî ciyê ku di hatinê de lê rawes-

tiya bûn, vegeriya ser Mircan û gotê:

- Ez, te li vir daynim, yan te bibim cem hevala te ya biçûk?

Tu fêrî wê bûyî?! Di nav kenekî qehpikî re çipîsk U bêvila

daxdayî xist.

Mircan carekê tenê serê xwe weha ber bi wê rakir û dîsa

vegerand bin baskê xwe. Ne dizanî bû bUcene û ne jî bigirî.

Mircanê hewasbelqitî, bi tûk tifla pêkenînê; ji bemû pirti-

55

ka xwe rewisandî dimerisî û hêcU hêcU ji xeysiyetên xwe riit di-

bû... Weke tUîirê ku bêbask û bênikU bimîne. Tebayê bê lep û

qfl... Lê jiyan! Ev şêrînbûna ku bi mflyonan salan cU hiş û (U-

lan de meyaye, tUûrê bêgane jî hîn dike pirikandina ber miş-

kan û şêrê bê lep û qfl jî lîstika simbêlan... fl însanê ku di

jiyanê de bê çav be, bê ling û bê pê be, bê cî û war be, bê ehl

û cîran be, bê heval û hogir be... ku bê sebr û hedan be jî, te-

nê giyanek cU laş de bigere, tu carî destê wî ji jiyanê nabe.

Mircanê çerirf bi bizmarên nava xwe vegeriya gerzela par-

sûyên xwe û di nav koma mijûlên tûj weke agu de bê hedan

arîya... «Cîran berî war, hespa kihêl berî siwar û mirad nabm

bi xwestokên nîvçe û taromar.» Lê ne ciiwaser, ne war, ne

xwestokên jiyanê... Rê û rêwanî ji wan re U ber çavên wî çê-

nedibûn. Wext bi rewşa xwe ya seqemî geriya fl di çavên Mir-

can de weke risasê giran û sar.

Brîcêtê her roj penaberek U trompêla xwe siwar dUcir û bi

wan re diçû ser «karê wan», yan jî U karê xwe digeriya. Pêşiyê

yeko yeko bû, lê dûre U ser cotekî rawestiya... Wê, Wawîko û

Xirpofskî bi hev re siwar dUcir... Artîxil jî ji Parîsê vegeriya û

bi hatina wî re «amblêmeke şoreşgerî» nû U ser deriyê wî

xuya bû.

Piştî çendekî bi lêxistineke nezan, dengê tembîirê ji oda

wan dihat, reyandina gurê Manco bi sitrana kurdî «Herine

Pêş» dibû. Rewisandm bi quloçê bizma piyoş U dar bû. Mar-

maroka Fatîma ji Mircan madgiran bû. Roj bi roj zimanê pe-

naberan bi fransî dirêj dibûn, lê dêmên wan diçUmisîn û

ronahî di çavên wan de ne dima. Bêçaretî, biyanîtî, betaU fl

hejartiyê weke kuhneke qijnik girti bû ser çavên wan û mi-

jank jî ji ber ne difditîn. Hedana wan keti bû pelûleke herî

mezin.

Foye bû bû weke garana tebayên har, kor û birîndar. Bi

hevdu diketin, serê hev dişikandin. Yek nema ku şûna qfl û

diranan di laşê wî de reş ne bû be, yan jî wî

kiri be. Di hemû pevçûn, gezkirin û serêşand de, reyandina

gurê har bi ser ya giştan dUcet. Navê wî ji ser zimanan ne di-

ket. Roja ku penaberan nuaş digirtin (ber deh rojan carê

56

300Fr) haritî, hovîtî fl îraeş cU derî fl penceran re dercUket û

diglşt erşan. Vexwarina ereqê, êvaran kîn di hişên tarî de cUs-

incirand û foye cUbû agirê dojehê.

Mircan di gera xwe de serbest bû bû. Wî tevajiyê bajêr ko-

lan bi kolan, kuçe bi kuçe tev dabû û her dever buhust bi bu-

hust nas kiri bû. U ji bo ku xwe ji ber çavên xelkê bajêr bide

aU, ji xwe re ciyên cûrbeciir ki^ kiri bû. Ciyên wî jî U gor teqs

fl hewê biin. Ku dunya sayî ba, wî cUda swe riya Troya ku di

nava çiya, dehl û zinaran re diçû; ku baran, berf û şilî bûya ew

(Uçû dêra Sant Verleta xu-abeya ku U xewlejî bajêr bû. Dêr bi

hewş bû. Dîwarê hewşê U hawirdorê gornên kevn (Ugeriya. Bi

carekê re şop bi ser ne diket. Riya herdu ciyan jî U rohUatê

bajêr ji duryanekê cUçûn. Dema ku mircan dida ser riya çiya

û zinaran, dehl û daran, hertim U ser zinarekî bilind kateke

dirêj racUwestiya, ba U bin baskên wî dixist fl bi yacUgariya za-

roktiya xwe difuiya. Wê çaxê jî hertim sitranek U ser zimanê

wî bû. «Xwezî dîsa zar bûma!» Navê wî cijî kiri bfl «Ciyê ku

lê dibine teyr û difirin.» Wê çaxa ku (Uçû dêrê û nava gorista-

nê, pirî caran di qoziyeke şevreş de rû

ne bi zirpîn bûya, dikete bin quba gorneke ku şUdê wê weke

holikekê... ji her alijî de vekirî bû. Lê çi (U dêrê de, çi cU binê

quba gornê de, U vî ciyî her U ser jiyana xwe ya dahatû U

Fransayê difikirî.

Sibehekê, gava ku bizina piyoş weke hercar bi derengî der-

basî dersxanê bû, tev du kûçUcên xwe, U gor xwiyê xwe bi lez

got:

- Pirtûkên xwe bi^rin.

ArtîxU ji ciyê xwe çeng bû, li seeta xwe nerî û bi hêrs pirsî:

- Seet çend e, madam? Karê te

Madam wusa bû mîna ku tu şivekê U nava çavên wê birinî.

Di ciyê xwe de hişk, reş û şîn bû, te digot qey qoUncan ew

gjrt. Dûre jî heya ku jê hat, ji nişka ve destê xwe U masa pê-

şiya xwe xist:

- Tito! got û bi ser kûçikê xwe de rabû, kûçikê ku herdu

pençên xwe dadihanîn ser masa pêşiya wê.

Lê Artîxil da ser pişta wê fl bi serliişkî ji binê hedana xwe

57

ya liişk dendst û got:

- Ez bi te re

Ji derveyî xwiyê xwe î bi xwendekaran re bi ncrmî hatê:

- Misyo ArtîxU! Ku tu ne razî yî, tu çima U vir majî? Tu U

vir çi (Ukî? Kê bi destê te girtiye? got fl pir bi aramî xeber da.

Wusa ku te ê bigota însaneke din e û ne Janêta betikî ye. Wê

çaxê hemû penaberan gubên xwe miç kirin. Mu-can jî (U dUê

xwe de got: «Xwedê ji min re U bev anî. Ez ê niha dUê xwe U

vê bêbavê rihat bikim fl naxoşiya cU navbera xwe fl Artûdl de

rakim. Ku ew sîxur be jî, kelemên wî ê ji pêşiya min kêm bi-

bin, û ku bi rastî jî ehmeq fl satore be, ew ê jê re bibe derseke

hêja.»

Mircan devê xwe niişt kir ku bi piştgiriya ArtîxU dakeve

qadê, lê Artîxil xwe ne girt. Bi lojika xwe berê xwe da şu-ove-

kirinê:

- Na!... tu U ser pişta me miaşê xwe ji OFPRAyê ciistînî!

Em dizanin!... lê çima pirtûkên hemû penaberan tuneye?

Bi

vê

şirovekirinê,

te

ê

bigota

mamosta

ziman

rengê

ehmeqiya ArtîxU ji zû de têgêh^ti bfl. Wê yekser rişma Artîx-

U berda û ji şer daket gilî û gazinan:

- Na, mebesta min ew e ku hûn baştir hînî zimanê fransî

bibm, got û mîna ku tew tiştek ne bû be, bi xweşî ji qadê der-

ket.

Penaberên guhmiç man hejirî, ne tiştek ji gurbûnê û ne jî

ji vemirînê fêm kirin. Yên ku weke Mircan keysa xwe U peyvê

xweş kiri bûn, nola ku tu aveke sar

sek gêhîşt agir dade û ne jî serê problemên xwe U ser bikizirî-

ne. Ev bevperUcîna wan weke tava baranekc havînê bi zirpîn

dest pê kir û bi lez şopa xwe U erdê wenda kir.

Tavên havînê bi dû hevdu de hatm. Lê nema tu heyr bi ye-

kî re çêkirin. Tevayiyê penaberan mîna ku deng û bahsên av

û hewayê ji radiyo û televiziyonê bihîsti bin, bizani bm ew ê

tava havînê çawa dest pê bike û şopa wê ê çawa hUê!

Necidfljûna Artîxil, hêrsên wî yên vala ji hemûyan ve xuya

bû. Hemûyan jî kefa pûç ya pêlên deryayê cUtin fl çavên wan

danegirt. Giştan jî fêm kirin piştî ku ji Parîsê vegeriyaye ev

58

zu-zîtiya wî ya bi mamoste re xurt bflye. Lê hemû kesan fêm

ne dikir bê çima bizma piyoş newq jê vala dikir.

Piştî tava havînê, carina dengê ArtîxU bi tirkî dihat, ji

Emîn re ûştên şerê xwe tefsîr dikir: «Devrimcî... Turkiye...

Fransa... ayni, emperyalizm mucadele dewrimci ayni!»

Rojekê piştî tava sivik ya havînê, (U dersxanê de ê(U serê

Mu-can gêj, sincirî û çelqiya bû. Di wê rojê de jî nameyek ji

hevala xwe ya Lûsayê girti bû. Hevala wî tê de lome (Ukir û

digot:

re ne şandiye. Ev bû nama min ya pêncan ku ez ji te rc diş-

înim. Lê ez dizanim ku ev nama min jî wê bê bersiv bimîne!

Wê rojê U derve bayekî sar û xurt, weke bayê xezebê dihat.

Ev cara pêşîn bû Mircan bawer dikir ku bi rastî jî dirûvê

Sibîryayê bi serma Babilonê dikeve. Ba, gulolîkên berfa weke

lep, li hev dizîzikand. Merivan nikari bû ji ber çavên xwe ve-

kira û ber xwe bidîta.

Gava ku Mircan wê rojê weke hercar derket gera xwe, bî-

steke dirêj U ber derî rawestiya. Vizeviza bajî ji hundir de de-

rî li ber dihejand. Berf U derve U ber bayî radi bû, cUbû weke

pêlên deryayeke çelqyayî, erd û ezman ji ber ki^ ne dibû.

Bêyî ku Mucan li dora xwe binere, berstuka sakoyê xwe

ber bi jor bilind kir, bi heymen lê bi heybet û bi herdu destan

çengalê derî vekir. Lê ba ew zîzikand. Bi dengekî bUiîstî xwe

bi xwe: «Wexta gerê ye!» got û serê xwe î sincirancU dendste

derve. Berstuka wî xweber qulipî û weke yekî ku ruh pê ne

şêrîn be û xwe bavêje nava şer, berê sînga xwe vekir û bi hêrs

gavên xwe avêtin. Di ber xwe de: «Wext, wexta xezeba baranê

ye, katê xwekuştinê ye!» got fl da nav berfê.

Mu-can bû bû wek yekî ku bi cinikan bikeve û serê xwc U

cUwaran bbdne, hemû hêza giyanê wî leqiya bfl û hişê vn taro-

maro bû bû. Di foyê de bayê kîna çavsoriyê rabû bfl fl serê wî

disincirand. Li derve bayê reş, xezeb û koranî bi hev re dixis-

tc çavan.

Şepalên baranê, ba û berfê der û hundir U binê guhên bev

dbdstin. Mircan çiqas dbcwest ku çavên xwe têxc pêlên xeze-

bê, lê bê fêde bû. Weke birîna devê şiir di serê wî de vecUbû,

59

cU nav por re xeteke zirav dihate kişanclin û cU serê wî de per-

çe perçe dibû. Ew U vî alî û wî aUyê kolanê cUpu-pitî, diket û

bi dîwaran ve radibû. Lê wî rêya xwe ji ber kiri bû û bê serî

ber bi duriyana xwe ve çû.

Gava ku ji bajêr xewle bû, bahozê ew hUdihanî, dadihanî û

dizîzikand. Geh xwe qUûz dikir û geb bi çarpiyan cUçû. Lê ji

ser pişta bahozê venelcişiya. «Hey erdê bêgane, jiyana bêna-

mûs! Çavan U xwe veke, lok U ser pişta te ye, lok! Lokê ku ji

bayê çavsoriyê hêcbûjî, Iok!...»

Çavên xwe veku- û nas ku- ku U duryanê ye. Lê dawiya her-

du rêyan jî jê ve ne xuya bû. «Hey bahoza çavsor û serliişk, te

duriyana min jî ji dest min girt. Ez ê îcar bi kuderê de he-

rim?!» U mîna ku bixwaze hinekî hilma xwe bîne ber xwe û

rewrewka ber çavên xwe kilş bUce. Lê bahozê rê ne dayê, ew

hejand, zîzikand, hejand, zîzUcand... Bi kotekî bîsteke kurt

herdu Ungên xwe yên weke darên pûç cU berfê de çUcand û

serê xwe carekê tenê U ber bahozê bUind kir. Lê vê carê dev

lê ne digeriya ku ji xwe bipuse: «Ez herim ciyê teyrê xwe, yan

ez herim û têkevim binê quba gorna xwe!» Bahoz U bendî

bersiva pirsa bêdeng ne ma, darê bêqurm (U erdê bêgane de

li ber xwe bu-. Hejiya, hejiya û bi ser dev ket. Û mîna ku tu

kêrê bi(U ser hustuyê wî, carekê tenê orîneke bêhnfetiskî û

lerziyajî tal û dirêj jê çû: «Yaaddêêêê!»

Orîna lokê hêc li erd û eziman belav bû û U hawirdorî rew-

rewka sipî, ya asoyê nêzîk, zûrîniya dengê gur û kûçikan, ma-

remara bizin û mîyan li hawakî cU guh de arîyan. Tariyê xwe

bera erdê dida, çend qijalek ji ser darekê fuiyan, kirine qî-

jeqîj û bi bayî re çûn û vizîna bajî berdewam kir.

Bi qasî çarflcekê deng jê biUya. Dawiya sakoyê wî ji paş ve

U ber bajî diçû, geh diquUpî geh bi ser de dUiat û weke baskê

teyrekî mirî U ba dibû. Berfê digirt ser laşê wî. Serê wî di nav

gola xwîna wî ya sor de guan û bêlebat ma bû.

Mircan çavên xwe cU nav xwînê de vekir û dengê diya dUo-

van di guhê wî de çingiya: «TeyrUcê min!... BUa hişê te U serê

te be, lawo!... Teyr bi baskê xwe, teba bi qfl fl diranê xwe, û

însan bi hiş û aqUê xwe digêhm ya xwe! Rêya xwe nas bUce!...

60

cîran beriya war, bespa kehêl berî siwar, û mirad nabe bi

xwestokên nîvçe û taromar!...»

Serê xwe yê ^ran bi derbên şiir bêdflca U ber vinna bajî

rakir, dest û lingên xwe piçekî anîn ber xwe, bi hemd şUbîina

dêmê xwe peland û hanî ber çavên xwe. Hêsir, xwîn, xwîdan û

berf tevUhevî bû bû... Lêvên wî ricifîn û kela girî ew hUanî...

«Dayê... dayê ma ez ê bi kuderê de herim! Dayê ma ez ê ça-

wa xwe ji nfl ve bigêhînim hemêza te... Yadê, ma çi bi serê me

hat!?» Weke ku encamê hemû derdên xwe cU dogeşekê de

gewde bike, rawestiya. «Ma ez gazinan ji kê dUcim? Ax sero-

kên kurdan!... Xwedê ji we hemflyan re ncbêle! We hêviya

min qurmiçand! We ne hişt ez bi miradê xwe şa bibim û ne jî

hêviya xwe bibînim. We xewnên min jî U min herimandin...

heta kengî hûn ê weke qertelan û ser beratê me hevdu bicircirînin?!...»

Hêstiriya cinikan, girî, hêcbîina gêjbûnê, ba û bahozê... ew

taromaro kiri bû. Hêdî hêdî geh bi çarpiya meşiya, geh rabû

xwe li ber bahozê qUûz kir, weke ku hat wusa jî bi şûn de vegeriya.

Gava ku di ser tUmikê re bihurî, bê hemdê xwe U hêla de-

riyê kesk û mezin nerî, tiştek jê ne xuya bû. Di wê gavê de

Mirc:an di dUê xwe de got: «Çû, çû... nema ez bi awayê berê

didim ser wan rêyan!» Tiştê ku ciilê min bbcwaze, ez ê yekser

bUcim, rêya şeref û serfiraziyê yek e. Û dîire jî ew gotinên

Danton, ku di pirtûka hînkirina ziman de pê re derbas bû

biin, hanî bîra xwe: «Mêranî, dîsa mîranî û tenê bi mêranî

meriv bi ser dikeve!» Ev gotinên ha, du sê caran bi deng U

xwe vedigerand û hişk gavên xwe davêt. Mîna ku bi serketine-

kê şa bibe û rêyeke nû U ber duriyana jiyana wî vebibe.

Tebayê çarqat di nav berfê de ma bû û bi zelûlî şewq ji

pencerên çavên wî cUçû. Gava Mircan bi derencê ve hUdiki-

şiya, dengê tembîireke bi lêxistineke nezanî sitrana «Herine

Pêş!» bihîst û weke vingevinga mêşê U ber guhê wî ket. «Ev

sîxur lawê sîxuran bi tembûra kurcU distirê!... » Weke ku tiş-

tekî di nava wî de biqetete, bi dengekî nizm xwe bi xwe got:

«Ax... tembûra min... canê min cU nava lepên vî gurî de ye!»

61

Lez bi lez berê xwe da serşoka qat. Xwîna bêvila xwe, qeş-

mûşkên scrçavê xwe şûşt. Ji biU şeqitanciina eniyê, tu nişanê

ketina wî ne xuya bfl. Ew jî bi hemd porê xwe bi ser de hanî û

berê xwe da oda xwe.

Gava mifta xwe cU derî de gerand, dengê intînekê cU nav

dengê musflca Wawîko re kete guhê wî, xwe bi xwe: «Ez îro

berî wexta xwe hatime!?...» got û derî dafand. Bi vekirina de-

rî re hilmeke giran mîna ku hilma pîsî, araq, giya û cixaran

tevIUiev bû bc, gute serçavê wî. Şewqa lampa ser masê jî,