ÇÎrok çÎrokên kurdî kurmancî
Yüklə 19,39 Mb.
|
|
pêş^ pê de kiri bû, şewqa wê bi zor huncUr rohnî dikir. Ji nişkê ve cU qorziya hundir de çavên wî U komek goştê reş î bi- riqandî ket. Mircan heta demeke du-êj jî behitî ma fl laşê wî bfl weke hêlkanê, te ê bigota erd di bin de dUerize, çavên wî beloq û bêhiş vekirî man. Her ku ber bi komê (Uhat, wêneyê goştê reş U ber çavên wî bêtu- zelal bû. Mîna ku di xewnekê de be, bêluş ji xwe re got: «Wey lê, ev sisê ne, lawo!» Çavên wî didît lê hişê wî ne pê re bû: (Xirpovskî U erdê ramedandî bû, balgeh û betaniyên ku di bin hêta wî ya sitîir de, ew kiri bû weke tîpa «L» bi bermeqlûbî, zik û berzika wî ji erdê bU- ind kiri bûn. Brîc:êt li ser «zUamê» wî rûnişti bû, xwe dabû ser kabokên xwe, bi tîpa «L» ya bermeqlûbî re dirêj bû bû û pa- şiya wê belbelotanî bîi bû. Waw^o jî, ji paş ve ew hemêz kiri bû. Sê seriyên bêruh ji nav goştê ku ji şebwetê heUyayî bi aUyê wi de zivirîn, awirên mirî bê mane û matmayî tê dan. Weke ku tu heft xenceran U ser hev lêa, xwîn di Iaşê wî de heta de- meke dirêj rawestiya! Hêdî hê pê vekişiya û derî U dîi xwe girt. Lê beriya ku derkeve dîsa xwe li ber derî keyjaUkir, zîrqîniya deriyê cUwaserên wan hat
û pêla hUma meyxweşiyê ji deriyê wan jî fûriya. Mircan serê xwe ranekir, lê reşikê di derî de ji sola wî nas kir, gava goti-
nên bulgarî: «Şto takoye sUova rêka po tûrêtskî?» bUiîst, serê xwe rakir ku xwediyê gotinan, Artîxil bi xwe ye. Vecmiqî û
dengekî reheU dengekî bêmane jê derçû: «Hahooo!...» Piştî bîstekê bi nerîneke şêt U ArtîxU nerî, weke ker û lalan serê
xwe je rc hejand fl bêyî ku bizani bc bi kuderê de here, der- 62
ket. Instinkta wî xweber ew kişand gera ku ew hînî wê bû bû. ber şewqa lampên kolanê dadihat. Ji biU serma fl seqemê, he- wasê Mircan bi tiştekî din mijûl ne cUbû. Gera xwe bir serî, heta ku weke her roj dema razana tebayê mezin hat, serê wî cU ber de xwe gjyand ciyê xwe û di hundirê xwe de hat cûtin. -VI
Jiyan, ev gotina ku bi mflyonan sal (U dU û hişê însan de meyaye fl tu kesî; ne pêxemperan, ne jî feylesofan û zanan... hemû reweştên wê bi nav ne kirine. Sînorê xwe yê hişk (U nav hebûn û tunebûnê, sax û miriyan, beden û giyan re dikişîne, guman û baweriyên rengoreng jî bi xwe re cUbe fl tîne... Lê merivên ku jîndar bin û xêza sînorê mirin fl mayînê cU liişê wan de weke rewrewkê be, navên rengoreng têne serê wan; ji wan kesan re, yên ku di jiyanê de kes wan fêm nakin, dibêjin: «Sewsî» yan jî «Şêt û dîn» û ji hinekan re jî; ji wan yên ku «dimrin û radibin» re dibêjin: «FUankeso du dunya dîtiye!» yan jî weke yekî ku ji nav gornê rabû be û jiyan pê tal bû be. Rewşa şêtbûn û sewsîbûna Mircan, rewiştên van cenaban giştikan di xwe de gewde dikir û ji bemûyan jî lci^ û cuda bû. Ev ne şêtekî cU nav baqilan de bû... Lê çelqiyayekî sewsî bû ku gav û seet bi dev û diranên tebayekî mezin cUhate cûtin. Serê wî hertim xilyajî û di ber de, te ê bigota qirika wî bê hestî, reh û gavên wî yek dijiyanê de û yek di bîreke tarî û şevreşê de ye. Sewsîbûna Mircan wêneyekî xerîb dUianî bîra wî. Wî hertim xwe mîna tilûrekî bêgane didît, bi dêmê însane- kî ku ji ber bahozê bireve, bê serî di bîreke xirabe de werbû- be, serê wî gêhî|ti be binê bîrê û li dîwarên wê keti be. Lê nîvruhî, eciqî, pelixî, hestîşikestî, di binê bîrê de ber xwe dibî- ne û dora xwe nas dike. Xewra binê bîrê bê hawe fueh bû û ava wê nizm bû. Li dora xwe, hestiyên dewaran, beratên pi- sik, bizin û kûçikan dibîne. Lê ew ji tiştekî dora xwe jî nerihet nabe, ne ji bêhna beratan, ne ji gemar û pîsiya ku ji wan dihe- rike, ne ji kêzik û gêrikên ku derin û tên, ne ji kurmê ku U ser 63 ser, çav û guhên beratsm diçin û tên... Tirsa wî tenê ji mar û dûpişkên ku bê hawe mezin bû bûn, hebfl. Gava çav U wan (U- ket, mûyên Iaşê wî radibûn, veciiciniqî, dUerizî û çavên wî be- loqî dibûn. Û (U jiyanê de heta ku şiyar nebûya, xwe neda hev û sê çar caran destê xwe U eniya xwe nexista û negota: «Ber- de, berde!... wa ye gur, pisik û bizin, herine wan!» wêne ji se- rê wî demediket û bi xwe şiyar ne cUbû. Carina ji dêvla van gotinan ban dikir û dikire qîreqîr: «Yadêêê!» û U ser dengê xwe wê çaxê şiyar dibii. Gava Mircan diket kûraniya mijûlên bîra şevreş, weke ku xUmaş dibîi, deng dibihîstin û carina otomatflcî U wan vedige- rand. Lê dengê wî U alîkî bû, nerîna wî U alflcî û peyvên wî jî bi awakî din. Mana wî jî cU bîrê de dirêj dUcir, yan Icin dibû, li gor ciyê rûniştî û kesên li dora wî. Hertun jî piştî berdana dû- pişk û maran, bi kubnên ku U serê xwe dbdst, yan bi qêrîna «Yadê!» dêmê wî vedibû, dibat guhertin, mîna ku tu çarşefe- kê ji ser bidî alî. Nerîn û peyvên wî jî wê çaxê hevdu (Ugirtin. Gava ku Mircan du sê caran di dersxanê de, (U bîrê werdi- bû û piştî kulman bi ser xwe ve dihat, wê çaxê ken û qerfên mamosta ziman û penaberan bi xwe dibihîst. Bi xwe re dikete gumanê ku ew ê xwe wenda bike; tu tama dersê (U bin zimanê wî de ne ma. Xemsar jî ket ku ev wendabûna wî ê jê re bibe sedem ku foyê berde. Di wê demê de kaxezên wî yên penaberiyê bi bersiveke pozîtiv hatin û riiniştina xwe ya deh salan U Fransayê sitend. Mircan wê çaxê ji xwe re got: Ez qevdek gul bikirim, ji midûra xwe ya borî re diyarî bikim û jê bbcwazim ku bila ew min ji dersê miaf bike!» û wilo jî ku.
Gava Mircan tev gulan derbasî oda midûrê bû, dît ku Brî- cêt jî U wir e. SUava xwe kir û destê xwe da midûrê tenê.
- Ev gulên ha ji we re ne, bi munasebeta hatina kaxezên min.
Madam Laplas ji ber rabû, gul ji dest girt û bibişu-în gotê: hatine. Lê ev gul ne hewce bîin. Te çima xwe nerihet kir? Mircan ne wêrî bû ku U ber Brîcêtê problema xwe ya xewê 64 ji ji midûrê re bi lêv bikira. Lê Brîcêt bi xwe ji wê derê şemitî û derket. Madam Laplasê pirsî: - Misyo Mircan, mirûsê te gelekî hatiye gubertin. Ma pro- blemên te hene? Bi rastî... got û bi ken berdewam kir: Bi rastî jî min ji Janêtê bUiîst ku tu carina (U dersxanê de radizî û xewnan jî dibînî. Ev rast e?! Ma di odê de hinek te nerihet cU- kin? Na xwe tu baş ranakevî? Mirc:an nerihet bû ku Brîc:êtê U ser zimanê wî vir û derew U hev hanî be, yan jî xwesti be ya xwe bi Mircan bike, wek ku ereb dibêjin: «Li min xist, girîya û berî min çfl giUya.» Lê mî- na U ramanên xwe ne ewle û ji xwe ne bawer be ku bikari be dûrûdirêj bipeyive, kin birî fl got: - Na, tu problemên min tunene! Di xwendina ziman de ez gelekî diwestim. Ez bi tena serê xwe U ser pirtûk fl kasetên hînkirina ziman dixebitim û bertim dereng ra carina di dersxanê de xilmaş dibim. Ku te îmkan hebe, ez dix-
wazim ku tu min ji dersê miaf bikî. Ji bo axaftin fl zû bînbûna zimanê fransî, ku cî hebe ez dbcwazim di odekê de bi yekî
fransî re bijîm. Piştî hefteyekî Mircan ji xwe re digot: «Duayên rebana
diya min qebiil bûne û Xwedê U min hat rihmê!» Ew ji dersê miaf bû, Brîcêtê jîji ber «danûstandina zêde» ji karê wê dûr-
xistin. Michel jî ji nexweşxanê reviya, hat foyê û dUê Mircan xweş dibû: «Ez ê bi Michel re bijîm, (U vê foyê de ji wî çêtu
kes tuneye!» Gava Mircan cara duduyan çfl ba madam Laplasê ji bo jê
bbcwaze ku tev Michel di odeyekê de bijî, ji mirêsê wî û rewşa wî ya psikolojîk û xwestokên vn, madam Laplasê yekser fam
kir ku ew xwe ji ber bizina xweba wê, tebayên bar û liiştarî cU- de alî. Michelê dîn jî pê ve bû bû dirdirik û bi kuderê de
biçûya digot: «Ez qebûl nakim ku kes bête oda min ji biU ew yê ha!» (Destê xwe dida porê xwe!) Heger binekan bi qerfî jê
re bigota: «Hemû serreş in, kîjan ji wan?» Micbel digot:
«Xwediyê sêvan, oh yes!.. yes!» Piştî çend rojan Mircan û Michel ketin odeyekê. Oda wan
U ser qata duduyan bû. Hîrehîr û qîreqîra qatê yekem ji guhê 65
Mircan dîirket. Êdî nema bi ro cU bîrê werdibfl. Lê cUwaserên mezin de hati bîin cûtin: Karkerên Maxreb, Cezajîr fl Tûnisê bûn. Hinek ji wan (U tewla xwe de gêj fl binek şemûs bû bûn, lê ji biU zîtikên U hewa tiştekî (iin nema ji wan dihat. Gezkiri- na pidûyên bê diran bû. Evara pêşîn tîinisîyekî çavşaş, emrê wî U dora 50-52 salî, dêmê wî weke binareke pelixî, pentelon kesk, îşUg sor û çakêt jî bêşînê vekirî, bê^ ku U derî bbce û si- lavê bUce, bi cnt fl pêt derî vekir û xwc ralcişand Micbel: - Gû lawê gû! Ez dizanim bê tu çima batiyc ser qata min... Tu hatiye ku hevala min ji min bîstînî! got û weke bablîsokê U hundir çû û hat. Tiştên ku Mircan li ber çavên xwe dît, mîna ku U dunyaye- ke din sarî kete nav wan, ew ji hev qetand, lê rê U ber ew î tû- nisî ne dibîi; ne erebî ciizanî bû û ne jî fransiya wî fransiyeke baş bû. Bi zimanê xwe î taybetî têra xwe zirt û sixêf kir: «Tu mêrê çê bî, tu ê pê re bipeyivî!» Bi vê gotina xwe ya dawîn re şîrqînî ji derî hanî fl derket. Yekî din jî emrê wî U dora çelsalî, ew jî çer ku ji kar dihat, xwe ji ber neynika serşokê ne cUda aU û ber bi dengekî bilind distira: «Eyeretnî bî-seîbî we hewe wîqaro.»(*) Yekî din jî cezajîrî bû, jê re (Ugotin «Jina hefsa», heger U ber wî behsa çi bihata kirin: Dizî, peran, bazirganî, pîrekan... Wî hertim wusa dest bi axaftina xwe dikir: got, jina min weha (iikir!...» û bi dengekî bilind (Ugot: «Hemû jî ji min ne rihet in, ji ber ku jin û zarokên min U welêt hene!»
Hemû jî di oda xwe de, yan jî U xwarinxana qatê xwc bi den- gekî bilind limêj dikirin fl ber yekî ji xwe re azan cUda. Gişti-
kan jî, U ser çi bi hev re bipejiviyana, gotina wan ya pêşîn « Ya zubî»(**) bû... Roj tune bû ku şer û sbcêf bi hev re nekirana.
Bi kurtî: her yek ji wan bi derdekî bû, her yek bi awakî dîn û şêt bû bû...
(*) Bi erebîye. Bi mana "Porê sipîji min re kire eyb" e. (**) Bi erebîye.
Gotineke argo û bi mana 'ewkê min" e. 66
Ji hemûyan dUê Mirc:an bi yckî ji wan dişewitî: Emrê wî U miaşê betaUyê cUstend. Jina wî tev çar zorokan bi dû yekî keti bfl. Ew jî ji sibê heta êvarê di xwarinxana qatê xwe de rûcii-
nişt, destê wî U ber ruyê wî û ber cUponijî. Her serê kêUyekî (Ugot: «IstaxfîruUab, la-flahc-fleUab!... Xwedêyo tu jê re ne-
bêlî!» Karê v/î ber Umêj, nifîr, duakirin bfl. Gava ku Mircan çav U wî (iiket, ji alflcî ve dUê wî pê ciişewi-
tî û ji aUkî ve jî dUê wî bi jiayana wî xweş dibû. «Qet nebe ez rojê carekê duduyan xwe wenda ciUcim, lê ev belengazê ha ji
sibê heta êvarê kurm cU çav, ser û guhên wî de cUçêrm.» Ji biU van scrpêhatiyan fl «têwerbûna» bîrê ku pirî caran
bû bû bi şevê, jiyana Mircan bi Michel re roj bi roj xweştir di- bû. Ew û Michel diketin ser xeysetên hev, ji hcv fam dikirin û
rewşa wan weke hev cUbû. Michel xwe(U televizîyon fl teypeke mezin bfl. Miaşê wî U
dor çar bezar frankî bfl. Sibehan dema ku racUbû, xwe der- man dikir, hembra û bodra (U xwc (Uda û dadiket bajêr. Ko-
lan bi kolan, kuçe bi kuçe binek U ber hebûya, radiwestiya, ji wan re qala dermanê xwc
dUcir, yan jî li gor xwestina wan U ser Ungekî direqisî. Xclkê bajêr, piçûk û mezinan ew nas dikirin, jê hez dikirin û lê di-
hatin rehmê. Êvaran jî wî televizîyon û teypa xwe bi hev re ve- dikir, kovara seksê dadihanî ser sînga xwe û xwe radimedand.
Lê wî li hemûjî jî ne dinerî fl guhdarî jî ne dikir. Yekser di xew ve diçû.
Piştî çend rojên jiyana xwe ya bi hev re, ew î tîinisî çû ku îc:aza xwe U welatê xwe biqedîne. Bi çûyîna wî re keçeke fran-
sî weke birmflekê, diranfirk, fahş fl porê wê di nav çavên wê de, bêjî ku U derî bi^ne hêdîka kete huncUr, tiUya xwe danî
ser devê xwe û U Mircan nerî: «Huşşş!» got û U ser pêçiyan, weke ku bere diziyê derbas bfl û U kêleka textê Michel rûnişt.
Hêdîka bi hemd li doxîna wî xebitî. Mircan, pêşiyê geh di bin çavan re lê dinerî û geh pijta
xwe pê de dikir. Lê mîna berxeke ku bi guhanê beratekê bi- mije, keçikê jî bi xafiltî «zUamê» Micbel dimêt. Piştî demeke
67
kin, wusa jî bê deng û hêcU ji hundir derket. Beriya ku derî U deng bir û anî, pê re bişirî. Ev wêne sê çar caran dihat dubarekirin. Carina Micbel di-
kete rewşeke wusa, mîna ku U ber xwe dikeve û feciî dike. Di demên weha de, çavgirtî balgeha xwe davêt ser Mircan: «Se-
rê xwe têxe binî!» digot, lê (Usa bi mirîtî di nav lepên keçikê de dihat mêtin. Ev hemî tiştên ha nema ê(U Mircan matmajî
dikir. Tenê di dema pêşîn de tiştekî mûyê wî çîp kirin. Êvare- kê reşê Brîcêtê U foyê dît!? Pêşiyê ji xwe bawer ne kir ku ew
wêne rast be. Wusa guman lcir ku cUsa (U «wendabflna» xwe de dîti be. Lê êvarekê gumanên wî têkçûn û şûna wan bawe-
riyeke zelal danî: Li dor seet nehê êvarê ArtîxU û Brî(xt bi hev re U deriyê wî xistin û derbasî hun(Ur bûn.
Gava ku Mircan çav li wan ket, ji nişka ve veciruqî fl ricifî mîna ku nava wî hemû ji ciyê xwe derkeve û dUê wî ji qefesa
sînga wî li pêşiya wî U erdê bikeve... - Behitî nemîne, em hatine ku dUê te xweş bikin! -çena rovî
û çevên tîtikî U kêleka gur bişu-în- Me nameyeke dirêj U ser rewşa jiyana penaberan û pêwencUyên wan û îdarê nivisan-
diye. Me hemû nijadperestî û bovîtiya Janetê şirove kiriye û kêsbaziya xwenga wê ya «mulajîm» daye xuyakirin. Divê he-
mû penaber îmzên xwe bavêjin ser ku em wê ji OFPRA û se- rokwezîr re bişînin.
Gava ku Brîcêt dipejivî, gurê Manco çav U Mircan dize- wûrand. Mircan berê hêdî hêdî xweziya xwe dadiqurtand û di
pey re jî hêrs dibû. Pişti ku Brîcêtê peyva xwe xelas kir, bîste- ke dirêj rawestiya, çavekî xwe bi ser yê din de bir fl ji nişka ve
birûsk ji ber çavên wî çûn. Mîna gurmîna ku ji tava ewrê reş fl giran bê, ji nava wî bi orînî gotinek derket: Derkevin, derke-
vin!... Derkevin, derkevin... derkev!... Bi dengê Mucan re derî û pencere hejiyan. Çavên Brîcêt û
Artîxil bel man, weke çavên du niişkên zelûl ku serê wan bi hev re têkeve xefikeke hesinî. Artîxil xweş fam kir ku di vî
hundirî de deng bi ser dengê Mircan nakeve. Bi destê Brîcêtê girt, paşîipê bûn û bêdeng derketin.
68
Bi derketina wan re bîstik bi bîstflc, seet bi seet û roj bi roj weke benîştê daran pûç (Ubû. Gotin bi du rengan (iibatin go- tin. Mircan jî bi riya karkerên ser qata xwe re (UbUiîst: Hine- kan U ser wî digotin: «Ew şêtekî beradayî ye.» û delflên wan jî jiyana wî ya ku bi Micbelê dîn re bfl. Û hinekan: «Ew ne dî- rokzan e... Ew sîxurê madam Laplasê ye.» û delflê wan jî ew gulên ku wî diyariyê wê kiri bfln, bfl. Di qatê de bemû pena- beran dixwestin ji ber bazciin. Mircan jî bîstik bi bîstik, seet bi seet û roj bi roj bi bihîstina van gotinan bêc cUbfl fl «wenda- bûna» wî kêm dibfl. Lê êcU ne U foyê û ne U bajêr çavên vn U reşikên ArtîxU û Brîcêtê diket. Hewa roj bi roj xweş dibû û meşa U ser Ungan pê xweştir dibû. Mircan nema diçû gera xwe ya nbcumancU. Duriyana ku diçû; çiya, dêr û mezel ji bîra kir. Hemû gengaziyên jiyana xwe dbdst şêweyê şêtan. Gera vw jî pirî caran bi Micbel re û U sûka bajêr bû. Rewşa wî jî bi vî awajî U ber çavên xelkên ba- jêr ki^ dibû û dihat naskirinê. Jê re (Ugotin: « Dînê bêgane, hevalê Michel!» Artîxil û Brîcêt jî piştî van gotinan, nema bêhna wan U bajêr dihat; ew nependî bû biin. Xelkê digot: «Brîcêtê, Xirpofskî U kêleka xwe siwar kir, çiin û nema vege- riyan!» U li ser ArtîxU digotin: «Geh bi dizî tê foyê, geh U mala karkerekî tirk, U xewleyî bajêr radizê.» Carekê di nava bajêr de Mircan û ArtîxU rûberû rastî hev hatin. Mircan hêdî hêdî xwe jê xafil dikir û ber bi wî dihat. Ne dbcwest riya xwe ji ser wî bide aU. Lê Artîxil serê xwe xiste ber xwe, çivek da xwe û bi rehwanî meşiya. Mirc:an da dû û bi kurdî dengê xwe xweş kir. - Artîxil! Ez tiştekî bi te nakim, dbcwazim bi te re bipeji- vim. Artîxil êvarekê tenê U dû xwe nerî û mîna kûçikê ku hestî di qirikê de bimîne, bi awakî bêhnfetisî kuxuya û di ber re jî bi frensî got: - Ez weke te ne dîn im! Mircan çivê wî lê rast kir û U ber deriyê foyê ew gut. Lê Artîxil mîna niişkê ku ji nav pençên teyr bişemite, bi melomi- 69 larî û dijwarî xwe gêhand derenc:ê. Lokê bêc U pêşiya wî xist. Gava ku ji jor de lê nerî, Artûdl rawestiya, berdu destê xwe danî ser serê xwe û çavên xwe gjrtin. Weke ku Mircan xwe ji ser xaniyekî de bavêje xwarê, berdu lingên wîbi çerpîn U ger- zela sînga ArtûcU ketin fl orînî bi ArtîxU ket. Herdu bi hev re ketin xwarê. Lokê hêc «Sîxur lawê sîxuran, tu ê îro ji ber min bi kuderê de herî?» Cara dawîn bi qevdeke porê wî girt, bi qasî bihustekê ji erdê
bilind kir û heta ku jê hat ew U erdê, U derencê xist. Laşê Ar- tûcU bê lebat U erdê dirêj bfl. Mircan bi qasekî xwe bi xwe fi-
kirî: «GeIo ew ê dîsa rabe, yan bi carekê de mir?» Lê encam çi bûya jî, êdî jê re ne girîng bfl. Di ser xwe re nerî, dît ku rû-
niştvanên foyê yeko yeko serê xwe (U ser derabên kêleka de- rencê re dirêj kirine û U wan dinerin. Kesî ne diwêrî bû xwe
nêzflcî «dînê beradajî» bikira. Dema Mircan bi şêweyê şêtbû- nê bi derencê ve hUkişiya, hemûyan xwe ji ber dan aU.
Piştî vê bûyerê, Mircan ê «bîrê» werdibû. Lê
qet ne dibat bîra wî jî ku bikari be ji nû vc xwc vegerîne Mircanê berê.
-VII-
kan jê re digotin: «Dînê porreş», binekan: «Dînê hevalê Mi- chel.»
hinekan
digotin
bêgane.»
şêtbûn
dînbûna Mircan bi reng û rewşeke taybetî bû. Ew merivekî çelcjyajî û wendajî bû. Di civakê de bi tena xwe bû, tev xeUcê
bû û nependî bû... tilûrekî ku ji refê xwe ma bû û saxekî bê- ^yan bû. Loma jî hemû navên ku ciibatin ser wî, xwe U rewşa
wî dbcwarin. Şêwe û awayê jiyana wî ya buhurî cU civaka nû de jê re dibû mestere, ne ji kirinên wî re û ne jî ji gotinên wî re.
Ew bû bû weke melevanekî westiyajî U pêşiya deryayeke ne- nas ku ji pêlên wê yên şepal û dijwar çavên wî nebire. Wî xwe
U qelsiyê danî bû. Ne U gor hişê xwe, nc U gor hezkirina cUIê xwe, ne jî U gor bîranînên jiyana xwe ya serfîraz û zaroktî ga-
vên xwe davêt. Xwe U pêşiya keftelefta jiyanê qulîiz dikir, we- 70
ke xUtekî kor di erdê ber kendalekî avmiçiq de, bi zexeU şîina çêkir.
Bayê jiyana serfîraz
nema U bêvila wî dixist. Berxwedana tamaran sist bii, serê xwe bi arzfl û bê arzû U ber jiyanê nizm kir û daxist. Jiyanê ew U gor zagonên «şêtbûnê» hemêz kir, hêdî hêdî ew ji per û baskên wî kir, ji mejî û zane- bûnê, ji şêrînî û bedewiya kirinên serfîraziyê dûrxist. Tenê ca- rina hişê wî dihate serê wî û bi xwe mijiil cUbû. Wan çaxan jî ji xwe cUpirsî û davêt aqUê xwe yê çelcjyajî: «Sewiya xwendina ku min kiriye, cUplomên ku min sitendin, serokê vî bajarî bi xwe jî ne gêliiştiyê!» Lê pêrc pêrc jî bi tus û poşmanî li xwe vedigerand: «Ez ji şerê berxwedana jiyanê derketime, êcU mafê min tuneye ku ez xwe dendnim hemberî ciwamêrên qa- da şer!» Herweha pişta xwe bi daxwaz û îrada xwe dida ken- dalê miçiqiyê ku bi xwe hilbijarti bû. Gumanên ku carina pê re peyda dibûn, bi carekê re ew bêhiş dikir. Geh ji xwe bawer dikir, geh ne dikir. Gumanên bi hişekî şiyar roj bi roj di jiyana wî de kêm cUbûn. Weke peqên ku bi ser avê dikevin û çawa peyda dibin, weha jî zû wenda dibin, ew jî wusa bû. Ne dixwest bi «aqil» bijî, herweha jî dix- west ku hinek rişmekê têxin hustuyê wî ku bi dû xwe de bUd- şînin. Bi vî awayî carina ji xwe cUpirsî: «Xwezî pasporteke kûçikan» li vî welatî bidana min! Ma kûçikên wan tev ne bi pasport in? Wî ê(U tamajiyanê seh ne dUcir, lê qehremaniya giyanî jî têr ne dikir ku bi xwe xwe bikuje. Hogirtiya wî ya bi Michel re, di sewiya wendabûna wî de, çareyeke xweristî bû. Pelûlika dawîn bû ku pê ve hUdiki^iya sewiya jiyanê û raserî hilovka xelkên wê yên «durust» dibû. Gava çend c:aran bi Michel re U ber deriyê dikan û malan di- geriya û xelkê ji Michel dixwstin ku ew awayê dîk û hespan bike, wê çaxê Mircan bi çend gavan xwe vedikişand, ji dûr ve li «spektakila» hevalê xwe temaşe dikir; piştî demekê şiişe û dermanên ku ji bêrîkên Michel de dUcetin, berhev dikir. Bi vî awa^ êcU zêde ji hevalê xwe diirnedUcet, U pêşiya wî radiwes- tiya û weke xelkê wî jî jê re li çepUcan dixist. Lê dawiyê çare nema. Xelkê ji wî jî xwestin ku ew jî tiştekî bike û jê re gotin: «HevaIê Michel, ka tu dikarî çi bUcî?» Û ji hevdu jî dipu-sîn û 71 digotm: «Ev dînê bêgane çima alflcariya Michel nake?» «Sêtê bêgane» pêşiyê U ber xwe cUket û tiştek cU hişê wî de ne digeriya. Ji biU hUperikîna «çaçanê» tiştek nizanî bû. Lê carekê ji nav ezûmata ku U wî û Micbel vehewiya bû, U taxeke bajêr, çavên wî bi keçeke 15-16 saU ket. Wê çaxê mîna ku Mircan xwe cU xewnekê de bibîne. Lê ji xwe ne bawer bû ku wî berê ew dîti bfl, yan ne. Dêmê keçUcê bi wî re bişu-î. - Tu, dînê bêgane, rockê bueqise, rockê! Ji nişka ve te ê bigota kaniya dUovanî û evînê cU dUê wî de vebû. Heta bîsteke kin jî hişê wî U hev geriya: Erê, ev «çêUka însanan» bi xwe ye, ji mm dbcwaze ku ez kêfa wê bînim. Mu- can serê xwe xist ber xwe, lê ramanên wî yên cidcU dom kirin: «Ez bi kêrî tiştekî nayêm. Tew hilperikandin jî ji min nayê!» û li ber çavên wî weke «tabIoyeke bi jiyan» wêneyên hUperUcan- dinên ku di jiyana xwe de dîti bîin, gewde bûn û sûretên wan U ber hatin vegirtin. HUperikandina Antonio Gades, pîremê- rên çiyayê Qafqasî... ji hemûyan paybUindî fl hostetiya livan- dina piyan hilbijart. - Tu, tu! Çima tu jîweke Mich',1 nareqisî? Mirc:an bi zivirandinê, dêmê horiyê û bi bUiîstina dengê wê yê şêrîn û zelal wusa bû ku weke tu berxekî di ser de şerjêkî, ji fediyan sor bû. Ji nişka ve te ê bigota «zarokê ku benê Ungê xwe biqetîne» hêdî hêcU ber bi Michel hat, di dUê xwe de: «Lo hema ez ê dilê vê horiyê xweş bUcim!» got û bi Michel re U ser çepikan hilperikî. Û xwe di nav «tabIoya bi jiyan» de Yüklə 19,39 Mb. Dostları ilə paylaş:
|