İÇİndekiler takdiM 3

AVRUPA’NIN ZENGİNLİĞİ NEYE DAYANIYOR?

Avrupa’nın dünyanın diğer bütün kıtalarında sömürgelerden, o milletlerin mallarını ve servetlerini çalarak ve gasp ederek servet sahibi olduğunu beyan eden Bediüzzaman Hazretleri der ki:

«Âyâ,⁸¹ zanneder misin, bu milletin fakr-ı hali din­den gelen bir zühd⁸² ve terk-i dünyadan gelen bir tembellikten neş’et edi­yor? Bu zanda hata ediyor­sun. Acaba görmüyor musun ki, Çin ve Hintteki Mecusî ve Berâhime ve Afrika’daki zenciler gibi, Avrupa’nın tasallutu⁸³ altına giren milletler bizden daha fakirdirler? Hem görmü­yor musun ki, zarurî kuttan⁸⁴ ziyade Müslümanların elinde bırakılmıyor? Ya Avrupa kâfir zalimleri veya Asya münafıkları,⁸⁵ desiseleriyle⁸⁶ ya çalar veya gasp ediyor.» (Lem’alar sh: 122)

Bediüzzaman Hazretleri, Avrupanın bizim toplumumuzda aşıladığı bazı fikirler sebebiyle bir kısım kimselerin İslâmiyetten soğumasına sebeb ol­duklarını beyan eder. Hatta kendilerinin ilerle­melerini ve müslümanların geri kalmalarını, kendi üstünlüklerini baskı olarak kullanmak istediğini açıklar.

Said Nursi Hazretleri ise bu telkinlere karşı müs­lümanları uyarır ve der:

«Ey Müslüman! Biri maddî, biri mânevî, Avrupa rüçhanı­nın iki sebebinin şu netice-i müthişiyle, o neticenin tesir-i muhar­ribanesine⁸⁷ karşı, mevcudi­yetimizin hâmisi⁸⁸ olan İslâmiyetten elini gevşetme, dört elle sarıl. Yoksa mahvolur­sun!» (Sünuhat Tuluat İşarat sh: 60)

Avrupanın maddî açıdan ilerlemesinin iki sebebi olduğunu beyan eden Bediüzzaman Hazretleri, bunun biri, Avrupa'nın maddi yani coğrafî vaziyeti, diğeri ve en önemlisi ise yardımlaşma sırrına dayanan istinad noktasıdır der:

«İşte o nokta-i istinad her taraftan ellerini uzatan dindaş­larının uruk-u hayatına⁸⁹ kuvvet vermeye ve İslâmların en can alacak damarlarını kesmeye her vakit amade ve dessas, medenî engizis­yon taassubu⁹⁰ ile, maddiyyunun dinsizliği ile yoğrulmuş ve medeniyetlerinin galebesi ile mest-i gurur ol­muş⁹¹ bir müsel­lah⁹² kitlenin kışlası veya büyük bir kilisesi olan Avrupa’nın medeniyetidir.

Görülmüyor mu ki, en hürriyetperver maskesini takan,⁹³ (İ.G.) elini uzatıp arıyor. Nerede Hıristiyan bulsa hayat veri­yor. İşte Habeş, Sudan. İşte Tayyar, Artuşi. İşte Lübnan, Huran. İşte Mal Sur ve Arnavut. İşte Kürd ve Ermeni, Türk ve Rum ilâ âhir.» (Sünuhat Tuluat İşarat sh: 60)

AVRUPA EDEBİYATININ TAHLİLİ

Edebiyat sahasında Avrupanın durumu ve yayın sahasında, romancılığın, tiyatronun ve si­nemanın, Avrupanın tesiriyle cemiyet hayatını nasıl bozduğunu Risale-i Nur Külliyatında açık şekilde anlatılır.

Avrupa’nın manevî tahribatının vesilelerinden biri de “güzellik ve aşk, kahramanlık, hakikatı tasvir edip canlandırmak” olarak ifade edilen ve bu üç sahada işleyen edebiyatı, menfi cihette ve neşir organlariyle yaptığı ve yaptırdığı ifsadattan insanları ikaz eden Bediüzzaman Hazretleri diyor ki:

«Avrupa’dan tereşşuh etmiş⁹⁴ şu hazır edebiyat ro­man­vâri nazarla, Kur’ân’da olan letâif-i ulviyet,⁹⁵ mezâyâ-yı haş­meti⁹⁶ göremez, hem tadamaz.

Kendindeki mihengi⁹⁷ ona ayar edemez. Edebiyatta vardır üç meydan-ı cevelân;⁹⁸ onlar içinde gezer, haricine çıkamaz.

Ya aşkla hüsündür,⁹⁹ ya hamâset ve şehâmet,¹⁰⁰ ya tasvir i hakikat.¹⁰¹ İşte yabanî edepse,¹⁰² hamâset¹⁰³ noktasında hakperest­liği etmez.

Belki zalim nev-i beşerin gaddarlıklarını alkışla­makla kuvvet­perestlik hissini¹⁰⁴ telkin eder. Hüsün ve aşk nokta­sında, aşk-ı ha­kikî bilmez.

Şehvet-engiz¹⁰⁵ bir zevki nefislere de zerk eder.¹⁰⁶ Tas­vir i hakikat maddesinde, kâinata san’at-ı İlâhî suretinde bakmaz,

Bir sıbga-i Rahmânî¹⁰⁷ suretinde göremez. Belki ta­biat nok­tasında tutar, tasvir ediyor; hem ondan da çıkamaz.

Onun için telkini aşk-ı tabiat olur.¹⁰⁸ Maddeperestlik hissi, kalbe de yerleştirir; ondan ucuzca kendini kurtaramaz.

Yine ondan gelen, dalâletten neş’et eden ruhun ıztırâbâ­tına, o edepsizlenmiş edeb müsekkin,¹⁰⁹ hem münevvim,¹¹⁰ ha­kikî fayda vermez.

Tek bir ilâcı bulmuş, o da romanlarıymış. Kitap gibi bir hayy-ı meyyit,¹¹¹ sinema gibi bir mütehar­rik emvat.¹¹² Meyyit hayat veremez.

Hem tiyatro gibi tenasuhvâri,¹¹³ mazi denilen geniş kabrin hortlakları gibi şu üç nevi romanlarıyla hiç de utanmaz.

Beşerin ağzına yalancı bir dil koymuş, hem insa­nın yü­züne fâsık bir göz takmış, dünyaya bir âlüfte fistanını¹¹⁴ giy­dirmiş, hüsn-ü mücerred¹¹⁵ ta­nımaz.

Güneşi gösterirse, sarı saçlı güzel bir aktrisi kàrie ihtar eder.¹¹⁶ Zahiren der: “Sefahet fenadır, insan­lara yakışmaz.”

Netice-i muzırrayı¹¹⁷ gösterir. Halbuki sefahete öyle mü­şevvikane bir tasviri¹¹⁸ yapar ki, ağız suyu akıtır, akıl hâkim kalamaz.

İştihayı kabartır, hevesi tehyiç eder,¹¹⁹ his daha söz dinle­mez.

.........

Avrupazâde edepse,¹²⁰ fakdü’l-ahbaptan,¹²¹ sahipsizlik­ten ne­ş’et eden gamlı bir hüznü veriyor; ulvî hüznü veremez.

Zira sağır tabiat, hem de bir kör kuvvetten mül­hemâne¹²² aldığı bir hiss-i hüzn-ü gamdar. Âlemi bir vahşetzar¹²³ tanır; başka çeşit göstermez.» (Sözler sh: 737)

İşte böyle nefsinin isteklerinin taparcasına esiri olmuş Avrupa’nın -şimdiye kadar ki taklidinden doğan münasebetlerden- böyle zararları gözler önünde iken, resmî beraberlik halinde olunca neticenin ne olacağı aşikâr değil mi? Yüz yıldır, milyonlar müslüman evladının imansız ve şüpheler içinde ölmesine sebeb olan Avrupa Felsefesi ve Medeniyeti, 1000 yıllık İslâm Ordusu olan Türk Milletine nasıl önder ve ışık olabilir?