erimen committens cui pœna capitis imposita
est, quantùm peccet. 252. b
crimen quando est notorium, euidentia facti sup-
plet accusatorem. 391. a
cruciata bulla non fuit reuocata in bullis anni Iu-
bilæi. 548. e
cruciatæ bullæ priuilegia sunt strictè interpretan-
da. 453. d
cruciatæ bullæ virtute sacerdos potest absoluere à
quibusdam irregularitatibus. 367. b
crudelitas est modum in tormẽtis excedere. 397. d
culpa nulla pro quocunque malo vitando com-
mittenda. 255. a
culpa & pœna sunt correlatiua. 366. a
culpa quod caret in damnum vocari non debet.
409. e
cura & administratio Reip. penes Senatum fuit.
47. b
curiæ apud Romanos quid. 46. b
curiæ triginta apud Romanos. 46. c
curiæ distributæ in decurias. 46. b
curiones vnde dicti. 46. b
cupiditas quot mala generet. 99. b
custodes syluarum, montium, vinearum, &c. ad
quid teneantur. 406. e
custodes syluarum, & ciuitatum non manifestan-
tes crimina propter quæ posset pecuniaria pœ-
na exigi, tenentur ad restitutionem. 404. c, e
Cyprianus errauit quoad baptismum. 171. c
Cyprianus & Ambrosius disputarunt contra No-
uatianos. 187. a
D
DÆmonibus dicata erat magna pars victus
humani apud gentiles. 610. c
Damnare non licet absentem, nec eum qui se non
deffendit. 377. e, & seqq.
Damnationis suæ facta alicui reuelatione, an sit
dispensatum cum eo de speranda beatitudine.
93. b
Damnati subiecti sunt legi æternæ. 68. c, d
Damnatus ob falsam præsumptionem ad quid te-
neatur. 398. a
Damnatus iniustè tenetur ex carcere fugere, si
possit. 398. d
Damnatus nullo modo potest sibi mortem infer-
te. 398. c
Damnatus ad mortem sibi veneno vel iugulatio-
ne inferendam, potest & debet eam sibi inferre.
397. a
Damnatus ad mortem non potest se defendere.
399. c
Damnatus ad mortem nemo potest spoliari bene-
ficio fugiendi ex carcere. 400. e
Damnatus ad mortem si inueniat apertum carce-
rem, debet fugere. 403. a
Damnato ad mortem licet non fugere. 261. e
Damnatus iniustè ad mortem qui iurauit, aut pro-
misit non fugere, non tenetur fugere. 404. b,
non debet tamen redire. ibid.
Damnatus ex falsa causa, tamen in iudicia proba-
ta, potest expectare mortem in carcere: securius
tamen, & melius faciet fugiendo. 403. e, & seq.
Damnatus iustè, vel damnandus ad mortem eam<-P>@@
<-P>licitè potest effugere. 403. a, b
Damnatus ad manendum in carcere interim dum
non patitur mortem ad quam damnatus est,
potest fugere. 400. c
Damnatus ad inediam potest sibi oblatum cibum
comedere. 397. c, 398. c
Damnato ad inediam qui possint alimenta mini-
strare. 398. c, d
Damnatus ad inediam potest abstinere à cibo clan-
culum sibi oblato. 399. a
Damnatus ad triremes, vel metalla non potest fu-
gere. 400. b
Damnatus iustè ad carcerem potest licitè fugere.
400. b
Damnatus ad perpetuum carcerem potest fuge-
re. 22. a
Damnatus iustè ad perpetuum carcerem non po-
test fugere. 401. a, b
Damnato ad carcerem perpetuum, & ad mortem
licet confringere fores carceris, vincula & pa-
rietes, vt effugiat. 401. c
Damnatis aliquando est licitum dare consilium, vt
effugiant carcerem, non autem eos iuuare. 402.
c, d
Damnatus, vel damnandus iniustè, peccaret si ma-
neret in carcere cùm posset ab eo fugere. 403. d
Damnatus ob debita ad tenendum carcerem po-
test fugere. 400. a
Damnatus iniustè non tenetur ad damnum effra-
cti carceris resarciendum, cùm effugerit. 402. b
Damnatus ad venenum licitè potest illud potare.
398. b
Damnatus ad exilium tenetur ad locum destina-
tum ire. 397. a, b
Damnum maius est mors alterius vel infamia,
quàm semel non obedire prælato. 23. e
Datio iurisdictionis est eius communicatio. 117. a
Dauid electus in regem à Deo. 107. c
Dauid se finxit stultum coram Achis. 613. c
Dauid cur non sit ausus Saülem lædere. 355. c
Dauid in necessitate comedit panes propositio-
nis. 256. e, 591. c
Dauid cùm iniustè opprimeretur à Saüle, noluit
eum interficere. 315. a
Dauid peccauit, vt solent reges, sed pœnitentiam
egit, quod non solent reges. 137. d
Dauid cur dixerit, tibi soli peccaui. 309. e
Dauid cur non ædificarit domum Deo. 125. e
Debitor potest fugere ex carcere. 400. e
Debitor qui in fraudem creditorum renunciat
hæreditati, vel legato, peccat. 394. e
Debitum quid dicatur. 96. a
Debitum duplex, legale, & morale. 96. a
Debitum naturaliter, indebitum tamen ciuiliter, si
soluatur, repeti potest. 440. b
Debitum naturale repetitionem soluti impedit.
440. b
Debitum tenetur quisquis soluere sine coactione.
411. a
Debeant verbum, teneantur, &c. præceptum signi-
ficant. 244. e, & seq.
Debet verbum honestatis. 246. b
Decalogi præcepta sunt decem. 585. c, & quæ. ibi.
Decalogus fuit traditus à Deo, vt auctore imme-
diato. 572. e
Decalogus antiquior iure gentium. 155. d
Decalogi præcepta dicuntur verba Dei. 582. e
Decalogi primum præceptum non ad fidem, sed<-P>
@@0@
@@1@Index rerum, & materiarum.
<-P>ad cultum Dei propriè pertinet. 584. e
Decalogi præcepta præcipuè moralia. 582. e
Decalogi præcepta quomodo distinguantur. 584.
d, e, & seq. vsque ad 585. d
Decalogi præcepta quomodo scripta. 582. a
in Decalogo cur nullum præceptum datum sit de
dilectione propria. 584. b, c
Decalogus cur dicatur chirographum. 592. a
Decalogi præcepta septem non sunt iuris natura-
lis, sed positiui. 87. e
in Decalogo continentur præcepta omnia natu-
ralia implicitè, vel explicitè. 94. a
Decalogi præcepta omnia sunt naturalia. 585. a,
præter illud de sabbatho. ibid.
Decalogus confirmatus, & perfectus à Christo.
595. b
Decalogi præcepta omnia sunt indispensabilia.
87. e
Decalogi primumpræceptum fuit dispensabile ex
parte. 93. d
Decalogi duo priora præcepta primæ tabulæ sunt
indispensabilia, cætera sunt dispensabilia. 87. c
Decalogi tertium præceptum fuit positiuum, &
dispensabile. 93. e
in Decalogi præceptis homo non potest dispensa-
re. 82. d
Decanus quomodo se habeat ad capitulum. 521. d
Decanus est inferior toto capitulo. 521. d
Decanus, & Episcopus quomodo sint capita Ca-
pituli. 179. d
Decem viri electi ad interpretandas & corrigen-
das leges duodecim tabularum. 46. d
Deceptio in emptionibus, & venditionibus per-
missa iure gentium, nec vllo modo punitur. 45. a
Decimas obtulit Melchisedech sacerdoti Abra-
ham spoliorum quæ de hostibus bello victis
cœperat. 587. d
Decimæ Ecclesiæ sunt tributa realia. 411. c
Decimarum soluendarum pręceptum quale nunc.
536. a
Decimas soluendi præceptum renouatum. 609. d,
& cur. 610. a, 612. a
Decimarum donatio à laico eas possidente facta,
vires habet, modo adsit consensus Episcopi.
169. b, c, 171. a
Decipere se naturaliter in contractibus licitum
est, id est, non punitur. 45. c
Decipere & circunuenire dolum, & malam fidem
iudicant. 45. c
Decisiones Rotæ non sunt leges. 502. b
Decisiones Cardinalium pro declaratione Conci-
lij Tridentini quomodo obligent. 550. c
Declarationes legum à Principe factæ, promul-
gatæ, & receptæ etsi non diuulgatæ, habent vim
legis. 52. e
Declaratio Principis super ius naturæ non habet
infallibilem auctoritatem. 51. c
Declaratio legis facit moralem certitudinem, si
doctores in ea conueniant. 252. e
Declaratio suarum legum legitima ad principem
pertinet. 52. a
Declaratio nihil de nouo inducit. 566. b
Declarationes cum ipsis legibus initio insunt, nec
necesse habent promulgari. 566. d
Declarationes Cardinalium super Tridentino fa-
ctæ quantam vim habeāt. a, b, c, obligant etiam
quoad præterita. ibid. a, nec habent necesse pro-
mulgari. ibid. a, vt in iudicio astringant quid re-<-P>@@
<-P>quiratur. ibid. e
Declarationes Cardinalium in Tridẽtinum cuius-
nam sint auctoritatis. 51. per totam, & seqq.
Non habent vim legis. ibid.
Decretalis epistola dicitur Papæ constitutio.
50. d
Decretales epistolæ canonibus Conciliorum pari
iure exæquantur. 48. c
Decretales epistolæ etsi ad speciales personas de-
stinatæ singulos obstringunt. 48. c, d
Decretum latè potest appellari lex. 65. c
Decretum necessitatem facit. 57. d
Decretum onus quod habet robur à publica po-
testate, dici potest lex. 59. c
Decretum Principis in causa quam cognouit, vim
habet legis. 49. c
Decretum seu sententia Principis inter partes, de
quarum causa ipse cognouit, constituit legem
siue ius. 50. a
Decretum Concilij Lateranensis de primatu Pon-
tificis Romani. 175. b
Decreto Gratiani quæ contineantur. 170. a
Decretum Gratiani non est approbatum à sede A-
postolica. 170. e
Decretum Gratiani cur pars iuris Canonici cen-
seatur. 171. d
Decretum Gratiani ad ius Ecclesiasticum pertinet.
169. d
Decreto Gratiani leges insertæ nullius sunt au-
ctoritatis. 170. b, c
Decretum Gratiani à nullo Pontifice fuit appro-
batum. 171. d
Decretum Gratiani quomodo Pontifex in causis
decidendis alleget. 172. a
Decuriæ vnde profluxerunt. 46. b
Decuriones vnde dicti. 46. b
de Defectu vno quando quæritur, in alijs habili-
tas præsupponitur. 178. b
Defensio nemini debet tolli, iure naturali. 84. a
Defensio propria cum moderamine inculpatæ tu-
telæ ita dictatur à ratione naturali, vt nulla exi-
stente lege positiua licita sit. 41. a
Definitio litis facta à Rege quomodo vim legis
habeat. 50. b
Definitio iuris à Cicerone. 35. b, & ab alijs. ibid.
Definitio iuris positiui. 35. b, c
Definitio iuris naturalis. 34. a, b
Definitiones propriæ legis naturalis, & legis po-
sitiuæ. 29. c
Definitio vera legis à Scholasticis in rigore ver-
borum tradita. 29. c, d
Definitio legis vera & propria secundùm aucto-
rem, vt sit præceptum communitati impositum
perpetuò obligans, nisi reuocetur. 29. c
Definitio legis maximè probata, vt sit, Ordinatio
rationis ad bonum commune ab eo qui curam
communitatis habet, promulgata. 29. a
Definitiones legis à varijs variæ. 28. c, d, & seqq.
Degradatio qualis, & quanta pœna. 251. d
Degradationis pœna iudicat obligationem sub
mortali. 252. b
Delegatio iurisdictionis finitur morte delegantis,
vel amissione officij. 548. b
Delictum vbi dicatur consummatum. 334. c, d, &
seqq.
ante Delictum debet esse subiectio. 325. a
Delictum præcedens dupliciter potest lex punire.
559. d, e
@@0@
@@1@Indexrerum & materiarum.
Delicta morte finiuntur quoad humanum forum.
407. a, nisi hæresis. ibid.
Delicta omnia iure naturali non puniuntur, sed
quædam tantùm prohibentur. 45. a
Delicta cur forensia iudicia appellentur. 109. d, e
Delinquentes crimine quod inducit confiscatio-
nem omnium bonorum, perdunt dominium re-
rum suarum. 388. c, & a, 392. c
Delinquere etiam peregrinus, & extraneus statim
subijcitur potestati eius qui condidit statutum.
326. b
Delinquentes non ligantur statuto, quando delin-
quens & res circa quam delinquit, & ipsum de-
lictum sunt totaliter extra prouinciam. 336. c
Delinquentes extra territorium possunt ab ordi-
nario in propria diœcesi puniri. 341. b
Demaratus Spartiatarum rex, interrogatus cur rex
cùm esset Sparta fugeret, respondit, quia illis le-
ges sunt potentiores. 306. d
Democratia regimen est imperfectissimum. 290. d
Democratiæ incommoda. 112. d
Depositio grauissima pœna, & ob mortale solùm
infligitur. 251. c, d
Depositum est reddendum, sed non illi qui malè
sit vsurus, vel in seipsum, vel in Remp. 269. a
Depositum detineri vt in Decalogo prohibeatur.
34. a
Derogatio legis est exorbitans. 469. b, & quando
non. ibid. c, d
Derogatio legis potius quàm abrogatio est admit-
tenda. 470. c
Derogatio, & abrogatio quomodo differant. 83. a
Descriptio iuris naturalis ab Azor. 35. d
Desperatio quid dicat. 93. d
Destructio & institutio ad eundem pertinent.
186. c
Desuetudo quid denotet. 291. c, & quid sit. ibid. d
Desuetudo quomodo differat à consuetudine, ac
quomodo operetur contra legem. 502. e, 503.
a, b, & seq.
Desuetudo & consuetudo contraria in quo diffe-
rant. 291. d
Desuetudo, siue non vsus, & contraria consuetu-
do, in quo differant. 299. a, b, c, d
Desuetudine abrogatur lex Principe sciente, &
non puniente cùm possit. 298. e
Desuetudo vt præualeat contra legem, quid ne-
cesse habeat. 293. e
Desuetudo siue non vsus statim incipit vim habe-
re. 299. d, 503. b
Desuetudine tempus debet esse designatum à
principe in legibus. 295. a, b
Desuetudo vt legem aboleat, quantum tempus re-
quiratur. 503. d. e
Desuetudo etiamsi per errorem, & ignorantiam
introducatur, legem tollit. 299. c
Desuetudo non tollit legem si casus non accidat.
504. c, d
Desuetudo non habet vim contra leges, nisi ex vo-
luntate principis. 295. a, b
Desuetudo impedit, ne lex vim assumat. 503. b
Desuetudo non tollit legem, sed impedit, ne vim
& auctoritatem assumat. 299. d
Desuetudo legis cuius casus non occurrit, non tol-
lit illam. 293. e
Deuotio quid sit. 201. a
Deuotio interna nō est de essentia orationis. 201. a
Deuotionis modus quisnam præcipi possit. 205. c
@@
Deuotionis consuetudines non habent vim legis,
& cur. 498. d, e
Deum esse non est per se notum. 36. b
Deus solus æternus. 31. b
Deus solus dominus dici debet. 106. b
Deo soli Domini nomen exactè conuenire potest.
111. c
Deus est Dominus vitę & mortis. 85. d, 114. a
Deus solus Dominus quomodo dicatur. 111. b
Deus est mundi Dominus, non Imperator. 129. a
Deus non potest abdicare suum dominum. 111. c
Deus solus Rex Regum & Dominus Dominan-
tium. 111. d
Deus fidelis permanet, &c. 11. d
Deus fidelis est, & seipsum negare non potest. 11. d
Deus quomodo dicatur seipsum negare non pos-
se. 12. d, e
Deus nec per se, nec per alium mentiri potest. 84. c
Deus certò stat promissis. 55. c
Deus tenetur non mentiri, & promissis stare. 64. c
Deus nullo modo mentiri potest. 88. c
in Deo est necessariò dictamen, quo iudicat se te-
neri ad non mentiendum. 99. a
Deus ipsissima iustitia est. 88. b
Deus non potest in se perfectionem accipere. 92. b
Deus hoc solo carere videtur, infectum vt faciat
quod factum est, atque peractum. Agathonis
pronunciatum. 439. c
Dei solius est posse omnibus prodesse. 409. a
Deus est immutabilis. 591. b
Deus omnia optimè ordinauit. 66. c, d, descriptio
elegans.
Deus nullum habet finem præterse. 65. d
Deo non possumus reddere æquale. 4. c
Deus non est auctor vitiorum, sed ordinator. 68. e
Dei actiones necessariæ non subijciuntur legi æ-
ternæ. 64. c
Dei actiones liberæ non sunt propriè subiectæ le-
gi æternæ. 64. d
in Deo omnino necessaria est lex aliqua. 92. b
Deus est sibi lex. 12. c
Deus promissionibus suis imponit sibi legem. 64. e
Deus nullam habet legem positiua, qua obligetur.
12. c
in Deo sunt duæ leges æternæ. 63. b
Deus nulla lege superioris tenetur, cùm superio-
rem non habeat. 69. d
Deus non potest se suis legibus obligare. 306. e
Deus nulli legi subjacet. 65. b, d, e
Deus obligatur lege naturali intrinseca. 12. c
Deus propriè in nullo præcepto naturali dispen-
sare potest. 88. c
Deus cur in lege naturæ non possit dispẽsare. 90. a
Deum posse dispensare, & abrogare naturæ qui
teneant. 86. c, & seq.
Deus nunquam dispensauit in lege naturæ. 85. a
Deus an possit legem naturæ interpretari. 92. e
Deus solus potest interpretari legem naturalem.
94. a, b
Deus auctor veteris ac nouæ legis. 33. b, 570. b
à Deo malo datam fuisse legem veterem qui hæ-
retici senserint. 570. a, b
Deus obligauit Adam sub mortali, vt à pomo ab-
stineret. 235. a
Deus cùm decreuit aliquid facere, est iam quasi
factum. 32. c
Deus non potest vllum peccatum concedere in
cursu ordinario mundi. 93. b
@@0@
@@1@Index rerum & materiarum.
Deus est qui instituit, vt essent in Ecclesia Apo-
stoli, Prophethæ, &c. 157. b
Deus ad ea quæ sunt naturæ non obligat, nisi me-
dia ratione. 13. a
Deus impossibile non præcipit. 21. c
Deus non obligatur per leges quas creaturis im-
ponit. 12. c
Deus in populo suo regimen ciuile constituit.
107. c
Deus propriè non fert leges humanas. 308. a
Deus quomodo leges condat. 67. e
Deus non potest præcipere mala fieri. 93. d
Deus liberè non obligat nos. 11. c
Deus non obligat per se, sed media natura ratio-
nali. 12. b
Deus non obligat suis legibus cum vitæ discri-
crimine. 257. d
Deus non potest præcipere vt mentiamur. 93. a
Deus in omni lege sua, non solùm propriam glo-
riam, sed etiam bonum subditorum intendit.
Dostları ilə paylaş: | 
