Mała encyklopedia kultury antycznej

Libanios sofista grecki (r. 314-395 n.e.) z Antiochii, uczeń retora Zenobiosa; jakiś czas przebywał w Atenach, potem nauczał retoryki w Konstantynopolu, zmarł w mieście rodzinnym. Był m. in. nauczycielem dwu wybitnych pisarzy chrześcijańskich: Bazylego Wielkiego i Jana Chryzostoma. Pisma jego zachowały się niemal w całości. Są to: logoj, mowy, pomyślane jako wzory dla ćwiczeń retorycznych; meletaj, mowy na tematy zmyślone, wśród których znajdują się mowy do cesarzy Juliana, Konstancjusza i Kon-stansa, rzucające pewne światło na historię tego okresu; listy, adresowane do wielu wybitnych osobistości współczesnych, dzięki czemu przy­noszą dużo ważnych wiadomości dotyczących wypadków ówczesnych.

Libanos pasmo wysokich gór pomiędzy Fenicją i Celesyrią, porośniętych lasami sosnowymi i cedrowymi, z których miały pochodzić drzewa

Libanus Jerzy z Legnicy

417

Libycummare

użyte przez Salomona do budowy świątyni jero­zolimskiej.

Libanus Jerzy z Legnicy, zw. też Georgius Libanus Silesius (nr. 1464), humanista śląski, profesor retoryki w Akademii Krakowskiej, pierwszy hellenista polski. Wykładem gramatyki greckiej naraził się kołom wpływowych magistrów i został usunięty. Wydał z własnym przekładem łacińskim i ze scholiami Carmina Sibyllae Ery-Ihraeae (Pieśni Erytrejskiej Sybilli) oraz przedru­kował elementarz grecki.

libatio łac. bezkrwawa płynna ofiara, część składowa uroczystej ofiary, sacrificium; niekiedy stanowiła sama pełną ofiarę, np. w obrzędach na cześć zmarłych lub przy przysiędze. Dopeł­niano jej przez wylanie płynu na ołtarz ofiarny z płaskiej czary (grecka fiole, spondejon, rzymska patera). Osobne przepisy określały, kiedy nale­żało użyć wina z wodą, kiedy zaś wina czystego. Przy ofierze na cześć bóstw chtonicznych wyle­wano wodę lub mieszaninę mleka z miodem, z ewentualnym dodatkiem oliwy. Specjalną for­mą /. było strącenie na cześć bóstwa pierwszych kilku kropel z każdego kubka lub kielicha płynu wypijanego przy posiłkach, a więc wody, mleka lub wina.

libellus łac. pisemko, książeczka; w termino­logii prawnej: a) skarga pisemna w procesie są­dowym; b) podanie, petycja skierowana do ce­sarza lub do senatu; cesarze mieli specjalnych urzędników zwanych a libellis do przyjmo­wania i załatwiania podań; c) ogłoszenie o sprzedaży, o zgubionych przedmiotach, o igrzy­skach itd.

liber zob. książka.

Liber mit. przydomek nadawany przez Rzy­mian Dionizosowi, prawdopodobnie jako bogu wyzwalającemu od trosk (gr. Lyajos). Pierwotnie italskie bóstwo urodzaju i roślinności.

Libera mit. siostra boga zw. Liber, identy­fikowana z Persefoną. W poezji rzymskiej na­zywano Ariadnę L; jako małżonkę Dionizosa.

Liberalia święto rzymskie obchodzone 17 mar­ca na cześć boga Liber; w dniu tym chłopcy szesnastoletni wkładali togę męską.

Libertas mit. rzymska bogini wolności. Przed­stawiano ją najczęściej na monetach (wybitych z okazji wydarzenia, które przyniosło lub zwró­ciło wolność obywatelom rzymskim) w postaci matrony z pileusem i wieńcem laurowym, póź­niej z czapką frygijską trzymaną w rękach. W Rzymie poświęcono jej świątynię na Awenty-

nie. Inną świątynię 1. wzniósł Klodius na miej­scu, gdzie stał dom Cyoerona.

libertinus, libertus zob. wyzwoleńcy.

Libetra (gr. Libethra. Ujbethra) miasto w Ma­cedonii, w części zwanej Pieria, w pobliżu Olim­pu, zniszczone na skutek nagłego wylewu rzeki Sys. W okolicy 1. znajdowała się grota i źródło poświęcone Muzom.

Ubia (łac. Libya, gr. Libye) u Homera, Hezjoda i geografów greckich aż do Strabona oznacza Afrykę; w czasach rzymskich 1. nazy­wano część kontynentu afrykańskiego i rozróż­niano 1. exterior, pustynny kraj położony na wybrzeżu Morza Śródziemnego — oraz 1. inte­rior, zamieszkaną przez plemiona Getulów i Ga-ramantów, położoną na północ od Etiopii.

Libitina mit. rzymska bogini pogrzebów, utoż­samiona w czasach późniejszych z Persefoną. Czczono ją w świętym gaju znajdującym się prawdopodobnie na Eskwilinie. Przechowywano tam wykazy zmarłych i sprzęt pogrzebowy, który można było wynajmować wraz z obsługą. Na zlecenie Serwiusza Tulliusza za każdego zmarłego wpłacano do kasy 1. datek zwany lucar Libitinae.

libitinarii łac. przedsiębiorcy pogrzebowi w Rzy­mie, mający swą siedzibę w gaju bogini Libitiny;

wynajmowali sprzęt pogrzebowy wraz z obsługą.

Libo przydomek rodu Skryboniuszów (zob. Scribonii).

librarius łac. 1. przepisywacz książek, kopista, sekretarz. 2. księgarz trudniący się sprzedażą książek. 3. nauczyciel elementarny, uczący dzieci czytać i pisać.

libum łac. kołacz, placek ofiarny z mąki, oli­wy i miodu, składany bogom w dniu urodzin.

Libumia część Ulirii położona nad Morzem Adriatyckim między rzekami Arsia i Titius, które na pomocy oddzielały ją od Istni, na południu od Dalmacji. Ludność zajmowała się przeważnie handlem morskim oraz budową lek­kich statków, słynnych z wielkiej szybkości (libumae, nayes Libumae). W pierwszej poł. II w. p.n.e. 1. poddała się dobrowolnie Rzymowi, nie będąc w stanie odpierać napadów sąsiednich ludów.

Libya zob. Libia.

Libyci montes pasmo gór na zachodniej gra­nicy Egiptu.

Libycum marę nazwa części Morza Śródziem­nego przy wybrzeżach Afryki, od Wielkiej Syrty do wyspy Krety.

27 — Mała encyklopedia kultury antycznej

Libyfojnikowie

418

Licinil

Libyfojnikowie (gr. Libyfófnikes) grecka nazwa rnieszkańców afrykańskich kolonii fenickich wy­wodzących się ze zmieszania Libijczyków i Fe­nicjan.

Libyssa miasto nadbrzeżne w Bitynii, leżące na drodze prowadzącej z Nikomedii do Chal-kedonu. Tutaj miał sobie odebrać życie Hannibal w r. 182 p.n.e., i tutaj pokazywano jego grób.

licentia poetica łac. swoboda poetycka, swo­boda w traktowaniu tematu, jak również w sto­sowaniu i tworzeniu form językowych. Określe­nia tego używali już Cyceron (De orat. III, 38, 153), Horacy (Ars poet. 9 nn), Seneka (Quaestio-nes natwales II, 44, 1) i Fedrus (IV, 25).

Liceum zob. Likejon.

Licbas 1. mit. posłaniec Dejaniry, który przy­niósł Heraklesowi zanurzoną w krwi Nessosa szatę; stała się ona przyczyną cierpień i śmierci Heraklesa. Oszalały z bólu Herakles wrzucił 1. do morza. 2. bogaty Spartiata, znany z gościn­ności oraz ze zwycięstwa odniesionego na 90 Olimpiadzie w r. 416 p.n.e.; potem był wielo­krotnie wysyłany w poselstwach.

Licinii Licyniusze, ród rzymski pochodzenia plebejskiego; poszczególne rodziny używały przy­domków: Crassus, Lucullus, Macer, Mucianus, Mlirena, Nerva, Sacerdos, Stolo, Yarus i in. — Crassi: 1. Publius Liciniiis Crassus Dives, pon-tifex od r. 216 p.n.e., edyl w r. 212, cenzor w r. 210, potem pretor, w r. 205 konsul; w tym samym roku walczył przeciw Hannibalowi w po­łudniowej Italii; zmarł w r. 183. Od niego datuje się przysłowiowe bogactwo rodziny, uwidocz­nione w przydomku Dives (Bogaty). 2. Publius 1. Crassus, konsul w r. 171 p.n.e., w wojnie przeciw Perseuszowi Macedońskiemu doznał klęski pod Larissą. 3. Caius 1. Crassus, brat poprzedniego, jego legat w r. 171 p.n.e., konsul w r. 168; prowadził dalej wojnę z Perseuszem w Macedonii. 4. Caius 1. Crassus, może syn poprzedniego, trybun ludowy w r. 145, autor wniosku o uzupełnianiu kolegiów kapłańskich poprzez wybory, który jednak został odrzucony. 5. Lucius 1. Crassus, bratanek poprzedniego, wybitny mówca, w r. 119 p.n.e. oskarżyciel Ga-jusza Papiriusza Karbona, konsul w roku 95 wraz z Publiuszem Scewolą, cenzor w r. 92. Cyceron uważał go za jednego z najwybitniej­szych mówców rzymskich, podkreślając zarówno moc, jak wdzięk i dowcip jego mów. 6. Publiiis 1. Crassus Dives, konsul w r. 97 p.n.e., potem prokonsul w Hiszpanii, uczestnik wojny przeciw

sojusznikom, cenzor w r. 89; będąc proskrybo-wanym przez stronnictwo Mariusza odebrał so­bie życie w r. 87. 7. Marcus 1. Crassus Dives, syn poprzedniego, urodzony ok. r. 114 p.n.e., zwolennik Sulli, zwycięzca Spartakusa; w r. 70 konsul wraz z Gneuszem Pompejuszem, cenzor w r. 65 wraz z Lutacjuszem Katulusem. W mia­rę wzrostu znaczenia politycznego Pompejusza Krassus żywił coraz większą ku niemu niechęć i wiązał się coraz bardziej z Cezarem, który wreszcie pogodził obu przeciwników i dopro­wadził do pierwszego triumwiratu. W r. 55 zo­stał ponownie konsulem wraz z Pompejuszem i otrzymał namiestnictwo Syrii na lat pięć. Prowadząc tam wojnę z Mezopotamią i Seleukidami, uderzył w r. 53 na Fartów i zginął w bitwie pod Karrami. Rozumem politycznym i odwagą osobistą nie dorównywał dwu pozosta­łym triumwirom. 8. Marcus 1. Crassus, starszy syn poprzedniego, kwestor Cezara w wojnie galickiej, namiestnik Galii Cyzalpińskiej. 9. Pu­blius 1. Crassus, brat poprzedniego, legat Cezara w Galii w r. 56, zginął wraz z ojcem w wojnie przeciw Fartom w r. 53. — Luculli: 10. Ca­ius 1. Lucullus, trybun ludowy w latach 197 i 196 p.n.e. 11. Lucius 1. Lucullus, konsul w r. 151 p.n.e., krwawo stłumił powstanie w Hisz­panii. 12. Lucius 1. Lucullus, syn poprzedniego, propretor na Sycylii w r. 103 p.n.e., prowadził walkę ze zbuntowanymi niewolnikami; za po­pełnione przy tym zaniedbania został skazany na wygnanie. 13. Lucius 1. Lucullus, syn po­przedniego, uczestnik wojny z Mitrydatesem w r. 87 p.n.e., edyl w r. 79, pretor w r. 77, kon­sul w r. 74, zwycięzca Mitrydatesa w latach 73 i następnych; ostatecznie jednak nie mógł go pokonać, uczynił to dopiero Pompejusz. Lukul-lus wycofał się potem z życia publicznego i zmarł w r. 56. Bogactwa jego stały się przysłowiowe. W Rzymie wybudował wspaniałe pałace i za­łożył słynne ogrody (sprowadził z Azji do Europy czereśnie), posiadał piękne zbiory ksiąg i dzieł sztuki, opiekował się artystami i uczonymi, sam również miał napisać po grecku historię wojny marsyjskiej. Cyceron poświęcił mu drugą księgę swych Academica. 14. Marcus 1. Lucullus, brat poprzedniego, adoptowany przez Marka Teren-cjusza Warrona, w r. 83 p.n.e. odniósł zwycię­stwo nad stronnikami Mariusza; konsul w r. 73, namiestnik Macedonii w r. 72; występował w procesach przeciw trybunowi Korneliuszowi i Aureliuszowi Ketcie, przyjaźnił się z Cycero

Licinii

419

Ligarii

nem, któremu oddal wiele "przysług w czasie jego pobytu na wygnaniu.—Z przydomkiem Macer: 15. Caius 1. Macer, trybun ludowy w r. 73 p.n.e., zadęty przeciwnik Sulli i jego obozu, w r. 66 oskarżony przez Cycerona o nad­użycia de repetundis, których dopuścił się jako pretor, wkrótce potem popełnił samobójstwo. Napisał Annales (Roczniki), które Cyceron kry­tykował, zarówno jak jego mowy. 16. Caius 1. Macer Calvus zob. Calvus. — Muciani: 17. Pu-blius 1. Crassus Dtves Mucianus, syn Publiusza Mucjusza Scewoli, adoptowany przez Publiusza Licyniusza Krassusa, konsul w r. 131 p.n.e., prawnik, stronnik Tyberiusza Grakcha; zginął w wojnie z Arystonikiem, synem Eumenesa n, króla Pergamonu. 18. Marcus 1. Crassus Mu-cianus, konsul w latach 52, 70 i 75 n.e., wielko­rządca Syrii w ostatnim roku panowania Nerona, zwolennik Wespazjana i przeciwnik Witeliusza;

zajmował się historią i geografią. — Murenae:

19. Lucius 1. Murem, pretor w r. 100 p.n.e.

20. Publius 1. Murena, zapewne syn poprzed­niego, mówca, padł w bitwie ze stronnikami Mariusza. 21. Lucius 1. Murena, brat poprzed­niego, w r. 87 p.n.e. walczył pod dowództwem Sulli w Grecji przeciw Archelaosowi, w latach 83-81 jako namiestnik Azji prowadził bez po­wodzenia wojnę przeciw Mitrydatesowi. 22. Lu­cius 1. Murena, syn poprzedniego, walczył pod dowództwem swego ojca i Lukullusa z Mitry-datesem; pretor w r. 65, propretor Galii, konsul w r. 62, oskarżony o przekupstwo, został obro­niony przez Krassusa, Hortenzjusza i Cycerona. 23. Caius 1. Murena, brat poprzedniego, na­miestnik Galii w r. 64 p.n.e., kazał tam uwięzić emisariuszy Katyliny.—Nervae: 24. Caius 1. Nerw, pretor w r. 167 p.n.e. 25. Aulus 1. Nerva, brat poprzedniego, trybun ludowy w r. 178 p.n.e., w r. 165 pretor i namiestnik Hiszpanii. 26. Pu­blius 1. Nerva, w r. 104 namiestnik na Sycylii, doprowadził do powstania niewolników. — Sa-cerdotes: 27. Caius 1. Saceraos, ekwita, obwi­niony o krzywoprzysięstwo przez cenzora w r. 142 p.n.e. 28. Caius 1. Sacerdos, poprzednik Wer-resa w zarządzie Sycylią, odznaczał się sprawie­dliwością. Walczył pod wodzą Metellusa na Krecie. — Z przydomkiem Stolon: 29. Caius 1. Stolo, trybun ludowy w latach 376 - 367 p.n.e. wraz z Lucjuszem Sekstiuszem Lateranem; ra­zem przeprowadzili uchwałę otwierającą plebejuszom dostęp do konsulatu (lex Licinia Sextia). —Z przydomkiem Varus: 30. Caius L, Varus,

konsul w r. 236 p.n.e., prowadził wojny z Ga­lami i z Korsykanami. 31. Publius 1. Varus, pretor w r. 208 p.n.e., dowódca floty morskiej w wojnie punickiej.—Inni: 32. Caius L., try­bun ludowy w r. 494 p.n.e., wraz z Gajuszem Albinosem. 33. Sextus L., zwolennik Sulli, ofiara terroru Mariusza w r. 86 p.n.e. 34. 1. Im-brex, komediopisarz rzymski z II w. p.n.e. 35. 1. Proculus, dowódca pretorianów za cesarza Otho-na (r. 69 n.e.). 36. 1. Dacus, współregent Galeriusza, a następnie cesarz od r. 308 n.e., mąż Konstancji, siostry cesarza Konstantyna, z któ­rym prowadził wojnę; pobity w r. 314 pod Ci-balis, potem w r. 324 pod Adrianopolis, został ujęty i skazany na śmierć.

Licinus przydomek rodu Porcjuszów (zob. Porcii).

Licja zob. Likia.

Licyniusze zob. Licinii.

Lidia (łac.-gr. Lydia, zwana także: gr. Ma-jonia, łac. Maeonid) kraj położony w środkowej części zachodnich wybrzeży Azji Mn.; w VII w. p.n.e. obszar kraju sięgał aż po rzekę Hałys i granice Medii, na południe do rzeki Meander;

z-czasem ograniczony został do górnego biegu rzeki Hermos; od północy 1. graniczyła z Mizją, od wschodu z Frygią, od południa z Karią. Terytoria leżące pomiędzy rzekami Hermos i Me­ander, skolonizowane przez Jończyków, nosiły nazwę Jonii. Pośród pasm górskich, jak Messogis, Tmolos, Olimp, Sipylos i in. leżały żyzne doliny. Ważniejsze miasta to Tyatejra, Sardes, . Magnezja, Hypaipa, Filadelfia i in. Zamiesz­kujące kraj plemiona meońskie (zwane później Lidami, Łydo]), zjednoczone pod wodzą Aly-attesa, w r. 600 p.n.e. podbiły grecką Jonie, w r. 456 p.n.e. dostały się pod panowanie Q>-rusa.

Lidiadas (Lydiadas) tyran Megalopolis w r. 234 p.n.e. Kiedy przywódca Związku Achajskiego Aratos pragnął pozbawić władzy tyranów pelo-poneskich, 1. zrzekł się panowania. W r. 233 został wybrany strategiem, a w r. 226 usunięty przez swego rywala, Aratosa. Kiedy król spar­tański Kleomenes wkroczył do Megalopolis, 1. natarł na niego z jazdą, został jednak otoczony i pobity.

Lfdias (gr. Lydias) rzeka w Macedonii, wg Herodota wpadająca do rzeki Haliakmon, wg innych źródeł do rzeki Aksios.

Ligarii Ligariusze, ród rzymski pochodzenia sabińskiego. 1. Quintus Ligarius, legat Pompe

Ligdamis

420

Likofron

jusza w Afryce, w roku 49 p.n.e. walczył z ofi­cerem Cezara, • Kimonem; w r. 45 wzięty do niewoli przez Cezara, został oskarżony przez Kwintusa Tuberona o zdradę państwa i skazany na wygnanie; bronił go Cyceron (zachowana mowa Pro Quinto Ligano), tak że w końcu go ułaskawiono. 2. Publlus L., brat poprzedniego, razem z nim dostał się do niewoli Cezara; zo­stał ułaskawiony, mimo to znowu podniósł broń przeciw Cezarowi; wówczas został ponownie ujęty i stracony.

Ligdamis (Lygdamis) tyran Naksos (VI w. p.n.e.), przy poparciu Kzystrata zdobył najwyż­szą władzę, której wkrótce pozbawili go Spar-tanie.

Ligdamus (Lygdamus) imię lub raczej grecki pseudonim nieznanego bliżej łacińskiego poety--elegika, który należał prawdopodobnie do koła literackiego Waleriusza Messali Korwinusa (I w. p.n.e.), i dzięki temu elegie jego zostały dodane jako III księga do zbioru elegii Tibullusa.

Liger- dziś Loire, poł. Loara; główna rzeka w Galii Celtyckiej, oddzielająca Akwitanię od Gallia Ltigdunensis.

Ligowie (łac. Ligu, Lygii) jedno z plemion Swebów, zamieszkujące okolice górnej Wisły i Odry, za czasów Domicjana (r. 81 - 96 n.e.) prowadziło wojny z plemieniem Kwadów. Z 1. mieli pochodzić bohaterowie Quo vadis Sienkie­wicza, Ligia i Ursus.

Liguria kraj w północnej Italii, rozciągający się nad wybrzeżem Morza Tyrreńskiego od ujścia rzeki Varus (dziś Varo) do rzeki Macra (dziś Magra). Ludność zajmowała się paster­stwem. Wybrzeża zostały skolonizowane przez mieszkańców kolonii greckiej, Massalii, którzy założyli szereg miast z Genuą (dziś Genova) na czele. Rzymianie walczyli z Ligurami od r. 280 p.n.e.; podbili ich w r. 140 p.n.e.

Likabet (gr. Lykabetós) niezbyt wysokie (277 m) skaliste wzgórze na północo-wschód od Aten, należące do łańcucha Pentelikonu.

Likajos (gr. Lykdjos) góra w południowo-za-chodniej Arkadii, na pograniczu z Messenią, ośrodek kultu Zeusa Likajosa (Lykdjos); był tam hipodrom i stadion, gdzie urządzano igrzy­ska. Wg legendy tutaj miał się urodzić bóg Pan.

Likaon (Lykaon) mit. 1. syn Priama i Lao-thoe, zginął z ręki Achillesa. 2. ojciec Pandarosa, władca Likii. 3. syn Pelasgosa i Okeanidy Meliboi (wg innych wersji: Kyllene), król Arkadii, ojciec 50 synów, znanych z 'bezbożności i wy­stępnej pychy. Kiedy Zeus, chcąc osobiście przekonać się o jego występkach, zjawił się na ziemi w postaci żebraka. L., ażeby wypróbować boga, podał mu jako potrawę mięso ludzkie. Zeus zabił 1. i jego synów uderzeniem pioruna, tylko najmłodszego Niktinosa uratowała bogini Gaja. Wg innej wersji 1. i jego synowie zostali przez boga zamienieni w wilki. W micie tym znajdujemy echa dawnego zwyczaju składania Zeusowi Likajosowi ofiar ludzkich.

Likaonia (gr. Lykaonia, łac. Lycaonia) kraina w południowej części Azji Mn., między Frygią, Galacją, Kappadocją i Cylicją, otoczona od po­łudnia łańcuchem gór Tauros; kraj pastwisk, w części pustynnej pokryty stepem ze słonymi jeziorami zamieszkany przez ludność wojowni­czą i łupieską. Likaończycy długo przeciwsta­wiali się królom perskim, wreszcie zostali poko­nani przez Aleksandra Wielkiego. W r. 25 p.n.e. 1. została podbita przez Rzymian i wcielona do prowincji Galacji i Pontu; za panowania cesarza Trajana włączono ją do prowincji Kappadocji. W okresie późnego cesarstwa tworzyła oddzielną prowincję.

Likejon (gr. Lykejon) Liceum, słynne gimna­zjum w Atenach, zbudowane przez Pizystrata lub Peryklesa, nazwane tak od Likosa, syna Pandiona; znajdowała się tu świątynia Apollina Likejosa. W 1. Arystoteles wygłaszał publiczne wykłady, stąd nazwa jego szkoły.

Likia (gr. Lykia, łac. Łyda) kraj w południo­wej części Azji Mn., graniczący z Pizydią, Pam-fylią i Karią. Krezus usiłował bezskutecznie pod­bić Likijczyków, w V w. p.n.e. byli oni sojusz­nikami Aten. Podbici przez Aleksandra W. we­szli w skład monarchii Seleukidów. W r. 43 p.n.e. 1. została przyłączona do państwa rzym­skiego jako część prowincji Pamfylii. Ważniejsze miasta to: Ksantos, Myra, Patara, Pinara, Tlos. Zachowało się wiele zabytków z okresu wojen perskich (rzeźb, pomników grobowych) oraz teatrów, amfiteatrów i inskrypcji z czasów rzymskich.

Likios (gr. Lyklos, Lykejos, łac. Lycius) przy­domek Apollina czczonego w wielu miejsco­wościach w Likii.

Likofron (Łyko f roń) 1. syn tyrana Koryntu, Periandra i Melissy (VII/VI w. p.n.e.); zniena­widziwszy ojca za zamordowanie matki, opuścił Korynt; zginął zabity przez Korcyrejczyków. 2. morderca tyrana Ferai, Aleksandra, po jego śmierci w r. 358 p.n.e. sam został tyranem

Likomedes

421

LIkurg

i panował aż do r. 354, kiedy to pozbawił go władzy Filip Macedoński. 3. 1. z Chalkis na Eubei, syn Likosa, gramatyk i poeta, żył w Alek­sandrii w czasach Ptolemeusza Filadelfa. Praco­wał w Bibliotece Aleksandryjskiej, gdzie na zle­cenie królewskie uporządkował utwory kome­diopisarzy greckich, pisząc dzieło w 11 księgach pt. Perl komodias (O komedii). Jako poeta był członkiem tzw. Plejady; napisał wiele anagra­mów, tragedii, dramatów satyrowych oraz poe­mat pt. Aleksandra albo Kassandra, w 1474 trymetrach jambicznych. Treścią tego utworu są przepowiednie Kassandry o losach Troi i bo­haterów wojny trojańskiej, doprowadzone do czasów Aleksandra W. Poemat zawiera wiele wiadomości historycznych, mitologicznych i geo­graficznych, nie odznacza się jednak -wielką wartością poetycką; nadmiernie zawiły, niejas­ny styl zyskał autorowi przydomek ho skotej-nos, ciemny.

Likomedes (Lykomedes) mit. król wyspy Sky-ros, na którego dworze ukryła Tetyda Achillesa w przebraniu dziewczęcym, chcąc go uchronić przed wyprawą na Troję. Z córką L., Dejdameją, Achilles miał syna Pyrrosa (Neoptolemosa).

Likon (Lykon) 1. Ateńczyk, jeden z trzech oskarżycieli Sokratesa (obok Anytosa i Meletosa) w r. 399 p.n.e. 2. 1. z Troady, syn Anty-anaksa, filozof grecki, przez długi czas scholar-cha szkoły perypatetycznej; wg tradycji, zmarł w wieku 74 lat. Cyceron wspomina o nim jako o autorze Charakterów oraz dzieła O najwyższym dobru i zlu. 3. malarz grecki z n/I w. p.n.e., pracował w Italii i — wg Pliniusza — ozdobił freskami świątynię Junony w Ardea. Po otrzy­maniu obywatelstwa tego miasta przyjął nazwi­sko Marcus Plautius.

Likoreja (gr. Lykweja, łac. Lycorea) najwyższy południowo-wschodni szczyt Parnasu (2459 m);

u stóp jego miało się znajdować miasto o tej samej nazwie, wg legendy siedziba mitycznego króla Deukaliona.

Likoris (Lykoris) zob. Yolumnia Cytheris.

Likortas (Lykortas) ojciec historyka Polibiusza, strateg Związku Achajskiego, w r. 184 p.n.e. pokonał Messeńczyków, mszcząc się za śmierć Filopojmena; wkrótce potem zmarł.

Likosi (Lykos) 1. mit. syn Posejdona i Kelajno, zabity przez Heraklesa, umieszczony przez ojca na Wyspach Szczęśliwych. 2. mit. syn Hyrieusa i Klonii, władca Teb, małżonek Dirke, z którą znęcał się nad pierwszą swą żoną, An-

tiopą, za co poniósł śmierć z rąk jej .synów, Amfiona i Zetosa. 3. mit. syn Pandiona, brat Ajgeusa, Nisosa i Pallasa, heros ateński, na jego cześć nadano gimnazjum ateńskiemu nazwę Likejon. Wprowadził w Andanii messeńskiej misteria eleuzyńskie. Wg innej wersji — L„ wy­pędzony przez Ajgeusa, miał udec do Sarpedona, którego kraj otrzymał wówczas nazwę Likii. 4. 1. z Region (IV/III w. p.n.e.), historyk gre­cki, autor Historii Aleksandra Wielkiego, podo­bno także pracy O Sycylii i O Libii. Dzieła nie zachowały się.