Mana shu qonuniyatlarni tizimning boshqa komponent(tabiat va inson)lari
rivojiga
to„siq bo„lmasligi ekologik jixatdan muhim ahamiyatga ega. Ma‟lumki, har qanday
tizimning barqarorligi komponentlarni o„zaro mutanosib ravishda rivojlanishi va ular
orasidagi munosabatlar muvozanatlashgan xolatda bo„lishini taqozo etadi,
aks xolda
tizim buziladi va asl hususiyatlarini yo„qotadi.
YUqoridagilardan quyidagi xulosalarni qilish mumkin:
Er sayyorasi va undagi tabiat hamda hayot shakli insonga ma‟lum bo„lgan
Olamda yagonadir;
tabiiy borliq inson va jamiyatning yagona moddiy negizidir;
tabiat-inson va jamiyatni yaxlit tizim deb qarab, ularni birgalikda o„rganish
zarur;
bu
tizimning
biror-bir
komponentidagi
o„zgarish
uning
boshqa
komponentlarida adekvat tarzdagi ijobiy yoki salbiy o„zgarishlarni yuz
berishiga olib keladi.
Mavjud ilmiy manbalarga asoslanib, Er sayyorasi yoshini 4,7 mlrd yil deb aytish
mumkin. Mana shu o„tgan uzoq geologik davr mobaynida erda o„ziga
hos tabiat
shakllangan. YEr tabiatining evolyusion, spiralsimon tadrijiy taraqqiyoti bir necha
bosqichlarga bo„linadi va ularning har biri o„ziga hos hususiyatlarga ega.
Tabiatni
shakllanishi, evolyusiyasi va asosiy hususiyatlarini o„rganish bilan bir qator tabiiy
fanlar shug„ullanadi. Ekologiya fani nuqtai nazaridan tabiat komponentlari orasidagi
va ular ichidagi muvozanat qanday qaror topganligi hamda uni jamiyatning tabiatga
ta‟siri kuchayib borayotgan hozirgi paytda qanday qilib
saqlab turish mumkinligi
asosiy ahamiyatga ega. Tabiatni tashkil etuvchi tarkibiy qismlar havo, suv, tog„
jinslari, o„simlik va hayvonotlar orasida va tabiatdagi turli modda va energiya
almashinuvi
jarayonlarida, uzoq geologik davrlar mobaynida o„zga hos barqarorlik
xolati yuzaga kelgan. Tabiatdagi mana shu barqarorlikni
Dostları ilə paylaş: