Salam olsun İbrahimə

Allahın razılığı

Abbas Hadi

İbrahimin xarakteri elə idi ki, adətən, yanında olub görənlərdən başqa heç kim işlərindən xəbər tutmurdu. Lakin özü zəruri bildiyi məqamlarda bəzi işlərindən danışırdı. Həmişə deyirdi ki, Allahın razılığı üçün görülən işi deməyə gərək yoxdur. Həmçinin deyirdi: "Bizim problemimiz budur ki, hamının razılığından ötrü iş görürük, Allahdan başqa".

Həzrət Əli (ə) buyurur: "Kim qəlbini və əməllərini Allahdan qeyrisindən təmizləsə, Allahın nəzərində olar".¹

Böyük ariflər də öz sözlərində bildirirlər ki, Allah üçün görülən iş dəyərli olar. Yaxud deyirlər ki, insan Allahdan qeyrisi üçün çəkdiyi hər bir nəfəsə görə axirətdə peşman olacaq.

İbrahim yaralananda Tehranın zorxanalarından birinə gedib bir küncdə oturduq. Hər bir təcrübəli idmançı içəri girəndə mürşidin zəngi səslənir, idman bir neçə saniyəliyə dayanırdı. O da uzaqdan idmançılara əl yelləyir, gülümsəyir və otururdu.

İbrahim diqqətlə insanların hərəkətlərinə baxdı və sonra dönüb yavaşca mənə dedi: "Gör bunlar zəngin səslənməsinə necə sevinirlər. Bəzi adamlar zorxana zənginə aşiqdirlər. Onlar Allaha bu qədər aşiq olsaydılar, daha yer üzündə qalmaz, göylərdə yeriyərdilər. Dünya belədir: adam nə qədər ki dünya aşiqidir və bu dünyaya yapışıb, halı və günü budur. Lakin başını göyə qaldırsa və işlərini Allahın razılığı üçün görsə, əmin ol ki, həyatı dəyişər, yaşamağın mənasını anlayar. Zorxanada çoxları bilmək istəyir ki, kim daha güclüdür və kim daha tez yorulur. Əgər bir gün miyandar olsan və birinin yorulduğunu görsən, Allahın razılığından ötrü tez idmanı dəyiş".

İbrahim deyirdi: "İnsan hər bir işi, hətta şəxsi işlərini də Allahın razılığından ötrü görməlidir".

***

Cümə səhəri yaxınlaşırdı. İbrahim qanlı köynəkdə evə gəldi. Çox yavaşca paltarlarını dəyişdi. Namazını qılandan sonra dedi: "Abbas, mən yuxarıda yatmağa gedirəm".

Günortaya yaxın həyətdən səs gəldi. Kimsə dayanmadan qapını döyürdü. Anam gedib qapını açdı. Qonşu qadın idi. Hirslə salam verəndən sonra dedi: "Sizin bu İbrahim mənim oğlumla tay-tuşdur?! Axşam oğlumu motosikletlə aparıb, sonra da qəzaya düşüblər, oğlumun ayağı sınıb".

Sonra əlavə etdi: "Bax, xanım, mən oğlumu ən yaxşı liseyə qoymuşam və sənin oğlun kimilərlə oturub-durmasını istəmirəm".

Anamızın heç nədən xəbəri yox idi. Çox narahat oldu, üzr istəyib dedi: "Mən nə dediyinizi, nədən danışdığını bilmirəm, amma baş üstə, mən İbrahimə deyərəm, siz bağışlayın..."

Mən onların danışığını eşidib yuxarı mərtəbəyə qaçdım, İbrahimi oyadıb dedim: “Dadaş, nə etmisən?”

– Nə olub ki?

– Motosikletiniz qəzaya düşüb?

Yerindən hoppanıb təəccüblə soruşdu: "Qəza?! Nə danışırsan?!”

– Bəs eşitmədin? Qapıdakı Məmmədin anası idi, haray-həşir salmışdı...

Bir qədər fikirləşib dedi: "Yaxşı. Allaha şükür, mühüm bir şey deyil".

Həmin gün axşamüstü Məhəmmədin ata-anası bir dəstə gül və bir qutu şirniyyatla İbrahimi görməyə gəldilər. Qonşu qadın dayanmadan üzr istəyirdi. Bizim anamız təəccüblə dedi: "Hacı xanım, nə səhərki sözlərindən bir şey anladım, nə də indiki işindən".

- Vallah, xəcalətimdən nə deyəcəyimi bilmirəm. Məhəmməd hər şeyi danışdı. Əgər ağa İbrahim olmasaydı, Allah bilir başına nə gələrdi! Məhəllə uşaqları biz narahat olmayaq deyə İbrahimlə Məhəmmədin qəzaya düşdüklərini söyləmişdilər. Hacı xanım, mən tez mühakimə yürütdüyümə görə üzr istəyirəm. Sən Allah, məni bağışla. Atasına da dedim ki, çox ayıbdır, ağa İbrahim neçə aydır yaralanıb, bizsə hələ onu görməyə getməmişik. Buna görə əziyyət verdik.

- Məhəmmədə nə olub ki?

- Cümə axşamı gecə məscidin Bəsic üzvləri məhəllədə keşik çəkirmişlər. Məhəmməd küçədə digər uşaqların yanında imiş. Birdən əli çaxmağa keçir və səhvən silahından açılan güllə öz ayağına dəyir. O, yaralanıb yıxılır və ayağından çoxlu qan axır. Bu zaman ağa İbrahim motosikletlə gəlib, uşaqların köməyi ilə Məhəmmədin ayağının yarasını bağlayıb və sonra xəstəxanaya aparıb".

Qonşu qadının söhbəti bitəndən sonra dönüb İbrahimə baxdım. Xüsusi soyuqqanlılıqla bir küncdə oturmuşdu. O, yaxşı bilirdi ki, Allahın razılığından ötrü bir iş görmüş adam camaatın sözlərinə fikir verməməlidir.

İxlas

Abbas Hadi

İdmandan söhbət edərkən dedi: "İdmana və yarışa gedəndə həmişə dəstəmazlı olurdum. Güləş yarışından öncə də həmişə iki rəkət namaz qılırdım”.

– Nə namazı?

– İki rəkət müstəhəb namaz qılıb Allahdan istəyirdim ki, yarışda kiminsə qəlbinə dəyməyim.

İbrahim əsla günaha yaxınlaşmazdı. Elə buna görə bütün dostlara örnək idi. Hətta günahdan söz düşəndə tez mövzunu dəyişdirirdi.

Uşaqların kiminsə qeybətini etdiyini görəndə tez-tez deyirdi: "Salavat deyin". Və ya başqa bir yolla mövzunu dəyişdirirdi. O heç vaxt kiminsə pis əməlindən danışmazdı.

İbrahim heç vaxt dar köynək geyinməzdi, həmişə özünü ağır işlərə verərdi. Bunun səbəbini soruşanda deyirdi: "Bu işlər insan nəfsi üçün lazımdır".

Şəhid Cəfər Cəngru deyirdi: "Əzadarlıq bitəndən sonra oturub birlikdə söhbət edirdik. İbrahim isə başqa bir otaqda öz halında idi. Uşaqlar gedəndən sonra İbrahimin yanına keçdim. O hələ mənim gəlişimi duymamışdı, hər neçə saniyədən bir iynəni üzünə və kirpiyinin arxasına vururdu. Birdən təəccüblə dedim: "Nə edirsən, dadaş İbrahim?!"

Orada olduğumu bilib yerindən qalxdı və özünə gəldi. Bir az sonra dedi: "Heç nə, heç nə. Bir şey deyil".

– Sənin canın üçün olmaz, gərək iynəni nə üçün üzünə vurduğunu deyəsən.

Bir az sükut etdi və qəhərli adamlar kimi çox sakitcə danışmağa başladı.

– Naməhrəmi görən gözün cəzası budur.

O vaxt İbrahimin nə dediyini və bu sözün mənasının nə olduğunu anlamadım, amma sonralar böyük insanların tarixini oxuyanda gördüm ki, onlar da günaha düşməmək üçün özlərini tənbeh edərmişlər.

Onun şəxsiyyətinin əsas xüsusiyyətlərindən biri də naməhrəmdən uzaq gəzmək idi. Hətta qohumlardan bir naməhrəm qadınla danışanda əsla başını qaldırmazdı. Dostları deyirdilər ki, İbrahimin naməhrəmə allergiyası var.

Və İmam Baqir (ə) necə gözəl buyurmuşdur: "Naməhrəm qadınla danışmaq şeytanın oxlarındandır".

***

İbrahim ehsan verməyə də çox əhəmiyyətli yanaşırdı, həmişə dostlarını yeməyə dəvət edirdi.

Yaralanıb evdə müalicə aldığı dövrdə hər gün yemək hazırlayır və ziyarətə gələnləri süfrəyə dəvət edirdi. O bu işdən hədsiz həzz alır, dostlarına deyirdi: "Biz vasitəçiyik. Bu, sizin ruzinizdir. Möminlərin ruzisi bərəkətlidir".

Əzadarlıqda və dini məclislərdə də belə idi. Ev sahibinin ehsan verməyə çətinlik çəkdiyini görəndə heç bir söz demədən bütün qonaqlara xörək təşkil edirdi. O deyirdi: "İmam Hüseyn (ə) məclisi hər cəhətdən gözəl olmalıdır".

Cümə axşamları Bəsicin proqramından sonra uşaqlara şam yeməyi hazırlayırdı. Yeməkdən sonra kollektiv şəkildə həzrət Əbdüləzimin ziyarətinə və ya Behişti-Zəhra (ə) məzarlığına gedirdik. Bəsic və heyət uşaqları o dövrü heç vaxt unutmazlar. Hərçənd o gözəl və unudulmaz dövr çox sürmədi.

Bir dəfə İbrahimə dedim: "Dadaş, bu qədər pulu haradan gətirirsən? Məktəbdən ayda 2000 tümən maaş alırsan, amma dəfələrlə artığını digərlərinə xərcləyirsən".

Üzümə baxıb dedi: "Ruzini yetirən Allahdır. Mən bu işlərdə yalnız vasitəçiyəm. Mən Allahdan istəmişəm ki, cibim heç vaxt boş olmasın, Allah da güman etmədiyim yerdən xeyir işlərə şərait yaradır".