Avctarii indici tomus quartus
Yüklə 19,02 Mb.
|
|
trectans Iudicem, & recipiens, & judicium sibi manducans & bibens. Et dæmones qui- dem quia credunt (qualiscumque illa fides sit)<-P>@@
rum Sacerdotum fides, quando neque ut dæ- mones tremere aut contremiscere comperiun- tur? O quàm mortua illa, immò & sepulta, ac sub pedibus constituta! & pro excellentia fi- dei magnum exhibet in visione præfata Vene- rabilis Marina documentum, dum eam, quæ circa Eucharistiam versatur, visionibus judicat præferendam. Pro earum autem certitudine mirè facit subjuncta Christi doctrina, juxta quam esse potest cognitio major ea, quæ per fidem habetur, loquente ipso, & evidentiam locutionis & loquentis exhibente, ut sæpiùs præfatæ Virgini videtur accidisse. Id autem quod de magnitudine Omnipotentiæ, recepto Christo, sibi dicit ostensum, pro confirmatio- ne eorum deserviunt, quæ dicta sunt §. præ-
& seqq. prædictum eo loco instituta dispu- tatio, cui quidem addi possent multa, si cum modernis Scriptoribus esset agendum, qui post lucubrationes nostras, suas & doctas & pro- fusas evulgarunt. Sed instituti nostri non est tractatus texere fusiores, sed nonnullis additis ampliùs firmare, aut illustrare jam dicta, & si quid correctione dignum accurrerit, reforma- re. Decretum ergo Incarnationis peccati præ- visionem absolutam antecessit, modo speciali- ter explicato, contra quem nihil vidi obje- ctum, quod ejus verisimilitudinem infirmarit. Potest tamen ex P. Martino Perez contrarium aliquid excitari, qui Disput. 14. de Incarnatione, satis quidem solidè & subtiliter probat decre- tum prædictum prævisionem peccati præces- sisse, & Disput. 15. venturum Christum, etiam Adamo non peccante. Inquirens autem Sect. 6.
nationis Christi propter ejus excellentiam fue- rit prædestinatus indifferens ad conditionem impassibilitatis vel passibilitatis, circa quod Recentiorum quorumdam affirmantem sen- tentiam nu. seq. suis cum argumentis adducit, & nu. 11. pro contraria rationes, in proximo sic resolvit: Mihi videtur dicendum ex vi præsen- tis decreti primi non fuisse Christum prædesti- natum in carne passibili voluntate absoluta & efficaci, benè tamen conditionata, & depen- denter à carentia peccati. Quod probat ratione pro negante sententia præmissa, quia scilicet nō potest velle rem existere in eo statu, in quo repugnat ei existere: at repugnat Christum existere nisi passibilem vel impassibilem in particulari. Præterquàm quòd Deus cùm di- stinctissimè omnia cognoscat, non incipit vel- le confusè ab universalibus, etiam secundùm modum nostrum concipiendi, quia talis decer- nendi modus imperfectionem involvit, cui vera de ipso cognitio non se potest conformare.<-P> @@0@ @@1@ tuimus, non esse admittendum, quo videlicet Deus Incarnationem voluit non determinata pro illo signo divina incarnanda Persona, quia sic existere non potuit, & aliàs decernen- di modus, utpotè confusus, ei videtur repu- gnare. ex eo, quod admittit circa decretum impassi- bilitatis, potest evidenter instari. Nam ex vi decreti hujusmodi nequit res decreta existere, & ita neque ut existens prævideri, quia ejus existentia pendet à non prævisa conditione sub statu absoluto. Unde non fit satis si dica- tur posita conditione decretum illud transire in absolutum; quia ex eo non tollitur quod de absoluta rei decretæ existentia dicebamus. Sicut autem sufficiens judicatur, ut posita con- ditione decretum tale suum habeat effectum, ita & dici in decreto potest à nobis explicato, accedente enim decreto circa Personam, suus illi effectus respondebit. Id autem quod de confuso procedendi modo objicitur, ex eodem fundamento pariter refellendum, quia etiam modus decernendi sub conditione similem præ se fert confusionem, cùm Deus distinctissimè cognoscat omnia, & possit conditionem appo- nere. Quòd si dicatur id in conditione peccati repugnare, id non obstat: nam posita volun- tate permissionis peccati in statu conditionali prævisi, jam absoluta stat illius prævisio: & po- test permissio simul cum remedio futuræ re- demptionis decerni, licet ante illam non pos- sit; ad eum modum, quo Deus peccata in Prę- destinatis permittit, sed cum voluntate confe- rendi auxilium pro illorum deletione, ut dixi alibi. Vel certè expectare potuit positionem conditionis, cùm nihil pro antepositione de- creti videatur urgere. Omnes ergo difficulta- tem in hoc modo decernendi tenentur devora- re; sed & opportunè valebunt digerere, si di- catur id non procedere ex defectu cognitio- nis, sicut in humanis, sed ex omnimoda liber- tate statuente dependentiam inter objecta, aut independentiam, ex qua in decretis divinis sua coordinatio per formalem aut virtualem eorum distinctionem, in quo imperfectio est nulla, immò potiùs perfectio omnimodæ po- tentiæ & libertatis. quod Nos statuimus cum indeterminatione divinæ Personæ, conditionatum esse posse, si Deus ita decernat: Volo Incarnationem unius ex tribus Personis. Quòd si Adamus peccave- rit, Filium incarnari. In quo quidem absolutè loquendo non apparet repugnantia ulla, sicut neque in decreto illo de conditione passibili- tatis, aut impassibilitatis: potuit siquidem Deus, pro casu impassibilitatis statuere, ut Spiritus sanctus carnem assumeret, quia futurus erat status sanctitatis; licet verosimilius appareat incarnandum Filium: sic enim videtur com- munis sensus Theologorum habere, dum quæ- runt utrum Adamo non peccante Verbum car- nem fuisset assumpturum. Sed certè dubium negotium est, ut non debeamus Deum in ea deliberatione ad id, quod reipsa fecit, moraliter<-P>@@
ominùs modus ille decernendi in eo provi- dentiæ modo, qui Deo placuit, placere ne- quit: quia eo posito Christus non habet ratio- nem caussæ, aut quasi caussæ motivæ redemp- tionis ob prævisum peccatum Adami, quod occasio extitit incarnandi Filij, unde & debuit prævideri ut stet illud D. Augustini Sermone 8. de verbis Apostoli, Si homo non periisset, Fi- Christi locutus, Lucę 19. v. 10. Venit enim filius hominis quærere, & salvum facere, quod perierat. Inde enim illatio S. Doctoris, quem aliàs pro mysterio Incarnationis etiam non peccante Adamo stare vidimus nu. 124. dictum sine dependentia à peccato, ex eo ar- gumentati sumus, quòd aliàs conditio mundi melior occasione peccati fuisset, unde non de- beret illius post peccatum status deplorari. Quibus consonat quod habet P. Perez citatâ Disput. 15. Sect. 1. improbans illorum senten- tiam, qui asserunt venturum quidem Chri- stum, si Adamus non esset prævisus peccans: si autem secùs prævisus, non venturum ex vi præsentis decreti; quia existimant optimum modum se communicandi in Deo, quem ille absolutè statuit, cum peccato habere connexio- nem, illo sub conditione præviso, sic enim il- lius attributa amplius elucerent, sicut etiam non præviso peccato, in eo enim statu conve- nientissimè ad illius conditionem divina attri- buta resplenderent. Post multa autem argu- menta sic concludit n. 7. Vltimò, liberè dicitur,
Ex quo manifestè habetur statum illum felicis- simum nostro futurum meliorem, & ita meritò à sanctis Patribus humani generis casum de- ploratum: licet felix dicatur culpa, quæ talem ac tantum meruit habere Redemptorem: non equidem ex eo quòd felicitatem adduxerit, qua erat mundus cariturus, cùm sit redemptio præ- servativa felicior, sed quia redemptionem ha- bere, genus felicitatis est; & quo nobilior Re- demptor, eo & felicior illa. Heu tristis & lacry- 35. in Cantica satis pulchra, & succo redundan- tia divino, ut hinc, ut vulgò dicitur, cum melle
Tract. 3. qui est de Incarnatione Disput. 2. affir- mat & eruditè probat Christum fuisse decre- tum omnium creaturarum sinem, antequàm aliquid in particulari decerneretur, & motivum adæquatum fuisse. 1. ut esset mundi exordium. 2. caput totius mundi creati. 3. caussa merito- ria omnium, quæ in mundo creantur. 4. auctor salutis omnium qui salvantur. Quod quidem cùm stare sine dependentia à peccato possit,<-P> @@0@ @@1@ mysterium constitisset. Cum prædictis autem stare ait ut Christus decretus fuerit Redemp- tor ante omnem creaturam absolutè futuram, in actu 1. ut scilicet si ij, qui crearentur, reme- dio indigerẽt in peccatũ prolapsi, illud ex anti- cipatæ providentiæ beneficio redempti per illũ obtinerent. Et per hoc censet fieri satis aucto- ritatibus Scripturæ & Sanctorum Patrum, dum clamant Christum redemptionis tantùm caussa venisse, siquidem ut Redemptor in actu primo venit. Ubi & addi potest, aliàs non venturus. Si enim talis in actu primo esse non posset, ne- que pro alijs titulis idoneus esse videretur. In quo quidem quod ad excellentiam Redemp- toris per virtutem ad id muneris plenissimam attinet, etiam admitti juxta nostram senten- tiam potest: Christus enim, quacumque in- carnata persona, excellentiam præfatam habe- ret, etiamsi Deus decerneret nullum pecca- tum permittere: sicut modò habet Christus superexcellentiam meriti in actu primo pro innumeris alijs, ad quæ se reipsa non exten- dit. Quod autem auctoritates dictæ congruam habeant explicationem, non ita explicatio ip- sa confirmat, ut videri potest n. 41. & 42. vio- lentiam enim aliquam præ se ferre videtur. tores non adhorres, Sine quibus numquàm fores Tanto digna Filio, post adhibitam expositionem de actu primo simul auctoritatibus alijs aptan- da sic concludit: Nihil tamen obstat ne Hymnus
Redemptoris ad verbum Tanto referatur. Cùm enim magnitudinem denotet, etiam innuere videtur quantitatẽ, non molis, sedvirtutis sensus ergo erit: Numquàm fores tanto digna Redemptore
Ex redemptione siquidem quoddam exurgit magnitudinis argumentum, immò & augmen- tum saltem extensivum. Pro quo expenden- dum venit quod ab Angelo dictum Virgini Lucæ 1. v. 31. Et vocabis nomen ejus Jesum. Ubi quidem titulus Redemptoris expressus, sicut Divo Josepho dictum à cælesti Nuntio, Matth. 1. v. 21. & vocabis nomen ejus Jesum:
posito verbo subdit Gabriel: Hic erit magnus, v. 32. Ut apertè indicaret ex opere redemptio- tionis, omnium in eo maximo, evasurum ta- lem, ut Magni cognomentum supra omnes, qui eo præcesserunt inclyti, aut futuri unquàm, sit feliciter habiturus. Habet lector pro hujus po- sitionis exornatione elegantem discursum apud P. Hieronymum de Guevara Tomo 1. in Mat- ascendenti Christo attolli portas cæli & eleva- ri, satellites Angelici semel iterùmque procla- mant, juxta Davidicum illud Psal. 23. v. 7. Attollite portas Principes vestras, & elevamini por- tæ æternales, & introibit Rex gloriæ. Ille inquam, de quo mox ijdem: Dominus fortis & potens, Dominus potens in prælio, v. 8. Ubi sanè mirum<-P>@@ <-P>fuit, quod cælorum aditus angustus & coar- ctatus ut Christum capiat de terra revertentem ad patriam ministris cælitibus videatur; cùm nihil tale pro descendente dictum audiamus. Sed attendatur illud: Dominus potens in prælio. In opere inquam redemptionis, de quo & Psal- mus noster: Accingere gladio tuo super femur
vissimus, elegantissimus, & eruditissimus Scri- ptor exequitur, cujus hîc mentio est sanè gra- tissima, ob præclaras dotes, patriæ consortium, qui & circa Epithalamium, cujus revisor exti- tit, liberale judicium prodidit, & quia in dis- juncta charta, inter manus evolventium perijt, sicut & aliud doctissimi P. Didaci Cigoney in Regijs Matritensibus studijs sacræ Scripturæ Professoris, & Imperialis Collegij Rectoris. Pro quo nescio an gaudendum sit mihi magis quàm dolendum: quandoquidem tantorum virorum laudatorię censuræ pudorem mihi non non modicum intulissent. Sit meæ tenuitati satis unus, qui & pro millibus computandus P. Joan. Antonius Velasquez, de quo aliàs, cujus cẽsura felicior, quia in volumine ipso cōscripta, & elegantiam illam ac sapientiam sapit, qui- bus, præter probitatem eximiam, inter Socie- tatis nostræ, & ideò etiam Ecclesiæ luminaria numerandus. Et hæc quidem occasione Hym- ni illius, de quo non est cur multùm curare debeamus: non enim sine caussa ab Ecclesiæ est usu relegatus, quod & Patri Bonæ-Spei, cùm pro ejus sententia faciat, non poterit dis- plicere, sicut neque alia, quibus illius est ex- positio declarata, & verò etiam illustrata: nam & qui qualemcumque lucem affert, dici potest illustrare; neque enim à me majora sperari possint, nisi quatenus ex superioribus lucis fontibus possunt diligentiæ alicujus interven- tu ad non contemnendos effectus adhiberi. pro Incarnatione ante prævisionem peccati præfinita decernit, uno tantùm P. Suareño ci- tato, idq́ue breviter & eleganter suo more pro- sequitur, & quæcumque allegantur in contra- rium, facillimum asserit explicare de intentio- ne Dei secundaria &c. vel de ratione grande illud beneficium populariùs explicandi, ex eo quòd propter nos Homines, & propter no- stram salutem descendit de cælis, carnem morti obnoxiam sumpserit &c. Pro quo deser- vire id potest quod communiter docent Theo- logi, Christum scilicet, aut non venturum ab- solutè juxta Thomistarum sententiam, aut certè impassibilem juxta Scotum & asseclas, si Adami non fuisset prævisum peccatum ex peculiari transgressione commissum, etiam si actu alia peccata fuissent, quia illud generalis humani generis infectio, strages, & destructio fuit, unde & generale motivũ tanto operi pro- portionatum, in quo ad infectionem naturæ ex eo principalis respectus habitus, quòd originale non sit propria ut in singulis reperta personis voluntate contractum, sed aliena, vel si aliquo- modo propria, dicto quidem modo, per inclu- sionem in primi parentis voluntate, tali Dei decreto ut illi non potuerit repugnari. Et ni-<-P> @@0@ @@1@ quod in Symbolo proclamatur: Qui propter nos Homines &c. Ad id enim sufficit qualecum- que motivum, & ad movendos animos non est opus ad subtiles rationes convolare. Quo etiam modo assumi verba Hymni possunt, de quo nu- per, licet etiamsi is, qui orat, non sit in statu peccati mortalis, pro venialibus etiam non fuisset incarnatum Verbum, nec revera est, nisi valde per accidens, cùm pro illis à puro homine posset Deo condigna offerri satisfa- ctio.
9. Quæst. 18. cùm problematicè quæstionem discussisset, in fine tamen propensionem in sententiam affirmantem ita proponit, ut dissi- mulare illam se non posse fateatur. Quod qui- dem in ipso problematico discursu videre est, multò enim urgentiora pro illa firmamenta proponit: & in fine denique alia. Quia verò ex Patribus majus videtur extare momentum, doctè observat D. Thomam, D. Bonaventuram, Alexandrum de Ales, Albertum Magnum, & Scotum, in Patribus, præsertim Augustino, in- timè versatos, & eorum ubique reverentissi- mos, propositis ijs testimonijs, in quibus ver- samur, priores quidem duos probabilem, reli- quos verò probabiliorem etiam, & absolutè veram dixisse nihilominùs sententiam affir- mantem. Quod profectò ausi non fuissent di- cere, nisi vidiffent magno cum fundamento eum sensum ijs Patribus accommodari, qui ac- commodatus modò est. Sic philosophatus do- ctus Pater §. Ad 3. Propositiones, quibus nihil habuit, quod posset objectare. Ubi & videnda pro explicandis universalibus locutionibus ibi- dem satis opportuna doctrina. Iuxta aliam verò, quam statuit Quæst. 15. & 16. ad quam se refert, cùm ita roget §. ult. Quæst. 17. cita- tæ: An Incarnatio Verbi, si futura fuisset se- cluso peccato, dicenda sit futura ex vi præsen- tis decreti, an verò ex vi alterius tunc extitu- ri: Respondet clarè constare ex dictis futu- rum fuisse arguitivè quidem, seu indicativè, ex vi præsentis decreti, formaliter verò & caussa- tivè non nisi ex vi alterius Decreti. In quo qui- dem id dicitur, quod est sanè & subtile & pro- fundum, sed parùm expeditũ ut capi commodè queat, aut si capiatur, admitti. Pro resolutio- tione quæstionis sic ille D. Thomam loquen- tem inducit Lect. 4. in 1. ad Timoth. 1. Hæc
Incarnatio non est à Deo pro statu alio ordi- nata, ut dicitur: ergo nesciamus necessè est quod esset pro illo facturus. Si autem arguitivè & indicativè sciri potest, id jam nescire non est. Deinde si futurum est aliud decretum, unde pro illo sumendum argumentum, aut indica- tio? Si connexio est nulla, evidens est neque argumentum, neque indicationem stare posse. Yüklə 19,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|