Avctarii indici tomus quartus
Yüklə 19,02 Mb.
|
|
parvi momenti sit, & communiter nota, ac per modum Proverbij jactari consueta. Ex modo autem illo indulgendi memoriæ errores aliqui oriri solent, dum sententiæ aliquid aut demi- tur, aut aptatur. Et in præfata quidem senten- tia tale quidquam poterit adnotari: siquidem post verbum necesse, substantivum esse debuit apponi, sic enim Doctor sanctus: Ideò enim
nihil fuerit qui forsitan deprehendat, immò & qui reprehendat superstitiosa præsumptio alicujus Grammatici, cùm potuisset consonan- tius dici: Ideò necessarium esse ait. Sed verò audaciæ id non ferendæ fuerit, cùm de D. Hi- lario agitur, qui cum ipso Latinæ eloquentiæ parente potuit de primatu decertare. Et ut de- mus id dici consonantius potuisse, voluit ille magis Evangelij verbis hærere, quàm aliquam subire notam Oratoris non adeo delicati. Ne- v. 7. Dignissimè ergo, venustissimè & aptissi- mè locutus est, qui cum Evangelista, aut ejus Interprete, Ecclesiæ auctoritate recepto & commendato locutus. Circa quod hæc satis. Sicut purpura regis vincta canalibus, & versio- nem aliam, Rex ligatus in transcursibus, de Eu- charistia discursus efformatus; probatumq́ue in illa ligari Christum. Quia verò modus ille loquendi videtur innuere aliquid indecorum ipsi, utpotè ad indivisibilia etiam coarctato, ut ibidem dictum, ex magnis testibus, & à Deo specialiùs illustratis ostendendum nihil in eo admisceri, quod ligati deminuat majestatem, cùm eam sub ligamine ipso retineat, & com- petenti spatio teneatur. Pro eo itaque sic scri- bit Venerabilis Alfonsus Rodericus, raræ san- ctitatis vir, divinarum illustrationum magni- tudine celebris, & miraculis singularis, de cu- jus Canonizatione agitur, & Beatificatio quantociùs expectatur. Sic, inquam, scribit Lib. 2. Cap. 16. §. 1. qui adjectus Lib. 1. Vita, & est de illius spirituali doctrina, à P. Fran-<-P> @@0@ @@1@ evulgatæ. Pongase delante de este Señor (ante communionem) adorele, y pidale, que pues es
tinè sit satis expressisse. Consideret anima Chri- stum D. N. sub velamento illo candido accidentium, non quasi constrictum, aut in arcto positum; huic enim Domino constrictio est nulla: quippe qui ibi adstat non secus ac si in magno esset Palatio, innu- meris stipatus Angelis, qui ibidem ei ministrant, ipsumq́ue adorant. sequatur, ex veteri inquam Castella coæva illi, sicut & alij, qui sanctitatis splendoribus nobi- lem illam Provinciam illustrarunt. Castellana scilicet Marina, audita superiùs, & dignissima, quæ sæpiùs audiatur. Illa ergo (ut habetur
loquitur: Luego vì que la Santißima Trinidad se yba llegando poco à poco acerca de la Hostia, hasta que toda se le juntò, y se le comunicò, y alli vì que la Persona del Hijo de Dios est aba unida con el San- tißimo Cuerpo de IESV Christo nuestro Señor, y acompañandole como mas principalmente, y las dos Personas del Padre y del Espiritu santo estaban tambien alli con un modo muy particular y admira- ble, que no se yo explicar. Era grande la Magestad y grandeza, que alli tenia IESV Christo nuestro Señor. Los Angeles, que alli estaban con gran me- lodia cantaban el Hymno, Pange lingua gloriosi &c. Aunque no atendì yo tanto à la musica por estar embebida en el Mysterio. Hæc illa, ex quibus priora ad specialem modum spectant, quo tota divina Trinitas in Eucharistia assistit, juxta receptam Theologorum sententiam ex hoc lo- co firmandam, sicut ex alijs apud eamdem, po- strema sic Latinæ, non verò Hispanæ linguæ conscius excipiat: Erat ingens Majestas, & cel-
&c.
en comulgando vì la Magestad de Christo nuestro Señor dentro de mi misma alma en aquella Hostia consagrada. No estaba alli estrechado, ni pequeño, sino grande, y en su forma gloriosa, y sin ocupar el lugar, que parece se requeria para su grande Mage- stad. Tempus Communicandi pervenit, & ut com- municavi, vidi Majestatem Christi Domini nostri intra meam metipsam animam in illa Hostia conse- crata. Non erat ibi arctatus, nec parvus, sed ma- gnus, & in sua forma gloriosa, non tamen occupans locum, qui suæ ingenti Majestati requisitus vide-<-P>@@ <-P>batur. Hæc ibi. Stat ergo sine occupatione re- quisiti naturaliter loci, amplitudo competens sublimi ligatæ in transcursibus Majestati; & supra humanam intelligentiam gloriosa spatia, ut minimè constrictus, & ad parvitatem re- dactus censeatur. O res mirabilis! Ex uno mini- mo panis & vini accidentium spatio, firmare sibi potest divina potentia thronum, ferculum, palatium. O res iterùm, iterùmque mirabilis, ut manducet Dominum pauper, servus, & hu- milis. rabile: Otro año (inquit) en la Procesion general, que aquel dia se haze en Valladolid por la mañana, vì que dentro de la Custodia en la sagrada Hostia estaba Christo nuestro Señor, vestido con una vesti- dura blanca muy preciosa, toda bordada y guarneci- da de riquißimo oro, y piedras preciosißimas. Iba en pie, las manos algo levantadas y apartadas una de otra, con grande gravedad, y Magestad; y con ver la Custodia pequeña, estaba y cabia alli todo su sacratißimo cuerpo enteramente, conser de la esta- tura, que su Magestad tiene, y en que le veo ordi- nariamente de edad de treinta y tres años. Estaba redeado de Angeles con vestiduras muy blancas, los quales yban algo apartados con grandißimo respeto. Anno altero in Proceßione, quæ illo die Vallisoleti antemeridiano fit tempore, vidi in sacra Hostia suo inclusa circulo (vulgo Custodia) adstantem Chri- stum D. N. candida indutum veste, pretiosa valde, Phrygio tota elaborata opere, & auro purißimo ex- ornata. Ibat quasi pedibus nixus, erecto corpore, ma- nibus aliquantulùm sublatis, & separatis magna cum gravitate & Majestate, & licet parvus esset Custodiæ circulus, integrum ejus sacratißimum Corpus capiebat, cùm ejus esset staturæ, quam ipsius habet Majestas, & in qua eum frequenter intueor, triginta trium annorum. Angelis ambiebatur, qui vestibus valde candidis incedebant aliquantulum distantes, maxima cum reverentia. Hæc Virgo illa non sapiens modò & prudens, sed sapien- tissima & prudentissima, cujus lampas ignis at
feliciter, & pariter illustraret. Circa divinissi- mum præsertim Sacramentum, de quo tot ac tanta mirabilia prospexit, quorum & pars ma- gna fuit experimentis supra admirationem ra- ris, ut nihil tale in Ecclesiæ annalibus invenia- mus. Unde & pro veritate tanti mysterij fir- manda, satis robusta argumenta succurrunt. Et cùm adeò gloriosus & satellitio stipatus Angelico in eo Dominus majestatis assistat, in- de repellendum scandalum, quod imminere infirmis in fide forsitan possit, dum vident aut audiunt Eucharistiam ab infidelibus manu ir- reverenti tractari. Ubicumque enim illa sit, sua est Christus in ipsa contentus Majestate, sicut divina Trinitas rebus in vilibus, immò & im- mundis, cùm ubique esse dogma sit certum, & ita ubique thronum gloriæ altissimum posside- re. Omitto alia, & illud tantùm adverto, in ci-
sancti deductam extare: Ocyßima est festinatio à mortalitate ad mortalitatem. In qua aut exscrip- tor aut typographus festinavit, cum mortalita- tem pro immortalitate reposuit, ut ex contextu compertum haberi debuisset. @@0@ @@1@ lem offerentem, quod ex Concilio Tridentino, & Patribus ita loquentibus, adje- ctis gravissimis etiam Theologis, comproba- tum. Et ita quidem dixisse non pœnitet, licet post scriptionem præfatam nonnulli prodie- rint Scriptores, quibus Patris Vasquez senten- tia placuit, videndi apud P. Hennao Tomo 1. de Sacrificio Missæ, Disput. 11. Sect. 1. nu. 2. & alijs. Nam & P. Suarez plures habuit Sectatores, cujus & est Communis sententia, ut in contra- positione sententiæ P. Vasquez affirmat P. Ar- riaga Tomo 7. Disput. 50. nu. 50. & P. Hennao
Theologos, qui post ipsum scripserunt, & ex anterioribus posse pro ea multos allegari. Et ante illos Cardinalis Lugo Tomo de Sacramen- tis, Disput, 19. n. 91. sic scribit: P. Suarez è con- tra cum communi docet &c. Qui & n. 90. defe- ctum notitiæ in P. Vasquez detegit circa Si- meonem Thessalonicensem, ab ipso pro sua sententia citatum: cùm enim modernus Schis- maticus fuerit, quem ut Ecclesiæ hostem acri- ter insectantur, qui controversias contra Orien- talium errores ediderunt, nullum potest ex eo momenti alicujus præsidium pro sententia, de qua agitur, advocari. Unde neque Nos citato
illius auctoritate curavimus, ut illi aptari vul- gare illud queat: Græcum est (Græcus ille) non
ca illum ita scribit: Ceterùm noster Iacobus Pon- tanus, qui aliqua Simeonis opera latinitate dona- vit, Aubertus Miræus in Auctario de Scriptoribus Ecclesiasticis. c. 296. Antonius Possevinus in Bi- bliotheca selecta lib. 6 c. 10. non tam parvipen- dunt Simeonem, neque in ejus libro de divino tem- plo &c. qui habetur in novioribus Bibliothecis Vete- rum Patrum, neque in verbis, quæ ex libro de My- sterijs Ecclesiæ transcribuntur à Turriano, apparent errores, quibus alij Græci noviores inficiuntur. Sic doctus Pater: quo non obstante Cardinalis de Lugo attestationi potiùs deferendum, qui con- troversiarum allegat auctores Simeonem ut Ecclesiæ hostem acriter insectantes. Non est tamen insolitum ut Scriptorum quorumdam edantur opera, & latina reddantur etiam ali- qua, quorũ oblæsa fides, ob eruditionis fructũ, dum ab Ecclesia damnati & prohibiti non in- veniuntur. Sic enim Auctor Operis Imperfecti in Matthæum, quod opus erroribus scatet, & ab aliquibus creditur esse Theodorus Mop- suestenus. Nicetæ Choniatæ Thesaurus Or- thodoxus prostat Tomo 12. citatæ Bibliothecæ, in quo tamen errorem circa processionem Spi- ritus sancti acriter defendit, ut notavit Petrus Morellus in Epistola præliminari: est tamen aliàs doctissimus, & contra alias hæreses, præ- sertim Arrianorum validissimus præliator. Mi-<-P>@@
tionibus observat P. Gretserus, & est P. Pon- tanus interpres. Epistola, seu Tractatus de ma- lis doctoribus habetur Tomo 11. S. Sixto Ter- tio adscriptus; sed ut ibidem notatur, id perpe- ràm factum; cùm sit Auctor Pelagianus, ele- gans tamen, & multa continens solida & mo- ralia documenta, cum multis Scripturæ locis catholicè, & sic veraciter illustratis. Unde & fuit, qui defensionem, ad Orthodoxum sen- sum revocatis sententijs, qualiscumque illius Auctoris adornavit, sed non vulgatam. Pro quo & proferri alij possent, sed id curioso est in- quisitori relinquendum in magno illo mari Bibliothecæ præfatæ, & alijs, ex quibus præ- cedens positio circa Simeonem venit roboran- da, cujus opus de Mysterijs, ex quo verba ali- qua profert P. Turrianus, & illa, quibus P. Vasquez exultat, in Bibliotheca desiderantur, cùm tamen in illa extet Libellus de divino tem- plo, ob errores inquam minùs quàm alij tole- randus. In Præfatione autem illud circa caussam præsentem tantúm habet: Nec tantummodò non excludi Christi cooperationem, ex verbis postremo loco adductis à P. Vasquez habetur perspicuum, in quibus & nostra sententia elu- cet, minimè eisdem aptanda ejusdem Patris explicatione, quod & citato est n. 85. à Nobis indicatum. Quæ quidem ita discussisse libuit, quia & scitu digna sunt, & ne, dum Theolo- gica tractamus, quod ad eruditionem attinet, ut nonnulli Scholastici fastidientes ista, fasti- dire & ipsi videamur, nimis properi ad conse- quentias & formalitates. senti perlegi quidquam reperi quod dogma de principali offerente Christo possit infirmare, in quo P. Hennao Problema placuit, sed P. Ar- riaga nobiscum statuit, paucis caussam istam expediens citato n 50. P. Palaus Tract. 22. Disp. unica, Puncto 4. n. 4. & alij. & Cardinalis qui- dem Lugo citata Disput. Sect. 7. cùm affirmet posse Christum habere actum voluntatis circa sacrificium, qui sit veri Sacerdotis, esseq́ue ta- lem etiam pro morali concursu omnino neces- sarium: cùm tamen de quo agitur, non admit- tit, quia necessarium non judicat, cùm fuerit satis in ipsa sacrificij institutione ministris po- testatem, ut suo nomine offerrent, tribuisse. Sed verò licet necessarium absolutè non sit, quod nec P. Suarez negat, cùm tamen sit valdè con- veniens, & ad salvanda cum omni proprietate Consiliorum & Patrum effata: ad illud qui- dem non videtur attendisse, sicut P. Arriaga attendit, suprà nu. 52. ubi ait Concilium Tri- dentinum id videri definire Seßione 22. Cap. 2. cujus verba à Nobis sunt citato nu. 84. & data & expensa. Et hic quidem philosophandi mo- dus receptissimus est in Theologia, qui & doctissimo Cardinali non semel in usu. Non repugnat, & apparet conveniens, magisque ad verborum proprietatem Scripturæ, Conciliorum, Patrum, & Theologorum accedit: ergo obvijs ulnis excipiendum. @@0@ @@1@ veritatis id quod Venerabili Virgini Marinæ divinitus obtigit, sic ipsa narrante Parte 1. vi- tæ lib. 2. Cap. 27. §. 5. Vì (diziendo Missa para comulgar en su Oratorio un Padre de la Com- pañia) venir del cielo à Christo nuestro Señor con grande Magestad, el qual se incorporò con el Sacer- dote, como suele estar el fuego con el hierro, que ha estado en la fragua, de tal manera, que mirando al Sacerdote, en èl veia à Christo nuestro Señor. De esta manera estuvo hasta que vino à darme la sagrada Comunion, con grande pasmo y encogi- miento mio, por la novedad de esta vision, y comul- guè con quietud, y muy gozosa de tener conmigo à nuestro Señor, y dixe: Esto si que es cierto y seguro, y son verdades de la Fè, en que no puede aver en- gaño. Respondiò nuestro Señor: Aunque esso es aßi; mas tambien lo que yo digo y bago, es verdad cierta, porque soy la misma verdad. Entonces vì à nuestro Senor dentro de mi con tanta grandeza de su Om- nipotencia, que me causò grande temor y espanto, como si una hormiguilla estuviera à los pies de un Gigante, que pudiera atropellarla. Latinè agamus. Cùm Sacerdos quidam è Societate Missam in Oratorio diceret pro Communione præstan- da, Vidi (inquit) de cælo venientem Christum
Sic Christus Sacerdoti sacrificanti non solùm assistit, sed ita erga eum se gerit, ut visio osten- dit. Et in mirabili ista transformatione actus voluntatis in illo desiderari possit; quo velit cum sacrificante concurrere, quando & ipse ut sacrificans pervidetur? Neque enim incor- poratio dicta ad speciale meritum Sacerdotis celebrantis referendum, id enim fuisset expres- sum; sed ordinarius modus videtur ostensus, ut etiam in pravis Sacerdotibus tale aliquid ag- noscere debeamus. qui Christus ipse quodammodò cùm sint, cum Iuda ipse sint diabolus, de quo sic dictum, cùm de hoc mysterio à Domino, ut testis Io- annes, ageretur, Et ex vobis unus diabolus est. Joan. 6. v. 71. Nusquàm enim Sacerdos diabo- lus audire ita potest, ac cùm mortali gravatus culpa sacrificat, quia & tunc manifestus inimi- cus, & quodammodo ipso deterior, cùm de il- lis dicat Apostolus Jacobus: & dæmones cre- dunt, & contremiscunt. Jacobi 2. v. 19. Cùm ta- men ille nec tremat, nec contremiscat, con- Yüklə 19,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|