Avctarii indici tomus quartus
Yüklə 19,02 Mb.
|
|
stus ad alios derivari potest, unctione præser- tim sacra delibutos, unde Psalm. 104. v. 15. illa resonat divina vox: Nolite tangere Christos
dum dicto modo loqui, cùm caussam Aloisi Atrebatensis Episcopi tuebatur reverenti ap- plicatione. Scimus aliquando pro libello fa- moso usurpatum ex symbolo Athanasij illud, cujus auctoritas summa est, & Scripturæ æ-<-P> @@0@ @@1@ talis Filius, & tamen beatus Pater in eadem Epistola sic subdit: De cetero venit ad vos Abbas S. Vedasti, homo planè inimicus sibi, suis, & Eccle- siæ suæ: homo qui accepit in vanum nomen Abbatis: quærit enim quæ sua sunt, non quæ Iesu Christi. Sed & qualis pater, talis & filius, qui cum eo est, &c. Quæ quidem à libelli famosi vitio peni- tus aliena, cùm ad eum transmittantur, qui de veritate debuit, ad innocentis Prælati defen- sionem penitus admoneri. rum scrupulosa severitas, cùm tale aliquid pronuntiatur. Vt si quis concionatori tale ali- quid proferenti dicat: Diffusa est gratia in la- bijs tuis, vel, Mel & hac sub lingua tua. Regi gu- bernationem obeunti: Intende, prosperè procede, & regna. Si vir uxori: Sonet vox tua in auri- bus meis: vox enim tua dulcis, & facies tua deco- ra. Aut etiam pater filiæ. Si Prælatus subdi- tis, quod jam audivimus ex ore Christi: Ite: Ecce ego mitto vos Si princeps cũ Davide, quod in Psalmo 100. continetur: misericordiam & judicium cantabo tibi Domine. Si amicus amico: Et si oportuerit me mori tecum, non renegabo. Si paterfamilias villico: Redde rationem villica- tionis tuæ. Si urbanitatis gratiâ ingressuro dig- nioris gradus: Domine non sum dignus ut intres &c. Si quis dum de vita & moribus alicujus agitur: Ego non judico quemquam. Si recedere volenti, mane nobiscum, quoniam advesperascit. Si de filio Pater: Hic est filius meus dilectus, &c. Si eleëmosynam petenti: Argentum & aurum
tela: Non me derelinquas usquequaque. Et simi- lia ex Psalmis. Si invisenti: Sede à dextris meis. Sic & alia quæ si vulgari lingua dicerentur, nulla in eis appareret offensio. Ex quo & vi- detur fieri neque Latinè prolata (dummodò ex modo dicendi nulla possit irreverentia anim- adverti) illam continere; vel saltem ultra ve- nialem culpam non procedere, quam nec sępè sincerus loquendi modus penitus evitabit. Pro quo hæc satis. à Christianis peccatoribus ita ineptè, absurdè, & mendaciter suspicari. Vbi quidem Peccatoribus pro Pectoribus. Sed quidem lectio prior videri posset alicui juxta mentem Auctoris. Christia- ni etenim dum abjecto Dei timore delinquunt, errandi circa fidem periculis redduntur ob- noxij. Et de cupiditate, divitiarum scilicet im- moderato desiderio, satis est celebris attestatio Apostoli 1. Tim 6. 10. Radix enim omniũ ma- lorum est cupiditas, quam quidā appetentes errave- runt à fide. Qui & de superbia ibidem v. 20. & 21. O Timothee, depositum custodi, devitans profa- nas vocum novitates, & oppositiones falsi nominis scientiæ: quam quidam promittentes circa fidem ex- ciderunt. Pro luxuria quot extant lamentanda portenta! In antiquissimis Salomon, in antiquis hæreticis vix sine mulieribus actum quidquā. Notę apud scriptores turpitudines Simoniaco- rũ, Nicolaitarum, Gnosticorum, Adamitarum, Valentinianorum, Manichæorum, Basilidea- norum, Aërianorum, Carpocratitarum, Ca- janorum, Symmachianorum, Origenistarum,<-P>@@ <-P>de quibus Ecclesiastici Scriptores, & magis obvij Baronius, & Spondanus. In novioribus adeò exploratum, ut testibus vix indigeamus. Vno Luthero duce cum fide pudicitia est pe- nitus profligata. Ideò D. Paulus post addu- ctam verè Apostolicam monitionem, sic concludit: Gratia tecum. Amen. v. 21 Ac si di- cat phrasi nostra Cuydado pues con la gracia. Esto es lo que deseo. Hanc vim habet illud Amen, de quo plura n. 949. Est enim enixè desideran- tis vox, & digna ardentis zelo pectoris pro di- lecti discipuli sospitate. Nec de hoc plura, de quibus alij multa. Salomonis, dicitur ita: In quo Salomon Christi
& ad affectus referendum. Revera enim dul- cissimi proponuntur, ut mirari, & obstupescere possimus, cum tenerrima gratitudine, divinam erga generis nostri curæ ejus particulas boni- tatem, & familiarissimam largitatem. Ab os- culis incipit: Osculetur me. Et unde hæc in ter- rena creatura fiducia? Non enim petere aude ret, nisi pignus obtinendi, quod postulat, ha- buisset. Obnoxium ergo ad oscula cognovit illum, & qui ab illis, in quibus ineffabilis dulcedo, ad alios esset deventurus ampliores & dulciores affectuum teneriorum effectus. Inde & amplexus: Læva ejus sub capite meo, & dextera illius amplexabitur me. 2. v. 6. & cap. 8. v. 3. & suprà amplexus illud: Delicijs af- fluens, innixa super dilectum suum. v 5. supra quæ omnia quod sequitur: Pone me ut sig- naculum super cor tuum: alia enim extra inti- ma sponsum indicant: hoc autem in intimum, ut in corde ipso sedem sibi studeat exhiberi. Et quid non amor ille ut mors fortis, de quo v. 8. id est, omnipotens consequatur? Dulcis- simi profectò affectus isti & effectus: ideò namque dulcissimi, quia ad effectum illorum dulcedines reducuntur. Et sunt hæc ad affe- ctum nostrum movendum potentissima. Quis enim ea verissima fide perpendens erga ama- torem adeò tenerum, inter majestatis supre- mam altitudinem, non corditus afficietur. est per errorem positum, sustineri, animas vi- delicet Sanctas Deo esse dulcissimas, quibus se ita affluenter insinuatur. Audiendus ille: Vul- nerasti cor meum, soror mea sponsa, vulnerasti cor meum, in uno oculorum tuorum, & in uno crine colli tui. v. 9. Quàm hæc apertè magnitudi- nem affectus ejus ostentant! Sed rapitur ille dulcedine, quam in sponsa deprehendit, de quo statim: Quàm pulchræ sunt mammæ tuæ, so- ror mea sponsa, pulchriora sunt ubera tua vino, & odor unguentorum tuorum super omnia aromata. v. 10. Pulchrum equidem vinum quando fla- vescit, cùm splenduerit in vitro color ejus. Et quia cum pulchritudine connexa suavitas, à Salo- mone prohibetur aspectus: Ne intuearis vinum. Proverb. 23. v. 31. Quanta ergo in sponsa pul- chritudo & suavitas, quæ pulchritudinem vini in vitro flavescentis & resplendentis superat? Ea certè, quæ in sponso dulcissimam pariat ebrietatem. Vide pro illa Ghislerium Exposit.<-P> @@0@ @@1@ quod clarissimum: Favus distillans labia tua, mel & lac sub lingua tua. v. 11. Nec omittenda se- quentia: Hortus conclusus soror mea sponsa. Emis- siones tuæ paradisus, &c. Circa quę citatus scrip- tor. Vers. 12. Exposit. 1. vers. Quinque autem, ita scribit: Extollitur secundò per eamdem horti
quot statim inducens ex Ezechiele, Ioële & Isaia. Sed quod de paradiso dicitur videtur rem istam dilucidiùs & profundiùs expli- care. Paradisus siquidem sponsa dicitur, dum & hortus compellatur, quandoquidem emis- siones ejus paradisus asseruntur. Cumque de voluptate agatur, inde ad sponsum resultante, nullus profectò paradisus intelligi commodiùs & digniús potest, quàm ille, de quo Genes. 2. v. 8. Plantaverat autem Dominus Deus Para- dam ductus, ut quemadmodum pro homine Paradisum voluptatis, omnimodæ inquam, plantaverat, ita & sibi Paradisum voluptatis, deliciosissimum quidem appararet. Et qualis ille? Sponsa, felix anima, ornamentis flori- dissimis sanctitatis. Felix profectò, sua si bona novit; & nosset equidem, si talis est, hoc enim & ad ornamenta pertinet: licet non pe- nitus præsenti in statu, præ illorum magnitu- dine. Unde audit: Si ignoras te, ô pulcherrima
munem sum sensum Theologorum amplexus, & ita certum, ut P. Suarez Tomo 2. in 3. p. disp. 18. sect. 1. id tamquam certum statuat, & com- pertum, & sententiam id admittentem post Filij conceptionem non esse sibi probabilem arbitretur. Iuxta quæ propositam ibi quæstio- nem & auspicatur & claudit: quod eo citato secutus Thomas Hurtadus in Epistola ad Mag. Benedictum de la Serna in fine Operis adjecta, de quo statim. Adducit etiam P. Sua- rez Vegam in Concil. Trident. lib. 10. c. 2. Ubi somnium reputat sensum illum de cessatione meriti post Christi conceptum: & Sotum in 4. dist. 5. art. 2. id uti rem, circa quam ambiguitas esse nequit, proferentẽ & probantem. P. Chri- stophorus de Vega in Theologia Mariana parte<-P>@@
rio omnino sentit circa improbabilitatẽ, asse- rens neminem quem vidisset, negasse B. Vir- ginem nova gratiæ incrementa fecisse usque ad Incarnationem. Nec mirandum non vi- disse scriptorem, de quo suprà, & de quo infrà, cùm eodem tempore utriusq; contigerint edi- tiones. Ante illum P. Vasquez Tomo 2. in 3. p. disput. 119. cap. 5. n. 41. ita scribit: Vera tamen sententia est, toto tempore præsentis vitæ usque ad mortem, B. Virginem in sanctitate & gratia profi- cere potuisse, & revera profecisse, quæ sanè apud Theologos hoc tempore circa controversiam omnino est. Sic ille, qui n. 46. ita subdit: Aliqui certè nolunt admittere legem in B. Virgine de non me- rendo in hac vita: quòd videatur absque funda- mento conficta & commentitia. Ego verò ideo simi- lem legem nullo modo admitterem, quòd existi- men omninò impoßibilem, &c. Fundamentum impossibilitatis videri apud ipsum potest, quod difficultate non caret, licet P. Vega illud non videatur improbare, & quidquid de hoc sit, confictam & commentitiam talem esse legem, quod dixerunt aliqui, non censet refellen- dum: immò plus addit, cùm impossibilitatem statuat; nihil enim magis confictum & com- mentitium, quàm quod reipsa admittitur, cùm tamen extra possibilitatis terminos censeatur. Benedictus de la Serna, Benedictinus in Triumpho Mariæ Sanctißimæ, vulgari lingua edito, Parte 2. §. 12. ex professo probat oppo- situm, & ab instanti Conceptionis totum ha- buisse gratiæ cumulum, quem modò in cælis regnans possidet, in quo non minor Christo, de quo §. 5. & conatur id auctoritate & ra- tione fundare, & quod ad primum attinet vix adducit aliquid, nisi quod apud præfatos Auctores nostros extat cum adhibita respon- sione. Ratio autem ad idoneam revocatur di- spositionem, ut esset Dei mater, qua com- muniter sacri Scriptores utuntur. Totus autem gratiæ cumulus, quantus quantus ille est, quo potitur in gloria, suprà dignitatem non est fu- turæ Dei matris, & suis id meritis obtenturæ. In quo D. Thomas 3. p. q. 27. art. 5. ad 2. suo magisterio præivit de prima sanctificatione locutus, & datam gratiam affirmans, per quam reddebatur idonea ad hoc, quod esset mater Christi. Hic certè terminus Idonea totam illam pleni- tudinem gratiæ complectitur: quod dematur inde, minùs idoneam reddet; & minùs ideona Dei mater, digna Dei mater non est, cùm esse idonea debeat; si volimus dignè & rationabi- liter de tanta dignitate sentire, quod & ra- tio ipsa, & Ecclesiæ Patres admonent fa- ciendum. re adeò singulari, & à Theologis, ut vidi- mus, generaliter explosa, in cathedras & sug- gestus intrudenda. Et quidem quandoquidem ex D. Thoma, quod ad idoneitatem spectat, desumitur, ipsius debet verbis & menti atten- tio digna præstari. Ille autem sanctificationem priorem minimè, quod ad gratiam spectat, qua- lem illi, admittit, quæ in Christi conceptione, & viæ termino est divinitus impertita. Lega-<-P> @@0@ @@1@ Vasquez non de statibus loqui S. Doctorem asserat quoad gratiæ gradus, sed in ordine ad speciales prærogativas. Quod si ita est, de san- ctificationis nullum succurrit fundamentum, quamvis reverà de statibus gratiæ procedere S. Doctor videatur, ut legenti constabit. Ido- nea ergo reddita est Virgo in prima sanctifi- catione, licet non omnem habuerit gratiæ cu- mulum, quem suis est posteà meritis conse- cuta. Deus siquidem dispensator gratiæ ap- primè scit quot illius sufficiant gradus, ut quis dici ideoneus possit ad eam, quam ipse con- ferre intendit, dignitatem. Id quod & in Vir- gine dicendum, neque nostro arbitrio men- surandum. 2. Cor. 3. v. 6. Sic D. Paulus: Qui & idoneos ministros nos fecit novi Testamenti. Et tamen ministris talibus non omnia illa im- pertivit Deus charismata, quibus illos posset exornare. Unde D. Petrus majora faciebat mi- racula umbrâ ejus, quotquot eam attigerant, persanante. D. Paulus in prædicatione poten- tior, D. Joannes Virginitate præstantior, æta- te longævior, ut Evangelium diutiùs propaga- ret, & sic de alijs. Neque quia Materna dig- nitas adeò excellens est, ea sunt tribuenda Virgini, quæ cum perfectionibus alijs, aut conditione status videantur compugnare. Un- de præfatus scriptor perpetuam divinæ essen- tiæ visionem illi denegat, cùm sint nonnulli, qui eam concedant, pro quo Dom. Fr. Fran- ciscus Guerra Episcopus Cadicensis Tom. 1. de de Majestate gratiarum Virginis, Discursu 12. qui & ibidem n. 52. sententię, quam impugnamus, meminit, neq; ab ea videtur abhorrere. Quid- quid de hoc sit, id profectò statuendum, Vir- ginem eò quòd ob initio non habuerit eos gra- tiæ gradus, quos in decursu vitæ, meritis ope- rum excellentium obtinuit, non esse dicendam minùs idoneam pro Dei maternitate, ob ra- tionem dictam, aliàs neque modò talis dicen- da est, quia non habet quotquot possibiles sunt gratiæ gradus. Neque enim is, quocum agimus, Virginis gratiam infinitam agnoscit, ut ex recentioribus nonnulli, de quo & Nos in
secundùm præsentem providentiam conve- niens visum fuit, idonea penitus judicanda est, aliàs numquàm fuisset talis, cùm semper addi novi gratiæ gradus possent. Immò etiamsi dicatur infinita collata gratia, non deerit unde minor dispositio censeri queat, cùm & infi- nito esse infinitum majus possit, & nobilioris gratiæ conditionis, juxta diversos opinandi modos. Tritam ergo, securam, neque ullo modo Deo & Virgine indignam viam tenea- mus, concedentes huic nobilissimum & ge- nuinum operandi genus, ut egregijs operibus gratiam & gloriam amplissimam assequatur. bile venerabilis & illustris vitę sanctitate suf- fragium, Virginis, inquam, Dom. Marinæ de Escobar, quam Deus hoc nostro sæculo, ut nihil minus quàm antiquiora, quod admira- retur & veneraretur, haberet, singulari con- tulit providentia. Illa enim non semel circa præfatam est divinitus instructa veritatem, de quo varijs in locis vitæ ejus fidelissimè & ac-<-P>@@
rabili P. Ludovico de la Puente, cui fuit illa superstes, unde ab alio, & quidem doctissimo ac Religiosissimo Patre fuit illa digesta, ejus- dem verbis loquente usque ad felicissimum transitum ad vitam meliorem. Prima ergo parte lib. 2. cap. 1. Sic illa: Acercandose la Fiesta de la Natividad de la Virgen Sacratißima, el dia antes de la Fiesta me mostrò unas joias de oro y pie- dras preciosas, las mas ricas que se puede dezir, ni pensar: entre las quales la mas rica, en que yo puse mas los ojos, era un collar de oro riquißimo con una piedra preciosißima en medio, del grandor de un huevo pequeñito, y de aquella hechura, y de un co- lor al modo de un Rubi muy fino. De ahi à un rato me dixo su Magestad: Estas joias, que ves, son para la desposada y recien nacida, y significan las altißi- mas y soberanas virtudes, conque adornè y enriquecì el alma y corazon purißimo de mi Madre el dia de su Nacimiento: Hæc illa, juxta quę Virgo in sua Nativitate supernaturalium virtutum accepit augmenta, & consequenter gratiæ, quę illas ut genuinas habet proprietates, juxta receptissi- mā Theologiam. Id autem quod ad merita spe- ctat, positis gratiæ, de quo dictũ, incrementis, exploratissimum est, pro quibus §. 2. sic eadẽ. dad de la Santißima Virgen nuestra Señora, vì à su Magestad recien nacida, hermosißima y bella, cercada de infinitos lazos de oro purißimo, y muy resplandecientes, que se estendian por todo el mun- do, y acompañada de muchißimos Angeles del Señor: estaban muy cerca de su Magestad infinito numero de piedras preciosas, y grandes resplandores de luz y claridad, muchos soles muy lucidos, y otras mu- chas riquezas todas significadoras de las grandißi- mas virtudes de la recien nacida. Detras de esta Señora estaban las tres divinas Personas, y tenian Yüklə 19,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|