Avctarii indici tomus quartus
Yüklə 19,02 Mb.
|
|
ensus manos un Titulo, que decia: Tota pulchra es, amica mea, & macula non est in te: aludiendo à su Purißima Concepcion. Estando aßi, comenzò, como quando graniza fuertemente, à caer acà en la tierra de aquellos divinos tesoros en grande abun- dancia, y doze Angeles del Señor salieron muy di- ligentes, y con gran priessa à cogerlos, y llebarlos al Tesoro de la Iglesia, que eran los sobre abundantes merecimientos, que aquella Santißima Señora en aquella edad tenia, que me pareciò eran mucho ma- jores que los merecimientos de los demas Santos juntos. Tantum ibi, adeò dilucidè, ut esse ni- hil dilucidius possit, sicut neque dici gloriosiùs pro Virgine videatur, & omissis alijs ex priori Parte, ad secundam transeamus, in qua eadem veritas evidentissimè comprobata Lib. 1. Cap. 39. vers. 1. & 3. habetur Virginem sine culpa originali conceptam, & plenissimam gratia, usumq; rationis in primo instanti ipsi præsti- tũ, con que desde luego comenzò à merecer. Incœ- pit quidem, prosecutura feliciter, & ita gratiæ incrementis ineffabilibus provehenda, de qui- bus ita vers. Este mismo dia pag. 178. col. 1. Este mismo dia (8. Decembris 1626. Concep- tionis celebritate festivo) antes que la Virgen Santißima me llebasse adonde dixe, me enseñò otra vez el Señor, el mysterio de la Purißima Con- cepcion sin mancha de pecado original, con lo demas que en otras partes he escrito. Y añadiò que en aquel primer instante, en que se unio el Alma al cuerpo, la<-P> @@0@ @@1@ dictam inter mulieres, etiam interomnes An- gelos & Sanctos gratiæ benedictionibus cu- mulavit. Et quidem cùm excessus talis supra Angelos & Sanctos talis fuerit, accedentibus ratione meritorum per vitæ decursum aug- mentis, qualis erit gratiæ illius præexcelsæ & superabundantis acervus. v. 2. Lilia quidem Angeli & Sancti, ut in Titulo n. 400. ubi, quòd omnes lilium unum per charitatem in Ecclesia triumphante. Sed lilia hæc uterus Virginalis excedit quantùm tritici acervus, in quo grana immensa, cùm tamen liliorum facilè possit numerus computari. Est autem Virginis venter, ut expositiones alias minimè refellendas modò prætereamus, non corporeus, sed spiritualis, interius scilicet divi- tiarum cælestium receptaculum. Et quidem quando de Venerabili Marina agimus, satis opportunus ejus Venerabilis Magister accedit P. Ludovicus à Ponte, qui præfatum locum Exhort. 13. §. 3. ita exponit, & in fine ait, posse referri ad abundantiam meritorum Virginis. Illis ergo, & gratia omnes Angelos & Sanctos ex- cellit, quantum liliorum vallum tritici acervus. Non equidem quia plures illa, ipsi pauciores, personali attenta conditione. Una est enim, plures illi: sed eminentiali multitudine, ratio- ne meritorum & gratiæ, ut mundus quidam sanctitatis esse videatur. Homo quidem Micro- cosmus dictus, inspecta conditione naturę: gra- tiæ autem conditione attenta, mundus etiam aliquis constituendus est, & nullus profectò aptior quàm Virgo; parvus quidem facta cum magno comparatione: mundus enim magnus Deus est,
ab imagine formans. ut ex Boëthio jam pridem acceptum; compa- ratione autem aliorum non mundus quidem parvus, sed absolutè mundus est dicendus san- ctitatis; de quo & dici convenientissimè va- leat; Sic Deus dilexit mundum, ut Filium suum Vnigenitum daret, Ioan. 3. v. 16. Pro quo hæc paucula sit satis delibasse: si enim quantùm suadet & ministrat affectus, calamo esset per- mittendum, ex particulis libri emergerent, & numquàm finem dicendi faceremus. Et sint etiam hæc satis pro Dissertatione Proæmiali, ut sit jam
SECUNDA
in finem. §. I. Circa Ministrorum Regalium electionem doctrina utilis. Panegyrico Theodorici sic cla- mans? Per gubernantium utilita-
ita interpunxi adjecto parenthesi: Forsan, Vi- litatem, sed errore typographico positum utili- tatem, unde quod novum reddere sensum pos- sit, non apparet. Ponendum ergo fuit Vilita- tem: quia reverà ita usu venit, ut viles homi- nes ad magistratum evecti genuinis sordibus avaritiæ vilescant. Rem narrat D. Lucas Act. 24. v. 24. & seqq. pro veritatis confirmatione satis opportunam. Sic enim ibi: Post aliquot
ac pœnè regio eminens magistratu, quando di- vini judicij prædicatione & intimatione, tuba illa Evāgelica personāte, tremefactus, ad turpes quæstus, ad justitiæ nundinationem anhelat. Quidni? Servilis erat conditionis homo, immò & olim servus, de quo Suetonius in Claudio
Præsidem, videamus Proconsulem. Tunc Pro- consul, cùm vidisset factum, credidit admirans. Act. 13. v. 11. Sergius, inquam Paulus, cùm Apostolum eumdem vidisset Elymam magum prædicationi ejus adversantem, cæcitate mul- ctasse, admirans credidit. Iuxta Græcum tex- tum, perculsus, attonitus, sacro horrore perfusus. Ergo & tremefactus ut Felix, audiens Pau- lum, & Dei judicium erga Magum fulminan- tem. Et tamen ille tremefactus ex divini inter- minatione judicij, non credit Paulo, sicut Pro- consuli. Quid miramur? Vilis homo avaritiæ sordibus magnum fidei opponit obstaculum. Nobilissimus Sergius Paulus, ideò & ejus non
suscipiendæ fidei aptior, dignusq́ue ut nomen ejus sibi eo usque Saulus adscisceret, ut tra- dunt multi; de quo Interpretes nostri Lori- nus, Sancius, Cornelius, & alij: dignus itidem, qui Ecclesiastico à D. Paulo insigniretur ma- gistratu, Narbonæ creatus Episcopus, ut habe- mus in Romano Martyrologio die 22. Martij. @@0@ @@1@ circa Onesimum præstitisse similia, sic enim de illo in eodem Martyrologio die 16. Februarij:
copum, & Ephesiorum quidem, illius inquam celeberrimi Græciæ Emporij, cui minimè ex- æquanda Narbona, Sergij Pauli sponsalis Ec- clesia. Et tamen quis Onesimus fuerit ex Epi- stola ad Philemonem ejusdem Apostoli notum, cujus ille erat servus, Quem genui in vinculis. v. 11. ait ille, non solùm, fugitivum, sed & fur- ciferum, ut D. Hieronymus, & alij non levibus affirmant conjecturis. Videatur P. Cornelius, qui plura dabit in Epistolæ argumento. Et quid ad hæc? Illud equidem, in eo D. Paulum cęli- tùs instructum processisse, & unum illud fuisse eo in genere miraculum, ex innumeris & ma- gnis ab ipso perpatratis. Brevi spatio temporis id videtur fuisse in Onesimo, quod Christus in ipso, qui ex persecutore in Apostolum repentè mutatus. Quod enim majus hoc cerni poßit mira- culum (Verba sunt D. Ioannis Chrysostomi Sermone in Cap. 9. Actuum Apostolorum) quod in Paulo contigit? Porrò Pauli mentem pellexisse, atque expugnasse, majus signum fuit, quam umbra- rum operâ (quod à Petro factum) mortuos susci- tasse. Pro quo & B. Laurentius Iustinianus Sermone in Conversione S. Pauli ita loquitur. Erat nempe grande miraculum hoc ut blasphemus, & persecutor effectus, esset eximius Prædicator. Cujus namque opus est tale, nisi mutatio dexteræ Excelsi? Miraculi autem magnitudinem, quæ apud eumdem præcesserant amplius manife- stant; sic enim ille: Viderant paulò ante quasi lia ergo ille in Onesimo Dei gratia mirè opi- tulante patravit, in eo, qui dudum prædam ra- puerat, & raptam arrepta fuga turpiter lapidâ- rat. Audiendus Apostolus: Si ergo habes me so-
Hieronymus: Philemon Paulum socium habere cupiebat, & in Christum credens, tales utique cu- piebat habere profectus, ut Paulo similis fieret, & ei communicaret in vinculis. Consideremus ergo quantum hic laudetur Onesimus, quantùm profecisse dicatur: cùm ita recipiendus sit ut Apostolus, & sic ejus dominus ut Pauli debeat desiderare consor- tium. Breviter quod dicit tale est. Si me vis habere consortem, habeto & Onesimum, quem ego consor- tem, & filium meum, & viscera mea habeo: quem si non susceperis, nec habere volueris, & ipse intel- ligis quòd me habere non poßis. Hæc S. Doctor. Iuxta quæ magno quidem miraculo Coapo- stolum Paulus in Onesimo sua celeri instru- ctione formavit, & se alterum: unde & Epis- copum magnæ Ephesiorum Ecclesiæ consti- tuit, ut continuatione miraculi, qui servus, & servilibus fuerat notis insignis, sine turpi quę- stu, & avaritiæ sordibus Ecclesiasticum gere- ret magistratum. Rara ergo avis in terris, Divoque
storijs, de quo specialiter Valerius Maximus
flamma emicuisset, prodigium hoc Prisci Tar- quinij regis uxor Tanaquil admirata, Servium servâ natum, in modum filij educavit, & ad re- gium fastigium evexit. Prodigio ergo opus fuit, ut servilis conditionis homo ad sublimem eveheretur dignitatem. Si revera ita accidit: quod si ita non fuit, existimatio tamen Roma- næ prudentiæ in necessarium prodigium incu- buit, ut credi posset servum ad culmen regiæ dignitatis evectum. Aliàs Spiritus sancti incon- cussus habetur aphorismus sapientissimi regis ore profusus, Proverb. 19. v. 10. Non decent stul-
non de servis tantùm, sed de servilibus etiam hominibus agitur, vilibus, inquam, & ad ser- viendum potiùs, quàm ad dominandum à na- tura progenitis: talium enim dominatio exi- tiosa est, in tyrannidem, ac consequenter in publicam perniciem desitura. Videatur P. Cor- nelius in eum locum. Vnde Ieremias lamen- tabundus exclamat Thren. 5. v. 8. Servi domi-
captivitate, vel quia illi à Iudæis, eo quòd es- sent Gentiles, servilis conditionis habiti, vel quia eorum servis, famulis, aut ministris sub- jecti, si non omnes, eorum plures, ut laborare cogerent, eorum operibus præsidentes. Viden- dus P. Sancius. Inde tyrannis, ut apud illos nulla redemptio. Iuxta hæc ergo dici aptissi- mè ab Ennodio potuit propter paucorum gu- bernantium vilitatem terram potentem con- senuisse, id est, interitui proximam fuisse red- ditam: nam quod antiquatur & senescit, propè interitum est, Hebr. 8. v. 13. Utinam nobis, ut sperare juvat, meliora Deus. Sunt enim qui rebus Indicis ita ominentur; & de Orientalibus locutus Lusitanus Scriptor sic dolens protulit: Quando India erat India. Quasi jam India non sit, & si non India, quid ergo illa? & de Peru- vio nostro jactata similia; sed altiùs providen- te Domino, inventum jam id, per quod credi- tur ad primævam juventutem revocandum.
aut desipere potiùs libeat, dum de bono agitur in totius mundi commodum proventuro.
rum choris Provincijs & civitatibus Patronis peculiarem à Deo haberi respectum, qui & in eorum electione servandus, ut ij eli- gantur, qui peculiare aliquid habeant, propter quod ad illas videantur pertinere, unde & eo- rum affectus speciales futuri videantur, pro quo ibidem exempla, quibus addere possumus pro Peruvio nostro Sanctam Rosam, de quo ex professo egimus Tomo 2. Auctarij. Quis enim non videat singularem prostare titulum nata- lis, vitæ, mortis, & sacrorum Virginei corporis<-P> @@0@ @@1@ simè perpensum, & liberali dispensatione dis- positum, ut etiam nondum Canonizata, honore illo pro Canonizatis statuto, certis servandis regulis, potiretur. Martyrologio die 4. Octobris proponitur uti Episcopus Atheniensis, & discipulus beati Pauli Apostoli, qui & Segoviensis Episcopus à Fla- vio Dextro asseritur, unde & Segoviensi Ec- clesiæ jus videtur competere ad illum sibi Pa- tronum eligendum, & uti talem præ alijs cele- brandum, visum est aliquid hoc loco subjicere, & patriæ aliquale obsequium, in re considera- tionis tantæ, præstare. Et sunt quidem, qui probandum susceperint id esse penitus dene- gandum, eo maximè fundamento, quòd Flavij Dextri auctoritati minimè sit deferendum, quia quæ ante non multos annos prodiere scripta, il- lius revera non sint, sed proculdubio conficta & supposititia, id agente P. Hieronymo de la Higuera, Societatis Jesu, pro quo Marchio Agropolitanus multa congerit in Dissertationi-
laudandum sanè in viro laico, & inclytæ nobi- litatis, eruditionis non vulgaris studium, cùm sit ejus copiosa, & non ad speciem tantùm in- structa Bibliotheca, & pro patria zelus, dum pro antiquo illius Patrono militat, cui conten- dit prærogativam, & meritorum & temporum reservandam. Id tamen minimè videtur fore laudabile, Religiosum virum, & à viris doctis propter singulares in rebus Ecclesiasticis an- tiquitatis notitias, magno in pretio habitum, stylo sanguinolento tractari, & minimè deco- ro, aperti mendacij in negotio adeò gravi in- usta labe, pro quo non dubito irritamentum aliquod, non quidem à dicto Patre jampridem extincto, sed ab alio nescio quo, qui pro Hie- rotheo egerit, extitisse. pro sustinenda illius historia, quæ objicieban- tur discussis, actum à Nobis in eo, in quo su- mus, Titulo n. 751. Quomodocumque autem de illo censendum sit, illud minimè toleran- dum, quod à præfato Marchione adeò confi- denter asseritur, Patrem scilicet Higueram, scriptum, de quo agitur, confinxisse. Quis enim de viro tali, qualem præmisimus, hoc si- bi sine gravi judicij temerarij crimine possit persuadere? Qua veritate constante, quidquid aliàs objici potest, constat posse congrua disijci solutione. Quòd si de viro tali adeò absurda potest formari suspicio, quid nobis non dubiæ fidei in multis alijs Religiosis scriptoribus po- terit æstimari? Hæreticali quidem spiritu ir- ridet Georgius Hornius, in Epistola dedicato- ria pro Sulpicio Severo, inter Opera alia Au- ream legendam Sanctorum, Lavacrum Con- scientiæ, Rosarium Bernardini de Bustis, Sca- lam cæli, Speculum exemplorum, Miracula Mariæ, & quare illud, ubi nec Sulpicianis nar- rationibus parcit in multis aut miraculis, aut Sanctorum apparitionibus à D. Martino, aut ipsi factis? Quia Otiosorum Monachorum Com- menta. Sic ille loquitur. Inter quos si annume- randus P. Higuera, laudi ipsi potiùs, quàm vi-<-P>@@ <-P>tuperio cedet, inter pios Scriptores, licet non non admodùm exactos, minimè tamen fabu- larum artifices, computandus. Cùm tamen Marchioni deterioris conditionis sit Dextrinæ historiæ artifex fabulosus. test ex ijs, quæ Dom. Agropolitanus habet
Sanctorum Hispanorum à Dom. Laurentio de Padilla compositum an. 1538. in quo Flavij Dextri mentionem inducit, sicut & in alio de antiquitatibus Hispaniæ: Qui & frequenter allegat seniorem Scriptorem ejusdem argu- menti Fr. Ioannem de Ribuerga, apud quem mentio eadem, sed non viri Dextri, allegati tamen ab Hispano Historiographo, verbis il- lis: Y para esto alego à un Historiador Español, que yo no he podido hallar, llamado Dextero, hijo de San Paciano Martyr, &c. Sic cùm Marchio referat, quasi victor exultat, eo quod apud nullum ex citatis deprehendi possit visum ab ipsis Dextrum; unde cùm ex antiquioribus apud Hispanos sint, qui illius notitiam intule- runt, videtur proculdubio concludi, quod posteà apparuit scriptum à P. Higuera confictum, sed quidem oppositum potius ex præfato discursu debuisset evinci. Padilla & Ribuerga jam pri- dem historiæ Dextri suis in scriptis ingerunt mentionem, & hic Historicum allegat Hispa- num, ex quo plura sub eadem fide transcribit. Ergo Dextri historia jam erat in rerum natura, & ita non opus fuit à P. Higuera confingi: nisi dicatur ab historico illo Hispano confingi si- militer potuisse. Sed id infirmat intentum: jam enim alter fictionis auctor, & non P. Higuera. Præterquàm quòd confictio tunc minimè la- tuisset, neque est ullo modo credibile eum fin- gendi spiritum erga Dextrum jam olim inva- luisse, & vitium adeò perniciosum Hispanam ingenuitatem occupasse. Yüklə 19,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|