Бяйляр ялийев – 60

Silahlı Qüvvələrin yaranmasının

96-cı ildönümü günündə
2014-cü il iyunun 26-da Azərbaycan Silahlı Qüvvələrinin yaranmasının 96 ili tamam oldu. Hə­min gün respublikamızın hər yerində yüksək əh­val-ruhiyyədə bayram təntənəsi yaşandı. İyunun 26-da Goranboy rayon icra hakimiyyətinin nüma­yəndələri bayram sovqatları ilə N saylı hərbi his­sələrə gedib düşmənlə üzbəüz doğma torpağın ke­şi­yində ayıq-sayıq dayanmış igid əsgərlərimizi təb­rik etdilər, onlara bayram hədiyyələri çatdırdılar.
VƏTƏN OGLU
Umudun hərbi xidməti başa çatırdı. Bu gün o sonuncu dəfə düşmənlə üz-üzə olan səngərdə xidmətə çıxmışdı. Səhər Umud yoldaşları ilə birlikdə öz doğma kəndlərinə qayıdacaq və qısa müddətli məzuniyyətdən sonra gizirlər məktəbinə oxumağa gedəcək. O bu seçimini bir müddət hərbi xidmətdə olandan sonra etmişdi və arzusuna çatmaq üçün yarım il əvvəl ərizə ilə komandirinə müraciət etmişdi. Komandir əsgərin xidmətindən çox razı idi və gələcəkdə ondan yaxşı gizir olacağına şübhə etmirdi...

Umud evin böyük oğlu idi. Evdə onu ata-anasından başqa qardaş-bacısı da səbirsizliklə gözləyirdi Ata-anası Umudu fikrindən çəkindirmək istəsə də, onun yolunu gözləyən qız bu fikri bəyəndi və həmin gündən ona "vətən oğlu" deyə müraciət etməyə başladı, arxasında durduğunu, hər an yanında olacağına söz verdi. Umud quş kimi qanad açıb uçmaq istəyirdi...

Bütün gənclər kimi Umuda da əsgərlik etmək çətin gəlirdi. Sərbəst kənd həyatına alışmış oğlana hərbi nizam-intizam, qeyri-adi geyim və yeməklər, tanımadığı mühit, çox ehtiyatlı davranış tələb edən silahlar və s onu vahimələndirir və düşündürürdü: "görəsən bunların öhdəsindən gələ biləcəkmi?..

Hərbi xidmətin ilk günündən hər şey adiləşdi və gülməli oldu. Belə ki, dünənə qədər "moda" ilə geyinən telli-toqqalı oğlanlar başları keçəl, geyinəndə çətinlik çəkdikləri, bır az da yöndəmsiz görünən təzə hərbi paltar gənc əsgərləri "gülünc" vəziyyətə salırdı. Onlar bir müddət bir-birinə baxaraq gülürdülər, hamısı inkubator cücələrinə oxşadığı üçün bir-birini tanımaqda çətinlik çəkirdilər...

Əlbəttə, bu uzun müddət çəkmədi. Koman­dirlər qısa müddətdə onlara iynə-sancaqla, ütü ilə, ayaqqabı şotqası, yataq dəsti ilə davranmağı, tə­mizlik işi aparmağı və s. öyrətdilər. İlk günlər ye­məkxanada da gülməli vəziyyətlər olmuşdu. Bəzi əsgərlər yeməklərə qəribə baxışlarla baxıb, ta­mına-duzuna baxana qədər, durmaq əmri verilirdi. On­ların hamısı növbəti yemək vaxtına qədər ac qa­lırdılar. Növbəti yemək vaxtı hamıdan tez yeyib durmaq əmrini gözləyirdilər.

İndi Umud həmin günləri xatırladığı üçün gülümsədi və diqqətini toplayıb ətrafını nəzərdən keçirdi... Hər şey öz qaydasında idi. Umud yenə hərbi xidmətinin ilk günlərini xatırladı...

Komandirlər əsgərlərə nizam-intizamlı olmağı ilk gündən öyrətdilər. Əsgərin hər bir hərəkəti komandirlər tərəfindən idarə olunurdu. Yalnız istirahət vaxtı əsgərlər sərbəst olurdular. Əlbəttə bu "sərbəstlik" də məhdudiyyətli idi. Sər­bəst və asudə vaxtında əsgərlər şəxsi tələbatlarına və gigiyenalarına sərf edirdilər. Çətinlik "cəza" almış əsgərlərə olurdu, çünki əsgərlərin istirahət və asudə vaxtında "cəzalı əsgərlər buraxdıqları "səhv­ləri" düzəltməklə məşğul olurdular. Umud bilirdi ki, "cəzası" olmayan əsgər yoxdur. Yaxşı əsgər et­diyi "səhvləri" tez düzəldib, yoldaşlarına qovuş­malıdır və bir daha səhvə yol verməməlidir. Təkrar edilən səhvlərin cəzaları da ağırlaşır. "Düzəl­mə­yən" əsgəri "cərimə batalyonlarına" göndərirlər və onun tərbiyəsi ilə daha ciddi məşğul olurlar...

İlk günlərdə bütün əsgərlər komandirlərlə və yoldaşları ilə ünsiyyət qurmağa çətinlik çəkirlər. Buna səbəb bizim yaşayış tərzimiz və tərbiyə­mizdir.

Biz kollektivçilikdən çox fərdiçiliyə üstün­lük veririk. Çalışırıq ki, özümüz də, övladlarımız da, var-dövlətimiz də və s. digərlərindən üstün ol­sun. Fərdi əmlakımızı kollektiv əmlakından üstün tuturuq. Bu millətimizin ən böyük səhvlərindən biridir. Biz bilməliyik ki, kəndimiz, el-obamız, millətimiz olmadığı yerdə və halda fərdi də heç nədi. Nə isə!..

Əlbəttə, hər şey ailədən başlayır. Vali­deyn­lər deyirlər: "getmə gözümdən - gedərəm özüm­dən". Belə ailədə tərbiyə almış uşaqlar eqoist və qapalı olurlar, yaxşını pisdən ayıra bilmirlər, ün­siy­yətdən çəkinirlər, hər şeyə şübhə ilə yanaşırlar, aldanmaqdan qorxurlar və s. Digər kateqoriyalı uşaqlar özlərindən çox razı olurlar, yaşadıqları mühitdə olduğu kimi, liderlik iddiasında olurlar, özləri düşündükləri kimi durub-oturmaq arzusunda olurlar və s. Çox az miqdarda əsgərlər "hiyləgər" olurlar. Onlar "asan" olduğu yerə can atırlar və s. Əlbəttə bunların hamısının qarşısı alınır. Umud bilir ki, belə əsgərləri nə yoldaşları, nə də ko­mandirlər sevmirlər Hər bir əsgər tapşırılan yerdə öz vəzifəsini layiqincə yerinə yetirməlidir. Hərbidə hər bir əsgərin uğuru verilən tapşırığı yerinə yetir­məsinə bağlıdır, kifayət qədər yerinə yetirilməyən tapşırıq manqaya, bölməyə, taqıma və s uğursuzluq gətirir, çətin vəziyyətə salır, məhvə doğru aparır.

Ən güclü yoldaşlıq hərbidə mövcuddur. Əsgərlikdə xidmətin çətinliklərini hər bir əsgər öz çiynində daşıyır. Çiyin-çiyinə duran əsgərin biri səhlənkarlıq etdikdə bu ağırlıq yanında dayanmış yoldaşının çiynində daha da ağırlaşır, çətinləşir... Hərbidə belə səhlənkarlığa "xəyanət" deyilir.

"Xəyanət" – amansızdır. O əvvəlcə "xəya­nət" edənin yoldaşlarını, sonra isə özünü, manqanı, bölməni, taqımı və s. məhv edir.

Hərbi xidməti müddətində Umud bunu çox yaxşı başa düşmüşdü və bilirdi ki, manqanın, böl­mənin və s. uğuru hər bir əsgərdən asılıdır. Umud yoldaşları ilə birlikdə komandirlərinin tapşırığını tez və tələb olunan müddətdə yerinə yetirməyə ça­lışırdı. Bu da onlara şan-şöhrət və hörmət gətirirdi.

Umud bilirdi ki, hərbi xidmət ayıq-sayıqlığı çox sevir. Ayıq-sayıq olan əsgər ən kiçik "dəyi­şikliyi" görür və komandirlərini məlumatlandırır. Komandirlər bu məlumatları toplayıb cəbhə xət­tindəki vəziyyəti qiymətləndirirlər...

Bəzi insanların işlətdiyi "Vətən uğrunda öl­məyə hazıram!" Umudun ən sevmədiyi sözlər idi. O hesab edirdi ki, "ölməyə hazıram" sözləri düş­mən qarşısında diz çökməyə bənzəyir. Umud de­yirdi: "Mən düşməni məhv etməyə hazıram! Son nəfəsə qədər məhv edəcəm və lazım gəlsə, bu amal uğrunda canımdan da keçərəm"...

Qaranlıqda kənardan səs gəldi. Umud sila­hı­nı həmin istiqamətə yönəltdi, avtomatın qoruyu­cusunu açdı və qışqırdı: "Dayan! Əllər yuxarı!" Səs gələn tərəfdən kimsə "səma" dedi. Umud bi­lirdi ki, bugünkü parol sözü "səma"dır və gələnlər onun əsgər yoldaşlarıdır. Onlar Umudu əvəz et­mə­yə gəliblər...

***

Umud müddətli hərbi xidmətinə təzə baş­lamışdı. Bu müddət ərzində o sevdiyi qızla nişan­lanmışdı. Onun nişanında bütün kənd iştirak etmiş­di, valideynləri çaş-baş qalmışdılar ki, bu qədər qonaqları haraya yerləşdirsinlər, qəlblərində isə sevinirdilər ki, kəndliləri onların övladlarına böyük hörmət bəsləyir, axı onların övladları kəndin ilk peşəkar hərbçisi idi. Nişanlısının dilindən götü­rə­rək, Umud yaşadığı kiçik kəndin sakinləri ona "Vətən oğlu" deyə müraciət etməyə başladılar.

Umud gizirlər məktəbini bitirdikdən sonra özü xidmət etdiyi hərbi hissəyə göndərildi. O, buradakı mühitlə yaxından tanış olsa da, yeni vəzifəsi bildiklərindən daha çox bilik tələb edirdi. Umud bunu bildiyi üçün bilmədiklərini uzun müd­dət xidmət edən gizirlərdən öyrənirdi. O, bi­lirdi ki, gənc gizir üçün "bilməmək eyib deyil, bilməyib öyrənməmək eyibdir". Düzdür, hərbi his­sədə onun­la qulluq edən əsgərlərin əksəriyyəti hər­bi xidmət­lərini başa vurub getmişdilər. Onu tanı­yan əsgərlər Umudun təzə geyim və paqon­larına həsrətlə ba­xırdılar. Onların çoxu Umudun seçimini doğru he­sab edirdilər, özləri də gizir olmaq ar­zusunda idi­lər. Asudə vaxtı onu sorğu-suala tuturdular. Umud da böyük həvəslə onların suallarını cavablan­dı­rır­dı...

Beləliklə, bir il tamam oldu. Günlərin bi­rin­də Umud bölmə komandirinin tapşırığı ilə əsgərləri posta apararkən, rabitə qovşağına zəng gəldi. Zəng edən beşinci postun əsgəri idi. O dedi: "Yanı­mız­dan üç yarasa keçir. Atəş acmağa icazə verin". Ümid bilirdi ki, "yarasa" düşmən kəşfiy­yat­çısı de­məkdir. O, əsgərə tapşırdı: "görməməzliyə vurun, biz yaxınlıq­dayıq, özümüz qarşılayacağıq".

Umud əsgərlərinə tapşırığı izah etdi və ar­dınca qaçmağa əmr etdi. Onlar düşmən gələn də­rəyə çatdılar. Umud bir əsgərlə dərənin sağ tə­rə­fində kolun arxasında gizləndi. Digər əsgərlərə iki yüz metr arxada, dərənin sol yamacında mövqe tutmağa əmr verdi.

Düşmənlər hər tərəfi diqqətlə nəzərdən ke­çirərək irəliləyirdilər. Cəbhə xətti arxada qaldığı üçün onlar tələsirdilər və sayıqlıqları nisbətən azal­mışdı. Sol yamacda olan əsgərlər gizirin tapşırığı ilə əlli metr qalmış qışqırdı: "Dayan! Əllər yuxarı!" Düşmən geri döndü, qaçmaq istəyəndə, bayaqdan onları qarabaqara izləyən Umud qışqırdı: "Dayan! Əllər yuxarı!" Əlbəttə düşmənlər bu sözlərin mə­nasını bilməsələr də, başa düşürdülər onlardan nə tələb olunur. Ermənilərdən biri avtomatın qoruyu­cusunu açan kimi Umud sərrast atəşlə onu yerə sərdi.

Digərləri başa düşdülər ki, bizim əsgərlər za­rafat etmir, əllərini qaldırıb durdular və biri bi­zim dildə yalvarmağa başladı. Umud onlara silah-sur­satı yerə qoymağa və on addım ona tərəf gəl­məyi əmr etdi. öz əsgərlərinə düşməni nişan­gahda saxlamağı və lazım olduqda atəş acmağı əmr etdi. O, düşmənə yaxınlaşdı, üst-başlarını yoxladı, vur­du­ğu ermənini götürdüb əsgərlərlə qərargaha apar­dı...

Umud rabitə qovşağı ilə bölmə komandirinə məruzə etdi... Yolda əsgərlərin biri soruşdu: "Cə­nab gizir, nə üçün düşməni əlli metrdən az yaxın­laşmağa qoymadınız, axı qaça bilərdi". Umud qı­saca dedi: "Onlar sizə qumbara ata bilərdilər..."

Səhər bütün hərbi hissə meydanda düzlən­miş­di. Hissənin komandiri, gündəlik tapşırığını ve­rən­dən sonra Umudun qulluq etdiyi bölmənin ko­mandirlərini və əsgərlərini hərbi hissənin önünə ça­ğırdı. O komandanlıq adından təşəkkür etdi. Böl­mə birlikdə dedi: Azərbaycan Respublikasına xid­mət edirəm!

Həmin an Umud nişanlısının və kəndli­lə­rinin ona "Vətən oğlu" demələri yadına düşdü və o, indi bu sözlərin mənasını dərindən dərk etdi və gülümsədi...

HƏYAT DAVAM EDİR
Fərid və Fariz bir kənddə anadan olub, bö­yü­müşdülər. Onlar gizirlər məktəbində oxumuş­du­lar və möhkəm dost idilər. Dostlar özləri ilə bəra­bər ailələrini də dost etmişdilər. Belə ki, məzu­niy­yət vaxtı biri-birinin evlərinə gedirdilər, məzuniy­yətlərini birgə keçirirdilər. Onların vasitəsi ilə ba­cı-qardaşları və valideynləri də biri-birinin evlərinə get-gəl edirdilər. Fəridin bir bacısı, Farizin bacısı və qardaşı var idi.

Neçə illər davam edən dostluğun ağır günlə­ri aprel döyüşləri zamanı başladı. Bu döyüşlərdə Fariz yüngül yaralansa da, Fərid həyatını itirdi. Onun həyatına düşmən snayperi son qoydu...

Bu faciə hər iki ailəni sarsıtdı. Fəridi qəhrə­man kimi dəfn etdilər. Fariz özünə söz verdi ki, Fə­ridin ailəsinin qayğısına qalacaq, ailəsinə də bunu tapşırdı. Fariz tez-tez Fəridin ailəsi ilə əlaqə sax­la­yırdı, onların problemləri ilə maraqlanırdı, məzu­niyyət vaxtı dəfələrlə baş çəkirdi. Çalışırdı ki, Fəri­din yoxluğunu onun ailəsi hiss etməsin. Əlbəttə bu mümkün deyildi...

Fəridin ailəsi Farizin gəlməsinə çox sevi­nir­di. Onu öz övladları kimi qəbul edirdilər. Birgə Fə­ri­din qəbrini ziyarət edirdilər. Onlar da Farizdən xə­bər olmayanda özünə, ya da ailəsinə zəng edib, hal-əhval tuturdular. Üstündən bir ildən çox vaxt keç­di...

Belə ziyarətlərin birinin sonunda Fəridin anası, Farizi yola salarkən dedi:

- Sağ ol, Fariz. Səndən çox razıyam. Allah mə­nim çırağımı söndürdü. Onun məsləhətinə şü­kür... Vətən sağ olsun! Çox istərdim ki, mənim çı­rağımı sən yandırasan.

Bu sözlər Farizi çox düşündürdü, lakin heç nə başa düşməyərək, babası Ümid kişiyə müraciət etdi. Ümid kişi qoca olsa da çoxbilmiş idi. Fariz lap uşaqlıqdan onunla “dostluq” edirdi. Babası ən çə­­tin anlarında ona kömək edirdi, məsləhətlər ve­rirdi.

Uyğun məqam seçib babasına olanları söy­lə­di. Babası çox düşünmədən dedi:

- Fəridin valideynləri səni kürəkən kimi gör­mək istəyir. O, fikrini sənə belə çatdırıbdır.

Bu sözlərdən Fariz yerindən dik sıçradı və dedi:

- Baba sən nə deyirsən?! Bu sənin ağlına har­dan gəldi? Sənubər mənim bacımdır! Mən ona baş­qa gözlə baxa bilmərəm. Ola bilməz!

Ümid kişi gülümsəyərək dedi:

- Sən o kişinin qəlbinə yatmısan. Yəqin qızı­nın da sənə olan münasibətini görüblər, buna görə də belə qərara gəliblər.

Fariz qəzəblənərək:

- Sən deyirsən ki, mən əclafam?! Dostlar ara­sın­da bilirsən buna nə deyirlər?..

Ümid kişi sakit bir tərzlə:

- Çırağı zülmətdən qurtarmaq üçün yandı­rır­lar. Kim sənə deyir ki, sən dostuna xəyanət və əc­laflıq edirsən?.. Sən onun ailəsini xoşbəxt edəcək­sən. Dostuna söz verməmişdin ki, ailələrinin bütün problemlərini və arzularını yerinə yetirə­cək­sən? Onda əməl elə, onları arzularına çatdır.

Fariz cavab tapmadı. Düzdü, onun Sənubər­dən xoşu gəlirdi. Mərifətli, ağıllı, səliqəli və gözəl qız idi. Lakin o Sənubərə bacı kimi baxırdı. Axı o qardaş dediyi adamın bacısı idi. Deməli onun da bacısı sayılırdı.

Ümid kişi nəvəsinin seçim edə bilmədiyini görüb, dedi:

- Ay bala, belə bir rəvayət var. Qədim dövr­də bir gənc tacir öz dükanında otururdu. Birdən meydanda özü kimi yad elli bir gənci gördü. O, dilənçi paltarında, ac-yalavac idi. Bunu görən tacir yad ellini dükana çağırıb yedizdirir, ondan hal-əh­val tutur. Qonaq nahardan sonra söylədi ki, uzaq şəhərin imkanlı ailənin övladıdır. Bu şəhərə ticarət etməyə gəlmişdi. Lakin yolda onu quldurlar soyub dilənçi halına gətiriblər.

Tacir onu əziz qonaq kimi qəbul edir, təzə li­bas verir. Birgə ticarət edirlər. Dərdlərini bölüş­dü­rürlər və s. Onlar möhkəm dost olurlar.

Günlərin bir günü qonaq qonşuda bir qız gör­düyünü söyləyir və ondan xoşu gəldiyini bildi­rir. Tacirin özünün də o qızdan xoşu gəlirdi. Lakin bunu sirr olaraq qəlbinin dərinliyində gizlədirdi.

Qızın da qonaqdan xoşu gəlmişdi. Tezliklə tacir bu qızla onu evləndirir və vətəninə yola salır.

Qısa bir müddətdən sonra tacirin dükanı ya­nır. O, evini də satıb borclara verir. Müflis halına düşən tacir bilmir ki, nə etsin. Birdən uzaq şəhərdə olan dostu yadına düşür və qərara alır ki, onun yanına getsin.

Dostu olduğu şəhərə çatanda onun evini so­ruşur və dostunun evinə yollanır. Evə yaxınlaşanda görür ki, dostu eyvandadır və onu görən kimi keçir içəri. Tacir qapıya yaxınlaşır və nökərə deyir ki, ağa­sına onun gəldiyini xəbər versinlər. Nökər gəlib xəbər verir ki, ağası evdə yoxdur. Tacir dostunun ev­də olduğunu gözü ilə gördüyünü desə də nökər qəbul etmir.

Tacir kor-peşman gecələməyə yer axtarma­ğa başladı. O, şəhərin qırağında bir qoca qarının evin­də qalası oldu. Gecə yarısı qapı döyüldü. Qarı qa­pını açdı. Qapını döyən iki nəfər idi. Onlar qona­ğı çağırmağı tələb etdilər. Qarı qonağının olmadı­ğı­nı desə də, gələnlər əl çəkmədilər və tacir məc­bur olub çıxdı onların qarşısına. Bu adamlar taciri onlarla getməyi tələb etdilər və bir müddətdən son­ra dayandılar və dedilər:

- Biz xəzinə yarmağa gedirik. Sən burada pus­quda duracaqsan. Gələn olanda bizə xəbər ve­rərsən.

Adamlar getdilər və bir müddətdən sonra on­­lar xəzinə ilə qayıtdılar və üçü də qarının evinə yollandılar. Xəzinəni tacirin yanına qoyub dedilər:

- Əgər gün çıxana kimi biz qayıtmasaq, bu xəzinə sənə ananın südü kimi halaldır.

Tacir yıxılıb yatdı və oyananda günorta ol­duğunu gördü. Qarıya qızıldan verib, xəzinəni də götürüb tacir bazara yollandı. O fikirləşirdi ki, bu xəzinəni mala verib öz şəhərinə qayıtsın və yeni­dən ticarətlə məşğul olsun. Dükanların birinə gi­rən­də dükan sahibi – nurani bir kişi, tacirin kim ol­du­ğunu və hardan gəldiyini biləndən sonra onu öz evinə aparır. Qonaq edir və axırda deyir:

- Ay, bala. Mən görürəm ki, sən gənc olsan da başın çox bəlalar çəkib. Sən vətənə qayıtsan da sənin orada heç kimin yoxdur. Mənim də övladım olmayıb. İstəyirəm ki, sən burada qalıb mənim oğ­lum olasan və bütün var-dövlətimin sahibi olasan.

Qocanın bu təklifini tacir bəyənir, həqiqətən vətənlə bağlı onun heç nəyi qalmayıb. Elə bura da vətəndir və qocanın bu təklifini qəbul edir. Səhərisi gün qoca taciri bütün var-dövləti ilə tanış edir və nökər-naibə tapşırır ki, bu gündən onların ağası tacirdir. Onlar mehriban yaşamağa başlayırlar.

Bir müddətdən sonra tacir qocaya dükanına tez-tez gələn qızdan xoşu gəldiyini bildirir. Qoca o qızın valideynlərini tanıdığını bildirir, elçi gedir və tezliklə toya hazırlaşırlar. Toya dəvət olunacaq qo­naq­ları çağırmağı «təzə oğluna» tapşırsa da o şəhə­ri tanımadığını bəhanə gətirərək bu işi qocanın özü­nün etməsini xahiş etdi. Siyahı tutulandan son­ra tacir siyahıya baxanda birinci dostunun adını gö­rür. O qocadan xahiş edir ki, dostundan başqa bü­tün qonaqların dəvətini qəbul edir. Qoca tacirin dos­tunun adını siyahıdan qaralasa da toyun qızğın vaxtında dostu içəri girir. Tacir bərk qəzəblənərək onu toyu tərk etməyini xahiş etsə də, ətrafındakılar təəssüblənərək deyirlər:

- O şəhərimizin ən imkanlı və hörmətli ada­mıdır. Çağrılsa da, çağrılmasa da bütün toylarda iş­tirak edir və öz xeyir-duasını verir. Belə mötəbər insanla sənin nə ədavətin ola bilər?

Tacir başına gələnləri söylədikdən sonra, heç kim ona inanmaq istəmədi. Hamı təəccüblə çağ­­rılmamış qonağın üzünə baxırdı və sanki cavab gözləyirdi. Tacirin dostu dedi:

- O nə deyir, düz deyir! Görün mən ona nə etmişəm. Onu eyvandan dilənçi paltarında görəndə özümü dandırdım. Çünki, istəmirdim ki, mənim hə­yat yoldaşım və dostumun qonşusu onu bu li­bas­da görsün. Qardaşlarıma tapşırdım ki, onu izlə­sin­lər və gecə xəzinəmi yardırıb ona verdim. Bununla kifayətlənməyib öz valideynlərimə tapşırdım ki, onu oğulluğa götürsünlər. Bacımı tez-tez dükana göndərirdim ki, onlar biri-birini görüb bəyənsinlər. Bu da oldu. Bu gün onların toyudur. Bu toyda mən iştirak etməyə bilərəmmi?

Tacir hər şeyi başa düşüb dostunu qucaq­layıb, ən mötəbər yerdə oturtdu…

Xoş niyyətli münasibət heç vaxt, heç kimi utandırmayıb...

Fariz başını aşağı salıb babanın otağından çıxdı.

Ümid kişi tezliklə elçi göndərdi. Bu izdivac hər iki ailənin ürəyincə oldu. Yalnız Fariz hələ də xəcalət çəkərək dururdu.

Günlərin bir günü sübh çağı Fariz dostunun qəbrini ziyarət etməyə gedəndə, Sənubərin qəbrin önündə durduğunu gördü. O, qardaşı ilə danışırdı.

- Qardaş, sənin yoxluğun bizi üzür. Heç bi­lirsən nələr olub? Mən arzu edirdim ki, sənin to­yun­da bolluca oynayacağam. Sənin həyat yolda­şın­la bacı olacam. Allah ermənilərə lənət eləsin! On­lar bu arzularımın üstündən xətt çəkdilər. Mən heç vaxt ailə qurmayacağımı düşünürdüm. İndi mənim ailə qurmağımı tələb edirlər. Özü də bilirsən kim­lə?.. O yaxşı oğlandı. Mən onu qardaş kimi çox is­tə­yirəm və o yanımda olanda sənin yoxluğunu unu­duram, elə bilirəm sən yanımdasan. Hər iki ailəni bu izdivac sevindirir... Səndən sonra valideyn­lə­ri­mi­zi ilk dəfə idi ki, belə sevincli görürəm... İstə­mi­rəm onları bu sevincdən məhrum edəm...

Sənubər geriyə dönüb Farizi gördü. Onun göz­ləri yaşlı idi. Fariz də yaxınlaşıb dostunun şək­li­ni öpdü. Uzun müddət onlar susaraq dayandılar və qəbir daşından onlara baxan şəkilə baxdılar. Sü­kutu Fariz pozdu. O, dedi:

- Elə mən də buraya xeyir-dua almağa gəl­miş­dim. Sənin dediklərini eşitdim... Mən də çaş-baş qalmışam...

Günəş qalxırdı, ətrafa nur saçılırdı. Fəridin qəbir daşının üstündəki şəkil daha şux görünürdü. Onun təbəssümü daha aydın görünürdü. Fariz Sənubərin əlindən tutub dedi:

- Xahiş edirəm, bəsti. Biz ermənilərdən onun qisasını almışıq və alacağıq. Ağlamaqla onun sevincli ruhunu incitmə. Qoy onun ruhu şad olsun! Onlar baş əyib əl-ələ tutub getdilər... Axı həyat da­vam edir…

AĞRILI-ACILI İLLƏRİ XATIRLADIQCA...
Yenə bahar fəslidir. Təbiət öz qanunları, in­sanlar öz qayğıları ilə yaşamaqda davam edir... Bu xoş güzəranlı günlərdə 25 il bundan əvvəl ya­şadı­ğımız günləri xatırlamaq çox vacibdir. O ağır gün­ləri xatırlamayan insanın Vətənə və xalqına mə­həb­bəti olmadığının əlamətidir. Belə insanlar xal­qı­nın, vətəninin xoş günlərinin və s. qədrini bil­məz. Onlara insan deməyə də dilim gəlmir. insan ağrılı-acılı illəri və günləri xatırlayaraq bu günkü xoş günlərinə şükür etməlidir, daha yaxşı güzəran uğrunda çalışmalıdır, özü ilə bərabər xalqının və millətinin firavan həyatını qurmalıdır ki, digər­lərindən geri qalmasın.

Qısa müddətdə xoş güzəran: bahalı və zən­gin çeşidli avtomobillər, günü-gündən artan çox­mər­təbəli villalar, ərzaq bolluğu və s. öz-özünə ya­ranmayıb. O 25 il bundan əvvəl canından, qanın­dan keçmiş oğul və qızlarımızın sayəsində yaranıb.

O dövrdə yaşayan insanlar yaxşı xatırla­yır­lar ki, dövlətimiz və bizim mövcudluğumuz böyük təhlükə ilə üzləşmişdi, bəzi qüvvələr bizi məhvə doğru sürükləyirdi. Unutmayaq ki, o ağrılı-acılı illərdən bizi ümummilli liderimiz Heydər Əliyev müdrik siyasəti ilə xilas etdi. Onun siyasətini bu gün də möhtərəm Prezidentimiz İlham Əliyev uğur­la davam etdirir.

Ağır günlərdə vətənimizin müdafiəsinə qal­xan on minlərlə oğul və qızlarımızın içində Qa­radağlı kəndinin ilk şəhidi Mübariz Səfərov da var idi. O, 1969-cu ildə həmin kənddə anadan olmuş və Qaradağlı kənd tam orta məktəbini bitirmişdir. Haqlı olaraq məktəb bu gün Mübariz Səfərovun adını daşıyır. Ağrılı-acılı illər başlayanda M.Səfə­rov Moskvada hərbi xidmətdə idi. Xidməti başa vurandan sonra vətənə qayıtdı və yol-tikinti idarə­sində sürücü işləyirdi. Gündən-günə qızışan hadi­sə­lər onu rahat buraxmırdı. Günlərin bir günü o, sürdüyü maşını təhvil verir və Goranboy könül­lü­lər batalyonuna qoşularaq Vətənin müdafiəsinə qal­xır. Məlum Çaykənd hadisələri vaxtı orada iş­ti­rak etməsinə baxmayaraq, batalyonun daima mü­da­fiə mövqeyində olmasından narazılıq edirdi. Gün­lərin bir günü, özü kimi narazılıq edən bir qrup yoldaşları ilə gedib Yevlax batalyonuna yazıldılar, çünki o batalyon tez-tez qızğın döyüşlərə gedirdi...

Sürücülük vəsiqəsi olduğuna görə Mübariz Səfərova KamAZ markalı avtomobil verirlər ki, dö­yüşçülərimizə silah-sürsat gətirsin və lazım gə­lən­də yaralılarımızı həkimə çatdırsın.

Xocalı faciəsindən sonra onu Şuşanın mü­dafiəsinə göndərirlər. Mübariz Səfərov maşını ilə yenə öz vəzifəsini yerinə yetirməsinə baxmayaraq, lazım gələndə döyüşürdü. Yoldaşlarının söylə­dik­lə­rinə görə döyüşlərin birində Mübariz Səfərov ma­şını ilə əsgərlərimizin yanına gedirdi. Əsgərlə­ri­mizə çatmamış onu dayandırırlar ki, irəli getməsin, çünki düşmən o postu alıb. O avtomobildən düşür ki, hal-əhval tutsun. Birdən əsgərlərimizin biri de­yir ki, ermənilər bizim səngərə doldular. M.Səfə­rov qumbaraatan silahını götürüb irəli gedir və atır. Onun sərrast atıcı olmasını hamı bildiyi üçün, onu müşahidə edirlər. Mübariz əlverişli mövqe seçib qumbaraatanı düşmən səngərinin içinə tuşlayır... Kömək gəlib, düşməni yerinə oturdandan sonra hə­min səngərdə 16 düşmən cəsədi görürlər.

Belə hadisələrin tez-tez baş verdiyini Müba­riz Səfərovu daima müşahidə edən tibb bacısı da söyləyirdi. O həmişə Mübarizin maşınında aparılan yaralılarımızı müşayiət edirmiş...

Mübariz Səfərovun son döyüşü mayın 8-də, Şuşanın süqutu günü olmuşdur. Həmişəki kimi Ko­salardan əsgərlərimizə ərzaq və döyüş sursatı apa­rarkən onu dayandırırlar ki, düşmən bizim möv­qelərimizi ələ keçirib. Mübariz Səfərov yenə də avtomobildən düşüb döyüşə başladı. O, həlak olmuş əsgərin qumbaraatanını götürür və bir neçə dəfə atəş açır. Baxmayaraq ki, qumbaraatanın əy­nində bronjilet və dəmir dəbilqə olmalıdır. Müba­riz onlardan istifadə etmirdi. Düşmən snayperi onun fəal döyüşdüyünü görür və atəş açır. Güllə Mübarizin ürəyindən dəyir.

Ordumuz mövqelərini itirdikcə, geri çəki­lir... Yoldaşları Mübarizi çiyinlərində, meşə ilə İs­ti-suya gətirirlər. Oradan da, elə həmin gün doğma kəndlərinə göndərirlər...

Həmin gün, digər rayonlar kimi, Goranboy rayonundan da itkilər olmuşdur. Mübariz Səfərovla Yevlax batalyonuna gedən Xoylu kəndindən olan igidimiz də (onun da adı Mübariz idi) qəhrə­man­casına həlak olmuşdur.

Həmin döyüşdə Quşçular kəndindən olan Əli qardaşımız da ağır yaralanır və qolunu itirir...

Allah şəhidlərimizə rəhmət eləsin!

Vətənin oğul və qızları tükənməyib! Əksinə bu igidlərimizin davamçıları birə-min artıb. Bunu həmişə görürük və 2016-cı ilin aprel hadisələri bunu sübut etdi! Onlar qoymazlar düşmənlərimiz "arzularına" çatsın!

Şəhidlərimizin qanı yerdə qalmaz! Prezi­den­timizin müdrik siyasəti və igidlərimizin şücaəti ilə biz torpaqlarımızı azad edəcəyik! Qoy düşmən, onun havadarları və bizi istəməyənlər bunu bilsin!

Biz sülhsevər və zəhmətkeş xalqıq, amma la­zım gələndə oda-alova dönüb düşmənlərimizi məhv etməyə hazırıq! Yalnız bu əqidə ilə biz döv­lətimizi və millətimizi yaşada bilərik! Başqa yolu­muz yoxdur!
Unutsaq unudularıq