Dünya klasikleri : 13

— Peki, siz buraya nasıl girdiniz? Buranın kapısı bir saattir sürgülü.
Alyoşa Mariya Kondratyevna'ya doğru döndü :
— Yan sokaktan, çitin üzerinden   atlayarak girdim. Bunun için sanırım ki. beni bağışlarsınız. Bir an önce ağabeyimi görmem gerekiyordu.
Alyoşa'nın özür dilemesinden ötürü gururu okşanan Mariya Kondratyevna :
— Ah, size hiç darılabilir miyiz? diye sözleri uzata uzata karşılık verdi. Dimitriy Piyodoroviç, buraya aynı şekilde sık sık kameriyeye geldikleri için 'biz hiç farkında olmayız, bir de bakarız ki kameriyede oturuyorlar...
— Ben de onu arıyorum şu anda! Onu görmek ya da nerede olduğunu sizden öğrenmek isterdim. İnanın ki, kendisi için çok önemli bir işi görüşmek istediğimden arıyorum onu.
Mariya Kondratyevna :
— Ağabeyiniz bizlere sırlarım açmazlar ki! dedi. Smerdyakov gene söze karıştı:
— Ben buraya ahbap olarak uğradım ama ağabeyiniz bana burada bile rahat vermezler, beyefendi için bitmez tükenmez sorular sorarak fena halde canımı sıkarlar : yok "Onların evine kim geliyor, kim gidiyor. kendilerine şu ya da bu konuda bilgi vermem müm-
kün mü?" Falan filân! Hattâ iki kez beni ölümle bile tehdit ettiler.
Alyoşa şaşırdı :
— Yani nasıl ölümle tehdit?
— Beyefendide, dün sizin de gördüğünüz gibi öyle bir karakter varken başkasını ölümle tehdit bir önem taşır mı sanki? Bana: "Eğer Agrafena   Ivanovna'nın buradan geçmesine göz yumarsan, geceyi burada geçirirse, önce seni sağ bırakmam,» diyorlardı.  Beyefendi' den çok korkuyorum. Eğer o işten korkmasaydım, onu il başkanlığına şikâyet ederdim; şikâyet   etmeliydim zaten. Onun daha neler yapabileceğini Tanrı bilir!
Mariya Kondratyevna :
— Geçenlerde: «Onu havanda   döveceğim!» dediler, diye söze karıştı.
Alyoşa :
— Eh, madem «havanda» dedi, o halde, o tehdidi belki de lâf olsun diye savurmuştur, dedi. Şu anda ona rastlıyabilseydim, bu konuda kendisine bir şeyler söyli-yebilirdim.
Smerdyakov, birden aklına gelmiş gibi:
— Size bildirebileceğim tek şey şu; dedi. Ben buraya komşu ve ahbap olarak her zaman  gelirim.  Nasıl gelmiyeyim? Bundan başka, bugün İvan   Fiyodoroviç beni bu sabah erkenden, Dimitriy Fiyodoroviç'in evine gönderdi, Ozyörnaya sokağına! Mektup da vermemişti. Dimitriy Fiyodoroviç'e muhakkak  şurada, meydandaki meyhaneye   gelmesini   söyliyecekmişim:   birlikte yemek yemeleri için. Gittim ama, Dimitriy Fiyodoro-viç'i evlerinde bulamadım. Oysa artık saat sekiz olmuştu. «Gelmiş, ama çıkıp gitmiş,» ev sahipleri öyle dediler. Burada aralarında sanki gizli bir anlaşma var. Şim-öi ise kendileri, şu anda belki de kardeşleri İvan Fiyo-doroviç'le birlikte o meyhanede   oturuyorlar.   Çünkü İvan Fiyodoroviç yemeğe eve gelmedi. Fiyodor Pavloviç
ise, bir saat önce tek başlarına yemeklerini yediler, şimdi de uykuya yattılar. Yalnız sizden... size yalvarırım. onlara benden söz etmeyin, benim size söylediklerimi bildirmeyin. Onlara hiçbir şey söylemeyin, çünkü bunu yaparsanız beni öldürürler... Alyoşa aceleyle:
— İvan ağabeyim, Dimitriy'i bugün meyhaneye mi -çağırttı?
— Evet efendim.
— «Başkent» meyhanesine mi? Meydandakine mi?
— Evet, o meyhaneye efendim. Alyoşa derin bir heyecanla :
— Belki de gerçekten  oradadır! diye bağırdı. Teşekkür ederim, Smerdyakov, bu haber benim için çok -önemli, hemen oraya gideyim!
Smerdyakov Alyoşa'nın arkasından :
— Yalnız beni ele vermeyin! diye seslendi.
— Yok canım, ben meyhaneye sanki rastgele girmişim gibi davranacağım. Merak etmeyin.
Mariya Kondratyevna :
— Nereye gidiyorsunuz canım? Bahçekapısını açayım size! diye bağıracak oldu.
— Hayır, buradan kestirme oluyor, gene çitin üstünden atayayım.
Aldığı haber Alyoşa'yı çok sarsmıştı. Hemen meyhaneye doğru yola koyuldu. Meyhaneye cübbeyle gitmek ona ayıp geliyordu. Ama içerde olup olmadıklarını merdivenden sorup öğrenmek ve onları oradan çağırt mak imkânsız bir seydi. Alyoşa meyhaneye yaklaştığı sırada, birden pencerelerden biri açıldı, İvan ağabeyi ona yukarıdan aşağı seslendi:
— Alyoşa! Hemen buraya, yanıma gelebilir misiniz? Gelemez misin? Bunu yaparsan, beni çok memnun edersin!
— Tabiî gelirim ama, cübbemle nasıl olur?
— Ben zaten ayrı bir odadayım, sen kapıya git. koşup seni karşılıyayırn...
Alyoşa. bir dakika sonra ağabeyi ile yan yana oturuyordu. İvan tek başına oturmuş yemek yiyordu.
III
KARDEŞLER TANIŞIYOR
Oysa İvan ayrı bir odada oturmuyordu. Burası pencerenin yanında perde ile ayrılmış bir yerdi; ama yabancılar gene de perdelerin arkasında oturanları göremezlerdi. Meyhaneye girince, ilk oda burasıydı, yan duvarın önünde bir büfesi vardı. Odadan her an servis yapanlar geçip duruyorlardı. Müşterilerden yalnız bir ihtiyarcık, emekli bir subay, köşede çay içiyordu. Buna karşılık meyhanenin öbür odalarından içkili yerlere özgü patırdılar, gürültüler geliyor, çağırışlar, bira şişelerinin açıldığı, bilardo toplarının yuvarlandığı işitiliyor, bir org'un uğultusu duyuluyordu.
Alyoşa biliyordu ki, İvan bu meyhaneye hemen hemen hiç gitmezdi. Zaten genel olarak meyhanelere gitmeğe pek hevesli olmadığını da biliyordu. Bu yüzden: «Demek ki, buraya yalnız Mimitriy ile buluşmak için gelmiş» diye düşündü. Öyleyken Dimitriy ağabeyi ortalarda yoktu.
İvan bağıra bağıra konuşarak :
— Sana balık çorbası ısmarlayayım mı? Yoksa başka bir şey mi istersin? Yalnız çay içerek yaşamıyorsun ya! dedi.    ,
Belliydi ki, Alyoşa'yı oraya çekebildiği için çok seviniyordu. Alyoşa neşe ile :
— Balık çorbası söyle, sonra da çay söylersin, kar-acıktı, dedi.
— Vişne reçeli de getirsinler mi? Burada reçel var. Hatırlıyor musun, küçükken   Polenov'dan nasıl reçel çalmıştın?...
— Demek sen de hatırlıyorsun bunu öyle mi? Eh, reçel de söyle, şimdi de severim reçeli ben...
İvan çıngırağın kordonunu çekerek garsonu çağırdı, balık çorbası, çay ve reçel ısmarladı.
— Ben herşeyi  hatırlıyorum,  Alyoşa. Seni on bir yaşına gelinceye kadar hatırlıyorum; o zaman ben on beş yaşma basmak üzereydim. On beş ve on bir.. Bu öyle bir yaş ayrılığı ki! Bu yaşlarda kardeşler hiçbir zaman birbirleri ile arkadaşlık etmezler. Seni o zaman sevip sevmediğimi bile bilmiyorum. Moskova'ya gittikten sonra da ilk yıllarda aklıma bile gelmiyordun. Sonradan Moskova'ya  geldiğin vakit de galiba yalnız bir defa bir yerde karşılaştık. Oysa, bak dört aydır burada oturuyorum, şimdiye kadar bir araya gelip bir çift lâf etmedik. Yarın gidiyorum, onun için demin burada otururken: «Nasıl etsem de onu görebilsem, ona veda edebilsem,» diye düşünüyordum, bir de baktım önümden sen geçiyorsun...
— Demek beni görmeyi çok istiyordun, öyle mi?
— Evet, seni ilk ve son defa şöyle iyice  tanımak istiyorum. Aynı zamanda kendimi de sana tanıtmalıyım. Sonra da çekip giderim. Bence, insanların ayrılmadan önce birbirlerini tanımaları daha iyi olur. Bütün bu üç ay boyunca, bana nasıl baktığın  gözümden hiç kaçmadı; gözlerinde hep garip bir bekleyiş vardı. Ben ise bundan nefret ederim.  Onun için sana yaklaşmadım. Ama sonunda   sana saygı  duymayı   öğrendim: "Ayağım yere sağlam basan bir adam iste!» diyordum. Şunu da bil ki, şimdi gülüyorum ama, sözlerim ciddîdir. Sen gerçekten ayağını yere sağlam basan bir insansın, öyle değil mi? Ben öyle ayağını sağlam basan insanlardan hoşlanırım, nereye basarlarsa bassınlar, hattâ senin gibi birer küçük çocuk olsalar bile severim on-
ları. Sonunda o senin bekleyişli bakışın artîk bende hiç nefret uyandırmaz oldu; aksine sevdim o birşeyler bekleyen bakışını senin... Bana öyle geliyor ki, neden bilmiyorum sen de beni seviyorsun Alyoşa, öyle değil mi?
— Seviyorum İvan. Dimitriy ağabeyim senin için «îvan mezardır» diyor. Ben ise senin için: «İvan bilmecedir» diyorum.   Şimdi bile benim için bir bilmecesin ,sen! Bu bilmecenin bir parçasını daha   önceden çözmüştüm. Tümünü ise ancak bu sabah çözebildim!
İvan güldü:
— O da ne demek öyle? Alyoşa da güldü :
— Söylersem darılmaz mısın?
— Nedir Allah aşkına?
—  Demek istediğim şu: Sen de yirmi üç yaşındaki başka gençler gibisin. Onlar gibi gencecik,   körpecik, taptaze ve cana yakın bir çocuksun. Yani sözün kısası, ağzı süt kokan bir çocuktan başka birşey  değilsin!.. Şimdi söyle, seni çok mu darılttım?..
İvan neşe ve heyecanla :
— Aksine, nasıl olup da tam üstüne bastığına şaşıyorum, dedi. Sen Tanrı mısın? «O» nün evindeki o karşılaşmamızdan sonra, kendi kendime hep bunu, yirmi üç yaşında olduğum halde ağzı süt kokan bir çocuk gibi olduğumu düşünüyordum. Sen de durup dururken içimi okuyormuşsun gibi söze bundan başladın. Şimdi şurada durmuş kendi kendime ne düşünüyordum, biliyor musun? Yaşantım beni hayal  kırıklığına da uğratsa, sevdiğim kadına olan güvenimi de yitirsem, bu düzenin doğru olduğuna da inanmasam, hattâ aksine bu düzenin, karmakarışık, uğursuz hattâ belki de bir cehennem kaosu olduğu kanısına da varsam, başıma bir insanın basma gelebilecek tüm felâketler de gelse, ben gene de yaşamak isterim. Bu kadehe bir kez dudaklarımı değdirdikten sonra, biliyorum ki, artık ondan ayrılamam, dibindeki son damlaya kadar içerim!
«Bununla birlikte, otuz yaşına doğru herhalde, içindekini sonuna dek içmesem bile o kadehi elimden atıp uzaklaşacağım... ama nereye gideceğim, bilmiyorum! Yalnız şunu kesin olarak biliyorum ki, otuz yaşıma kadar, gençliğim tüm hayal kırıklıklarından, yaşantının içimde uyandırdığı tüm nefretlerin üstesinden gelecek. Kendi kendime birçok defalar şunu sormuşumdur: Acaba su dünyada içimdeki o zincire vurulmaz, o belki de ayıp sayılabilecek yaşama hırsını yenebilecek bir umutsuzluk var mı? Sonra da şu yargıya vardım: Galiba, öyle bir şey yok dünyada! Ama gene de söylüyorum, yalnız otuz yasıma kadar öyle olacak sanıyorum. Ondan sonra zaten artık kendim yaşamak istemem. Öyle geliyor bana. Daha burnunu silmesini bilmeyen ince hastalığa tutulmuş bazı ahlâkçılar, özellikle şairler, bu yasama hırsını çoğu zaman âdi bir şey sayarlar. Gerçi bu, bir bakıma katıksız bir Karamazov özelliğidir; burası doğru! Ama herşeye rağmen, içimdeki bu yaşama hırsı neden muhakkak âdi olsun? Dünyamızda merkeze yönelen daha pek çok güç vardır; Al-yoşa! Ben yasamak istiyorum ve yasıyorum, yaşamam mantığa aykırı olsa bile!
«Bu düzene inanmasam da, baharda açılan yapışkan yaprakcıkları da, mavi gökyüzünü de, neden sevdiğimi bazen hiç kestiremediğim falanca insanı da severim, insanlığın, çoktandır inanmaktan vazgeçtiğim ve herşeye rağmen, tek eski bir anıdır diye hâlâ yürekten bağlılık duyduğum falanca aşaması da içimde sevgi uyandırıyor. İşte! Balık çorbasını getirdiler. Afiyet olsun! Buranın balık çorbası güzeldir; iyi pişirirler onu. Ben Avrupa'ya gitmek istiyorum Alyoşa; buradan doğru oraya gideceğim. Oysa biliyorum ki, orası mezarlıktan başka birsey değildir. Yalnız mezarlıkların en değerlisi, en çok sevilenidir, o kadar iste! Orada en değerli ölüler yatıyor, kabirlerinin üzerindeki her taş öyle ateşli geçmiş bir yaşantıyı, insanın kendi aşamasına
kendi gerçeğine, kendisinin verdiği savaşa, kendi bilimine öyle güçlü bir inamsın hikâyesini taşır ki! Önceden biliyorum, oraya gidince kendimi toprağın üzerine atıp o taslan öpe öpe ağlıyacağım. Oysa bunu yaparken, yüreğimde oranın artık bir mezarlıktan başka bir şey olmadığına kesin bir inanç olacak. Gözyaşlarına umutsuzluktan da dökecek değilim. Dökeceğim o gözyaşları bana mutluluk vereceği için, ağlıyacağım. Kendi duygululuğumla sarhoş olacağım. O yapışkan bahar yaprakcıklarını, o mavi gökyüzünü seviyorum ben, işin özü bu! Bu işte ne akıl, ne mantık söz konusu olabilir; burada insanın özünden, varlığından fıskıran bir sevgi öz konusudur, insan kendi gençliğinden doğan gücü seviyor işte... Benim bu saçma sözlerimden bir şey anlıyor musun, anlamıyor musun Alyoşa?
İvan bunu söylerken birden gülmüştü. Alyoşa:
— Hem de çok iyi anlıyorum İvan: İnsan özü ile, tüm varlığı ile sevmek istiyor. Bunu çok iyi söyledin!. Senin yaşamak için bu kadar istek duymana da seviniyorum, öyle sanıyorum ki, herkes dünyada herşeyden önce yaşamayı sevmeli.
— Yani, yaşamanın   anlamından çok yaşamanın kendisini sevmeli öyle mi?
— Evet, öyle. Senin dediğin gibi, mantıktan önce sevgi gelmeli! Muhakkak öyle olmalı. Sevgi mantıktan önce gelmeli ki, anlamım  kavrayabileyim.  Zihnimde çoktandır dolaşan birsey var. Senin için işin yarısı olmuştur: Sen yaşamasını seviyorsun. Şimdi ikinci yarıyı da olmalı ki, ruhun kurtulsun...
— Sen de, hemen «kurtarmaktan» söz ediyorsun. ' bakalım, belki ben, hiç de mahvolmuş değilim, ne
Biliyorsun? Peki, senin için işin ikinci yansı nedir? •
— O söz ettiğin ölüleri canlandırmak! Belki onlar ölmemişlerdir de...   Haydi, bana çay ver.  Seninle
konuştuğumuza seviniyorum, İvan.
— Görüyorum ki, sen garip bir ilhamın etkisi altındasın. Senin gibi... «rahip adaylarının» böyle pro-fessions de foi yapmalarından çok hoşlanıyorum... Sen sağlam karakterli insansın Aleksey. Manastırdan çıkmak istediğin doğru mu?.
— Doğru. Dede beni manastırın  dışında yaşamaya gönderiyor...
— O halde, demek ki, ben otuz yaşıma basıncaya, kadehten dudaklarımı ayırmağa başlayıncaya dek, dünyada daha birbirimize rastlıyacağız. Bak, babam yetmiş yaşma kadar o kadehten dudaklarım ayırmak istemiyor. Üstelik seksen yaşına kadar kadehten içmeyi hayalinden geçiriyor. Kendi söyledi! Gerçi soytarının biridir ama, bu konuda çok ciddî. İlle de şehvetine  sarılıyor, taşa sarılır gibi... Hoş, otuz yaşından sonra insana taştan başka sarılacak şey kalmıyor ya! Ama  yetmiş yaşına kadar, şehvete bağlı kalmak iğrenç bir şey olur. İyisi mi, otuzuna kadar öyle yaşamalı;   insan  ondan sonra da, «eski hovardalığının birazını  daha sürdürebilir» ama bu artık kendi kendini aldatmadan  başka bir şey olamaz. Bugün Dimitriy'i görmedin mi?
— Hayır, görmedim, ama Smerdyakov'u gördüm. Alyoşa bunu söyledikten sonra ağabeyine aceleyle
Smerdyakov'la nasıl karşılaştığını etraflı olarak anlattı. İvan, birden endişe ile dinlemeğe başladı, hattâ bazı şeyleri tekrar tekrar sordu. Alyoşa söze devam ederek:
— Yalnız, benden Dimitriy   ağabeyim için söylediklerini sana bildirmememi rica etti.
İvan, kaşlarını çatarak düşünceye daldı. Alyoşa:
— Smerdyakov'a kızdığın için mi kaşlarını çatıyorsun? diye sordu.
İvan isteksiz bir tavırla:
— Evet, ona kızdığım için. Neyse Allah   belâsını versin onun! Gerçekten Dimitriy'i görmek istiyordum. Ama şimdi gelmesin artık, istemez! dedi.
— Sen gerçekten o kadar  çabuk mu   gidiyorsun ağabey?
— Evet.
Alyoşa endişe ile:
— Peki Dimitriy ile babam ne olacaklar? diye sordu. Aralarındaki o is nasıl sonuçlanacak?
— Sen de birşeyi aklına taktın mı hep onu söyler durursun! Ben burada neyim yani? Dimitriy ağabeyimin bekçisi miyim?
İvan sinirli sinirli sözü kısa kesmek  istedi   ama sonra birden acı acı gülümsedi:
— Kabil de öldürülen kardeşinin hesabını vermek zorunda kaldı değil mi? Belki de, sen şu anda bunu düşünüyorsun, ha? Allah kahretsin! Yanlarında bekçi olarak kalamazdım ya? İşim bitti artık, onun için gidiyorum. Yoksa, Dimitriy'i kıskandığımı, bütün o üç ay boyunca o güzelim Katerina İvanovna'sını baştan çıkarmağa çalıştığımı mı, sanıyorsun? Yok canım! Benim kendi işim vardı. Şimdi işlerimi bitirdim, gidiyorum. O işi biraz önce, nasıl bitirdiğimi sen de gördün.
— Demin, Katerina îvanovna'nın evinde mi?
— Evet, onun evinde. Nasıl da birden bağları koparı verdim! Sonra ne oldu sanki?  Dimitriy'den bana ne? Dimitriy'in bunda hiç suçu yok. Benim  Katerina İvanovna ile görülecek, yalnız kendi hesabım vardı. Sen de biliyorsun ki, Dimitriy sanki benimle sözleşmiş gibi davranıyordu. Ben ondan bir şey istemedim. Dimitriy kendisi resmen, seve seve kızı bana teslim etti. Bunlar gülünç şeyler. Hayır, Alyoşa, hayır! Şu anda kendimi Be kadar hafif hissettiğimi bir bilsen! Bak ben burada oturup yemek yiyordum ve inanır mısın, özgürlüğümün ilk saatini kutlamak için kendime şampanya ısmarlamak istedim. Tuh! Neredeyse yarım yıl olmuştu... birden, herşeyi siliverdim.   Canım, diyelim ki. daha dün akşam bile istersem herşeyi bu kadar kolay bitirebile-ceğimi hiç aklımdan geçirebilir miydim?
— Aşkından mı söz ediyorsun, İvan?
— Diyelim ki. evet, aşkımı   söylemek   istiyorum.
Evet âşık oldum; bir genç kıza, bir enstitülüye âşık oldum. Onun uğruna çok acı çektim, o da bana çok çektirdi. Ondan bir adım olsun ayrılmadım... Sonra birden herşey dağılıverdi. O sırada, ilham gelmiş gibi konuşuyordum, ama çıkınca, kahkahalarla gülmeğe başladım. Buna inanır mısın? Evet, olduğu gibi söylüyorum. Alyoşa:
— Şimdi bile bunu neşeyle söylüyorsun, dedi. Bunu İvan'ın gerçekten neşelenmiş yüzüne dikkatle bakarak söylemişti :
— Canım, gerçekte onu hiç sevmediğimi nereden bilebilirdim? Ha... ha... ha!...   Şimdi de sevmediğim anlaşıldı işte! Oysa o söylevimi verirken ne kadar hoşuma gidiyordu!   Hem, biliyor  musun? Şu anda bile korkunç denecek kadar hoşuma gidiyor. Öyleyken, ondan uzaklaşmak ne kadar kolay oldu! Rol mu yapıyorum sanıyorsun?
— Hayır, yalnız,  belki de o duyduğum şey, sevgi değildi!
İvan gülmeye başladı:
— Alyoşa, sen aşk konusunda düşünce yürütme! Senin için ayıp olur. Sahi sen, o sırada, tam o sırada odadan kaçtındı ya! Öyle davrandığın için seni öpmeyi bile unuttum... Bana neler neler çektirdi! Gerçekten kendi kendine acı çektiren birinin yanında vakit geçirmişim meğer! Ah o kendisini sevdiğimi, çok iyi bilirdi! Hem de kendisi Dimitriy'i değil, beni seviyordu...
İvan bunda neşe ile ısrar ediyordu :
— Dimitriy onun gözünde sadece kendi kendine işkence etmek için bir bahaneydi. Ona o sırada söylediğim herşey gerçekti. Burada isin en önemli noktası şu: Onun Dimitriy'e karsı hiç sevgi duymadığını, yalnız acı çektirdiği adamı, beni sevdiğini anlaması için belki on beş. yirmi yıl geçmesi gerekiyor. Hattâ belki bugünkü aldığı derse rağmen bunu hiçbir zaman da anlıyamıya-çaktır. Her neyse daha iyi oldu! Kalkıp bir daha dön-
memek üzere yanından ayrıldım işte. Sırası gelmişken sorayım, kendisi nerede şimdi? Ben gittikten sonra orada ne oldu?
Alyoşa ona Katerina İvanovna'nın isteri krizi geçirdiğini ve olup bitenleri anlattı: «Galiba şimdi kendinden geçmiş durumda, sayıklıyormuş» dedi.
— Peki, Hohlakova yalan söylemesin?
— Öyle sanıyorum ki, yalan söylemedi.
— Bu işin doğrusunu   öğrenmeli. Hoş, hiç kimse hiçbir zaman isteriden ölmemiştir ya! Varsın isteri geçirsin. Zaten Tanrı isteri denilen şeyi, kadına onun iyiliği için göndermiştir. Artık oraya ayak  basmam! Ne diye gene burnumu sokayım?
— Ama kısa bir süre önce, ona, onun seni  hiçbir zaman sevmemiş olduğunu söyledin.
— Ben, bunu mahsus söyledim. Bir şampanya ısmarlayayım da, özgürlüğe kavuşmamız şerefine içelim Alyoşa! Ah, ne kadar sevindiğimi bir bilsen!
Alyoşa birden :
— Hayır, ağabey, içmeyelim daha iyi, dedi. Hem. nedense içimde bir hüzün var.
— Evet, çoktandır üzülüyorsun, bunu   çoktandır seziyorum.
— Demek sen; kesin olarak yarın sabah gidiyorsun,, öyle mi?
— Sabah mı? Ben sabah  demedim...  Hoş, belki sabah da giderim ya. İnanır mısın? Bugün burada, tek ihtiyarla başbaşa yememek için yalnız başıma yiyorum; bana o kadar iğrenç görünmeğe başladı. İmkân olsaydı yalnız ondan uzaklaşmak için çoktan giderdim.  Hem gidiyorum diye neden o kadar endişe duyuyorsun? Ben gidinceye kadar daha bol bol vaktimiz var. Sonsuzlu-ga dek vaktimiz var bizim! ölümsüzlüğe kadar!
— Madem yarın gidiyorsun, nasıl oluyor da ölümsüzlüğe kadar vaktimiz oluyor?...
İvan güldü:
— Benim gitmemle ikimizi ilgilendiren konu arasında bir ilişki var mı? Bu arada, ne olursa olsun bizi ilgilendiren şeyleri, buraya konuşmaya geldiğimiz şey-ieri konuşmaya vakit bulacağız ya? Neden bana hayretle bakıyorsun? Söyle: Burada neden bir araya geldik? Katerina İvanovna'ya karşı duyduğum   aşktan, ihtiyardan ve Dimitriy'den söz etmek için mi? Yoksa Avrupa'dan, Rusya'da felâkete yönelen bu gidişten, ya -da imparator Napoleon'dan mı? Söyle, bunları konuşmak için mi geldik buraya?..
— Hayır, bunun için gelmedik.
— Demek ki, niçin geldiğimizi anlıyorsun. Başkalarını filânca konu ilgilendirebilir, bizleri, «ağzı süt kokan çocukları» ise, bambaşka şeyler ilgilendiriyor. Biz herşeyden önce ölümsüz sorunları çözmek  ihtiyacını duyarız. Bizim baş derdimiz o! Şimdi bütün Rus gençliği yalnız ölümsüzlükle ilgili sorunlardan söz edip du-
ruyor; hep bunları tartışıyor! Tam da tüm ihtiyarların, birden yalnız günlük sorunlarla uğraşmaya başladıkları bir sırada... Sen bu üç ay boyunca neden bana hep, birşeyler bekliyormuş gibi baktın? Hep bana: »Sen bir şeye inanıyor musun, yoksa hiçbir şeye inanmıyor musun?» diye sormak için! Üç aydır bana yönelen tüm bakışlarınızın tek anlamı bu, Aleksey Fiyodoroviç! Öyle değil mi?
Alyoşa gülümsedi:
— Belki de öyle. Şu anda benimle alay etmiyorsun değil mi ağabey?.
— Sen alay ettiğimi mi, sanıyorsun?  Yok canım, bana üç aydır böyle bir bekleyişle bakmış olan küçük kardeşimi   gücendirmek  istemem. Sen de bu konuyu söyle bir düşün Alyoşa: Ben de senin gibi küçücük bir çocuktan farksızım; yalnız rahip adayı değilim. Şimdiye kadar bizin: Rus çocukları neler yaparlardı?   Yani bazıları nasıl vakit geçirirlerdi? örneğin; şu pis kokan
meyhaneyi ele alalım; diyelim ki, gençler burada bir araya gelip şu köşeye oturdular. Daha önce ömürlerinde birbirlerini hiç tanımamış olan, meyhaneden çıkar çıkmaz da daha kırk yıl birbirlerini hiç aramıyacak olan bu gençler, burada ne gibi konuları tartışırlar dersin? Meyhanede boş bir dakikaları oldu mu? nelerden söz ederler? Muhakkak ki, tüm evrenle ilgili konulardan. Başka türlü olamaz. «Tanrı var mı, yok mu, ölümsüzlük diye bir şey var mı?» Hep bunları konuşurlar! Tanrıya inanmıyanlara gelince, eh, onlar da sosyalizmden, anaşizmden, tüm insanlığı yeni bir düzene kavuşturmak için yapılacak değişikliklerden söz ederler. Oysa, bunların hepsi aynı kapıya çıkar. Konuştukları hep aynı sorunlardır, yalnız sorunları ele alışları terstir, öbür uçtandır. Çağımızda sayısız gençler, hem de en orijinal düşünceli gençlerimiz hep böyle yüzyıllar boyu ele alınmış sorunlardan söz eder 'dururlar, öyle değil mi?
— Evet, gerçek Ruslar için: «Tanrı var mı, ölümsüzlük var mı?» gibi sorular, daha doğrusu senin dediğin gibi tersinden, öbür ucundan ele alınmış  sorular, tabiî ki en önemli sorunlardır. Zaten öyle olması gerekir.
Alyoşa bunu ağabeyine dudaklarında karşısındakini sanki sınamak istiyormuş gibi gülümseyişle bakarak söylemişti.
— Bak sana bir şey söyliyeyim, Alyoşa? Bir insanın Rus olması bazen hiç de akıllıca bir iş değil; gelge-lelim, şimdi Rus delikanlılarının  uğraştıkları işler, o kadar saçma ki! Bundan saçması akla gelmez! öyleyken, ben bir Rus delikanlısını, Alyoşa adlı bir delikan-lıyı çok, pek çok seviyorum!
Alyoşa birden güldü:
—- Sözünü ne de güzel bağladın?..
— Eh, söyle bakalım, nereden başlıyalım? Emret,
haydi Tanrıdan  başlıyalım olmaz mı? Tanrı var mı? Bunu konuşalım ister misin, ha?..
Alyoşa, keskin bir bakışla ağabeyine baktı:
— Nereden istersen başla. Hattâ istersen «öbür uçtan» başlıyalım. Sen dün babamın yanında Tanrı yoktur dedin ya!
— Ben dün ihtiyarla yemek yerken öyle konuşarak mahsus seni kızdırdım, gözlerinin de nasıl parlamağa başladığını gördüm. Ama simdi seninle bu konuda tartışmaktan kaçınmam; hem de bunu çok ciddî söylüyorum. Seninle anlaşmak istiyorum; çünkü arkadaşlarım yok. Denemek istiyorum, arkadaş   olmayı. Ama sana bir şey söyliyeyim, -ben de Tanrı'ya inanıyorum!
İvan, bunu gülerek söylemişti:
— Bu beklenmedik bir şey olur, değil mi, ha?...
— Evet. Tabiî beklenmedik ter şey olur. Eğer şimdi benimle saka etmiyorsan.
— Şaka ediyormuşum! Dün de dedenin  yanında iken şaka ettiğimi   söylediler.   Bak yavrum, on sekizinci yüzyılda ihtiyar bir günahkâr vardı: Şöyle bir lâf ortaya attı: «Eğer Tanrı olmasaydı, onu icat etmek gerekirdi» dedi. «S'il n'existait pas Dieu il faudrait l'in-vanter» ve garip olanı insanda hayranlık   uyandıran, Tanrının gerçekten var olması değildir. Asıl hayranlık uyandıran şey, insan gibi acımak bilmeyen vahşi bir hayvanın içinde «Tanrının var olması zorunlu bir şeydir!» diye bir düşüncenin uyanmasıdır. Tanrı düşüncesi o derece kutsal, o derece insanı.duygulandıran, o derece derin ve insana onur kazandıran bir düşüncedir, iste! Bana gelince, ben çoktandır:   «İnsan mı Tanrıyı yarattı, yoksa Tanrı mı insanı   yarattı?» diye düşünmekten vazgeçtim! Artık bu konuda tüm çağdaş Rus gençlerinin ortaya attıkları düşünceleri eleştirecek değilim. Bütün bu düşünceler hep Avrupalıların teorilerinden çıkarılmıştır. Çünkü Avrupa'da daha teori olan