Edebiyatimizda balkan acilari hayriye Memoğlu-Süleymanoğlu Ankara-2009
Yüklə 0,78 Mb.
|
| On iki bin ağlar
Ah, Kemal Paşa Göçmenliğin üzüntüleri, ayrılık ve özlemi, eş dosttan uzaklara düşmenin ıstırapları başka bir türküde dile getirilmektedir: İstanbul'un üzümü Çekemedim sözünü Ben vatanımdan çıkarken Yumdum iki gözümü Binmem tirene binmem Kara koyun meleme Yüreğimi dayleme Anam, bubam, kardeşim Yavrum deyip ayleme Binmem tirene binmem Kara kara karınca Karıncaya varınca Ben komşuları özledim Dillerine varınca Binmem tirene binmem25 Göç yollarında çekilen sıkıntıları da şu destandan öğrenelim: Dinleyin amucalar muhacir destanını Kapdağ’da kılamadık bayram namazını Ver Allah’ım sen selâmet cümlemize. Akmehmet köyünün ardı balkan Omaç köyünün muhacirleri oldu dillere destan Ver Allah’ım sen selâmet cümlemize. 1930'ların ikinci yarısında baskılar artar ve Türkler yine göçe zorlanır. Hattâ, birçok Türk ailesi pasaportsuz olarak Türkiye'ye gönderilir.26 Bu durum aynı destanda da şöyle dile getirilmektedir: Bir cumartesi bizi Edirne'ye indirdiler Pasaportu olan çekip de gider Pasaportsuz olanlar Ankara'dan imdat bekler Ver Allah’ım sen selâmet cümlemize Edirne hudutları taşlık Kalmadı cebimizde on para harçlık Ver Allah’ım cümlemize hoşluk Yok mudur Edirne hudutlarında bize bir boşluk Ver Allah’ım sen selâmet cümlemize27 1938 göçünü yansıtan bir ilâhiden de şunları aktaralım: Bir sabah namazı çıktım odamdan Vatanı terk edip gittim oradan Gam için mi yaratmış bizi Yaradan Gider millet vah ayrılık deyu Yanar millet ah vatan deyu28 Yukarıda da belirtildiği gibi, 1936’da Türkiye ile Romanya arasında bir göç anlaşması imzalanmış ve Romanya sınırları içerisinde bulunan Kuzey ve Güney Dobruca’dan (1940’ta Güney Dobruca Bulgaristan’a geçmiştir) çok sayıda Türk, Türkiye’ye göç etmiştir.29 Bütün Dobruca’dan 130.000 ile 150.000 dolayında Türk, "Ak Topraklara" (Türkiye’ye) göçmüşlerdir.30 İki ülke arasında imzalanan antlaşma çerçevesinde 1937-1939 yıllarında yaşanan göçler, Dobruca bölgesinde Türkler’in azınlık durumuna düşmelerine sebep olmuştur. Boşalan köy ve kasabalarda Türkler’in sayısı büyük ölçüde azalmış, bazı köylerin adları haritadan silinmiştir.31 Söz konusu yıllarda gerçekleşen göçler sözlü halk edebiyatında derin izler bırakmıştır. 1938’de Güney Dobruca Türkleri’nden göç edenlerle kalanların ayrılışını halk ozanı şu Muhacir Destanı’nda bakın nasıl dile getirmektedir : Hicret edip gider Allah aşkına Gidenlere kalan kullar ayledi N’apsın kalan, macır dönmüş şaşkına Arkasından akan sular ayledi. Kiracılar bekler dizgin elinde Cem olmuş komşular sağında solunda Mezarlık sokağı hicret yolunda Dayler taşlar vatan deyip ayledi. Ana yavrısını bırakıp gider Kızı arkasından kuş gibi öter Bu ayrılık bize ölümden beter Dayler taşlar vatan deyip ayledi. Varna’dan pindik gideriz amma Yüklə 0,78 Mb. Dostları ilə paylaş:
|