İşçi Partisi'ne Yönelik İftiraların Kaynağı: Psikolojik Savaş Teori, Mart 1995, sayı: 63

Psikolojik Savaşın Rusya Ayağı

Eymür'ün, Hiram Abas'tan aktararak yazdıkları ve Sovyet taraftarlarının Aydınlıkçılara yönelttikleri "Maocu Bozkurt" suçlamalarıyla birleşiyor. Aydınlıkçılık aynı zaman­da Sovyet sosyal emperyalizmine karşı mücadelenin adıdır.

Sovyet sosyal emperyalizmi Türkiye içindeki faaliyeti boyunca Aydınlıkçıları kar­şısında buldu. Sovyetlerin emperyalist karakteri' de ilk kez Aydınlıkçılar tarafından ser­gilenmişti. Tabii bu yüzden Sovyetler Birliği'nin psikolojik savaşıyla da karşı karşıya geldiler. Sovyet taraftarlarının yayınları olsun, radyoları olsun Aydınlıkçıları "Ameri­kancılıkla" suçladı. MİT ve CIA tarafından üretilen malzemeyi kendi malları olarak kullandılar.

Amerikancılarla, Sovyet sosyal emperyalizmi taraftarlığının Aydınlık düşmanlığı konusunda buluşmaları Aydınlıkçılığın Türkiyeli karakterinin, devrimciliğinin en bü­yük kanıtıdır. İki büyük emperyaliste karşı da tutarlı bir mücadele yürütülmüş olduğu­nun en önemli göstergesidir. Türkiye'nin, halkın düşmanları Aydınlıkçıları ve İşçi Partisi'ni de en tehlikeli düşman saymışlardır
Düşmanın itirafları: "MİT'İ Pasif Duruma Soktular"

Hem Hiram Aba s, hem de Mehmet Eymür, MİT Raporu olayı sırasında basına de­meçler ve röportajlar vererek Aydınlık'ın Kontrgerilla'ya., MİT’e ve toplam olarak dev­lete karşı yürüttüğü mücadelenin nelere yol açtığını, nerelerde tahribat yaptığımda iti­raf ettiler.

8-11 Haziran 1988 tarihleri arasında Sabah gazetesi'nde Güngör Mengi'nin Hiram Abas'la yaptığı röportaj çıktı. Röportaj boyunca Abas, Aydınlıkçıların kendisini nasıl teşhir ettiklerini, her yükselişi sırasında nasıl karşısına çıktıklarını anlatıp yakınıyor. Röportajın bir yerinde şöyle diyor: "Bunlar, 1978'de MİT hakkındaki yayınlarla MİT’i pasif duruma sokabildiler. "Güngör Mengi hayretle soruyor: "Başardılar mü" Dene­yimli istihbaratçı ilk sözünün anlamını zayıflatmaya çalışsa da gerçeği tekrarlamak zo­runda kalıyor: "Evet, sadece kısa bir süre için basardılar. Bunu kabul edebilirsiniz, ba­şardılar." Hiram Abas şöyle devem ediyor: "Şimdi 1987-88'deki benim aktivitemi yö­neltmek istediğim yerler, kurduğum daire, çalışmalar, Güneydoğu'da biraz terörün azalması ... Ve PKK faaliyetine bakarsanız , PKK faaliyeti Güneydoğu'da bir eylemdir, ama esas büyük faaliyet Avrupa'da ... Neticede herhalde yine sıkıntılar başlamıştır ma­lum yerlerde ve bunun neticesinde Doğu Perinçek yine üzerime üzerime geldi."

Mehmet Eymür de hem i97S'deki Kontrgerilla kampanyasını, hem de "MİT Rapo­ru" yayınını, gene o Rapor günlerinde gazetelere verdiği demeçlerde değerlendirdi. Ey­mür 1978 için şöyle diyordu: "Zamanın Başbakanı bile etkilenerek, Kontrgerilla- iş­kence edebiyatına kapılmıştı. MİT, polis pasifize edildi. MİT sorgulardan çekildi. Özel Harp Dairesi sıkı bir denetim altına alındı." Eymür'ün kendisinin de emekli edilmesiy­le sonuçlanan "MİT Raporu" olayına ilişkin sözleri ise şöyleydi: "Bu son operasyon tam anlamıyla teşkilatı (yani MİT'i) bitirmiştir. Bu MİT'in çöküşüdür.)
MİT'çi Eymür: " Aydınlıkçılar Tetik Çekenden Tehlikeli"

Dahası var. Mehmet Eymür, Analiz kitabını Milliyet gazetesinde tefrika ettirdi. Ga­zete hukuki sorumluluktan kaçabilmek için sadece Doğu Perinçek adı yerine uydurma bir isim kullanarak Eymür'ün iftiralarını olduğu gibi yayımladı. Doğu Perinçek söz ko­nusu yayına yanıt verdi. Bu yanıtlar 10 Haziran 1991 gününden başlayarak üç gün "CIA ve MİT içindeki adamlarının itiraflarından korkmayız", "CIA 'nın hedefiydik" ve " Abas ve Eymür Özal'ın hizmetindeydi" başlıklarıyla verildi. Mehmet Eymür, Perin-çek'in yazısına bir yanıt daha verdi. Milliyetin 14 temmuz tarihli sayısında çıkan bö­lümde Eymür aynen şunları söylüyordu: "Perinçek, 'Eymür , anılarında sadece Aydınlıkçıları dinmez bir kinle karşısına alıyor' diyor. Perinçek doğru söylüyor... Perinçek gibi Hiram Abas'ın Mahmut Diklerin, Ilgız Aykutlu'nun, Hulusi Sayın'ın, İsmail Selin’in, askeri polisi ve sivili ile daha nicelerinin ölümünde tetiği çekenler kadar ve hatta onlardan da daha fazla suçludur... Hizmet ettikleri yabancı güçlerin talimatıyla yalan haberler üretmiş, insanları teşhir etmiş, resimlerini, adreslerini yayınlamış ve onları tetiği çekenlere hazır bir hedef haline getirmişlerdir."

Eymür'ün bu son sözlerinde herkesin çıkarması gereken önemli dersler vardır. Bir, teşhir, yani halkın önüne çıkarma, yani Aydınlık'ın yaptığı iş tetik çekmekten çok daha doğru bir devrimci tutumdur. Psikolojik savaş aygıtına ve Kontrgerilla'ya çok daha ağır

darbeler indirmiştir. Kontrgerilla sabotajlar, suikastlar türünden silahlı eylemlerden te­dirgin bile olmaz. Böyle eylemlerin devrimcileri tecrit ettiğini bilir. Hazırlıksızken ayaklanmaya, silahlı eyleme tahrik etmek psikolojik harbin ilkeleri arasındadır.

İki, sözde solcular Aydınlıkçıları "ihbarcılıkla" suçlarken, aynı suçlama bu kez Mehmet Eymür'den gelmektedir. Eymür de Aydınlıkçıların çeşitli MIT çiler ve askerle­ri teşhir ederek tetikçilerin hedefi yaptığını ileri sürüyor.

Üç, Eymür Aydınlıkçılara karşı "dinmez bir kin" duydukların söylüyor. Kuşkusuz bu sadece kendi özel duygusu değil, devletin genel yaklaşımını da ortaya koyuyor.

Eymür, Analiz kitabında da aynı düşünce ve duyguları sergiliyor. Orada Eymür, Mahir Çayanları katledildiği Kızıl dere olaylarını ve kendisinin katıldığı işkenceli sor­gulara ilişkin anılarını da anlatıyor. Aydınlıkçılar dışındaki devrimcilere olabildiğince yumuşak bir dil kullanmaya özen gösteriyor. Aydınlıkçılar söz konusu olunca ise her türlü iftiraya başvuruyor. Zaten kitabı bunun için yazıyor.
Psikolojik Savaşın Emrindeki "Sol" >

Şimdi görmüş bulunuyoruz: Aydınlık ne yaptı? Kontrgerilla, MİT ve MHP ile mü­cadele eti, onları teşhir etti, devlet konusu da halkı bilgilendirdi, eğitti. Gazete olarak Aydınlık.

Düşünüldüğünde ilk akla gelen işte Kontrgerilla, MİT ve MHP'ye karşı yürütülen bu mücadeledir. Mücadelenin sonuçları bizzat o mücadeleye hedef olan örgütler tarafın­dan itiraf edilmiştir.

Hiram Abas , "MİT’i pasifime ettiler" demiştir. Mehmet Eymür "Bu MİT 'in çöküşü­dür" demiş ve eklemiştir. "Evet, biz Aydınlıkçılara dinmez bir kin besliyoruz."

Bu yazıda MHP'ye karşı yürütülen mücadeleye girilmedi. Ancak Kontrgerilla ve MHP'den hesap soralım" sloganıyla yürütülen büyük kampanyaları , Maraş Katliamı sonrasındaki yayınları, MHP'lilerin Aydınlık'ta çıkan itiraflarını o günleri yaşayanlar çok iyi hatırlayacaklardır.

MHP'ye karşı mücadelenin sonucunu Türkeş sıkıyönetim-mahkemesinde yargılan­dığı sırada dile getirdi. Türkeş şöyle dedi: "Savcılar, bizim hakkımızdaki iddianamele­rini Aydınlık'tan yazdılar."

Peki "Sol" ne yaptı?

"Sol" olduğuna göre devlete karşı olması, Kontrgerilla'ya MİTe, MHP'ye karşı yü­rütülen mücadeleye sahip çıkması beklenirdi. Aydınlık'a. bir "teşekkür" sunması gere­kirdi.

Öyle olmadı!

Tam tersine Sol'un bir kesimi hemen saldırıya geçti. Aydınlık'a. karşı saldırısını ade­ta "dinmez bir kinle" yıllar yılı sürdürdü. Üstelik bu saldırıda doğrudan doğruya Kont­rgerilla ve MİT tarafından imal edilmiş malzemeyi kullandı. Aydınlıkla psikolojik sa­vaş aygıtı arasındaki mücadelede devlete güç verdi. "Devrimci" olduğu ölçüde kendi bindiği dalı kesti. Türkiye devrim tarihindeki en önemli başarıları gözden düşürmeye çalıştı.
"İhbarcılık"ve "Devrimci Öldürdüler" İftirası

Aydınlıkçılara, "Solcu" kisve altında yöneltilen belli başlı iki iftira var. Biri özellikle son zamanlarda bol bol yazılıp çiziliyor, şudur: "Aydınlıkçılar Eylül öncesinde dev­rimcileri öldürdüler". İkinci İftiraya göre ise, "Aydınlıkçılar üstelik adreslerini de vere­rek devrimcileri devlete ihbar ettiler". Her iki iftiranın da somut hiçbir kanıtını bugüne kadar gösterebilen çıkmadı. Ne ihbar edilmiş bir devrimci gösteren var, ne de öldürü­len bir insan!

"Devrimci öldürdüler" şeklindeki iftira, bütün diğer iftiraların da ne derece geçerli olduğunu derhal sergileyecek ölçüde akıl almaz niteliktedir.

Söyledikleri işi iftiracılar defalarca ve bizzat yapmışlardır. Hatta bir kısmı halen yapmaya devam etmekte, fikir ayrılığına düştükleri eski arkadaşlarını pusular kurup acımasızca öldürmektedirler. Bu eylemlerini de dergilerinde savunabilmektedirler. Ama en azından sosyalistlerin büyük bir kesimi için söyleyebiliriz, Sol içi tartışmalar artık ölümle bitmiyor. Belirli ölçüde ders çıkarıldı.

12 Eylül'den önce böyle değildi. Ve 12 Eylül öncesinde Sol içi fikir ayrılıkları ne­deniyle solcular tarafından öldürülmüş devrimci sayısının 300'ün üzerinde olduğu tah­min ediliyor. Evet üç yüz! Katliam boyutunda bir olaydır bu. Bu kan gölünün içinde Aydınlıkçılar tarafından dökülmüş bir damla kan yoktur. Bırakalım devrimci öldürme­yi kimse Aydınlıkçılar tarafından fikir ayrılığı nedeniyle incitilmiş bir karınca bile gös­teremez. Tam tersine, Aydınlıkçı hareket ortaya çıktığı andan itibaren daima Sol içi şiddete karşı çıktı.

1970 öncesinde TİP içindeki tartışmalar sırasında beliren sorunları şiddetle çözme eğilimi Aydınlıkçılar tarafından derhal eleştirilmişti. O zamanlar başta Mahir Cayan olmak üzere, "Oportünizm emperyalizm demektir; oportünizme ve emperyalizme karşı mücadele aynı yöntemlerle yapılmalıdır; dolayısıyla oportünizme karşı şiddet uygula­mak doğrudur" şeklinde bir görüşü savunanlar vardı. Bu görüşü uyguladılar da. Aydın­lıkçılar bu tutuma karşı, "Oportünizmi açığa çıkaralım ve ideolojik mücadeleyle yıkalım" sloganını ortaya atmışlardı; yani fikrin ancak fikirle karşılanması gerektiğini savundu­lar.

1970'ten sonra ise Aydınlıkçılar bütün sosyalistlere defalarca çağrılar yaptılar. De­diler ki, "Gelin hiçbir noktada anlaşmasak bile Sol içi tartışmada şiddet kullanılmaya­cağı, şiddet kullananın beraberce tecrit edileceği noktasında anlaşalım. Anlaşmamızı yazılı bir belge haline getirip topluma ve bütün devrimcilere açıklayalım." Kabul gör­medi. O üç yüz kadar devrimci insanımızın yaşamına mal olan sürece Aydınlıkçılardan başka eleştiri yönelten, karşı çıkan olmadı. Bazıları bazılarını "oportünist" ilan etti, "Oportünist demek hain demektir" dedi ve vurdu. Vurdu ve "ajandı" deyip geçti. Dev­rimci kamuoyu bunları görmezden , duymazdan geldi, adeta onayladı. Bu onay, yeni insanların katledilmesiyle sonuçlandı.

Devrimci öldüren devrimci olamaz. "Devrimciyim" yaftasıyla devrimci öldüreni devrimciler halka teşhir etmezlerse; polis gelip devrimciyi öldürür, devrimciler de po­lisin cinayetini gizlemiş olurlar. Polisin hizmetkârı konumuna düşerler. "Devrimci" öl­dürmeyi hangi gerekçeyle olursa olsun savunan adam, sonunda polisin yanına sürükle­nir. Ne fikir savunuyor olursa olsun, bir devrimciyi fikri yüzünden öldüren insanın kim

tarafından yönetildiği, ajan olup olmadığı araştırılmalıdır. Nitekim 12 Eylül öncesinde öyle kolayca devrimci kanı dökenlerin ne kadarı polisin ajanıydı araştırılması gereken bir konudur. Bunları araştırmak, hatta bunların hesabını vermek durumunda olanlar Aydınlıkçıları suçluyorlar, Aydınlıkçıları suçlama ittifakı yapabiliyorlar. "Devrimci" grup örgütlemeye çıktıkları ilk anda, en yakınlarındaki devrimciyi katledip, cesedini parçaladıktan sonra bir sandığa yerleştirenler; verecekleri ölüm cezalarını dergilerinde ilan ettikten sonra infaza geçenler, ele ele verip Aydınlıkçılıkta devrimci katilliği arı­yorlar.
Aydınlıkçılar Devrimci Öldüreni Asla Korumaz

Aydınlıkçılar kimseyi öldürmediler. Meşru müdafaa, yani canını savunma durumu dışında kimseye el kaldırmadılar. Dergilerini satmaları engellendi, insanları saldırıya uğradı ve öldürüldüler.

Evet Aydınlıkçılar öldürmediler ama öldürüldüler. TİKP 'nin Gaziantep İl Başkanı Zeki On, Tunceli II Yöneticisi Adil Turan , Tunceli Nazimiye ilçe Başkanı Hasan Erkılıç, Kahramanmaraş İl Yöneticisi Mehmet Ongan, Kahramanmaraş'ta devrimci öğret­men İnan Özdemir, "Solcu" geçinenler tarafından katledilen Aydınlıkçılardan sadece birkaçıdır. Bu insanlar Türkiye'nin yetişdirdiği en iyi devrimcilerdi, yıllarca halka hiz­met etmişlerdi; çoğu mesleklerini, okullarını, işlerini bırakarak profesyonel devrimci­lik yapıyorlardı. Aydınlıkçılar bu cinayetler karşısında bile kan davası gütmediler. Ama katilleri halka teşhir ettiler.

"Aydınlık ihbar etti" diyorlar. Nasıl ihbar etmiş Aydınlık! Devrimci katillerini yaza­rak. Gazete vasıtasıyla polise bilgi vermiş. Öyle bir iftira ki, üç yaşındaki çocuk bile inanmaz, her türlü mantıktan yoksun. İhbar edecek adam bu işi neden gazetesine yaza­rak yapsın? Polisin telefonunu mu bilmiyor, yoksa bir polis karakoluna gitmeyi mi akıl edemiyor? Aydınlıkçılar herhalde "ihbarcılıkla suçlanmayı " çok istedikleri için gazeteleriyle açık açık yaptılar bu işi! Üç yaşındaki bir çocuğu inandıramayacak bir if­tirayı imal ettiler, kendilerini bu iftiraya inandırmaya çalıştılar, Aydınlıkçıları halktan tecrit etmek şeklindeki psikolojik savaş taktiğinin hizmetine girdiler.

Aydınlık kimse hakkında polise bilgi vermedi. Aydınhk'ta. yazılanlar nedeniyle kim­senin başına bir iş gelmedi. Devletin, "Aydınlıkçı öldürülmüş şunu bir takip edeyim" diye bir derdi de olmadı. Devlet, devrimciler arasındaki o öldürmeli çatışmaları daima memnuniyetle izledi.

Ne istiyolardı Aydınlık'tanl

Bazıları kendilerine "devrimci" adını verecekler, sonra gelip Zeki Ön'ü, Adil Turan'ı Mehmet Ongan’ı, Hasan Erkılıç'ı İnan Özdemir'ı acımasızca kurşunlayacaklar, işkence yaparak öldürecekler; Aydınlıkçılar da madem ki kendine "devrimciyim " diyenler öl­dürdü, susalım oturalım diyecekler! Ne katili arayacaklar, ne olayın üstüne gidecekler. Hatta kuzu kuzu bekleyecekler ki, o "devrimci " yaftalı katiller başka devrimcileri de öldürsünler. İftiracılar Aydınlık'tan devrimci katillerini korumasını istiyorlar. Zeki Ön’ün partisi Zeki Ön'ü öldürenleri gizleyecek, isimlerini halka duyurmayacakmış; Katil, hem öldürme hakkına sahip olacakmış, hem de öldürdüğü devrimcinin partisi tarafın­dan korunma hakkına! Devrimcilik tartışması mı yapıyoruz, cinayetçilik tartışması mı?

Aydınlık bu tür bir devrimciliği asla kabul etmedi. Devrimci öldüreni devrimci say­madı. Devrimci öldüreni hâlâ "devrimci" kabul eden zihniyetle daima mücadele etti. "İhbarcı" filan gibi iftiralara asla pabuç bırakmadı.

Aydınlık devrimci katillerini araştırdı. Ulaştığı bilgileri halka sundu. Çünkü en önemli yargı halkın yargısıdır, sonucu halkın kararı belirleyecektir.

Türkiye'nin bir kısım solcusu hâlâ geçmişten yeteri kadar ders çıkarmış değil. Hâlâ devrimcinin devrimci öldürmesini hoş görme zihniyetini yaşatıyor. Bu zihniyet yaşa­dıkça, kendi içine polisin elini kolunu sallayarak girmesine, tertiplere kurban edilmesi­ne engel olamayacaktır. Bölünüp parçalanmalardan; halk yığınlarından tecrit olmaktan kurtulamayacaktır. .

Türkiye Solu'nun bir tek çıkış yolu vardır.Net olarak Aydınlıkçı tutumun haklılığını teslim etmek. Devrimciler arası şiddeti açıkça lanetlemek!
Tarihin İçinden Bulunup Çıkarılan Yalan

"Solcu" kisveli psikolojik savaşın son zamanlarda ısıtıp piyasaya sürmeye çalıştığı bir iftira var, gerçekten de çok öğretici. Diyorlar ki, 'Aydınlıkçılar 12 Kasım 1978 günü Turgut İpçioğlu adlı devrimciyi öldürdüler.' Doğru dürüst bilmiyorlar. O çocuğun so­yadı "İpçioğlu" değil "İbçioğlu" idi. 12 Kasım 1978'de değil, 7 Kasım 7978'de öldürül­müştü Öldüren Aydınlıkçı değil, Dev-Sol'cu idi. Öldürenin adı Selçuk Öçmen'di. Sel­çuk Öçmen cinayetten çok kısa bir süre önce TKP taraftarlarının gençlik örgütü İGD'den ayrılıp Dev-Sol'a geçmişti.

Dev-Sol, İGD ve Devrimci Kurtuluş isimli örgütlerin üyeleri Bakırköy Lisesi'nde boykot yapmak istemişler, dışardan getirdikleri adamlarla boykot için öğrenciye baskı uygulamaya kalmışlardı. Aydınlıkçı öğrenciler zorbalara karşı çıkmışlar, bu saçma boykotun yapılmasını engellemişlerdi. Söz konusu üç grup olaydan bir gece önce İGD'lilerin denetimindeki Bakırköy Halkevi'nde bir toplantı yaparak Aydınlıkçı genç­lerden intikam alma, gerekirse öldürme kararı almışlardı. Olay günü saldırganlar okul çıkışında, aralarında İbçioğlu da olduğu halde Aydınlıkçı Bayram isimli genci sıkıştır­mışlar, itip kakmışlar daha sonra da silahlarına davranmışlardı. Bayram adlı devrimci olay yerinden kaçarken saldırganlar silahlarını ateşlemişlerdi. Selçuk Öçmen'in silahın­dan çıkan kurşunlar İbcioğlu'nu bulmuş, onun ölümüne yol açmıştı.

İbçioğlu'nun öldürülmesi olayı o zamanki günlük Aydınlık tarafından bütün kanıtla­rıyla açığa çıkarıldı. Aydınlık 9 Mart 1979 tarihli sayısında olayı ayrıntısıyla yazdı. Dev- Sol, İGD ve Devrimci Kurtuluş üyelerinin Aydınlıkçılara karşı kurdukları komplo sırasında birbirlerini vurdukları tanıklarla, katilin adı da saptanarak, olay krokileriyle kamuoyuna sunuldu. Birçok görgü tanığı olayı Aydınlık'a anlatmıştı. Ayrıca Dev-Yol'cu bir öğrenci kendi el yazısıyla Aydınlık'a bilgi vermiş, anlatımları teyple de kaydedil­mişti. İnkâr mümkün değildi.

Dev-Sol, İGD ve Devrimci Kurtuluş örgütü o zaman da büyük gürültü koparmışlar, İbcioğlu'nun Aydınhkçılar tarafından öldürüldüğünü iddia etmişlerdi. Hem de nasıl? Duvarlara afişler asarak, toplantılar yapıp Aydınlıkçıları okullara sokmama kararı çı­kartarak! Bu adamlar, yani iftiracılar, her türlü suçlamayı rahatlıkla yapabiliyorlar, İhbarsa ihbarda da bulunuyorlar ama ihbarcı olmuyorlar.' Tam tersine saldırdıkları in­sanlara "ihbarcı" damgasını basıyorlar.

Aynı tutumlarını şimdi de sürdürmektedirler. Geçtiğimiz haftalarda İTÜ'de Aydın-lıkçılara saldırdılar. Gerekli dersi alıp dağıldılar, olay sırasında bir arkadaşları yara­landı. Hemen kağıda kaleme sarıldılar, üstelik yaralandığını söyledikleri arkadaşlarının resmini de basıp, işte bakın Aydınlıkçılar yaraladı diye vaveylayı kopardılar. Aynı resim, aynı yazı Özgür Ülke gazetesinde de yer aldı. Aydınlıkçı gençler polis tarafın­dan gözaltına alındılar. Her zaman hem suçlu hem güçlü olmak istemişlerdir. Kendi mantıklarına göre ihbarcıdırlar, ama ihbarcılığı başka yerde aramaktadırlar.

Bu tür solcu gruplar için insan yaşamının ve gerçeğin değeri yoktur. Kendi vurduk­ları arkadaşlarının anısı önünde olsun biraz düşünecek yerde, o ölümü istismar etme yolunu aramaktadırlar. Aydınlıkçıların "devrimci öldürdüklerine " dair örnek diye bu­labildikleri on altı yıl önceki İbcioğlu cinayeti bile kendilerine aittir. O zamandan beri örgütten ayrıldı gerekçesiyle vurup öldürdükleri devrimcinin ise hesabı yoktur. Yalan ve cinayet zemininde birbirlerine sarılarak Aydınlıkçılığa karşı iftira savaşı yürütüyor­lar.
Halka Karşı Şiddet

12 Eylül öncesinde bir kısım Sol yalnız kendi içinde değil, halka karşı da şiddet uy­guladı. Bazı gruplar kendilerinde halktan insanları öldürme hakkı gördüler. İşi "faşist­tir" diye nitelendirdikleri işçileri kurşuna dizmeye kadar götürdüler, üstelik kimin "fa­şist" olduğuna da kendilerine yakınlığına uzaklığına göre, gene kendileri karar verdiler. Bu cinayetlerden en ünlüsü İstanbul Ümraniye'de beş işçinin "MHP'lidirler "diye ça­lıştıkları taş ocağından çıkarılıp kurşuna dizilmeleri olayıdır.

"Öncü Savaş" halkın kahramanca eylemlerle örnekler yaratacak devrimcilere baka­rak harekete geçeceği varsayımına dayanıyordu. Öncüler bazı eylemler yaptılar, ama halk kendilerin izlemedi. O zaman dönüp halkı suçladılar.

Aydınlıkçılar bu tehlikeye başından itibaren dikkat çektiler, uyardılar, devrimcileri kitle çizgisine çağırdılar. Devrimci çizgi halkın vicdanını esas alır. O vicdanın reddetti­ği eyleme girişmez. Marksizm insanları kafalarındaki fikirlere göre değil, ekonomik süreçlerdeki konumlarına göre sınıflandırır. İşçinin bilincini dönüştürmek, onu devrim­ci yapmak öncünün görevidir. Kafaları kırarak o kafanın içindeki fikirleri değiştirmek mümkün değildir. Halka şiddet uygulayan devrimci olamaz, devrimci kalamaz. Dev­rimciler halktan insan öldürüyor diye devlete bir zarar gelmez. Tam tersine devlet bu durumdan fazlasıyla memnun kalır. Böyle eylemler devletin çok işine yaramıştır. Hal­ka şiddet uygulayan solculuk, devrimcileri halktan tecrit etti. .Tecrit olan devrimciliğin ise en iyimser deyimle devlete yem olmaktan öte varabileceği bir yer yoktur. Olaya konumuz açısından, yani psikolojik savaş ilkeleri ışığında baktığımızda ise bu tür sol­culuğun devrimciliği ezmekle görevli merkezlerin işini ne kadar kolaylaştırdığını göre­biliriz. "Asiyi halktan tecrit etmek" psikolojik savaşın başta gelen amacıdır.

Aydınlıkçılar halka karşı şiddet uygulanmasına karşı çıktılar. Fikirleri yüzünden halktan insanları öldürenleri gene halkın önünde eleştirdiler. Aydınlıkçılar devlete ve hakim sınıflara karşı yapılan hiçbir eylemi, o an için yanlış bulsalar bile, teşhir etmediler; bu tür herhangi bir eylemin içindekiler hakkında hiçbir şey yazmadılar, Aydınlık'ın yayın ilkesiydi bu. Aydınlıkçılığın ölçüsü her zaman halkın çıkarları oldu. Aydınlıkçılar devrimciliği dâima halkın kazanılıp seferber edilmesi olarak anladılar.
Öğrenci Kimliği olan Herkese Öğrenim Hakkı

Şimdi unutuldu gitti ama, 12 Eylül öncesinde bir de şu veya bu grubu okullara sok­mama politikası vardı. Kendini güçlü hisseden grup "Bu okula faşistler giremez" sloga­nıyla işe girişiyor, sonunda kendisinden olmayan herkese karşı terör uygulama noktası­na varıyordu. Bu politika da, kendinde halka şiddet uygulama hakkı gören çizginin ürünüydü. Üstelik Türkiye çapında bir güç hesabına da dayanmıyordu.

Bugünkü düzen içinde devrimcilerin okullara kimin girip kimin giremeyeceğini sürgit belirlemelerine olanak yoktu. Bu çizgi, sonunda devrimci öğrencileri okullara gidemez duruma getirecekti. Doğru politika herkesin okullara özgürce gidebilmesini savunmaktı, gençlik yığınlarıyla devrimciler ancak bu temelde buluşabilirdi. Aydınlıkçılar bu görüşleri dile getirdiler, "Öğrenci kimliği olan herkese öğrenim özgürlüğü" sloganını ortaya koydular. O dönemde bu slogan yeteri kadar sınıfsal bulunmamış, hat­ta "Siz MHP'lilerin okuma özgürlüğünü savunuyorsunuz" şeklinde saldırıya uğramıştı. Zaman Aydınlıkçıların ne kadar haklı olduğunu gösterdi. Mesele şunun bunun özgürlü­ğünü ortadan kaldırmak değil, devrimcilerin özgürlüğünü koruyabilmek, geliştirebil­mekti.

Bütün bu yanlış politika, uygulama ve eylemlerin sahipleri gerçek bir özeleştiri ya­parak, Aydınlıkçılığın hakkını teslim etmek yerine, Aydınlıkçılığa saldırarak suçlarını örtmeyi tercih ettiler. Doğruları savunanları psikolojik savaş malzemeleriyle karalayıp "ajan" veya "muhbir" ilan ederlerse sorumluluklarının azalacağını sandılar. Bunun adı hatada ısrardır. Halktan kopuşu sürdürmektedir. Psikolojik savaşa kendini alabildiğine açmaktır.

Temel Soru: Kitleleri Kim Kazanacak?

İsterse solcu kisve altında yürütülsün Aydınlıkçıları ve İşçi Partisi'ni hedef alan ifti­ra ve yalan kampanyalarının merkezinde daima CIA, MİT ve Kontrgerilla vardır. Psi­kolojik savaş aygıtı Aydınlıkçılığı stratejik düşman olarak belirlemiş, Aydınlıkçılara karşı mücadeleyi neredeyse doğasının parçası haline getirmiştir. İstediği kadar silahtan söz etsin, hatta istediği kadar silaha başvursun, kitleleri harekete geçirmeyi esas alma­yan bir solculuk psikolojik savaş aygıtları tarafından ciddiye bile alınmaz. Böyle grup­ları rejim olsa olsa ayağına batan dikenler olarak görür, bunların asla öldürücü bir dar­be indiremeyeceğini bilir. Böyle grupları kolayca saf dışı bırakabilir. Sonuçta üstte ka­larak halk kitleleri karşısında gücünü kanıtlamış olacağı için bu tür grupların varlığın­dan, kendisiyle mücadelesinden hoşlanır bile.

Bizim bir kısım solcularımız devrimin nasıl bir iş olduğunu hiçbir zaman kavrama­mışlardır; yaşanmış devrimlerden ders çıkarmazlar. Burjuva devletleri ise, hele işte o "modern" denilen devletler bütün devrimlerin deneyimini ciddiyetle incelemişlerdir. O yüzdendir ki, psikolojik savaşın bütün teorisi bir tek soru üzerine kuruludur: Kitleyi kim kazanacak! Yöntemler farklıdır ama, kitleleri kazanan üstte kalacaktır.

Psikolojik savaş, kitleleri devrimcilerden uzaklaştırmak ve devletin yanında tutmak sorunuyla ilgilidir. Bu yüzdendir ki, kavgası Aydınlıkçılık ve İşçi Partisi'yledir. Çünkü İşçi Partisi kitle devrimciliğidir, bütün hesabını kitleleri kazanmak üzerine yapar, bü­tün eylemlerinde sadece bu ilkeyi gözetir. Stratejik olarak kazanması mümkün biricik devrimcilik de budur.

Psikolojik savaş aygıtının Aydınlıkçılık dışındaki şu veya bu grupla ilgili olarak uzun süreli hesapları, planları, tecrit kampanyaları yoktur. Onlar hakkında psikolojik savaş yürütmeye gerek duymaz, enerji harcamaz; onları birer polisiye olay düzeyinde ele alır. Bu durumun istisnası gösterilemez. Çünkü bu kadarı o grupları etkisizleştirme­ye yetmektedir. Aydınlık söz konusu olduğunda yedi koldan kuşatmalar, yirmi dergiden ve gazete köşelerinden hücumlar söz konusudur. Aydınlıkçılık işte bu nedenle kendisi­ne karşı yürütülen psikolojik savaş kampanyalarında devrimciliğinin kanıtını bulagelmiştir.