Societatis iesv, segoviensis
Yüklə 14,73 Mb.
|
|
cap. 7. quibus addendus illustrissimus Villaroel Parte 1. Ecclesiasticæ, & Pacificæ gubernationis, quæst. 1. Art. 12. num. 33. & Part. 2. Quæst 12. Art. 5. num. 96. de quo & specialem tractationem pol- licetur.
rium sapientiâ, probitate, & religione præstan- tium auctoritate firmatam: eorum videlicet, qui Regum, Principum, Consiliariorum, & iudi- cum sic agentium confessiones audiunt. Qui quidem illos, si in malâ esse conscientiâ sibi per- suaderent, non possent eisdem absolutionis be- neficium impartiri. Sentiunt ergo sententiam, quam illi sequuntur, aliquatenus probabilem, & licet probabilitas exigua sit, cùm videantur Pontifices circa hoc suam mentem declarasse, vsu tamen constat, & consuetudine antiquissimâ ro- boratam. Et licet communiter Doctores negent in materia immunitatis posse consuetudinem præualere, quæ reprobata est in Cap. Nouerint.
annis in Bulla Cœnæ: Pro quo videndus Diana Part. 1. Tract. 2. Resolut. 4. Hic non solam con- suetudinem allegamus, sed sententiam funda- mentis aliqualibus communitam, quibus dici- mus antiquam consuetudinem posse verosimili- liter copulari. Et quidem Diana ipse Resolut. 5. post adductos Doctores, qui dicunt aliquas con- suetudines contra libertatem Ecclesiasticam ex- cusari posse ex tacito consensu Pontificis, quia scit & tolerat, ita infert: Ergo non est verum dicere
nem autem de qua loquimur scire & tolerare Pontifices, dubitari nequit; quod autem posi- tiuè reprobent, ostendunt ea, quæ diximus Tit. 2. num. 73. & 74. at nihilominus stare potest ratio, & conjectura aliqua pro aliquali appro- batione ex dictis ibidem, Num. antecedentibus, & ex eis, quæ affert P. Fragosus Tom. 2. Pag. 206. §. contra verò. quid & probet, & reprobet, probari potest ex facultate ad celebrandum in Oratoriis priuatis, quam sibi soli reseruare Pontificem colligitur ex ijs, quæ habent Diana Part. 9. Tract. 1. Resolut. 24. Hieronymus Garcia sect. 3. difficult. 8. Puncto 2.
1. Tract. 7. singul. 33. num. 7. Grauantus in Ru- bricis Missalis Part. 1. Tit. 20. lit. M. P. Men- dus in Elucidatione Bullæ cruciatæ Disp. 16. num. 3. & alij. Reddit autem rationem Paulus Quintus in suo decreto Anni 1615. propter abusum sci- licet, & irreuerentiam; cùm tamen tam tremen- do Eucharistiæ Sacramento, & sacrificio sum- ma reuerentia debeatur. Vnde licentia talis dif- ficilè, & cum limitationibus multis obtinetur; & tamen facultatem hujusmodi in Bullâ Cruciatæ concedi tenent multi; ex quibus Ludouicus à<-P> @@0@ @@1@ 1. num. 5. P. Palaus Tom. 4. Tract. 15. disput. v- nica Puncto 6. num. 1. & ante eos Sotus in 4. dist. 13. q. 2. art. 3. §. Iam verò. Quod & probabile censet Garcia suprà Puncto 3. num. 26. Diana etiam, qui sententiam hanc reijciendam prorsus affirmat. Parte 9. citata Resolut. 23. contrariam docuerat Parte 5. Tract. 10. Resolut. 76. cujus immemor videtur fuisse, cùm nullam ejus faciat mentionem. Est ergo secundùm citatos Do- ctores probabile Pontificem & probare & repro- bare priuatam hanc celebrationem. Probat namque concedens Bullam, & amplissimâ qui- dem concessione: reprobat autem generali illâ prohibitione. Pro quo esse rationabilis caussa potest; vt dum reprobat, voluntatem, & incli- nationem suam, attentâ rei conuenientiâ; osten- dat: dum autem probat, necessitate quadam id se facere protestetur, quia non expedit voluntati sic postulantis contraire. Quod potest casui, de quo disserimus, applicari. toria sine scrupulo stare potest, quando damnum sequitur irreparabile, vel quod difficilè reparari potest. Probatur: quia hoc saltem est probabile, & ita cum aliis tenet P. Fragosus citata pag. 206. §. Porrò & pag. 208. §. Ex quo sequitur. In prio- ri enim addit sic: & est difficilis aditus ad Summum Pontificem, nec adest Magistratus Ecclesiasticus, qui poßit, & velit tantam iniuriam arcere. Et quidem cùm irreparabile dicitur, hoc vltimum suppo- nitur, scilicet non esse remedium, quod ab Ec- clesiastico expectari possit Magistratu; si enim expectari potest, iam non est irreparabile. Hoc ergo supposito, recursus ad Pontificem in Indiis difficilis non solùm est, sed impossibilis, graua- mine vrgente; vt est manifestum: erit ergo lici- tus recursus ad Prætoria Regia: quæ est etiam doctrina Gregorij Sayri de censuris lib. 3. Cap. 17. vnde vterque infert non incurri excommunica- tionem Bullæ Cœnæ, quæ est 14. in illâ enim Pontifex friuolam tantùm appellationem amo- uere contendit, vt ex textu constat, verbis illis. Qui prætexentes friuolam quamdam appellationem à grauamine &c. Friuola enim dici non potest, ad quam naturalis defensio, hac viâ tantùm suffra- gante, compellit. Vt autem in casu, de quo lo- quimur, non sit incursio in talem excommuni- cationem, alia est ratio, de qua dictum, iuxta satis probabilem sententiam Tit. 2. n. 10. hoc canone excommunicari prætexentes friuo- lam appellationem; atque ita non omnes excom- municari: modò sub nomine appellationis non detur recursus ad curias sæculares. Quæ sunt illius verba, sed difficilia; significat enim in dicto casu nō licere recursum, si appellationis nomine pallietur. Quod tamen contra ipsius est apertè doctrinam: nam §. Porro, affirmat licitum esse recursum. Et præ- tereà si appellatio licet, licitus est etiam recursus, quia appellatio iudicem competentem impor- tat, in causiâ de qua agitur, & ita difinitur. Est à minori ad maiorem seu superiorem prouocatio. Cap. Omnis oppreßus. Cap. si quis. & Cap. Placuit. 2. q. 6. Quod tamen non accidit quando ad tribunalia laica prouocatur. Recursus autem non dicit su- periorem iudicem, qui verè talis sit, sed, qui in<-P>@@ <-P>casu vrgenti possit auxiliari: vnde est quasi genu in definitione appellationis, quæ sic etiam de fini- tur: iuxta lib. 1. §. Si quis in appellatione. D. de ap-
scilicet excommunicari prætexentes friuolam ap- pellationem, nisi verè ipsa appellatio merus re- cursus sit, qui in casu vrgenti, de quo loquimur, cùm licitus sit, etiam est ab excommunicatione prorsus immunis. Quod si aliud quid voluit, non est multùm circa illius intelligentiam im- morandum, qui illam potuit apertam reddidis- se. Vnde ad alia contendamus.
tores qualiter Auditores Indicos sit peccare contingens.
ditores Indici, ex generali quadam persuasione de non conuenientiâ talium iudicum, aut alio non legitimo respectu, eorum iurisdictionem impediunt. Id constat: quia iuri Pontificio, & Regio se cum eorum in- iuriâ opponunt: Pontificium quidem cùm in Decretalibus Cap. 1. & vltimo de officio iudicis dele- gati, & in diuersis constitutionibus, quibus ge- neraliter modus procedendi eorum disponitur, & aliis pluribus, quæ Religionibus singulis hunc modum assignant efficacis defensionis. Pro quo & sunt Lex 1. & 2. Tit. 15. libr. 2. Recopilat. de quibus P. Fragosus Tom. 2. pag. 470. num. 72. Reges etiam nostri Audientiis Indiarum mode- rationem in talium Iudicum permissione præscri- bunt, de quibus Dom. Solorzanus lib. 3. Cap. 26.
§. Y paraque & seqq. supponunt ergo magnam esse in eorum nominatione conuenientiam, & ita illā generaliter reprobare, nec velle oculis claussis ad- mittere, non sine ingenti temeritate, & manife- stâ iniustitiâ stare potest; cùm Religiosi iure suo in re adeò graui spolientur. Pro quo videri po- test Dom. Solorzanus suprà numer. 115. Inde est impedientes excommunicari posse, quod graue eorum crimen indicat. Vide P. Frago- sum pag. 465. num. 8. peccant, dum Conseruatores procedere in caussa prohibent, donec coram ipsis nominationis red- datur ratio, vt perspiciant, an iniuria notoria sit, quæ sola potest iurisdictioni Conseruatorum materiam exhibere. Id probo: nam circa hoc leges extant; & licet videantur Ecclesiasticæ con- trariæ libertati; cùm tamen à Regibus Catholi- cis latæ sint, & communiter receptæ; non ad eos spectat earumdem examen, sed iuxta ipsas pro- cedere, iustificationem earum supponentes, cùm ab iis sint conditæ, qui id meliùs antequàm sta- tuerent, peruiderunt. Quæ est doctrina Aristo- telis lib. 2. Rhetor. illis verbis. Vel si ita illi iudica-
@@0@ @@1@ le. Hinc Doctores communiter censent subdi- tos teneri seruare leges, de quibus an sint iustæ dubitatur, ex quibus plures adducit Bonacina. Tom. 2. Disput. 1. Quæst. 1. Puncto 7. numer. 11. quos & sequitur, & vt non teneantur, posse ta- men dubium practicè deponendo, communissi- ma sententia est, pro qua vide præter citatos, Dia- nam Part. 4. Tract. 3. Resolut. 9. & Mag. Galle- gos Tractatu de Conscientia dub. 93. qui plures congerunt, & quidem, qui obligationem esse aiunt, id potiùs asserunt, cùm magis sit teneri, quàm posse: qui autem contrarium censent, pro- babilem suæ oppositam reputant opinionem, vnde & esse probabiliter obligatos & consequen- ter posse talibus se legibus confirmare. Quæ do- ctrina aliis applicanda. do peccant, si non sint faciles in talibus iudicibus approbandis. Hoc constat: quia & illis ita per leges indicatur, & prætereà Iudices huiusmodi multoties tumultuariè nominantur, ex quo se- quitur, neque legitimam esse nominationem, & ex eâ grauia inconuenientia proserpere, & tur- bas implacabiles excitari. Aliqua huius generis experimento perdidici, vnde & aliis prudenter obuiandum. Et de excessibus huiusmodi admo- net Emmanuel Rodericus Tom. 1. Quæst. 65. Art. 11. §. ex dictis, & sequente. Et iam pridem Bonifacius Octauus in Cap. Hac Constitutione, de officio iudicis delegati in Sexto; vbi illa ipsius verbis: Vt autem Conseruatores limites sibi traditæ po- testatis, quos frequenter excedunt. &c. nentur approbare Conseruatores pro quibusuis iniuriis nominatos, etiamsi illæ notoriæ sint. Probatur. Quia potuit esse iniuria notoria, non tamen notabilis, quæ debeat adeò extraordina- rio iudicio vindicari. Pro quo ita scribit Fr. Em- manuel suprà: si aliquis furore choleræ accensus dicat Fratribus, quod velint nolint, debet ingredi monaste- rium, & ingrediatur de facto, nullâ læsione secutâ: si statim à tali furore desistat, & relinquat eos in sua pacifica posseßione, non est dictus reus coram con- seruatore Iudice conueniendus, cùm in hoc parum læ- sum fuerit monasterium, & de minimis non est cu- randum, & eorum Fratrum posseßio non fuit per- turbata; cùm statim in ea pacifici fuerint relicti sine aliquâ, vt dictum est, læsione & notabili violentiâ. Sic ille. Iuxta quam doctrinam alij sunt casus si- miles iudicandi, in quibus licèt facta sit iniuria, aut damnum non relinquitur, aut satisfactio offertur; & tales esse solent personales, nisi quando personæ iniuria in damnum commune redundat; vt si alicui proptereà fiat, quia in eius religione non recognoscitur priuilegium, quod illi possit fauere, vt exemptionis generalis, vel in ordine ad aliqua: vnde in conseruatoriis à Pontificibus concedi solitis defensio iurium & priuilegiorum exprimitur. Assertio quinta magis specialis. res Indici, si ad approbandam nomi-<-P>@@ <-P>nationem Conseruatorum requirant notorias in- iurias iuxta generalem doctrinam Canonum, & præsertim Cap. Statuimus de officio Iudicis dele- gati, in Sexto, in quo sic statuit Innocentius Quar- tus: statuimus vt Conseruatores, quos plerumque con-
tem indaginem requirere, quæ cùm notoria non sint, debent per probationes varias explo- rari: iuxta Glossam & Doctores communiter. Peccant inquam, quia possunt esse priuilegia, in quibus iudicialis indago concedatur, quod Glos- sa obseruat, sic dicens: & ista vera sunt, nisi per
testatur, apponi soleat dicta clausula, manifestum est in iis, quæ Mendicantes præsertim habent, ex quibus Societas nostra amplissimo gaudet Pij V. & Gregorij XIII. tum generali, tum pro In- diis speciali, quo aliæ fruuntur, communicatio- nem habentes. Verba Gregorij inter alia hæc sunt: in Bulla quæ incipit: Æquum reputamus. Et concessionem Pij habet insertam ad litteram:
sio hodiè ferè inutilis sit, vt cum Ioanne Andrea Archidiacono, Dominico, & Refusso affirmat Emmanuel suprà §. Nec his. Cùm conformior forma recepta sit & quidem meritissimè; nam ad eludendam, & elidendam notorietatem iniuriæ possunt euasiones multiplices inueniri; vt videri apud citatos potest, & etiam apud Siluestrum. V. Conseruator. Qui Glossam Ioannis Andreæ ad verbum transcripsit, & apud P. Fragosum. Tomo 2. lib. 4. Disp. 12. qui n. 6. §. Porro, ait vix reperiri posse tam notorium, quod non possit aliquâ excusatione obtenebricari. rum doctrina, dicentium Conseruatorum munus tantùm esse defendere à manifestis iniuriis, & ita licèt litteræ habeant hæc verba. In quibuscum-
tanda: sic P. Fragosus suprà num. 4. qui plures Auctores adducit; cùm tamen illi tantùm gene- raliter loquantur, & non in casu præsenti, quan- do scilicet additur. In quibuscumque causis: vt vi- deri præsertim potest apud P. Suarium Tom. 5. in 3. partem, disput. 31. sect. 3. num. 17. P. Molinam
@@0@ @@1@ ait, eo ductus fundamento, ne scilicet recedatur à iure communi; quod non est magnum incon- ueniens, quando recessus talis Apostolicâ aucto- ritate conceditur, quæ circa hoc amplissimam habet potestatem, auocando etiam causas Eccle- siasticorum ad sæcularia tribunalia spectantes, vt benè ex iure ostendit Emmanuel Rodricus suprà §. Quantùm cum Couarruuia & aliis; vt demus inquam ita esse; non tamen habet locum vbi pri- uilegium est manifestum, & concedit conserua- tores etiam ad causas, quæ requirunt indaginem, quæ cùm necessaria est, jus prohibet circa illas Conseruatores procedere, juxta dicta n. præce- denti. 56. 1. scilicet & 2. Titul. 15. lib. 2. Verba illius, 1. scilicet, sunt: Los conseruadores dados, y deputados por nuestro muysancto Sadre, no sean osados de pertur- bar nuestra juridiccion seglar, ni se entremetan à conocer, saluo de iniurias, y ofensas mænifiestas, y notorias, que suelen ser hechas à las Yglesias, ô Monasterios, y perso- Yüklə 14,73 Mb. Dostları ilə paylaş:
|